«Γύρω από έναν καλό άνθρωπο αναπνέεις πιο εύκολα, σκέφτεται πιο βαθιά, αγαπάς πιο έντονα, ζεις πιο όμορφα»

«Ο άγιος άνθρωπος δεν χειραγωγεί, αλλά αγαπά, δεν αναζητά τον κόσμο, αλλά φεύγει από αυτόν, δεν υπνωτίζει πνευματικά, αλλά αναζητά την κανονικότητα, είναι διακριτικός και απέραντης καλοσύνης, όπως του Θεού.

Αν όχι, είναι απλώς ένας ακόμη απατεώνας ανάμεσα σε χιλιάδες απατεώνες. 

«Ο Κύριος μισεί τον φονιά και τον πονηρό» (Ψαλμ. 5,6).Δηλαδή στο όραμα του ψαλμωδού Δαβίδ η πονηρία τοποθετείται στο ίδιο επίπεδο με τον φόνο.

Γιατί; Καθένας μας γνωρίζει την απάντηση.

Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στη σωτηρία, επομένως πρέπει να δούμε στον άνθρωπο τι θα μπορούσε να γίνει και όχι τι είναι μια στιγμή της ζωής του. 

Γύρω από έναν καλό άνθρωπο αναπνέεις πιο εύκολα, σκέφτεται πιο βαθιά, αγαπάς πιο έντονα, ζεις πιο όμορφα».

Να είσαι καλός άνθρωπος!

 

Protosinghel Hrisostom Filipescu

 

(Η αγάπη γεννά την αγάπη)

Πηγή: apantaortodoxias

 

Εμείς από: https://simeiakairwn.wordpress.com

Mε την χριστιανική υπομονή θα εξέλθεις «εις τον πλατυσμόν» της αγάπης

Κάθε άνθρωπος στη ζωή του πρέπει να περάσει μια περίοδο θλίψεων, δοκιμασιών και πολέμου. Βαριά, οδυνηρή η κατάσταση αυτή…. Γι’ αυτήν ομιλεί ο ψαλμός: «Ωδίνες ως τικτούσης» (Ψλμ. 47,5), και «εξήγαγέ με εις πλατυσμόν» (Ψλμ. 17,19).

Όταν πλησιάζει για τη γυναίκα η ώρα να γεννήσει, δοκιμάζει φρικτούς πόνους. Μετά, όταν γεννήσει, δοκιμάζει μεγάλη χαρά, γιατί έφερε ένα καινούριο άνθρωπο στον κόσμο (Ιω. 16,21). Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε άνθρωπος όταν γεννιέται πνευματικά στην καινή ζωή, δοκιμάζει πόνο. Μα σιγά σιγά πηγαίνει «εις πλατυσμόν» (σε άνεση και αναψυχή)….. 

Όταν πήγαινα στο σχολείο, με έστελναν στο σιδηρουργείο για να μάθω πώς φτιάχνουν πέταλα για άλογα. Κάποια φορά παρατήρησα πώς ο σιδεράς έφτιαχνε ένα κομμάτι καραμπίνας. Το μέταλλο το ζέσταινε και το κατεργαζόταν σε συγκεκριμένη θερμοκρασία ώστε, μετά, στη χρήση, να μη χαλάει…. Μόνο έτσι, με την (χριστιανική) υπομονή θα εξέλθεις «εις τον πλατυσμόν» της αγάπης και της ελευθερίας από τα πάθη.

 

Στάρετς Βαρσανούφιου (1845 - 1913) της Όπτινα

 

Πηγή: Από το βιβλίο τού Οσίου Στάρετς Νίκωνος Μπελιάεφ, "Ρήματα Ζωής" (Το ημερολόγιό του)

Άγιος Σωζόμενος ο θαυματουργός

Ημερομηνία Εορτής: 20/11/2024

Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο Άγιος Σωζόμενος καταγόταν από την Καρπασία της Κύπρου, ενώ από την ακολουθία του, καθώς και από άλλες πηγές, μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου (περί το 1100 μ.Χ.). Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και τη γνώση του λόγου του Θεού και με τον καιρό απέκτησε μια σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση.

Όταν ενηλικιώθηκε πήρε την απόφαση να φύγει κι από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό. Έτσι, αφού περιπλανήθηκε αρκετά έφτασε σε μια σπηλιά που βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης κι υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει: «Ἡ καρδία μου πρὸς Σέ, Λόγε, ὑψωθήτω, καὶ οὐδὲν θέλξει μέ, τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρὸς χαμαιζηλίαν». (Τρίτο αντίφωνο του Δ' ήχου). Δηλαδή, σε Σένα Χριστέ μου, σε Σένα, Λόγε, του Θεού, ας υψωθεί η καρδιά μου. Και τότε τίποτα, Κύριε, από όλα εκείνα τα μάταια και φθαρτά του κόσμου τούτου δεν θα μπορεί να την τραβήξει μακριά σου, ούτε και να την αποσπάσει από τη θεωρία σου.

Όσο περνούσε ο καιρός, η φήμη του Αγίου εξαπλωνόταν. Σε κανένα δεν αρνιόταν την αγάπη και τη βοήθεια του. Το κατάλυμα του ήταν για όλους ανοικτό. Και το θεραπευτικό χάρισμα με το οποίο τον χαρίτωσε ο Θεός, το πρόσφερε πρόθυμα σε όσους με πίστη και μετάνοια ειλικρινή κατάφευγαν στη χάρη του και του το ζητούσαν.

