Το πινέλο που στα
χέρια σου
απαλά γλιστρά.
Η μουσική που
μυστικά ξυπνά.
Το συναισθηματα
που γίνονται
λέξεις.
Ο πόνος που
μπορείς ν'αντέξεις.
Η
εκκωφαντική σιωπή
που αθέατα μιλά
στην καρδιά.
Η νυχτερινή
προσευχή
που μοιάζει
σαν της ψυχής την
αγκαλιά.
Η δύσκολη απαντηση
που πρέπει να
δώσεις.
Το σκίρτημα που
έχεις
καιρό να νιώσεις.
Το λησμονημένο
σ'αγαπώ.
Το τηλεφώνημα και
2 λέξεις:
"είμαι
εδώ".
Μια σκέψη,
σαν λάμψη που
φωτίζει.
Ένα δάκρυ
που το μέσα σου
πλημμυρίζει.
Μια αγκαλιά,
δυό φιλιά,
τρία παιδιά.
Τι να 'ναι άραγε
η έμπνευση;
Θεϊκή πνοή,
θρόισμα ψυχής,
άρωμα τ'ουρανού
στη γη.
Θεέ μου σ' ευχαριστώ!
Αλέξης Αλεξάνδρου 20/2/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου