Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024

Προσευχή… σέ καιρούς ἀπαράκλητους

Εἶναι μέρες ἀνήλιαγες.Εἶναι νύχτες ἀσέληνες.Καιροί ἀπαράκλητοι

Φῶς πουθενά.

Τότε οἱ εὐφυεῖς, οἱ ἀσκημένοι,οἱ ἔχοντες τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό,σταματοῦν νά κινοῦνται ὁριζοντίως.Παύουν νά χτυποῦν τίς πόρτες τῶν ἀνθρώπων καί νά ζητοῦν τήν ἐξ ἀνθρώπων βοήθεια.

Οἱ εὐφυεῖς τότε ἀνοίγουν τά συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας καί μαθητεύουν στίς ζωές τῶν ἁγίων.Ψάχνουν νά δοῦν πῶς ἐνεργοῦσαν στίς θλίψεις οἱ ἅγιοι,πῶς ἔκλαιγαν, πῶς βοοῦσαν,πῶς στέκονταν ὄρθιοι.

Πῶς οἱ θλίψεις τούς ἔβγαλαν ἀπ᾿ τ᾿ ἀδιέξοδα καί τούς ἔβαλαν στόν Παράδεισο. Πῶς ἡ φωνή τους ἔφτασε στ᾿ ἀφτιά τοῦ Θεοῦ.Ἡ προσευχή δέν εἶναι στεῖρα.

Δέν εἶναι ἄγονη κατάσταση.Εἶναι γένους θηλυκοῦ.Ρίζα πού γεννάει χρυσό καρπό Μάνα παντοδύναμη,πού ἀνατρέπει τήν τάξη τῆς φύσεως καί γεννάει τό θαῦμα.

Ἡ προσευχή καταργεῖ τόν φόβο,γιατί καταργεῖ ὅ,τι θεωρεῖται ἀδύνατο.

Ἄς εἶναι μίλια μακριά,ἄν προσεύχομαι, καταργῶ τήν ἀπόσταση:

Προσεύχομαι ἐδῶ καί ἀκυρώνω τίς σφαῖρες ἐκεῖ, στό πεδίο τῆς μάχης.Φωνάζω, Κύριε ἐλέησον, στό σπίτι μου μέσα καί ἐλεῶ αὐτούς πού εἶναι ἔξω

Πού δέν ξέρω τί κάνουν.Πού δέν ξέρω ποῦ βρίσκονται καί πότε θά γυρίσουν. Αὐτούς, πού δέν μποροῦμε ἐμεῖς,ὅσο κι ἄν θέλουμε, νά βοηθήσουμε. Αὐτούς, ὅταν γονατίζουμε,τούς βρίσκουν οἱ ἄγγελοι καί τούς σκεπάζουν.

Ἔλεγε μέ πόνο μιά μητέρα ἐκπαιδευτικός:«βοήθησα ἑκατοντάδες παιδιά πού πέρασαν ἀπ᾿ τά χέρια μου κι ἔχασα τό δικό μου.

Καμιά γνώση καί καμιά πεῖρα δέν τό σώσανε.Μοῦ τὄφαγε ἡ νύχτα καί οἱ ἐξαρτήσεις της.Μέχρι πού ἔψαξα τό ξεχασμένο καντῆλι στό σπίτι μου.Τό ἄναψα κι ἐκεῖ μπροστά γονάτισα.Γονάτισα κι ἔκλαψα πικρά.Πέντε ὁλόκληρα χρόνια, κάθε μέρα καί κάθε νύχτα λάδι ἔκαιγα καί δάκρυα ἔχυνα.

 

Καί τό παιδί μου βρῆκε τή δύναμη καί γύρισε πίσω.Τό ξαναγέννησα μέ προσευχή».

Θυμᾶμαι τόν Γιῶργο.Στρατιώτης, εἴκοσι χρονῶ,εἶχε ἕνα ἀτύχημα στό στρατό καί ἔμεινε «φυτό».