Και, έτσι, αφού έζησε Θεάρεστα, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το άγιο σκήνωμα του με ευλάβεια το πήρανε οι χριστιανοί και το 'θαψαν στο βάθος της σπηλιάς βρέχοντας το με τα δάκρυα της στοργής τους. Ο τάφος του έγινε «ἰατρεῖον νοσημάτων». Σ' αυτόν καταφεύγουν και σήμερα άρρωστοι από διάφορα μέρη για να λάβουν τη θεραπεία τους.

Η μνήμη του αγίου γιορτάζεται σε πολλά μέρη του νησιού μας στις 20 Νοεμβρίου και σ' άλλα στην 21 μαζί με την εορτή των Εισοδίων. Την ήμερα αυτή χιλιάδες προσκυνητές από διάφορα μέρη συγκεντρώνονται στη σπηλιά όπου ασκήτευσε. Στον άγιο Σωζόμενο Ποταμιάς ή στο Ριζοκάρπασο (20 Νοεμβρίου) μα και στους ναούς που είναι αφιερωμένοι στ' όνομα του, για να τον τιμήσουν και να δοξάσουν τον Παντοδύναμο Θεό για τους αγίους Του. Έτσι τα θαύματα του όσιου συνεχίζονται. Κι οι πιστοί πού μ' ευλάβεια προστρέχουν στη χάρη του με κατάνυξη ψυχής του ψάλλουν κάθε φορά.

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Τοῖς πίστει προστρέχουσι, πάτερ Σῳζόμενε τρισόλβιε, τῇ σορῷ τῶν λειψάνων σου καὶ προσκυνοῦσι πιστῶς τοῦ εἴδους ἐμφέρειαν, ἄφεσιν τῶν πταισμάτων καὶ σωμάτων τὴν ῥῶσιν δώρησαι, Θεοφόρε, καὶ ἐκ παντοίων κινδύνων καὶ παθῶν ἀρρωστίας πάντας ἐκλύτρωσαι.

Πηγή: https://www.saint.gr

Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο

 

(+) Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

[…..]Λίγες εβδομάδες πριν αναχωρήσει ο Γέροντας από τον κόσμο αυτό, ήταν καθισμένος στην καρέκλα με τους ορούς στα χέρια. Μπαίνει κάποιος επισκέπτης, του φιλάει το χέρι και τον ρωτά:

-Τί γίνεσθε, Γέροντα;

-Γίνομαι, παιδί μου.

Και επειδή ο επισκέπτης δεν κατάλαβε, συνέχισε:

-Ωριμάζω!

Και λίγες μέρες πριν κοιμηθεί, απευθυνόμενος σε παρευρισκόμενο πνευματικοπαίδι του, τόνισε:

-Να ξέρες, Δ., πόσο λειαίνει τον ακατέργαστο Επιφάνιο όλη αυτή η ταλαιπωρία!

 

Οι πόνοι του ήσαν φρικτοί κατά το τέλος της επιγείου ζωής του. Γι’ αυτό είπε κάποτε:

– Αν νοιώθατε όπως εγώ τώρα έστω και για 2′, θα παρακαλούσατε τον Θεό να σας πάρει αμέσως! Και στρεφόμενος προς τον Κύριο: «Πτωχός και αλγών ειμί εγώ· η σωτηρία σου, ο Θεός, αντιλάβοιτό μου»(Ψαλ. ξη’ 30).

 

Τις τελευταίες εβδομάδες λόγω των φρικτών πόνων τις πέρασε ανάσκελα στο κρεβάτι. Δεν μπορούσε σε καμία άλλη θέση να ανακουφισθεί.

-Παρακάλεσα, μας είπε, τον Θεό να μου δώσει άλλη μία θέση. Εκείνος όμως δεν μου έδωσε. Ας είναι δοξασμένο το όνομα Του!

 

Του είπε κάποτε ένα πνευματικοπαίδι του-γιατρός που προσπαθούσε επί ώρα να του βρει φλέβα:

—Να με συγχωρείτε, Γέροντα, που σας πονώ, αλλά το κάνω για το καλό σας.

 

—Το καταλαβαίνω, παιδί μου. Εμένα να με συγχωρείς που σε παιδεύω. Να ξέρης ότι δεν στενοχωρούμαι για τις φλεβοκεντήσεις, αλλά επειδή στενοχωρείσαι εσύ που δεν βρίσκεις φλέβες.

Λίγο πριν από την κοίμησή του ρώτησε ένα πνευματι­κοπαίδι του:

—Παιδί μου, έχεις εξοικειωθεί με το ενδεχόμενο της αναχωρήσεως μου;

—Γέροντα, δεν ξέρω αν έχω εξοικειωθεί. Το μόνο το όποιο ξέρω είναι ότι η αγάπη σας θα μας συνοδεύει πάντοτε. Άλλωστε κι αν σας καλέσει ο Θεός, σε σας θα προστρέχουμε διά της προσευχής.

—Αυτό, παιδί μου, γίνεται μόνο με τους Αγίους.

—Γέροντα, κάποτε σας είχα ρωτήσει αν μπορούμε στην προσευχή μας να επικαλούμεθα τις πρεσβείες κάποιου για τον οποίο η συνείδησή μας, μας πληροφορεί ότι έχει βρει παρρησία στον Θεό και μου είχατε απαντήσει πως μπορεί να γίνει αυτό υπό τον όρο ότι στην παράκλησή μας θα προτάσσουμε τη φράση «αν έχεις παρρησία στον Θεό».

—Ναι, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς.

—Γέροντα, αν.

—Σου είπα δεν είμαι από αυτούς.

—Μα, Γέροντα, ούτε με το αν;

—Καλά… Αν είναι με το αν…

—Καλά, Γέροντα, δεν φοβάσθε το θάνατο; τον ρώτησε απορημένο κάποιο πνευματικοπαίδι του, όταν λίγες μέρες προ της κοιμήσεως του καθόριζε ο ίδιος τα της κηδείας του (αγγελτήρια, νεκρώσιμο ακολουθία κ.λπ.) τόσο απαθώς σαν να επρόκειτο για την κηδεία κάποιου άλλου.

—Όχι, δεν τον φοβάμαι καθόλου το θάνατο. (Μικρή παύση.) Και δεν τον φοβάμαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού.

—Γέροντα, μη λέτε τέτοια πράγματα τώρα!, του είπε κάποιο πνευματικοπαίδι του, όταν τον άκουσε να καθορίζει τα της κηδείας του. Και αυτός με ετοιμότητα:

—Γιατί, παιδί μου; Άπιστοι είμαστε;

 

Πηγή

Να αποκτήσουμε τη χάρη που χάσαμε

 

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

 

Όλοι, υποθέτω, έχουμε μια προσωπική πείρα – άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο – ότι, όταν μέσα στην ψυχή μας υπάρχει η χάρη του Θεού, το φως του Θεού, όταν υπάρχει μια καλή κατάσταση, τότε τα βλέπουμε και τα εκτιμούμε αλλιώς τα πράγματα, τα ζυγίζουμε και τα καταλαβαίνουμε αλλιώς. Και μάλιστα, αυτές τις ώρες απορεί κανείς με τον εαυτό του, πώς άλλες ώρες αισθάνεται ότι είναι σε ένα σκοτάδι, σε μια αναισθησία, και σαν να μην καταλαβαίνει τα του Θεού, όπως τα καταλαβαίνει τις ώρες αυτές, που έχει ένα κάποιο φως μέσα του.

Όσο ανάξιοι κι αν είμαστε, ο Θεός, ακριβώς για να μας φιλοτιμήσει, για να μας παρακινήσει να ξεπεράσουμε – αλλά να το κάνουμε με τη θέλησή μας, με το φιλότιμό μας, ενσυνείδητα – αυτή τη συνηθισμένη κατάσταση, που είμαστε μεν χριστιανοί και κάνουμε κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι ευαισθητοποιημένη η ψυχή μας, δεν είναι μέσα στην ψυχή μας αυτό το φως, αυτή η χάρη, ο Θεός πού και πού βρίσκει έναν τρόπο και αφήνει να έρθει μια ακτίνα χάριτος μέσα μας, μια ακτίνα φωτός, μια ακτίνα αυτής της άλλης καταστάσεως, της ουράνιας καταστάσεως. Το κάνει αυτό, ακριβώς για να λάβουμε μια γεύση, να έχουμε και μια προσωπική πείρα ότι κάπως αλλιώς είναι τα πράγματα· υπάρχει αυτό το κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουμε, δεν το έχουμε υπ’ όψιν μας.

Όταν αυτό το κάτι άλλο υπάρχει μέσα στην ψυχή μας, όλα τα βλέπουμε αλλιώς, όλα τα εκτιμούμε αλλιώς· ακόμη και αυτή καθ’ εαυτή την ημέρα κανείς τη βλέπει διαφορετικά. Για παράδειγμα, είτε έχει ομίχλη η ημέρα είτε έχει συννεφιά είτε είναι ήλιος, εφόσον μέσα στην ψυχή υπάρχει ο Κύριος, ο ήλιος της δικαιοσύνης, όλα είναι φωτεινά, όλα είναι ωραία και καλά· τα πάντα. Αισθάνεται κανείς να αγαπά τους εχθρούς, να συγχωρεί όλους, αισθάνεται ότι αξίζει μόνο τον Θεό να ζητάει, μόνο τον Θεό να έχει μέσα του, και ότι όλα τα άλλα είναι ένα τίποτε. Φεύγει όμως αυτό το βίωμα. Φεύγει και πάλι βουλιάζει κανείς, πάλι πέφτει στη συνηθισμένη κατάσταση. Και αποδεικνύεται μωρός ο άνθρωπος, ανόητος, καθώς, ενώ έχει αυτή την κάποια πείρα, δεν τη θυμάται, δεν τη σκέπτεται, δεν επηρεάζεται από αυτήν.

Το αντίθετο έκανε ο Δαβίδ, ο οποίος λέει: «Ει δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου, και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν, και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου, έως ου εύρω τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ» (Ψαλμ. 131:4). Έτσι κάνουν οι άγιες ψυχές: συνεπαίρνονται από την αγάπη του Θεού, από την επίσκεψη του Θεού. Πάντως, λίγες ψυχές παθαίνουν μια μέθη, και σαν να τις κεντρίζει κάτι και δεν ησυχάζουν, με την καλή έννοια, έως ότου να ευδοκήσει ο Θεός να τις επισκεφθεί, και μάλιστα να τις επισκεφθεί κατά μόνιμο τρόπο· λίγες ψυχές. Οι άλλες, και που έχουν αυτές τις επισκέψεις του Θεού, όπως είπαμε, για να ξυπνήσει το φιλότιμό τους, ξεχνιούνται πάλι, και έτσι πάει η ζωή.

 Πηγή: https://www.koinoniaorthodoxias.org

Κιθάρα λοιπόν, αγαπητέ, φαντάσου την καρδιά

Αν θέλεις να μάθεις την αλήθεια, πάρε σαν παράδειγμα και μιμήσου τον κιθαριστή· γέρνει λίγο προς τα κάτω το κεφάλι του και στήνοντας την ακοή του στο τραγούδι χτυπά με το πλήκτρο τις χορδές. και μόλις χτυπήσει μαζί τις χορδές με τέχνη, η κιθάρα αναδίδει τη μελωδία, και ο κιθαριστής από τη γλυκύτητα της μελωδίας σκιρτά. 

Ας σου γίνει, φιλόπονε εργάτη του αμπελώνα, το παράδειγμα διαφωτιστικό και μην απιστείς. Όταν, όπως ο κιθαριστής, προσέχεις πολύ εκεί, στο βάθος δηλαδή της καρδιάς, θα βρεις εύκολα αυτό που ζητάς. Γιατί η ψυχή που κυριεύθηκε πέρα ως πέρα από το θείο έρωτα, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Όπως λέει και ο θείος Δαβίδ: «Κόλλησε η ψυχή μου σ’ Εσένα και σ’ ακολουθεί» (Ψαλμ. 62, 9).

Κιθάρα λοιπόν, αγαπητέ, φαντάσου την καρδιά· χορδές τις αισθήσεις· πλήκτρο είναι η διάνοια, η οποία με το λογικό χτυπά με γνώση το πλήκτρο που είναι η μνήμη του Θεού, και από αυτήν έρχεται στην ψυχή μία ανέκφραστη ηδονή και καθρεφτίζονται θείες λάμψεις στον καθαρό νου.

 

Όσιος Κάλλιστος Αγγελικούδης – Φιλοκαλία Τόμος Ε΄

Συνεχίστε να προσεύχεστε ακούραστα, και σύντομα θʹ απολαύσετε τη δική Του γλυκύτητα

Αν τώρα δεν νιώθετε καμιά παρηγοριά από την προσευχή σας, να είστε σίγουροι πως ο Κύριος σας ετοιμάζει θείες παρηγορίες στο μέλλον. Συνεχίστε να προσεύχεστε ακούραστα, και σύντομα θʹ απολαύσετε τη δική Του γλυκύτητα. «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου και ανήγαγέ με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και από πηλού ιλύος και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου και κατεύθυνε τα διαβήματά μου και ενέβαλεν εις το στόμα μου άσμα καινόν, ύμνον τω Θεώ υμών» (Ψαλμ. 39:2‐4).

Όταν βλέπετε να σας πολιορκούν η αθυμία, η μελαγχολία, η οκνηρία και η ακηδία, τότε βιάστε την καρδιά και τα χείλη σας στο έργο της προσευχής: «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα» (Ματθ. 8:25). Σκεφθείτε πως αυτές οι στιγμές της οκνηρίας μπορεί να είναι οι τελευταίες της ζωής σας... Σε λίγο ίσως θʹ ακολουθήσει ο θάνατος... Και μετά η Κρίση του Θεού... Αφήστε, λοιπόν, κατά μέρος τη ραθυμία και τη ραστώνη.

 

(Νεοελληνική απόδοση από το βιβλίο του Σεργίου Α. Νείλου «Τα ιερά υπό τον μόδιον». Οι συμβουλές αποδίδονται σε ανώνυμο γέροντα της περίφημης μονής της Όπτινα).

Όταν καθαρθεί ο νους βλέπει τον Θεό

Όπως τα αισθητά μάτια βλέπουν τα γράμματα και από αυτά παίρνουν τα αισθητά νοήματα, έτσι και ο νους όταν καθαρθεί  κι επανέλθει στο αρχικό του αξίωμα, βλέπει στο Θεό και από Αυτόν παίρνει τα θεία νοήματα. Αντί βιβλίο έχει το πνεύμα, κι αντί κονδυλοφόρο έχει τη διάνοια και τη γλώσσα, όπως λέει ο Ψαλμωδός: «Η γλώσσα μου κάλαμος» (Ψαλμ. 44, 2)· αντί μελάνι τέλος, έχει το φως. Βυθίζει λοιπόν τη διάνοια στο φως, και αφού αυτή γίνει φως, γράφει τους πνευματικούς λόγους στις καθαρές καρδιές των ακροατών του. Τότε καταλαβαίνει το νόημα των προφητικών λόγων, πώς δηλαδή οι πιστοί θα διδαχθούν από το Θεό (Ησ. 54, 13· Ιω. 6, 45), και πώς ο Θεός διδάσκει με το πνεύμα τη γνώση στον άνθρωπο (Ψαλμ. 93, 10).

 

Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης

 

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ των ιερών Νηπτικών ΤΟΜΟΣ Δ΄

Αυτός, που κατοικεί στους ουρανούς, ο παντοδύναμος και δίκαιος Θεός θα τους χλευάση

Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;

Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ. 

Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν.

ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς. (Ψαλμός 2,1-4)

 

Ερμηνεία:

Διατί σαν άγρια αχαλίνωτα άλογα ανεστατώθησαν και αφηνίασαν τα ειδωλολατρικά έθνη και διατί αυτοί οι λαοί εμελέτησαν και κατέστρωσαν σχέδια μωρά, αμαρτωλά και απραγματοποίητα;

Παρεστάθησαν απειλητικοί οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνεκεντρώθησαν από συμφώνου στον ίδιον τόπον εναντίον του Κυρίου και Θεού και εναντίον εκείνου, τον οποίον αυτός έχρισε προφήτην, αρχιερέα και βασιλέα.

Είπαν τα αμαρτωλά αυτά έθνη και οι παράνομοι βασιλείς μεταξύ των· “ας συντρίψωμεν τους δεσμούς, που μας κρατούν υποτεταγμένους στον Κυριον και στον χριστόν αυτού και ας αποτινάξωμεν μακράν από ημάς το ζυγόν των”.

Αλλά αυτός, που κατοικεί στους ουρανούς, ο παντοδύναμος και δίκαιος Θεός θα τους περιπαίξη και θα τους χλευάση, θα τους κάμη καταγέλαστους ενώπιον όλων.

 

Χάνοντας την καθαρότητα της ψυχής

Λένε οἱ ἄθεοι: ''Δέν ὑπάρχει Θεός''. Καί ἀπαντᾶ ὁ Προφήτης Δαυΐδ: «Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ''οὐκ ἔστι Θεός''» (Ψαλμ. ιγ´, 1). Δηλαδή, εἶναι ἄφρων ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού τό ὑποστηρίζει. Γιατί; Διότι, τό λέει ἐπειδή ἔχει χάσει τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του καί δέν τόν πληροφορεῖ πιά ἡ συνείδησή του, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Καί τοῦτο, διότι, ὅπως τό ξεκαθαρίζη πάλι ὁ Δαυΐδ, «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. μη´, 13). Δηλαδή, λόγῳ τῆς ἀποστασίας του ἀπό τόν Θεό καί τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς του, ἔχασε τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ καί ''ἔχει ὁμοιωθῆ μέ τά ζῶα, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος σαρκικός καί ζεῖ ὅπως τά ζῶα, μόνο γιά τήν ἱκανοποίηση τῆς φιλαυτίας του, τῆς σάρκας του καί τῶν ἡδονῶν του''.

 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Επιμέλεια: Δαμασκηνός Αγιορείτης μοναχός

Όλα τα έργα μας εξαρτώνται από το έλεος του Θεού

«Εάν μη Κύριος οικοδόμηση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες· εάν μη Κύριος φύλαξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. 126. 1). Ν’ αγωνίζεσαι και ν’ αγρυπνής για το καλό, αλλά χωρίς να στηρίζεσαι στον εαυτό σου. Να προσεύχεσαι ακατάπαυστα και με επιμονή στον Θεό και να ζητάς τη βοήθειά Του. Όλα τα έργα μας δεν εξαρτώνται τόσο από μας, όσο από το έλεος του Θεού. Και δεν έχουν καμμιά αξία, όσο κι αν εμείς τα θεωρούμε σπουδαία, αν δεν τα καταξίωση η ευλογία και η έγκρισις του Θεού.

 

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ, Πνευματικό αλφάβητο

Το άγχος είναι μια μορφή απιστίας

-Τό ἄγχος εἶναι μιά μορφή ἀπιστίας. Ἀγχώνομαι σημαίνει ὅτι προσπαθῶ νά τά κάνω ὅλα μόνος μου. Δέν χρειάζομαι βοήθεια ἀπό τόν Θεό. Αὐτός ὁ στόχος πού μέ ἀγχώνει εἶναι ἕνα εἴδωλο. Δέν εἶναι τά πάντα γιά μένα ὁ Θεός καί προσπαθῶ νά αὐτονομηθῶ, νά γίνω ἐγώ αὐτός πού δίνει τίς ἐντολές. Μπορῶ νά τό διαχειριστῶ χωρίς τόν Θεό. Κάπως ἔτσι τό σκέφτηκε καί ἡ γιαγιά, ἡ Εὔα.

-Μήν προσεγγίζεις τά πράγματα βασισμένος στίς δικές σου δυνάμεις μόνο. Μήν ἐλπίζεις «ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145, 3). Κάνε προσευχή, ἐπικαλέσου τόν Θεό. Εἶναι μία πράξη ταπείνωσης. Ὅταν ζητᾶς σέ κάτι βοήθεια, παραδέχεσαι ὅτι μόνος σου δέν μπορεῖς νά τό ἐπιτύχεις. Εἶναι σάν νά λές: «Κύριε, ἄν ἐσύ δέν τό κάνεις τότε δέν γίνεται, ἐγώ δέν μπορῶ». Αὐτή ἡ προσευχή ἔχει ταπείνωση καί εἰσακούεται. Εἶναι δαιμονικό νά πιστεύεις ὅτι μπορεῖς νά τά ἐλέγξεις ὅλα. Στό βάθος αὐτό εἶναι ἀνασφάλεια. Προσκάλεσε τόν Χριστό στήν ζωή σου. «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Ἔλα καί στῆσε τήν σκηνή σου μέσα μου. Ὁ Θεός τό ἔχει πεῖ: Θέλω νά «ἐνοικήσω ἐν ὑμῖν καί ἐμπεριπατήσω» (Β΄ Κοριν. 8, 16). Καί νά πάρω τήν καρδία σου τήν λίθινη (πέτρινη) καί νά τήν κάνω σάρκινη (τρυφερή, νά αἰσθάνεται) (Ἰεζ. 11, 19).

Ἔτσι εἶναι ὁ Θεός: εἶναι ταπεινός, τρυφερός, ἀγαπᾶ, νοιάζεται. Ἐσύ δέν μπορεῖς νά σώσεις τόν κόσμο. Ὁ Χριστός ὅμως μπορεῖ. Κανείς δέν μπορεῖ νά σοῦ πεῖ «σ’ ἀγαπῶ» ὅπως αὐτός.

