Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Σήμερα γιορτάζουμε

την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας.

Σ' αμέτρητες εκκλησίες

και μοναστήρια χτυπούνε

οι καμπάνες και ψέλνουνε

οι ψαλτάδες.

Τα πιο πολλά είναι

στης Παναγίας τ' όνομα,

 και πανηγυρίζουνε σήμερα

την Κοίμηση της Θεοτόκου.

Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου,

είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος,

γιατί αυτή που κοιμήθηκε

είναι η Μητέρα της Ζωής,

όπως λέγει εκείνο

το θεσπέσιο δοξαστικό

πού λένε σήμερα στη Λειτουργία:

«Τη αθανάτω σου κοιμήσει

Θεοτόκε μήτηρ της ζωής,

νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους

διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους,

ομοχώρους παρέστησαν τω

αχράντω σου σώματι,

ο και κηδεύσαντες σεπτώς,

την φωνήν του Γαβριήλ

μελωδούντες ανεβόων.

Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε,

μήτερ ανύμφευτε,

ο Κύριος μετά σου.

Μεθ' ων, ως Υιός σου και θεόν ημών

ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά

από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας,

που είναι η μητέρα των ορφανεμένων,

η ελπίδα των απελπισμένων,

 η χαρά των θλιμμένων,

το ραβδί των τυφλών,

η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων.

Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας,

στις πολιτείες, στα χωριά,

στα μοναστήρια και στις σκήτες,

απάνω στα δασωμένα βουνά,

στα λαγκάδια, στις σπηλιές,

στα γαλανά τα κύματα

που δροσοαφρίζουνε

από τον πελαγίσιον αγέρα,

στα νησιά και στα ρημόνησα,

στους κάβους, παντού αντιλαλεί

η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες

για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.

Το μελτέμι που φυσά

τώρα το Δεκαπενταύγουστο

και δροσίζει τον κόσμο

τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα

με λογής λογής πωρικά,

τα άγρια τα ρουμάνια,

με τις αντρειωμένες βαλανιδιές

και με τα έλατα και με τα κέδρα,

τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε

στον γαλανό ουρανό,

όλα είναι χαροποιά και μακάρια,

όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα

της Παναγίας.

Στα πέλαγα ταξιδεύουνε

λογής-λογής καράβια

και καΐκια πώχουνε γραμμένο

απάνω στο μάγουλο τους

το γλυκύτατο τ' όνομα της.

 Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία,

δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον

Του Φώτη Κόντογλου  (1895-1965)