Όλα τα παθήματα δουλεύουν υπέρ της ψυχής

π. Συμεών Κραγιόπουλος

Όλη η κακοδαιμονία που υπάρχει στους ανθρώπους, όλη η κακοδαιμονία που υπάρχει στις κοινωνίες, στις εκάστοτε κοινωνίες, υπάρχει ακριβώς διότι αμάρτησαν πλέον ακόμη και άγγελοι –αυτοί που εξέπεσαν και έγιναν δαίμονες– και διότι οι άνθρωποι όλοι, εφόσον καταγόμαστε από τον Αδάμ και την Εύα, είμαστε μέσα στην αμαρτία· και τι θα κάνουμε; Αμαρτωλά πράγματα θα κάνουμε, και θα γίνεται όλο το κακό που βλέπουμε να γίνεται. Αλλά από το άλλο μέρος, όλα αυτά είναι και σαν μια κολυμβήθρα, για να πλυθεί, να καθαρισθεί εκεί μέσα ο άνθρωπος, για να μάθει αυτό το οποίο δεν έμαθε στον παράδεισο και να αγιασθεί.

Θα μπορούσε βέβαια ο άνθρωπος να μην πέσει. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα έκανε ο Θεός, αν δεν έπεφταν οι πρωτόπλαστοι. Είναι ένα μυστήριο αυτό, που το άφησε ο Θεός έτσι, ώστε να μην ξέρουμε τι ακριβώς θα γινόταν. Συνεχώς θα δημιουργούσε νέους ανθρώπους; Δεν ξέρουμε.

Όμως, έπεσε ο άνθρωπος, και από κει και πέρα ξέρουμε τα της πτώσεως. Αν δεν έπεφτε, θα κέρδιζε τον παράδεισο, χωρίς να πονέσει και να ματώσει, χωρίς να πεινάσει, χωρίς να κινδυνεύσει, χωρίς να φοβηθεί, χωρίς να περάσει τίποτε από αυτά που τώρα περνάει. Έπεσε όμως ο άνθρωπος, και σαν να είπε ο Θεός: «Δεν θέλετε έτσι, όπως είχα ορίσει εγώ; Εντάξει. Θα γίνει τώρα αλλιώς». Και τώρα σώζεται ο άνθρωπος με το να πάθει.

Όχι φυσικά απλώς με το να πάθει. Δεν αρκεί αυτό. Διότι πάρα πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι παθαίνουν πολλά σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν ωφελούνται, δεν σώζονται. Όπως –για να το καταλάβουμε καλύτερα– όταν οι κακοί μιας ομάδος κάνουν κακό σε μια άλλη ομάδα κακών, κι εκείνοι τους το ανταποδίδουν ή κάνουν κακό σε κάποια άλλη ομάδα.

Πάρα πολλά μπορούν να περάσουν οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο, όμως δεν αρκεί απλώς να πάθει κανείς. Διότι, είπαμε, όλο το κακό υπάρχει ένεκα της αμαρτίας, και όλο το θέμα είναι τι θα γίνει με την αμαρτία. Αν τελικά μείνεις στην αμαρτία και δεν βρεις τον Χριστό, δεν πιστέψεις στον Χριστό, δεν τον ακολουθήσεις και δεν αφεθείς στα χέρια του να σε αγιάσει μέσα από όλα αυτά που θα πάθεις, θα χαθείς.

Δεν φθάνει λοιπόν απλώς να πάθεις. Όταν όμως πιστέψεις στον Χριστό και όλα αυτά –ό,τι κι αν σου συμβεί– τα δεχθείς ευχαρίστως για την αγάπη του Χριστού, ο Χριστός θα σε αγιάσει. Ο μεν Κύριος σταυρώθηκε, χωρίς να είναι ανάγκη να σταυρωθεί, αλλά σταυρώθηκε ακριβώς για μας· εμείς όμως δεχόμαστε να πάθουμε μαζί του ό,τι κι αν επιτρέψει Εκείνος και ό,τι κι αν οικονομήσει Εκείνος, διότι χρειάζεται να πάθουμε.

Χρειάζεται να πάθουμε, όχι όμως –θέλω, παρακαλώ, πάρα πολύ να το προσέξουμε αυτό– σαν να μας λέει ο Κύριος: «Θα πάθετε, για να μάθετε. Θα πάθετε, για να τιμωρηθείτε. Θα πάθετε, γιατί δεν είστε καλοί». Όχι, όχι. Το ότι όλα αυτά τα παθαίνουμε ένεκα της αμαρτίας, είναι αλήθεια. Αλλά ύστερα, καθώς μας παίρνει ο Κύριος από το χέρι, και περνούμε μέσα από ό,τι επιτρέψει Εκείνος, ενόσω ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, όλα αυτά δουλεύουν υπέρ της ψυχής· και αυτό το βλέπει κανείς στην πράξη.

Λέμε βέβαια ότι πρέπει να ταπεινωθούμε, να μετανοήσουμε κτλ., αλλά ένας λόγος είναι να ταπεινωθούμε, να πιστέψουμε στον Θεό, να μετανοήσουμε· ένας λόγος είναι να δούμε τι εγωισμό έχουμε μέσα μας, τι κακία, τι πονηριά έχουμε, πόσο διεστραμμένοι, πόσο αχρείοι είμαστε. Ένας λόγος είναι. Δεν γίνονται αυτά απλώς με τα λόγια ή με το να κάνεις κάποιες ανάλογες σκέψεις, αλλά μέσα από τα παθήματα. Όταν πονέσεις, πονάς· όταν ματώσεις, ματώνεις· όταν ζοριστείς, ζορίζεσαι· δεν είναι θεωρία αυτά. Και ακριβώς επειδή δεν είναι λόγια και θεωρία, κάνουν καλό στην ψυχή.

Έτσι λοιπόν, μέσα από όσα μας συμβαίνουν, εκείνος ο οποίος είναι του Χριστού και ακολουθεί τον Χριστό, εκείνος ο οποίος μπήκε στον δρόμο της σωτηρίας και πορεύεται τον δρόμο αυτό, βλέπει ότι και αυτή η δυσκολία και το άλλο ζόρισμα και εκείνο το πάθημα και η άλλη αδικία και ό,τι άλλο, όλα ωφελούν· ωφελούν την ψυχή.

 

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Το μυστήριο του πόνου”, Γ’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2010, σελ. 58 (απόσπασμα).

 

Πηγή

Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης

Ημερομηνία Εορτής: 27 Φεβρουαρίου

 

Ὑπακοῇ, εὐχῇ καὶ σκληραγωγίᾳ

Ἐφραίμ, διέπρεψας ἐν Κατουνακίοις.

 

Η θ. Λειτουργία για τον Όσιο Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστηρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν.

Όμως ο Όσιος Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι.

Ο Όσιος Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.

Η Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον Όσιο Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι 'αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ο σεισμός του 1977 μ.Χ. στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον Όσιο Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ο φοιτητής χωρίς αυτός να τις έχει προαναφέρει.

Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον Όσιο Εφραίμ, ο μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Άγιον Όρος. Ο μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του.

Ο Όσιος Εφραίμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές η προτεσταντικές πλάνες.

Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον Όσιο Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων. Ο Όσιος έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ο τόπος γέμισε ευωδιά και ο Όσιος Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ο ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές. Ο Όσιος Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ο Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ο Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό.

Η παρακαταθήκη του Οσίου Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, η ένωση είναι δύσκολος». Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;

Ο Όσιος Εφραίμ αναδείχθηκε με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι' αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες.

Το 1996 μ.Χ. ο Όσιος Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσε καθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό. Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.

Στις 27 Φεβρουαρίου 1998 μ.Χ. ο Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης του Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του.

Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα μ.Χ., να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του. Ο υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Και η δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Όσιο Γέροντα Παίσιο και τον Όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.

 

Πηγή

Θα σου στείλει ο Θεός άνθρωπο ικανό να σε ανεβάσει πιο ψηλά

Σ΄ αυτόν τον κόσμο δεν μπορούμε να παραπονεθούμε ότι είμαστε μόνοι μας. Εάν είναι ένας αδελφός, ο οποίος θέλει να βρει έναν άνθρωπο πνευματικό να τον οδηγήσει εις υψηλότερα πνευματικά επίπεδα θα τον βρει.

Άσχετο, αν ο άνδρας σου ή η γυναίκα σου δεν μπορούν να σε ανεβάσουν. Θα σου στείλει ο Θεός άνθρωπο ικανό να σε ανεβάσει πιο ψηλά. Και ο άνθρωπος αυτός είναι συνήθως ο πνευματικός μας πατέρας.

 

Από το βιβλίο «Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης» , Γεώργιου Κρουσταλάκη

Ο Θεός τους ιδικούς του, δεν τους στερεί από τίποτε! (Διδακτική ιστορία)

~ Κάποτε δύο Χριστιανοί υποδηματοποιοί κατοικούσαν και εργάζονταν στον ίδιο δρόμο.

Ο ένας, αν και είχε μεγάλη οικογένεια, κατάφερνε να την συντηρεί καλά και μάλιστα του περίσσευαν και χρήματα. Ο άλλος, αν και ανύπαντρος, μόλις που τα έβγαζε πέρα, γιά να κρατιέται στη ζωή, παρόλο που δούλευε και τις Κυριακές αλλά και τις εορτές, σε αντίθεση με τον πρώτο, που δεν εργαζόταν ποτέ αυτές τις ημέρες.

Μία ημέρα επήγε ο δεύτερος τσαγκάρης στον πρώτο και του διηγήθηκε την οικονομική του κατάσταση και του ζήτησε να μάθη, πώς αυτός κατώρθωνε να τα βγάζει πέρα.

Και εκείνος του απάντησε:

«Φίλε μου, έχω έναν κρυμμένο θησαυρό και κάθε Κυριακή, παίρνω απ’ αυτόν τον θησαυρό, όσα μου χρειάζονται».

«Θα μπορούσες να μου δείξεις και να μου πεις κάτι, γι’ αυτόν τον θησαυρό;»

«Ευχαρίστως! Την άλλη Κυριακή έλα μαζί μου γιά να στον δείξω», του είπε ο πρώτος τσαγκάρης.

Πράγματι, την Κυριακή τον παίρνει και τον πάει στην Εκκλησία. Παρακολούθησαν την Θεία Λειτουργία και μετά την απόλυση του λέει:

«Όπως είδες φίλε, εδώ στην Εκκλησία ευρίσκεται ο θησαυρός μου. Μετέχοντας στην Θεία Λειτουργία, έχω την ευλογία του Θεού. Πρόσεχε και εσύ τις ημέρες του Κυρίου καθώς και τις εορτές, μετέχοντας στη Θεία Λατρεία και στα Μυστήρια και κατεξοχήν στην Θεία Κοινωνία και πίστεψέ με, ότι Αυτός ο Μεγάλος Θησαυρός, δηλαδή, ο ίδιος ο Χριστός, είναι τόσο Πλούσιος, που δεν αφήνει νηστικούς όσους καταφεύγουν σ’ Αυτόν»!!

 

πηγή: https://www.dromokirix.gr/2021/02/blog-post_77.html

 

Αναδημοσίευση από: simeiakairwn.wordpress.com

Η πνευματική χαρά δεν είναι για κάποιους, είναι για όλους μας

Όταν ο άνθρωπος δεν ζει απλά, δεν ζει ειρηνικά και μονίμως ασχολείται με τους άλλους, έστω και αν δεν το καταλαμβαίνει , τότε πώς θα μπει στη διαδικασία της προσευχής, για να αρχίσει να λύνεται ο εαυτός του, να αρχίσει να καταλαμβαίνει τα πνευματικά πράγματα και εν τέλει να ζήσει πνευματική χαρά; Το ξαναλέω:  Η πνευματική χαρά δεν είναι για κάποιους, είναι για όλους μας.

Δεν μπορεί ο Χριστός να ήρθε στη γη, ανάμεσά μας, να σταυρώθηκε για μας, να αναστήθηκε για μας, κι εμείς να μην μπορούμε να αισθανθούμε πνευματική χαρά. Δεν είναι δυνατόν, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουμε καλά.

 

Από το βιβλίο «Δίψα για καθαρό ουρανό»,σελ.170 – Αρχιμ.Σιλουανού

Να καταφεύγεις στον Θεό με σιγουριά

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

 

Θέλει και τέχνη η πνευματική ζωή. Υπάρχουν κάποια μυστικά στον πνευματικό αγώνα.

Πιάνεις, ας πούμε, τον εαυτό σου γεμάτο θυμό, κακία, οργή, ζήλια. Άφησε τον κακό εαυτό σου. Πες του: «Σε ξέρω, εαυτέ μου. Τι περιμένω από σένα; Κακία, οργή, μίσος, τέτοια πράγματα. Δεν σε προσέχω όμως».

Και να πας στον Χριστό λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ με! Σώσε με από τον εαυτό μου!»

Αυτό σημαίνει πως αγνοείς το πάθος, την κακή κατάστασή σου, με την έννοια ότι δεν την προσέχεις ώστε να επηρεασθείς από αυτήν και να ενεργήσεις ανάλογα. Την περιφρονείς, αλλά για να πας στη θετική εργασία: στην επίκληση του Ιησού, στην προσευχή.

Αυτό όμως συνιστά ξεπέρασμα του πάθους. Έχει αποτέλεσμα, φέρνει καρπό.

Όταν στρέφεσαι στον Χριστό, σε οποιαδήποτε ανάγκη κι αν βρίσκεσαι, την ανάγκη πρέπει να την ξεχάσεις, να μην την υπολογίζεις, σαν να μην τη βλέπεις· να μην επηρεάζεσαι από αυτήν. Και έτσι να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έχεις έναν πειρασμό και αρχίζεις να λες την ευχή, αλλά πιο πολύ σκέπτεσαι τον πειρασμό που έχεις, τον κίνδυνο που διατρέχεις, και είσαι τρομοκρατημένος και λες την ευχή ως δίψυχος ενώπιον του Θεού, όχι μόνο δεν πρόκειται να βγει τίποτε με την προσευχή σου αυτή, αλλά μπορεί να γίνεις και χειρότερα. Λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι, όταν προσεύχονται στον Θεό, ή προσεύχονται άψυχα, χωρίς συναίσθηση, ή προσεύχονται σπασμωδικά, τρομαγμένοι, φοβισμένοι.

Να καταφεύγεις στον Θεό με σιγουριά, με εμπιστοσύνη ότι σε ακούει. Να μην κολλάς στο πώς εσύ αισθάνεσαι. Να αφήνεσαι στον Θεό, και ο Θεός επεμβαίνει και τα κανονίζει όλα.

 

Από τα βιβλία: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2017”, σελ. 235, και “Πνευματικά Μηνύματα 2018”, σελ. 131.

 

Πηγή

Άγιος Ταράσιος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης

 

Ημερομηνία Εορτής: 25/02/202

 

Ἄκλειστος ὅρμος Ταράσιον λαμβάνει,

Κόσμου ταραχῆς, καὶ ζάλης σεσωσμένον.

Εἰκάδι ἐκ ταράχοιο Ταράσιος ἔπτατο πέμπτῃ.