 

Αρχιμ. Δωροθέου

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ, ΙΕΡΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ «ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ», ΑΥΡΑ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ

 

Είσαι η ελπίδα μου

Δεν χρειάζεται να με καλέσης, Θεέ μου. Το καταφύγιο ποτέ δεν μας καλεί. Όταν σε χρειασθώ, μόλις σε χρειασθώ, εσύ είσαι παρών. Αμέσως τρέχω σ΄εσένα, το καταφύγιο μου. Είσαι η ελπίδα μου. Είσαι αυτός ο οποίος με βγάζεις από κάθε κίνδυνο, από κάθε σάλο. Προτού καν σκεφθώ ότι κινδυνεύω , έχω διασωθή.

 

Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, «Αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω»

Καύχηση και αυτοέπαινος

Σε καμιά περίσταση να μην αυτοεπαινείσαι αλλά και να μη ζητάς τον έπαινο των άλλων. Ούτε να ζηλεύεις εκείνους που επαινούνται από τους ανθρώπους. Αληθινά συνετός είναι εκείνος που επαινείται από τον Θεό και δοξάζεται από τον Θεό. "Ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω" (Α' Κορινθίους 1. 31). Μην αναπαύεσαι στους επαίνους των ανθρώπων. Στον Θεό αναζήτησε την αληθινή ανάπαυση. Όλα τα ανθρώπινα είναι πρόσκαιρα και μεταβλητά. Όλα τα θεία είναι αιώνια και αμετάβλητα Φρόντιζε για τη δόξα μόνο του Θεού, και ο Θεός θα σε δοξάσει. Αν φροντίζεις για τη δική σου δόξα, η χάρις του Θεού θα σ' εγκατάλειψη. "Μη ημίν. Κύριε, μη ημίν. Αλλ' ή τω ονόματί σου δος δόξα"(Ψαλμοί 113. 9).

Γιατί ζητάς να σ' επαινέσουν οι άλλοι για ένα καλό σου έργο; Το καλό παραμένει πάντα καλό έστω κι αν κανείς δεν το επαινεί. Το κακό παραμένει κακό έστω κι αν κανείς δεν το κατηγορεί. Αν όλοι οι άνθρωποι σε επαινούν, τίποτε δεν θ' αποκτήσεις. Αν κανείς δεν σε επαινέσει, τίποτε δεν θα στερηθείς. Δεν κάνεις το καλό για τους ανθρώπους, μα για τον Θεό. Σου αρκεί λοιπόν του Θεού η αμοιβή.

Όταν είσαι ευτυχισμένος και τιμημένος από τους ανθρώπους, μην ενθουσιάζεσαι. Και όταν είσαι δυστυχισμένος και περιφρονημένος, μην απελπίζεσαι. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίσταση δείξε μετριοπάθεια και σύνεση. Γιατί στην παρούσα ζωή όλα είναι μεταβλητά. Για όλα λοιπόν να δοξάζεις τον Θεό και όλα να τα αποδέχεσαι ως προερχόμενα απ' Αυτόν και το Άγιο θέλημά Του.

 

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

ΟΟΔΕ / "Πνευματικό Αλφάβητο", Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1996.

Πηγή:o-nekros.blogspot.com

 

Μην αναπαύεσαι στους επαίνους των ανθρώπων

Σε καμμιά περίστασι να μην αυτοεπαινείσαι αλλά και να μη ζητάς τον έπαινο των άλλων. Ούτε να ζηλεύης εκείνους που επαινούνται από τους ανθρώπους. Αληθινά συνετός είναι εκείνος που επαινείται από τον Θεό και δοξάζεται από τον Θεό. «Ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω» (Α’ Κορ. 1. 31). Μην αναπαύεσαι στους επαίνους των ανθρώπων. Στον Θεό αναζήτησε την αληθινή ανάπαυσι. Όλα τα ανθρώπινα είναι πρόσκαιρα και μεταβλητά. Όλα τα θεία είναι αιώνια και αμετάβλητα. Φρόντιζε για τη δόξα μόνο του Θεού, και ο Θεός θα σε δοξάση. Αν φροντίζης για τη δική σου δόξα, η χάρις του Θεού θα σ’ εγκαταλείψη. «Μη ημίν, Κύριε, μη ημίν, αλλ’ ή τω ονόματί σου δος δόξαν» (Ψαλμ. 113. 9).

 

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ, Πνευματικό αλφάβητο

Δες το εδώ

Οι πιο οδυνηρές περίοδοι της ζωής μας ήταν οι πιο καρποφόρες…

Στενός είναι ο δρόμος και γεμάτος αγκάθια και θλίψεις. Θα έχουμε πολλούς αναστεναγμούς στο δρόμο. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει τις θλίψεις αν θέλει να γεννηθεί σε μια νέα ζωή εν Θεώ. Ένδοξη στην αιωνιότητα η αγάπη του Χριστού, ενώ στα γήινα επίπεδα εκδηλώνεται με μεγάλο πόνο.

Μέχρις ότου μπούμε «εις το αγιαστήριο του Θεού» (Ψαλμ. 72,17), πολλές φορές θα δειλιάσουμε, επειδή δεν είμαστε βέβαιοι ότι τα έργα μας είναι αρεστά στον  πανάγιο Θεό.

Ο απόστολος Πέτρος υπενθύμισε στους πρώτους χριστιανούς, που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, ότι «πνεύμα δόξης» (Α’ Πέτρ. 4,14) επεκάθισε σ’ αυτούς.