 

Ἡ μητέρα του ἔμαθε ὅτι ἐκεῖνες τίς μέρες ὁ γέροντας Παΐσιος βρισκότανε στή Σουρωτή.Πῆγε ἀμέσως στό μοναστήρι,ὅμως οἱ μοναχές τῆς εἴπανε πώς ὁ Γέροντας ὅλη νύχτα ἔβλεπε κόσμο καί μόλις εἶχε ἀποσυρθεῖ.Δέν μποροῦσαν νά ἐνοχλήσουν.

Ἡ μάνα ἀπελπισμένη ξέσπασε σέ γοερό κλάμα.Ὁ Γέροντας ἄκουσε καί βγῆκε. Πῆγε κοντά της, χωρίς παπούτσια, μέ τίς κάλτσες,καί μέ πολλή ἀγάπη τῆς εἶπε:

Μήν κλαῖς… Μέ προσευχή καί μέ νηστεία θά ξυπνήσει.

Ἔτσι ἔγινε: ἔπεσαν ὅλοι στά γόνατα καί ὁ Γιῶργος ξύπνησε, ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων,μετά ἀπό δυόμιση χρόνια ἔμπονης προσευχῆς!

Ἔτσι γίνεται! Ἡ προσευχή μας,ὅταν δέν ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τῆς βιασύνης, ὅταν γίνεται ταπεινά,ἔχει τή δύναμη νά σπάσει τούς κωδικούς πρόσβασης καί νά μᾶς βάλει στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ.

Ἔτσι γίνεται! Τά ταπεινά Κύριε ἐλέησον, ἔλεγαν οἱ παλιοί ἄνθρωποι,τά παίρνουν οἱ Ἄγγελοι καί τά πηγαίνουν στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ταπεινό ἦθος, ἀκόμα κι ὅταν δέν ξέρει πολλά γράμματα, μπορεῖ νά ἀναπτύξει πολύ δυνατή σχέση μέ τόν Χριστό.

Ἡ πείρα τῆς Ἐκκλησίας λέει ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση νά χαθεῖ ἡ προσευχή ἀνθρώπου ταπεινοῦ.

Δέν ὑπάρχει οὔτε μία περίπτωση νά ἐκκρεμεῖ τό αἴτημα –τό μήνυμα πού ἔστειλε στόν Θεό ἄνθρωπος ταπεινός. Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν ἀκουστοῦμε,ἄν προσευχόμαστε ταπεινά.

Μπορεῖ νά μή δοῦμε κλήση στό κινητό μας,μπορεῖ νά μή λάβουμε ἀμέσως ἀπάντηση,ἀλλά σίγουρα θά δοῦμε ἀμέσως ὅτι τό μήνυμα πού στείλαμε παραδόθηκε

Κι Αὐτός πού τό ἔλαβε δέν εἶναι ὁ ἐργοδότης μας,ἀλλά εἶναι ὁ Πατέρας μας.Ὁ πατρικότατος Χριστός πού εἶναι σκυμμένος ἐπάνω μας.

Πού μετράει ὄχι μόνο τούς στεναγμούς μας,ὄχι μόνο τά δάκρυά μας, ἀλλά καί τούς σταλαγμούς τῶν δακρύων μας.

Ἀκούγεται ἀνεδαφικό καί ἀδύνατο,ὅμως ἴσως εἶναι καιρός νά κλείσουμε τά τηλέφωνα,τίς τηλεοράσεις, τούς ὑπολογιστές.Ἴσως εἶναι καιρός νά βγοῦμε ἀπό τό διαδίκτυο τῆς γῆς καί νά μποῦμε στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ:νά ἀναζητήσουμε τούς ἁγίους.

Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε πώς μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά μᾶς παρηγορήσει.Μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά ξεφοβίσει τήν τρομοκρατημένη μας ὕπαρξη καί νά γλυκάνει τήν ἀγριεμένη ψυχή μας.

Ζοῦμε σέ καιρούς χαλεπούς.Ζοῦμε σέ καιρούς ἀπαράκλητους.Γύρω μας παντοῦ τραγικά ἀδιέξοδα.Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε ὅτι μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά μᾶς συντονίσει μέ τοῦ Θεοῦ τή συχνότητα.

Μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά ἐνεργοποιήσει τήν ἰσχυρότατη τηλεπικοινωνία ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στόν Θεό.

Μόνον ἡ προσευχή ἡ γενομένη μετά βεβαίας ἐλπίδος, καθώς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, κάνει τόν διάβολο νά τρέμει καί τοῦ σακατεύει ὅλα τά σχέδια.

 

Μαρία Μουρζά

 

Πηγή

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024

Άγιος Σωζόμενος ο θαυματουργός

Ημερομηνία Εορτής: 20/11/2024

Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο Άγιος Σωζόμενος καταγόταν από την Καρπασία της Κύπρου, ενώ από την ακολουθία του, καθώς και από άλλες πηγές, μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου (περί το 1100 μ.Χ.). Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και τη γνώση του λόγου του Θεού και με τον καιρό απέκτησε μια σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση.

Όταν ενηλικιώθηκε πήρε την απόφαση να φύγει κι από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό. Έτσι, αφού περιπλανήθηκε αρκετά έφτασε σε μια σπηλιά που βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης κι υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει: «Ἡ καρδία μου πρὸς Σέ, Λόγε, ὑψωθήτω, καὶ οὐδὲν θέλξει μέ, τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρὸς χαμαιζηλίαν». (Τρίτο αντίφωνο του Δ' ήχου). Δηλαδή, σε Σένα Χριστέ μου, σε Σένα, Λόγε, του Θεού, ας υψωθεί η καρδιά μου. Και τότε τίποτα, Κύριε, από όλα εκείνα τα μάταια και φθαρτά του κόσμου τούτου δεν θα μπορεί να την τραβήξει μακριά σου, ούτε και να την αποσπάσει από τη θεωρία σου.

Όσο περνούσε ο καιρός, η φήμη του Αγίου εξαπλωνόταν. Σε κανένα δεν αρνιόταν την αγάπη και τη βοήθεια του. Το κατάλυμα του ήταν για όλους ανοικτό. Και το θεραπευτικό χάρισμα με το οποίο τον χαρίτωσε ο Θεός, το πρόσφερε πρόθυμα σε όσους με πίστη και μετάνοια ειλικρινή κατάφευγαν στη χάρη του και του το ζητούσαν.

Και, έτσι, αφού έζησε Θεάρεστα, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το άγιο σκήνωμα του με ευλάβεια το πήρανε οι χριστιανοί και το 'θαψαν στο βάθος της σπηλιάς βρέχοντας το με τα δάκρυα της στοργής τους. Ο τάφος του έγινε «ἰατρεῖον νοσημάτων». Σ' αυτόν καταφεύγουν και σήμερα άρρωστοι από διάφορα μέρη για να λάβουν τη θεραπεία τους.

Η μνήμη του αγίου γιορτάζεται σε πολλά μέρη του νησιού μας στις 20 Νοεμβρίου και σ' άλλα στην 21 μαζί με την εορτή των Εισοδίων. Την ήμερα αυτή χιλιάδες προσκυνητές από διάφορα μέρη συγκεντρώνονται στη σπηλιά όπου ασκήτευσε. Στον άγιο Σωζόμενο Ποταμιάς ή στο Ριζοκάρπασο (20 Νοεμβρίου) μα και στους ναούς που είναι αφιερωμένοι στ' όνομα του, για να τον τιμήσουν και να δοξάσουν τον Παντοδύναμο Θεό για τους αγίους Του. Έτσι τα θαύματα του όσιου συνεχίζονται. Κι οι πιστοί πού μ' ευλάβεια προστρέχουν στη χάρη του με κατάνυξη ψυχής του ψάλλουν κάθε φορά.

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Τοῖς πίστει προστρέχουσι, πάτερ Σῳζόμενε τρισόλβιε, τῇ σορῷ τῶν λειψάνων σου καὶ προσκυνοῦσι πιστῶς τοῦ εἴδους ἐμφέρειαν, ἄφεσιν τῶν πταισμάτων καὶ σωμάτων τὴν ῥῶσιν δώρησαι, Θεοφόρε, καὶ ἐκ παντοίων κινδύνων καὶ παθῶν ἀρρωστίας πάντας ἐκλύτρωσαι.


Πηγή: https://www.saint.gr

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο σκοπός τους είναι να φτάσουν στην αγιότητα

Ο παγανισμός συχνά μεταμφιέζεται με τη μάσκα του Χριστιανισμού στην Εκκλησία, και κρύβεται περισσότερο κάτω από ένα προσωπείο ευσεβισμού, παρά κάτω από φανερές εξωτερικές εκδηλώσεις.

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο σκοπός τους είναι να φτάσουν στην αγιότητα. Μερικοί πιστεύουν ότι είναι αμαρτία ακόμη και να το σκέπτονται την πιθανότητα ότι μπορούν να φτάσουν την αγιότητα, παρότι αυτή είναι η εκπλήρωση μιας άμεσης εντολής του Κυρίου. Πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να ξεπεράσουμε το πρόβλημα αυτό. Για να το ξεπεράσουμε, πρέπει να δώσουμε στους ανθρώπους μια εκ νέου κλήση για επιστροφή στην αγιότητα. Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να αναβιώσουμε την Κατήχηση σε όλη την Εκκλησία. Ακόμα κι αυτοί που είναι ήδη βαπτισμένοι θα έπρεπε να μελετήσουν την Πίστη. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν σε Ποιον πιστεύουν, και τι πρέπει να κάνουν με σκοπό να Τον πλησιάσουν. Οι άνθρωποι που έρχονται στην Εκκλησία τη βλέπουν σαν μια “γραμμή συναρμολόγησης” πνευματικών υπηρεσιών. Δεν τους προσφέρεται κάποια πνευματική ανάπτυξη, γι’ αυτό πηγαίνουν στους αιρετικούς.

 

π. Δανιήλ Σισόεφ (+19/11/2009), ο νεομάρτυρας

«H διαφορά ανάμεσα σε ένα Χριστιανό και σε έναν μη Χριστιανό, είναι το ίδιο σπουδαία, ριζοσπαστική και εντυπωσιακή, όσο διαφέρει ένα άγαλμα από έναν ζωντανό άνθρωπο»

Ένας συγγραφέας της Δύσης είπε, ότι οι άνθρωποι που συναντούν ένα Χριστιανό, θα έπρεπε να τον βλέπουν όπως ένα όραμα, σαν μία αποκάλυψη που ποτέ πριν δεν είχαν, ότι η διαφορά ανάμεσα σε ένα Χριστιανό και σε έναν μη Χριστιανό, είναι το ίδιο σπουδαία, ριζοσπαστική και εντυπωσιακή, όσο διαφέρει ένα άγαλμα από έναν ζωντανό άνθρωπο. Ένα άγαλμα ίσως να είναι όμορφο, αλλά είναι φτιαγμένο από πέτρα ή από ξύλο και είναι άψυχο. Ένας άνθρωπος, ίσως με την πρώτη εντύπωση να μην φανερώνει ότι ζει μία τέτοια ομορφιά, αλλά όσοι τον συναντούν, θα πρέπει να μπορούν να διακρίνουν σ’ εκείνον τη λάμψη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, να αναγνωρίζουν τον ίδιο τον Θεό που αποκαλύπτει τον εαυτό Του, μέσα από την ταπεινή μορφή μιας ανθρώπινης ύπαρξης, όπως αυτοί που προσκυνούν ευλαβικά μια εικόνα, μια εικόνα ιερή και ευλογημένη από την Εκκλησία.

Όσο δεν είμαστε για τους γύρω μας μια τέτοια εικόνα, έχουμε αποτύχει στην αποστολή μας, δεν διακηρύττουμε με την ζωή μας, τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, δίνουμε ψευδή μαρτυρία για όσα κηρύττουμε.

 

Μητροπολίτης του Σουρόζ Anthony Bloom

 

Πηγή

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024

Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο

 

(+) Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

[…..]Λίγες εβδομάδες πριν αναχωρήσει ο Γέροντας από τον κόσμο αυτό, ήταν καθισμένος στην καρέκλα με τους ορούς στα χέρια. Μπαίνει κάποιος επισκέπτης, του φιλάει το χέρι και τον ρωτά:

-Τί γίνεσθε, Γέροντα;

-Γίνομαι, παιδί μου.


Και επειδή ο επισκέπτης δεν κατάλαβε, συνέχισε:

-Ωριμάζω!

Και λίγες μέρες πριν κοιμηθεί, απευθυνόμενος σε παρευρισκόμενο πνευματικοπαίδι του, τόνισε:

-Να ξέρες, Δ., πόσο λειαίνει τον ακατέργαστο Επιφάνιο όλη αυτή η ταλαιπωρία!

 

Οι πόνοι του ήσαν φρικτοί κατά το τέλος της επιγείου ζωής του. Γι’ αυτό είπε κάποτε:

– Αν νοιώθατε όπως εγώ τώρα έστω και για 2′, θα παρακαλούσατε τον Θεό να σας πάρει αμέσως! Και στρεφόμενος προς τον Κύριο: «Πτωχός και αλγών ειμί εγώ· η σωτηρία σου, ο Θεός, αντιλάβοιτό μου»(Ψαλ. ξη’ 30).

 

Τις τελευταίες εβδομάδες λόγω των φρικτών πόνων τις πέρασε ανάσκελα στο κρεβάτι. Δεν μπορούσε σε καμία άλλη θέση να ανακουφισθεί.

-Παρακάλεσα, μας είπε, τον Θεό να μου δώσει άλλη μία θέση. Εκείνος όμως δεν μου έδωσε. Ας είναι δοξασμένο το όνομα Του!

 

Του είπε κάποτε ένα πνευματικοπαίδι του-γιατρός που προσπαθούσε επί ώρα να του βρει φλέβα:

—Να με συγχωρείτε, Γέροντα, που σας πονώ, αλλά το κάνω για το καλό σας.

 

—Το καταλαβαίνω, παιδί μου. Εμένα να με συγχωρείς που σε παιδεύω. Να ξέρης ότι δεν στενοχωρούμαι για τις φλεβοκεντήσεις, αλλά επειδή στενοχωρείσαι εσύ που δεν βρίσκεις φλέβες.

Λίγο πριν από την κοίμησή του ρώτησε ένα πνευματι­κοπαίδι του:

—Παιδί μου, έχεις εξοικειωθεί με το ενδεχόμενο της αναχωρήσεως μου;

—Γέροντα, δεν ξέρω αν έχω εξοικειωθεί. Το μόνο το όποιο ξέρω είναι ότι η αγάπη σας θα μας συνοδεύει πάντοτε. Άλλωστε κι αν σας καλέσει ο Θεός, σε σας θα προστρέχουμε διά της προσευχής.

—Αυτό, παιδί μου, γίνεται μόνο με τους Αγίους.

—Γέροντα, κάποτε σας είχα ρωτήσει αν μπορούμε στην προσευχή μας να επικαλούμεθα τις πρεσβείες κάποιου για τον οποίο η συνείδησή μας, μας πληροφορεί ότι έχει βρει παρρησία στον Θεό και μου είχατε απαντήσει πως μπορεί να γίνει αυτό υπό τον όρο ότι στην παράκλησή μας θα προτάσσουμε τη φράση «αν έχεις παρρησία στον Θεό».


—Ναι, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς.

—Γέροντα, αν.

—Σου είπα δεν είμαι από αυτούς.

—Μα, Γέροντα, ούτε με το αν;

—Καλά… Αν είναι με το αν…

—Καλά, Γέροντα, δεν φοβάσθε το θάνατο; τον ρώτησε απορημένο κάποιο πνευματικοπαίδι του, όταν λίγες μέρες προ της κοιμήσεως του καθόριζε ο ίδιος τα της κηδείας του (αγγελτήρια, νεκρώσιμο ακολουθία κ.λπ.) τόσο απαθώς σαν να επρόκειτο για την κηδεία κάποιου άλλου.

—Όχι, δεν τον φοβάμαι καθόλου το θάνατο. (Μικρή παύση.) Και δεν τον φοβάμαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού.

—Γέροντα, μη λέτε τέτοια πράγματα τώρα!, του είπε κάποιο πνευματικοπαίδι του, όταν τον άκουσε να καθορίζει τα της κηδείας του. Και αυτός με ετοιμότητα:

—Γιατί, παιδί μου; Άπιστοι είμαστε;

 

Πηγή

Αγάπη είναι...

Αγάπη είναι να μην κουράζεσαι. Να μην κουράζεσαι να κάνεις, να μην κουράζεσαι να λες.

Αγάπη είναι να μην ακούς, να μη σκέφτεσαι, να μην αξιολογείς. Αγάπη είναι να συνεχίζεις να βλέπεις την ίδια αγαπημένη σου εικόνα, ακόμα και όταν όλα γύρω σου καταρρέουν. Να βλέπεις το φως πίσω από τα σύννεφα.

Αγάπη είναι να ξετρυπώνεις την πιο απίστευτη λεπτομέρεια και την αγκαλιάζεις. Και να μην την αφήνεις, να την κάνεις ένα με το είναι σου – τόσο πολύ ώστε στο τέλος να μη θυμάσαι καν τη στιγμή που την πρόσεξες. Να είναι σα να υπήρχε από την αρχή του κόσμου.

Η αγάπη δεν είναι βαριά κουβέντα. Δεν υπάρχει ο σωστός χρόνος να την πεις, δεν υπάρχει ο λάθος. Δεν υπάρχει το νωρίς, δεν υπάρχει το αργά. Έχει το δικό της χρονοδιάγραμμα – εσύ μόνο υποκλίνεσαι στο συναίσθημα που σε κατακλύζει και το ακολουθείς.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Κι ας μην τον έχεις γνωρίσει ποτέ από κοντά. Τον αγαπάς γιατί σου άνοιξε την ψυχή του χωρίς να το σκεφτεί, χωρίς να φοβηθεί, χωρίς να περιμένει κάτι – απλά γιατί ξέρει ότι είσαι στην άλλη πλευρά της γραμμής και ότι καταλαβαίνεις.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Γιατί είναι «αλλού», γιατί σε ταξιδεύει, γιατί σε ξενυχτάει, γιατί μπορείτε να χτίζετε μαζί όνειρα με πρώτη ύλη τις ανεξήγητα κοινές σας σκέψεις.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Και αυτός να μην το καταλάβει ποτέ. Να μη νιώσει ποτέ όπως εσύ, να γύρισε την πλάτη του και να χάθηκε μέσα στο πλήθος, να μη γύρισε ποτέ να κοιτάξει πίσω για να δει ότι είσαι ακόμη εκεί.

Η αγάπη δεν είναι απαραίτητα αμφίδρομη. Δε σε ρωτάει, έρχεται, σου δείχνει, φεύγει. Και κάπου εκεί μένεις με ένα χαζό χαμόγελο. Σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό – αγαπάς, είσαι ακόμη ζωντανός.

 

Πηγή: Διαδίκτυο

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2024

Μου έχει συμβεί, ο Χριστός να με καλεί...

Μου έχει συμβεί για μεγάλες περιόδους αλλού να είναι ο Χριστός κι αλλού ο θησαυρός μου.

Ο Χριστός να με καλεί, να με ξανακαλεί κι εγώ να απουσιάζω. Μου έχει συμβεί...

Κι όταν μετά από καιρό, μέτρησα τις αναπάντητες κλήσεις Του, και διαπίστωσα της μακροθυμίας το πέλαγος, μου έχει συμβεί... έκλαψα πικρά.

 

Μαρίας Μουρζά

Ο Χριστός κι εγώ σελ.63,

Προσανάμματα, Εκδόσεις Εν εσόπτρω

 

Πηγή: https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com