Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο νεαρός Αλέξιος ήταν
κάτι το διαφορετικό.
Πατούσε κάθε μέρα όπως όλοι,
βάδιζε κανονικά εδώ στον κόσμο,
αλλά το πνεύμα του αετός.

Πετούσε σε άγνωστους κόσμους.
Βυθιζόταν σε πέλαγα,
όπου οι χοϊκοί δεν κατάφερναν
να αισθανθούν, να ψηλαφίσουν.

Ο εσωτερικός κόσμος ένιωθε
τώρα αλλιώς.
Δεν υπολόγιζε τς κλεψύδρες,
τις στιγμές,
δεν καταμετρούσε τον χρόνο.

Με διάχυτη εμπιστοσύνη
σε μια από τις ιδιότητες
της τρισηλίου Θεότητος,
η οποία λέγεται πρόνοια
είχε ολότελα ξαλαφρώσει.

Βυθιζόταν στην προσευχή,
στην παναγία και λυτρωτική

Θεία Ευχαριστία.

                                                                           Από το βιβλίο
                                    ΑΛΕΞΙΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
                                                      Του Σώτου Χονδρόπουλου