Ένα πράγμα όμως είναι πέρα από κάθε αμφιβολία,θα έλθει ώρα που όλες οι δοκιμασίες και οι ταραχές θα εξαφανιστούν στο παρελθόν. Τότε θα δούμε ότι οι πιο οδυνηρές περίοδοι της ζωής μας ήταν οι πιο καρποφόρες και θα μας συνοδεύουν πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου και θα γίνουν θεμέλια της βασιλείας «μη σαλευόμενα» (Εβρ. 12,28).

Την ημέρα της Κρίσεως ό,τι αγαθό έχομε κάνει κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα είναι πλησίον μας για να μας δοξάσει.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού, ελέησον ημάς».

«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς».

 

Αρχιμανδρίτου  Σωφρονίου «Η ζωή Του ζωή μου».

Πηγή: Iconandlight

Εκλογές και σεισμοί

Περίοδος εκλογών στο μικρό,σκλαβωμένο και πολύπαθο νησί μας και όλοι έχουν καταπιαστεί με τους υποψήφιους, τις διακαναλικές αναμετρήσεις, τα σχόλια, τις προβλέψεις, τα ποσοστά, τα οικονομικά, τα παρελθοντικά, τα κομματικά. Τα κόκκινα, τα πράσινα και τα γαλάζια.

Η μνήμη μας κοντή, ξεθωριασμένη. Σαν να μη θέλουμε να δούμε την αλήθεια, επιμένουμε στο δικό μας σκοπό, στο δικό  μας δρόμο τον αδιέξοδο της αποστασίας, της κίβδηλης αίσθησης της αυτάρκειας, της πεποίθησης πως όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε μονάχοι  μας. Εμείς, μόνοι μας, δίχως πίστη , δίχως Θεό, δίχως πόθο για τον ουρανό. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιωάννη 15,5), μας τονίζει ο Χριστός . Χωρίς Εμένα, τον Δημιουργό σας θα χαθείτε, θα πλανηθείτε μέσα στον κόσμο της φθοράς, θα πεθάνετε σωματικά και πνευματικά από τα πάθη και την αμαρτία. Τίποτε το καλό δεν μπορείτε να κάνετε στη ζωή σας χωρίς τη δική μου ευλογία και βοήθεια.

Ο ψαλμωδός από την μεριά του μας επισημαίνει: «Mὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία (Ψαλμός 145,3). Μην ελπίζετε στους άρχοντες του κόσμου τούτου γιατί δεν υπάρχει σωτηρία μέσω αυτών. Κι όμως τα λόγια αυτά απευθύνονται  «εις ώτα μη ακουόντων». Ξεχνάμε μεμιάς τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, τα αντίθεα νομοσχέδια και τη νομιμοποίηση κάθε είδους ανωμαλίας και για ακόμη μια φορά συγκεντρωνόμαστε γύρω από τους πολιτικούς άρχοντες, κάνουμε συμμαχίες, διαπληκτιζόμαστε για το ποιος είναι ο καλύτερος, ο πιο κατάλληλος για την επίγεια εξουσία.

Κυριακή πρωί. Η Θεία Λειτουργία μόλις έχει τελειώσει. Τα εκλογικά κέντρα πανέτοιμα ήδη από τις 7. Την ώρα που ο Χριστός προσφέρει το Σώμα και το Αίμα Του, η πολιτεία για ακόμα μια φορά Τον περιφρονεί. Αντί να λέμε και  να το εφαρμόζουμε στην πράξη το «πρώτα ο Θεός» πράττουμε το αντίθετο. Πρώτα οι εκλογές και τελευταίος ο Χριστός.  Ένας γιος κουβαλά μέσα στο κρύο και τη βροχή σε αναπηρικό καροτσάκι τον ηλικιωμένο πατέρα του προς το εκλογικό κέντρο για να πάει να ψηφίσει. Μακάρι να είχαμε τέτοιο ζήλο, τέτοιο πόθο, αφοσίωση  και αγάπη για τον Εκκλησιασμό, για την προσευχή, για την ένωση μας με τον Δημιουργό. Αλήθεια τι όμορφο, κάποια στιγμή να ψηφίσουμε ολόθερμα με όλη μας την ύπαρξη Ιησού Χριστό!

Και επειδή δεν βάζουμε μυαλό, δεν αλλάζουμε ζωή και δεν μετανοούμε, έρχονται τα ίδια τα γεγονότα λίγο κάπως να μας ξεβολέψουν και να μας προβληματίσουν. «Εάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμός 126,1), προειδοποιεί ξανά ο προφήτης Δανιήλ. Σεισμός μέγας εν τω μέσω της νυκτός. Σχεδόν 8 ρίχτερ. Εάν δεν σε φυλάξει ο Θεός, ω ταλαίπωρε άνθρωπε, οι φρουροί μάταια αγρυπνούν και αν δεν οικοδομήσει την καρδιά σου, τα πάντα, η ζωή σου, το σπίτι σου, η ασφάλεια σου, τα λεφτά σου,  θα μετατραπούν σε συντρίμμια με την πρώτη δυσκολία, με το πρώτο φύσημα το αέρα, με την πρώτη δόνηση του εδάφους.

Ο προφητικός και επίκαιρος διάλογος ενός απλού ανθρώπου με τον άγιο Παΐσιο έρχεται συνειρμικά στη σκέψη μας, περιμένοντας μέχρι σήμερα μια απάντηση:

– Γέροντα, στην Πάτρα πριν από 2 μήνες έκανε σεισμό! Δυνατό σεισμό, ράγισαν και οι εκκλησίες!