 

Ο Άγιος Ταράσιος γεννήθηκε, ανατράφηκε και εκπαιδεύθηκε στην Κωνσταντινούπολη από γονείς ευσεβείς και ευγενείς, τον Γεώργιο, κριτή και πατρίκιο και την Ευκρατία και ήταν θείος του Αγίου Φωτίου (βλέπε 6 Φεβρουαρίου). Λόγω της μεγάλης του μορφώσεως ανυψώθηκε στο αξίωμα του πρωτασηκρίτου.

Οι εκκλησιαστικές περιστάσεις την εποχή εκείνη ήταν αρκετά σοβαρές. Υπήρχε ακόμα ο πόλεμος των εικονομάχων, η δε θέση των Ορθοδόξων έγινε ακόμη πιο δύσκολη διά του θανάτου του Πατριάρχου Παύλου Δ' του Κυπρίου (30 Αυγούστου). H βασίλισσα Ειρήνη η Αθηναία, η οποία επιτρόπευε τον ανήλικο υιό της Κωνσταντίνο ΣΤ' (780 - 798 μ.Χ.), κατανόησε, ότι χρειαζόταν εκκλησιαστικός ηγέτης με ευσέβεια, θεολογική κατάρτιση και διοικητική ικανότητα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και τα προβλήματα. Έτσι εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τους λαϊκούς ο Άγιος Ταράσιος παρά τις επίμονες αρνήσεις του, αφού έλαβε υπόσχεση από τους βασιλείς, ότι θα συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδος που θα αντιμετωπίσει τα διάφορα θεολογικά ζητήματα και τα εκκλησιαστικά θέματα. Η χειροτονία του νέου Πατριάρχου έγινε στις 25 Δεκεμβρίου 784 μ.Χ.

Κατά την διάρκεια της πατριαρχίας του ο Άγιος μερίμνησε για την αποκατάσταση των σχέσεων με την Δυτική Εκκλησία επί Πάπα Αδριανού Α' (771 - 795 μ.Χ.) και την σύγκλιση της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, το έτος 787 μ.Χ., στη Νίκαια, η οποία καταδίκασε τους εικονομάχους και ακύρωσε την εικονομαχική Σύνοδο του έτους 754 μ.Χ. θέτοντας ως βάση του δογματικού καθορισμού τα σχετικά συγγράμματα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (τιμάται 4 Δεκεμβρίου). Η όγδοη συνεδρία της Συνόδου έγινε στην Κωνσταντινούπολη, στα ανάκτορα, όποι οι βασιλείς Ειρήνη και Κωνσταντίνος υπέγραψαν τους Όρους της Συνόδου.

Στην ευσέβεια και το εκκλησιαστικό ήθος του Αγίου οφείλεται και η μέριμνα που έλαβε η Εκκλησία κατά της σιμωνίας, του χρηματισμού δηλαδή για την απόκτηση εκκλησιαστικών αξιωμάτων και ιδιαίτερα των επισκοπικών θέσεων. Παράλληλα ο Άγιος ανέπτυξε πλούσια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση και διακρίθηκε για την ελεημοσύνη του προς τους πτωχούς.

Η αγάπη του προς τον μοναχισμό εκφράστηκε και με την ίδρυση Μονής στο στενό του Βοσπόρου, στην οποία και ενταφιάσθηκε μετά την οσιακή κοίμησή του την Τετάρτη της Α' εβδομάδας των Νηστειών, το έτος 806 μ.Χ. Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Α' ο Ραγκαβές (811 - 813 μ.Χ.) τον Μάρτιο του έτους 813 μ.Χ. ενέδυσε τον τάφο του Αγίου με άργυρο, επιδεικνύοντας έτσι και αυτός και η βασίλισσα Προκοπία τον σεβασμό τους προς την μνήμη του Αγίου.

Η Σύναξη του Αγίου Ταρασίου ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.

 

Πηγή