– Σας κούνησε γερά δηλαδή! Σας ξύπνησε όμως;

Αλήθεια μας ξύπνησε;  Ή ακόμη κοιμόμαστε, βυθιζόμενοι ολοένα και πιο βαθιά στον πνευματικό λήθαργο; Τα σημεία του καιρού τα βλέπουμε, μας τα παρουσιάζουν με ονόματα πλέον. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι μπροστά μας καθημερινά, τα σημεία των καιρών, τα πνευματικά, πότε θα τα αντιληφθούμε και τη βοή που έρχεται ολοένα και πιο δυνατή από τον ουρανό πότε θα την ακούσουμε;

Μακροθύμησε Κύριε μήπως έστω και τώρα έρθει  για μας η μεγάλη ώρα της επιστροφής κοντά Σου…

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Η ζωή του Χριστιανού είναι φωτιά και νερό

Συμβαίνει στον Χριστιανό αυτό που λέει πάλι η Αγία Γραφή, ο ψαλμωδός “ διέρχεται διά πυρός και ύδατος”. Η ζωή του Χριστιανού είναι φωτιά και νερό, αλλά τί λέγει; “Εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν”. “Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν“ (Ψαλ. 65,12). Έτσι είναι ο Χριστιανισμός. Πλανώμεθα όταν νομίζουμε ότι από την στιγμή που θα είμαστε Χριστιανοί όλαθα πάνε βολικά, άσφαλτος, ωραίος δρόμος, ευχάριστος, ίσιος, ομαλά όλα, ο καλός Θεός από δίπλα και θα σου τακτοποιεί τις υποθέσεις σου. Όχι δεν είναι έτσι. Δεν είναι έτσι.

Όποιοι συνίθισαν να διαβάζουν τους βίους των Αγίων βλέπουν πως είναι η ζωή των Αγίων, πόσο μαρτυρική είναι η ζωή του Αγίου. Όπως, να, ο τελευταίος Άγιος,ο άγιος Νεκτάριος, αν ξέραμε τι τράβηξε! Λίγα ξέρουμε από την ζωή του κάθε Αγίου, πολύ λίγα. Είναι σταυρός η ζωή του Αγίου! Έχει πολύ πόνο, έχει πολλούς πειρασμούς, έχει πολλές δοκιμασίες.

 

Από το βιβλίο “Ομιλίες Γέροντος Γρηγορίου, Τόμος Ά”

Να είμαστε σαν τις μέλισσες, όχι σαν τις μύγες

Πρέπει να είμαστε όχι σαν τις μύγες αλλά σαν τις μέλισσες οι οποίες πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο μαζεύοντας το μέλι. Και εμείς πρέπει να μαζεύουμε το μέλι δίνοντας σημασία μόνο στο καλό που υπάρχει στον αδελφό μας.

Γι’ αυτούς που κακολογούν και κατακρίνουν τον αδελφό τους ο ψαλμωδός και προφήτης Δαβίδ είπε: «τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών» (Ψαλ. 5, 10). Ανοίξτε έναν τάφο και θα δείτε τι ακαθαρσίες υπάρχουν μέσα του και τι δυσοσμία. Η ίδια δυσοσμία, πνευματική δυσοσμία, βγαίνει από το στόμα μας όταν κατακρίνουμε τον πλησίον.

 

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας

 

Πηγή: https://orthodoxhporeiakaizwh.blogspot.com/2022/09/blog-post_67.html

Λίγη παράταση ακόμη

 

Μπερδεμένοι, χαμένοι, απελπισμένοι, φοβισμένοι. Για το σήμερα και για το ζοφερό αύριο που φαίνεται πως μας περιμένει.

Ζωή χωρίς πυξίδα και προορισμό. Αυτή είναι δυστυχώς η ζωή μας σήμερα. Κι ενώ τα σημεία των καιρών βοούν κι ενώ οι σάλπιγγες προειδοποιητικά ηχούν, ούτε βλέπουμε, ούτε ακούμε. Συνεχίζουμε όπως και όσο μπορούμε να βαδίζουμε πληγωμένοι στα τυφλά, δίποδα κουφάρια στο πηχτό σκοτάδι της απώλειας και της ψευτιάς.

Η μόνη ελπίδα, το τελευταίο αποκούμπι για ένα κόσμο που παραπαίει πνευματικά είναι εκείνες οι καθαρές ψυχές, οι απονήρευτες, οι απλές γιαγιάδες του χωριού, οι αγαθοί, ταπεινοί παπάδες με τα τριμμένα ράσα, οι άνθρωποι των μυστικών δακρύων και των νυχτερινών προσευχών.

"Παράτεινον τὸ ἔλεός σου τοῖς γινώσκουσί σε" (Ψαλμός 35,11). Κύριε, κάμε λίγο ακόμα έλεος. Υπόμεινε Πανάγαθε λόγω της άπειρης αγάπης Σου, τα άσωτα παιδιά Σου. Μέχρι να επιστρέψουμε. Μέχρι αληθινά να Σε γνωρίσουμε. Μέχρι η καρδιά μας να πλημμυρίσει χαρά κι ελπίδα απ' το αέναο Σου φως. Μέχρι ο φόβος να σκορπίσει κι ο θάνατος σαν σκιά να σβήσει μπροστά στη δική Σου Ανάσταση.

Παράτεινον τὸ ἔλεός σου Κύριε...

Λίγη παράταση ακόμη...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου