Η κρίση είναι κοντά!

Αχ, αδελφέ! Ο βίος σου συνεχώς πλησιάζει στο τέλος του. Η ζωή προχωράει. Ο χρόνος λίγο λίγο φεύγει. Ο φοβερός Θρόνος του Κυρίου ετοιμάζεται. Ο Δίκαιος Κριτής έρχεται…

Η κρίση είναι κοντά. Περίμενε τη φοβερή απόφαση! Ο πύρινος ποταμός βουίζει και σπινθηροβολεί, καθώς αναβράζει. Τα τρομερά κολαστήρια μαίνονται, περιμένοντας την τιμωρία των αμαρτωλών…

Αδελφέ! Αγωνίσου, πάλεψε, πολέμησε! Κανείς δεν θα έρθει για να σου προμηνύσει το θάνατο σου! Οι αμοιβές των αγίων είναι κοντά. Τα στεφάνια των δικαίων είναι έτοιμα. Η βασιλεία των ουρανών είναι ανοιχτή γι’ αυτούς που αγωνίστηκαν και υπέμειναν τις θλίψεις. Η ατέλειωτη ανάπαυση έφθασε και η ανέκφραστη μακαριότητα περιμένει! «Ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ. 2,9).

 

Πηγή: Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφκυ -Κρίνα του αγρού

εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2009, 7η έκδοση

Ο θάνατος είναι αποχωρισμός για λίγα χρόνια

- Γέροντα, άκουσα ότι, όταν κάποιος δολοφονήται, εξιλεώνεται, γιατί παίρνει τις αμαρτίες του ο δολοφόνος.

- Έχει ελαφρυντικά κατά κάποιον τρόπο. Μπορεί να πη στον Θεό: «Εγώ θα μετανοούσα, αλλά αυτός με σκότωσε». Έτσι θα πέση το βάρος στον δολοφόνο. Μερικοί που δεν τους κόβει λένε: «Αν υπήρχε Θεός, δεν θα άφηνε να γίνωνται συνέχεια εγκλήματα· θα τιμωρούσε τους εγκληματίες». Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Θεός αφήνει τους εγκληματίες να ζήσουν, για να είναι αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως, που δεν μετανόησαν, παρόλο που τους έδωσε χρόνια, για να μετανοήσουν, ενώ εκείνους που σκοτώνονται θα τους τακτοποιήση.

Ο θάνατος είναι αποχωρισμός για λίγα χρόνια.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από την μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα, Όπως, όταν πάη κάποιος, ας υποθέσουμε, στο εξωτερικό για έναν χρόνο, οι δικοί του στενοχωριούνται, γιατί θα τον αποχωρισθούν για έναν χρόνο, ή αν λείψη δέκα χρόνια, έχουν στενοχώρια για τον αποχωρισμό των δέκα χρόνων, έτσι πρέπει να βλέπουν και τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα τους πρόσωπα με τον θάνατο. Αν πεθάνη, ας υποθέσουμε, κάποιος και οι δικοί του είναι ηλικιωμένοι, να πουν: «Μετά από καμμιά δεκαπενταριά χρόνια θα ανταμώσουμε». Αν είναι νεώτεροι, να πουν: «Μετά από πενήντα χρόνια θα ανταμώσουμε». Πονάει φυσικά κανείς για τον θάνατο κάποιου συγγενικού του προσώπου, αλλά χρειάζεται πνευματική αντιμετώπιση. Τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα»[51]. Πόσες φορές λ.χ. θα τον έβλεπε εδώ στην γη; Κάθε μήνα; Να σκεφθή ότι εκεί θα τον βλέπη συνέχεια.

 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ

 

Η αλήθεια βρίσκεται στην πίστη μας

Μην κοιτάς που απλώθηκε παντού η αμφισβήτηση. Στην πίστη μας υπάρχει η αδιαπραγμάτευτη αλήθεια, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα. Μετά την Ανάληψη του Χριστού, οι μαθητές Του «έκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος διά των επακολουθούντων σημείων» (Μάρκ. 16:20). Αλλά και στη συνέχεια, μέχρι σήμερα, το κήρυγμα ενισχύεται και η αλήθεια της πίστεως επιβεβαιώνεται με την αισθητή παρουσία της δυνάμεως του Θεού ανάμεσα στους πιστούς, μέσα στην αγία Εκκλησία μας, παρουσία που φανερώνεται μέ τά σημεία και τα θαύματα. Έτσι πραγματοποιείται η επαγγελία του Κυρίου: «Ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20). Καί «εί ο Θεός υπέρ ημών, τίς καθ' ημών;» (Ρωμ. 8:31). Από τα πανάρχαια χρόνια, άλλωστε, είχε υποσχεθεί ρητά: «Ενοικήσω εν αυτοίς και έμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοι έσονταί μοι λαός» (Β' Κορ. 6:16: πρβλ. Λευϊτ. 26:12). "Ε, αυτό δεν βλέπουμε να συμβαίνει και στις μέρες μας; Πόσες σχετικές αποδείξεις έχουν καταγραφεί στη μνήμη μας! Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!

Σ' όσους, πάλι, έχουν πλανηθεί, ο Κύριος, με τα στόματα των κηρύκων Του, ακατάπαυστα φωνάζει: “Γιατί παρασύρεστε από τον άνεμο κάθε ψεύτικης διδασκαλίας; Η Εκκλησία μου είναι ο στύλος και το θεμέλιο της αλήθειας. Σας δείχνω τόν μοναδικό δρόμο της σωτηρίας. Ελάτε στην Εκκλησία, όπου φανερώνεται η δύναμή μου, και θα γλυτώσετε από την καταστροφή, όπου σας οδηγούν οι κούφιες σοφιστείες σας”.

 

Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή»

Για τους χριστιανούς, ο θάνατος είναι η γέφυρα για την επιστροφή στην πατρίδα

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πρόσφατα ρώτησα έναν υγιή ηλικιωμένο, τι θα ήθελε περισσότερο σ’ αυτό τον κόσμο από το Θεό. Βάζοντας το χέρι στο στήθος, μου απάντησε:

 

-Το θάνατο και μόνο το θάνατο!

-Και πιστεύεις στη ζωή μετά το θάνατο;

-Ακριβώς επειδή το πιστεύω, επιθυμώ όσο πιο σύντομα το θάνατο, είπε ο γέρων.

 

Οι άπιστοι τρέμουν το θάνατο, επειδή ισχυρίζονται ότι ο θάνατος είναι η πλήρης εξαφάνιση της ζωής. Πολλοί πιστοί πάλι, φοβούνται το θάνατο επειδή νομίζουν ότι δεν έχουν ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους στον κόσμο αυτό, δεν έβαλαν τα παιδιά τους σε μια σειρά, ή δεν αποτελείωσαν αυτό που έχουν ξεκινήσει.

Ακόμη και κάποιοι άγιοι άνθρωποι, φοβήθηκαν κατά την ώρα του θανάτου. Όταν οι Άγγελοι κατέβηκαν για να παραλάβουν τον Όσιο Σισώη, εκείνος ο αγγελικός άνθρωπος προσευχόταν να τον αφήσουν λίγο ακόμη σ’ αυτή τη ζωή για να μετανοήσει και να προετοιμαστεί για την άλλη ζωή. Οι Άγιοι λοιπόν, δεν φοβόταν το θάνατο αλλά την κρίση του Θεού μετά το θάνατο.

Δίχως την πίστη στην άλλη, την ουράνια ζωή, ο φόβος γίνεται σκοινί γύρω από το λαιμό με το οποίο ο θάνατος έλκει τους καταδίκους στο λαρύγγι του. Η ζωή για τον άπιστο, δεν είναι άλλο από τον άνεμο του θανάτου, άνεμο που φυσά και καταρρίπτει την πεθαμένη του στάχτη και την απονεκρώνει. Αν ο άπιστος σκεφτόταν λογικά μέχρι τέλους, θα έπρεπε να ομολογήσει ότι ζωή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γι’ αυτόν ο θάνατος είναι η μόνη του πίστη, η μόνη αιώνια δύναμη! Ο Θάνατος είναι ο μοναδικός Θεός.

Για μας πάλι, τους χριστιανούς, ο θάνατος είναι η λήξη ενός σχολείου, το σήμα της απολύσεως μιας στρατιωτικής θητείας, η γέφυρα για την επιστροφή στην πατρίδα. Ουσιαστικά, ο θάνατος καθαυτός, είναι γι’ αυτούς που πιστεύουν στο Χριστό ένα τίποτα. Εκείνος είπε στη Μάρθα: «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται…» (Ιω.11, 25-26). Ποιον θα πιστέψουμε αν όχι το Χριστό; Στους ανθρώπους δεν μπορείς να πιστέψεις ούτε και όταν σου λένε το όνομά τους, πολύ λιγότερο όταν λένε: θα σε πληρώσω αύριο και ακόμα πιο λίγο όταν μιλούν για πράγματα βαθιά και υψηλά.

Εκτός από τον Υιό του Θεού, κανείς δε γνωρίζει τίποτα, ούτε για το θάνατο, ούτε και για εκείνο που μας περιμένει μετά το θάνατο. Εκείνος τα γνώριζε και μας τα φανέρωσε και τα έδειξε. «Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Ά Κορ. 15,54), κατά το λόγο του Αποστόλου. Τι έχουμε λοιπόν να φοβηθούμε απ’ αυτό που κατεπόθη από την ανάσταση του Χριστού; Δεν προσκολλάται ο φόβος του θανάτου πάνω σ’ εκείνους που είναι προσκολλημένοι στο Χριστό, τον Νικητή του θανάτου και Δωρεοδότη.

Όμως, παραμένει ένας φόβος συνειδητός και δικαιολογημένος. Είναι ο φόβος που ένοιωθαν ακόμα και οι ψυχές των Αγίων μπροστά στο θάνατο. Αυτό δεν είναι φόβος του θανάτου αλλά της μη προετοιμασίας για την αθάνατη ζωή, είναι φόβος εξαιτίας της ακαθαρσίας της ψυχής. Επειδή οι ακάθαρτοι δεν θα δουν το Θεό και την αληθινή ζωή στην Βασιλεία των Ουρανών.

 

από το βιβλίο:”Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος”-Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

 

Πηγή

Άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης

 Ημερομηνία Εορτής: 19/08/2024

Eις τον Aνδρέαν.

Στρατηλάτης ων ως αληθώς Aνδρέας,

Tομήν κεφαλής ανδρικώτατα στέγει.

 

Eις τους συν αυτώ τελειωθέντας.

Ἔστησε τμηθεὶς αἱμάτων λίμνας ὄχλος,

Σοὶ τῷ παραστήσαντι λίμνας ὑδάτων.

Ἐννεακαιδεκάτῃ τάμον Ἀνδρέου αὐχένα λαμπρόν. 

Οι στρατιώτες ήταν κυριευμένοι από φόβο, λόγω του ότι ο εχθρός ήταν πολυάριθμος και είχε πολλές νίκες στο ενεργητικό του. Η αρχηγία του μικρού σώματος στρατιωτών είχε ανατεθεί από τον αρχιστράτηγο Αντίοχο σε ένα γενναίο χριστιανό αξιωματικό, τον Ανδρέα. Βεβαίωσε λοιπόν ο Ανδρέας τους στρατιώτες του πως ο θρίαμβος της νίκης θα είναι με το μέρος τους, αν όλοι με πραγματική πίστη επικαλεσθούν τον παντοδύναμο Θεό των χριστιανών. Διότι όλα τα κατορθώματα των χριστιανών επιτυγχάνονται «σὺν τὴ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χρίστου» (Α' προς Κορινθίους, ε' 4). Με τη δύναμη, δηλαδή, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Πράγματι, τα λόγια του Ανδρέα ανύψωσαν το ηθικό των στρατιωτών, με αποτέλεσμα να συντρίψουν το πολυπληθές στράτευμα του εχθρού. Ο Αντίοχος επαίνεσε δημόσια το κατόρθωμα αυτό, αλλά όταν έμαθε ότι οι στρατιώτες ειλκύσθηκαν από τον Ανδρέα στο χριστιανισμό, έστειλε 1000 στρατιώτες να τους αφοπλίσουν και να τους στείλουν στα σπίτια τους. Ο Ανδρέας, όμως, μετά από συζήτηση είλκυσε κι αυτούς στο χριστιανισμό.

Εξοργισμένος τότε ο Αντίοχος, έστειλε ειδικό σώμα με έμπιστους αξιωματικούς και σκότωσε όλους τους χριστιανούς στρατιώτες. Ήταν στον αριθμό δύο χιλιάδες πεντακόσιοι ενενήντα τρεις (2593)!

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τὴ δυvαστεία, προσενήνοχας, ὡς στρατηγέτης, τῷ Παντάνακτι στρατὸν θεοσύλλεκτον τύπος γὰρ τούτων Ἀνδρέα γενόμενος, μαρτυρικῶς σὺν αὐτοὶς ἠνδραγάθησας. Μεθ' ὧν πρέσβευε, Κυρίω τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἠμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Πηγή: https://www.saint.gr

Αγκαλιά με τον σταυρό

Υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο μια μεγάλη παρεξήγηση. Οι πιο πολλοί νομίζουν πως μέσα στην Εκκλησία μαζί με το Χριστό, όλα τα προβλήματα μαγικά εξαφανίζονται. Είναι διάχυτη η λαθεμένη εντύπωση πως με το που πατήσεις το πόδι σου στο ναό, όλα σου πάνε καλά. Δεν αρρωστάς συχνά, έχεις μια καλή δουλειά, ο Θεός σου κάνει όλα τα χατήρια απαντώντας θετικά σε κάθε προσευχή σου,κάθε στιγμή είσαι χαρούμενος και η ζωή απλά κυλά δίχως το παραμικρό ίχνος συννεφιάς.

Όλο αυτό βέβαια είναι μια απατηλή φαντασίωση,ένα όμορφο ψέμα. Γιατί θα ξέρεις πως μαζί με το Χριστό,αντάμα κι ο Σταυρός.Οι συνεχείς θλίψεις,τα καθημερινά βάσανα,οι επώδυνες αρρώστιες, οι χρόνιες απουσίες και οι αναπάντεχες προδοσίες. «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πραξ. 14, 22).

Ο χριστιανός δεν είναι ένας χαζοχαρούμενος άνθρωπος, ανέγγιχτος απ'τη φθορά, ο στεγνός από δάκρυα,ο θριαμβευτής κι επιτυχημένος της ζωής. Ένας πονεμένος είναι, ένας ραγισμένος, ένας ολότελα χαμένος που όμως εμπιστεύεται την παρόνοια Του. Ο χριστιανός τελικά, είναι αυτός που αγκαλιάζει με πίστη τον Σταυρό, περιμένοντας της Ανάστασης το φως.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 

Όταν οι άνθρωποι μας περιγελούν και δεν μας αγαπούν…

Στην εποχή μας οι κοσμικοί άνθρωποι εμάς τους χριστιανούς μας λογαριάζουν ανόητους και βλάκες. Δεν απόδεχονται την ορθόδοξη χριστιανική μας πίστη ή τους εκκλησιαστικούς κανόνες και τα έθιμά μας. Ότι εμείς θεωρούμε άγιο και ιερό, εκείνοι το περιφρονούν. Από πιστούς που αναγκάζονται να ζουν σε εχθρικό περιβάλλον ακούς συχνά πόσο δύσκολο είναι να υφίστασαι συνεχείς κοροϊδίες και εμπαιγμούς. Τέτοια συμπεριφορά πρέπει να τη λογαριάζεις για τιμή. “Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς δόξης καὶ δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα ἐφ᾿ ὑμᾶς ἀναπαύεται” (Α’ Πέτρου 4,14).

Όταν οι άνθρωποι μας περιγελούν και δεν μας αγαπούν σημαίνει πως εμείς  δεν ανήκουμε σ΄αυτόν τον κόσμο. Τέτοια συμπεριφορά δεν πρέπει να μας θλίβει ή να μας ταράζει.

 

Στάρετς Νίκωνος, «Μικρή Ρωσική Κλίμακα»

Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού: Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης

Ο άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυό παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Αυτοί είναι κάτω στη γη, και  οἱ δυό αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Τα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυό αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι  ἄλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Κι  ὁ μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι  ὁ άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο.

Αυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: «Ντυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι  ἀφοῦ κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Το λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Ευαγγέλιο της ειρήνης κι  ἀποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Και φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού».

Αυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπού μαρτυρήσανε για τον Χριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά.

 

Φώτη Κόντογλου

Προσέχετε να μη δυσανασχετήσετε μπροστά σε οποιαδήποτε δυσκολία

 

Σε κάθε περίσταση παραδοθείτε στο θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το πλέον σωτήριο για σας.

Προσέχετε να μη δυσανασχετήσετε μπροστά σε οποιαδήποτε δυσκολία. Οι θλίψεις δεν παρουσιάζονται τυχαία στη ζωή μας, αλλά παραχωρούνται από την πρόνοια του Θεού, με σκοπό τον αγιασμό και τη σωτηρία μας. Γιʹ αυτόν το σκοπό παραχωρήθηκε και στον Απόστολο Παύλο να βρεθεί μπροστά σε μύριους κινδύνους: «Κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις...» (Βʹ Κορ. 11:26).

Γνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, μην ασχολείστε με το ποιος και γιατί σας αδίκησε. Θυμηθείτε μόνο πως χωρίς παραχώρηση Θεού κανείς δεν θα τολμούσε να σας ακουμπήσει. Καλύτερα, λοιπόν, να ευγνωμονείτε τον Κύριο, γιατί οι δοκιμασίες που Αυτός επιτρέπει αποδεικνύουν πως είστε δικά Του παιδιά. Αυτός φροντίζει για σας και με κάθε τρόπο σας καθοδηγεί στη βασιλεία των ουρανών. «Ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός. τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ;» (Εβρ. 12:7).

 

(Νεοελληνική απόδοση από το βιβλίο του Σεργίου Α. Νείλου «Τα ιερά υπό τον μόδιον». Οι συμβουλές αποδίδονται σε ανώνυμο γέροντα της περίφημης μονής της Όπτινα).

Ο πνευματικός άνθρωπος διακρίνει και εννοεί όλα, κάθε γεγονός και κάθε άνθρωπο

Ψυχικός δε άνθρωπος ου δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού ·μωρία γαρ αυτώ έστι, και ου δύναται γνώναι, ότι πνευματικώς ανακρίνεται ο δε πνευματικώς ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ' ουδενός ανακρίνεται. 

Ο ψυχικός άνθρωπος, ο άνθρωπος δηλαδή που δεν έχει αναγεννηθεί, αλλά ζει την κατωτέρα ζωή των ενστίκτων και παθών, δεν δέχεται εκείνα που αποκαλύπτει το Πνεύμα του Θεού, διότι του φαίνονται ανόητα και δεν έχει την πνευματική ικανότητα να τα γνωρίσει, επειδή αυτά ερευνώνται και κατανοούνται κατά τρόπο πνευματικό, με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος διακρίνει και εννοεί όλα, κάθε γεγονός και κάθε άνθρωπο, ενώ αυτός δεν είναι δυνατό να κατανοηθεί από κανένα κοσμικό και ξένο προς τον Χριστό άνθρωπο. (Προς Κορινθίους Α' 2,14-15)

Η νίκη κατά του θανάτου

Ἴσως ρωτήσουν μερικοί: Πῶς μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ κανεὶς ὅτι ὁ Χριστὸς νίκησε τὸ θάνατο,ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι ἐξακολουθοῦν νὰ πεθαίνουν;

Ἐκεῖνοι ποὺ ἔρχονται στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας τους, θ' ἀναχωρήσουν ἀπ' αὐτὸν μὲ τὸ θάνατο, θὰ μποῦν στὸν τάφο. Ὁ κανόνας αὐτὸς εἶναι. Γιά μας ὅμως ποὺ πεθαίνουμε ἐν Χριστῷ ὁ θάνατος δὲν εἶναι σκοτεινὴ ἄβυσσος, ἀλλὰ γέννηση σὲ μιὰ καινούργια ζωή, εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα μας. Ὁ τάφος γιὰ μᾶς δὲν εἶναι πιὰ σκοτάδι αἰώνιο ἀλλὰ πύλη, ὅπου μᾶς ἀναμένουν οἱ πανένδοξοι ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἡ ψυχή τους εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ὡραῖο καὶ στοργικὸ Κύριο, ὁ τάφος δὲν εἶναι παρὰ τὸ τελευταῖο ἐμπόδιο πρὸς τὴν παρουσία Του. Καὶ τὸ ἐμπόδιο αὐτὸ εἶναι τόσο ἀδύναμο, ὅσο ὁ ἱστὸς μιᾶς ἀράχνης. Γι' αὐτὸ κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφωνεῖ: «Ἔμοὶ τὸ ζῇν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. Ἅ'21).

Πῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε πῶς ὁ Χριστὸς δὲ νίκησε το θάνατο, ὅταν ὁ θάνατος δὲν ἀντέχει τὴν παρουσία Του; Ὁ τάφος δὲν εἶναι πιὰ βαθιὰ ἄβυσσος, γιατί γέμισε μὲ τὴν παρουσία Του. Δὲν εἶναι πιὰ σκοτεινὸς ὁ τάφος, γιατί ὁ Χριστὸς τὸν φώτισε. Δὲν φοβίζει πιὰ ὁ τάφος, δὲν τρομάζει, γιατί δὲ σηματοδοτεῖ τὸ τέρμα, μὰ τὴν ἀρχή. Δὲ συνιστᾷ τὴν αἰώνια πατρίδα μας, ἀλλὰ μόνο τὴν πύλη πρὸς τὴν πατρίδα αὐτή. Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ θάνατο πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ ἀπ' αὐτήν, εἶναι ὅπως ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ μιὰ καταστροφικὴ πυρκαγιὰ καὶ στὴ φλόγα τοῦ καντηλιοῦ. Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεμελιώδης. Μὲ τὴν Ἀνάστασή Τοῦ, «κατεπόθῃ ὁ θάνατος εἰς Νίκος» (Α ́κόρ. ιε' 54).

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Ομιλίες Γ΄ – Αναστάσεως ημέρα , Εκδόσεις Πέτρου Μπότση

Το άγχος είναι μια μορφή απιστίας

-Τό ἄγχος εἶναι μιά μορφή ἀπιστίας. Ἀγχώνομαι σημαίνει ὅτι προσπαθῶ νά τά κάνω ὅλα μόνος μου. Δέν χρειάζομαι βοήθεια ἀπό τόν Θεό. Αὐτός ὁ στόχος πού μέ ἀγχώνει εἶναι ἕνα εἴδωλο. Δέν εἶναι τά πάντα γιά μένα ὁ Θεός καί προσπαθῶ νά αὐτονομηθῶ, νά γίνω ἐγώ αὐτός πού δίνει τίς ἐντολές. Μπορῶ νά τό διαχειριστῶ χωρίς τόν Θεό. Κάπως ἔτσι τό σκέφτηκε καί ἡ γιαγιά, ἡ Εὔα.

-Μήν προσεγγίζεις τά πράγματα βασισμένος στίς δικές σου δυνάμεις μόνο. Μήν ἐλπίζεις «ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145, 3). Κάνε προσευχή, ἐπικαλέσου τόν Θεό. Εἶναι μία πράξη ταπείνωσης. Ὅταν ζητᾶς σέ κάτι βοήθεια, παραδέχεσαι ὅτι μόνος σου δέν μπορεῖς νά τό ἐπιτύχεις. Εἶναι σάν νά λές: «Κύριε, ἄν ἐσύ δέν τό κάνεις τότε δέν γίνεται, ἐγώ δέν μπορῶ». Αὐτή ἡ προσευχή ἔχει ταπείνωση καί εἰσακούεται. Εἶναι δαιμονικό νά πιστεύεις ὅτι μπορεῖς νά τά ἐλέγξεις ὅλα. Στό βάθος αὐτό εἶναι ἀνασφάλεια. Προσκάλεσε τόν Χριστό στήν ζωή σου. «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Ἔλα καί στῆσε τήν σκηνή σου μέσα μου. Ὁ Θεός τό ἔχει πεῖ: Θέλω νά «ἐνοικήσω ἐν ὑμῖν καί ἐμπεριπατήσω» (Β΄ Κοριν. 8, 16). Καί νά πάρω τήν καρδία σου τήν λίθινη (πέτρινη) καί νά τήν κάνω σάρκινη (τρυφερή, νά αἰσθάνεται) (Ἰεζ. 11, 19).

Ἔτσι εἶναι ὁ Θεός: εἶναι ταπεινός, τρυφερός, ἀγαπᾶ, νοιάζεται. Ἐσύ δέν μπορεῖς νά σώσεις τόν κόσμο. Ὁ Χριστός ὅμως μπορεῖ. Κανείς δέν μπορεῖ νά σοῦ πεῖ «σ’ ἀγαπῶ» ὅπως αὐτός.

 

Αρχιμ. Δωροθέου

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ, ΙΕΡΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ «ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ», ΑΥΡΑ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ

 

Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν

O Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει» (Α' επιστολή Ιωάννου, ε' 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή. Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

 

26^η Σεπτεμβρίου - † Ἡ μετάστασις τοῦ ἀποστόλου καὶ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ θεολόγου.

 

Πηγή: https://www.saint.gr

Καύχηση και αυτοέπαινος

Σε καμιά περίσταση να μην αυτοεπαινείσαι αλλά και να μη ζητάς τον έπαινο των άλλων. Ούτε να ζηλεύεις εκείνους που επαινούνται από τους ανθρώπους. Αληθινά συνετός είναι εκείνος που επαινείται από τον Θεό και δοξάζεται από τον Θεό. "Ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω" (Α' Κορινθίους 1. 31). Μην αναπαύεσαι στους επαίνους των ανθρώπων. Στον Θεό αναζήτησε την αληθινή ανάπαυση. Όλα τα ανθρώπινα είναι πρόσκαιρα και μεταβλητά. Όλα τα θεία είναι αιώνια και αμετάβλητα Φρόντιζε για τη δόξα μόνο του Θεού, και ο Θεός θα σε δοξάσει. Αν φροντίζεις για τη δική σου δόξα, η χάρις του Θεού θα σ' εγκατάλειψη. "Μη ημίν. Κύριε, μη ημίν. Αλλ' ή τω ονόματί σου δος δόξα"(Ψαλμοί 113. 9).

Γιατί ζητάς να σ' επαινέσουν οι άλλοι για ένα καλό σου έργο; Το καλό παραμένει πάντα καλό έστω κι αν κανείς δεν το επαινεί. Το κακό παραμένει κακό έστω κι αν κανείς δεν το κατηγορεί. Αν όλοι οι άνθρωποι σε επαινούν, τίποτε δεν θ' αποκτήσεις. Αν κανείς δεν σε επαινέσει, τίποτε δεν θα στερηθείς. Δεν κάνεις το καλό για τους ανθρώπους, μα για τον Θεό. Σου αρκεί λοιπόν του Θεού η αμοιβή.

Όταν είσαι ευτυχισμένος και τιμημένος από τους ανθρώπους, μην ενθουσιάζεσαι. Και όταν είσαι δυστυχισμένος και περιφρονημένος, μην απελπίζεσαι. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίσταση δείξε μετριοπάθεια και σύνεση. Γιατί στην παρούσα ζωή όλα είναι μεταβλητά. Για όλα λοιπόν να δοξάζεις τον Θεό και όλα να τα αποδέχεσαι ως προερχόμενα απ' Αυτόν και το Άγιο θέλημά Του.

 

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

ΟΟΔΕ / "Πνευματικό Αλφάβητο", Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1996.

Πηγή:o-nekros.blogspot.com

 

Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει

«Oς αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακωβ. 4,4)

Ὅποιος θελήσῃ νὰ εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, γίνεται ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ.

-------------------------------------------------

Σε μια πρόσφατη κουβέντα μας, ένας  καλός φίλος αναρωτήθηκε γιατί να μην μπορεί ένας άνθρωπος να παραμείνει ουδέτερος  στον πόλεμο τον πνευματικό. Αδιάφορος  στην πάλη που μαίνεται αδιάκοπα ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Νομίζω πως είτε το θέλουμε είτε όχι, θα πρέπει να επιλέξουμε. Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Δεν μπορεί να υπάρξει αποστασιοποίηση, δεν μπορούμε να είμαστε απλοί θεατές όταν αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ψυχή μας.

Η φύση μας έχει διδάξει πως δεν αντέχει τα κενά. Ή θα είσαι γεμάτος με Χριστό ή θα δώσεις την καρδιά σου για τον χρυσό. Είτε θα είσαι φίλος του Θεού, είτε θα είσαι φίλος του κόσμου και των ηδονών. Όταν σου λείπει το φως το πνευματικό, αναπόφευκτα στη ζωή και στη ψυχή σου θα απλώσει δίκτυα το σκοτάδι το ψηλαφητό.

Σε κάθε ζήτημα που προκύπτει καθημερινά, οι θέσεις, οι πεποιθήσεις, η στάση μας καθορίζεται από το εξής ερώτημα: είναι αρχηγός της ζωής μας ο Χριστός; Ναι ή όχι; Από αυτό εξαρτάται. Η επιλογή μας αυτή, η κατάφαση ή η άρνηση είναι ο οδοδείκτης. Προς τα πού πηγαίνεις, σε ποιο δρόμο περπατάς, ποίος είναι ο προορισμός σου; Κάθε φορά λοιπόν, που τίθεται ένα νέο ζήτημα στην κοινωνία όπως οι ταυτότητες, οι εκτρώσεις, η ευθανασία, ο γάμος, οι υποχρεωτικότητες, η ταφή ή η καύση των νεκρών, η απάντηση είναι συνάρτηση του πιο πάνω.

Είσαι με τον Χριστό ή με τον κόσμο, είσαι υποταγμένος ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού ή στο θέλημα των ανθρώπων, σηκώνεις αγόγγυστα τον καθημερινό σταυρό και προχωράς με πίστη στην Ανάσταση ή αποφεύγεις συστηματικά τον πόνο και στρέφεσαι στις αδιέξοδες απολαύσεις του αιώνα τούτου. Ομολογείς απερίφραστα Θεό ή έχεις κλείσει προ πολλού το μάτι στον πονηρό;

Μέση κατάσταση δεν υπάρχει.  Ή θα είσαι στο σκοτάδι ή θα ζεις αέναα μέσα στο φως. Στο τέλος των καιρών είτε θα πάμε στα δεξιά Του ακούγοντας το «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομησατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολης κόσμου» (Ματθ. 25,41) ή μη γένοιτο, ἐξ εὐωνύμων, με το καταδικαστικό: «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. 25,41).

Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Όλα τα θέματα είναι πνευματικά. Θα πρέπει να επιλέξουμε. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Μην αναπαύεσαι στους επαίνους των ανθρώπων

Σε καμμιά περίστασι να μην αυτοεπαινείσαι αλλά και να μη ζητάς τον έπαινο των άλλων. Ούτε να ζηλεύης εκείνους που επαινούνται από τους ανθρώπους. Αληθινά συνετός είναι εκείνος που επαινείται από τον Θεό και δοξάζεται από τον Θεό. «Ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω» (Α’ Κορ. 1. 31). Μην αναπαύεσαι στους επαίνους των ανθρώπων. Στον Θεό αναζήτησε την αληθινή ανάπαυσι. Όλα τα ανθρώπινα είναι πρόσκαιρα και μεταβλητά. Όλα τα θεία είναι αιώνια και αμετάβλητα. Φρόντιζε για τη δόξα μόνο του Θεού, και ο Θεός θα σε δοξάση. Αν φροντίζης για τη δική σου δόξα, η χάρις του Θεού θα σ’ εγκαταλείψη. «Μη ημίν, Κύριε, μη ημίν, αλλ’ ή τω ονόματί σου δος δόξαν» (Ψαλμ. 113. 9).

 

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ, Πνευματικό αλφάβητο

Δες το εδώ

Ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ' από τα βάσανα – Κυριακή του Παραλύτου

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί...

Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν' αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν μέσα του, ενώ ο ανόητος κατηγορεί πάντα τους άλλους. Ο συνειδητός άνθρωπος θυμάται όλες τις αμαρτίες που έκανε από παιδί. Τις θυμάται με φόβο Θεού και περιμένει να πληρώσει γι αυτές...

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που επωφελείται απ' όλα τα βάσανά του, γνωρίζοντας πώς όλ' αυτά τα επιτρέπει ο Θεός με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, για τη δική του ωφέλεια. Με το έλεός του ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτούν τον άνθρωπο βάσανα για τις αμαρτίες του. Με το έλεός Του το κάνει αυτό, όχι με τη δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε με τη δικαιοσύνη Του, τότε κάθε αμαρτία αναπόφευκτα θα 'φερνε θάνατο, όπως λέει ο Απόστολος:

«Η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιάκ. Α΄ 15). Κι ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ' από τα βάσανα. Τα βάσανα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να θεραπεύσει τη λέπρα της αμαρτίας και του θανάτου.

 

Τού αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος

 

Πηγή: Από το βιβλίο « Αναστάσεως ημέρα». «Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή»

Τίποτε, δεν χάνεται. Όλα αλλάζουν την μορφή

Τίποτε, δεν χάνεται. Όλα αλλάζουν την μορφή στην οποία βρίσκονται. Απλά το κάθε άτομο έχει τη θέση του. Όπως και το μικρότερο φύλλο στο δένδρο έχει τη θέση του. Έτσι και στην αιωνιότητα τίποτε δεν χάνεται. Όλα μόνο αλλάζουν κατάσταση και μορφή.

Επειδή ή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε πάνω στη γη σ' αυτόν τον κόσμο, αποτελεί διαταραχή των δυνάμεων του νου μας. Όλα σήμερα είναι διαταραγμένα, δεν λειτουργούν σωστά και γι' αυτό το λόγο βρισκόμαστε σ' αυτή την κατάσταση σήμερα.

Γι' αυτό το λόγο και ολόκληρο το σύμπαν βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση. Όλη ή φύση σήμερα έχει χάσει την τρυφερή υφή της. Παλαιότερα ήταν εντελώς διαφορετικός ό υλικός κόσμος του σύμπαντος. Είχε άλλη μορφή και βρισκόταν σέ άλλη κατάσταση...

Γιατί τότε υπήρχε ύλη δημιουργημένη από πνεύμα. Γι' αυτό το λόγο την ήμερα της έσχατης κρίσης, όλα τα πλάσματα θα αλλάξουν κατάσταση και μορφή. Δηλαδή θα πάρουν την κατάσταση και την μορφή της ύλης της δημιουργημένης από το πνεύμα. Ό Άγιος απόστολος Παύλος λέει: «Ό Ίδιος ό Κύριος με πρόσταγμα με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπισμα Θεού θα κατεβεί από τον ουρανό και θα αναστηθούν πρώτα αυτοί πού πέθαναν πιστοί στο Χριστό». Ό Κύριος έφερε κάποτε και θα φέρει πάλι στην αρχέτυπη κατάσταση το ανθρώπινο γένος. Ό Κύριος αποκτώντας την ανθρώπινη φύση την μεταμόρφωσε και την έφερε στην αρχική κατάσταση και μορφή. Μόνον αυτός μπορούσε να την επαναφέρει στην πρωταρχική της κατάσταση. Αυτό δεν το μπορούσε κανείς άλλος, παρά μόνον εκείνος πού μας δημιούργησε.

Εμείς λοιπόν, επειδή είμαστε από υλικό πού δημιουργήθηκε από το πνεύμα, θα είμαστε σέ εντελώς διαφορετική κατάσταση και μορφή την ήμερα της τελικής κρίσεως, και δεν θα περνάμε πλέον την πόρτα του θανάτου. Όταν ό Κύριος θα έρθει, θα αλλάξουμε και μορφή και κατάσταση. Αυτό πού είναι σάπιο, θα πάρει μορφή μη σάπιου και αυτό πού είναι θνητό, θα πάρει την μορφή αθάνατου. Σέ μία στιγμή όλα θα αλλάξουν.

 

γέροντας Θαδδαίος

 

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα

Tα όπλα του φωτός - Σαρακοστή

"Ή νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός." (Προς Ρωμαίους 13,12)

 

Η νύχτα προχώρησε, η ημέρα έχει φτάσει. Κυριακή της Τυρινής, ξεκινά η μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ξεκινά η πορεία η δύσβατη, η ανηφορική προς τον Γολγοθά, ο σταυρός που έχει για τέρμα την Ανάσταση. Είναι η ώρα του αγώνα, του πολέμου του πνευματικού. Ας ενδυθούμε, ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. Την συγχώρεση,την νηστεία, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τον εκκλησιασμό, την εξομολόγηση, την εγκράτεια, την σιωπή. Αυτά είναι τα όπλα του συνειδητού χριστιανού.

 

Βέβαια οι ανθρώποι του κόσμο τούτου, θα σε αμφισβητήσουν. Με λόγια αλλά και με και έργα. Θα αμφισβητήσουν την νηστεία:" Έλα μωρέ, σημασία δεν έχει το φαγητό, αλλά η καλή καρδιά" θα σου πουν. Και φυσικά θα ακυρώσουν, έτσι νομίζουν, τον ίδιο τον Χριστό που νήστεψε 40 ημέρες πριν αντιμετωπίσει τους πειρασμούς του εχθρού, αλλά και τα εκατομμύρια των αγίων που ασκήθηκαν στην ευλογημένη νηστεία. Αυτή, που με παρότρυνση του αρχέκακου, παραβίασαν οι πρωτόπλαστοι χάνοντας με οδύνη τον παράδεισο." Άπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε".(Γεν. 2,17)

Απόρριψτε τα όπλα του σκότους, μας παρακαλεί σήμερα μέσα από το αποστολικό ανάγνωσμα ο θείος Παύλος. Την μέθη, τα έξαλλα πανηγύρια και τους χορούς της ακολασίας. Η απόκρισή μας; Τρέχουμε ως ανόητοι στις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις, στα κατά τόπους καρναβάλια, να χαρούμε, να ξεδιψάσουμε αλλά με ένα νερό θολό και βρώμικο του πονηρού και όχι καθαρό, ζωντανό, ουράνιο, θεϊκό.

Κυριακή της Τυρινής. Ο δρόμος απλώνεται μπροστά μας και εμείς αναπόφευκτα, είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία μας επιλέγουμε. Τα όπλα του φωτός ή τα όπλα του σκότους. Τον αγώνα, την άσκηση, την στέρηση, την ομολογία ή την ευκολία, την απόρριψη των εντολών, την κοσμικότητα.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Ο δρόμος του Χριστού είναι αιματοβαμμένος, σταυρικός, μοναχικός, δύσκολος και επώδυνος. Γι' αυτό ας είμαστε σίγουροι πως μόνο όσοι ταπεινά Τον ακολουθήσουν θα βιώσουν μυστικά εντός τους τη χαρά της Αναστάσεως.

Καλό Στάδιο!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου Κυριακή της Τυρινής 2023

Για να μη λυπούμαστε όπως αυτούς που δεν έχουν ελπίδα

"Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα." (Ά Θεσσ. 4,13-14)

Σε κάθε εξόδιο ακολουθία, σε κάθε κηδεία ο απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει την πίστη μας, ώστε να μη λυπούμαστε υπερβολικά όπως αυτούς που δεν έχουν ελπίδα. Αυτούς τους άπιστους, τους ανθρώπους του κόσμου τούτου που έχουν ριζώσει σ' αυτήν εδώ τη γη και η καρδιά τους είναι πωρωμένη και ο νους τους τυφλωμένος. Αυτούς τους απαρηγόρητους και βαρύτατα θλιμμένους που κοιτούν τον θάνατο ως το οριστικό τέλος. Του ανθρώπου που κηδεύουν αλλά και μελλοντικά το δικό τους.

Και είναι τέτοια η απελπισία τους που παρόλο που κοιτούν δεν βλέπουν, παρόλο που έχουν αυτιά δεν ακούνε, παρόλο που είναι προορισμένοι για τον παράδεισο αυτοκαταδικάζονται στην κόλαση.

Στο  γοερό κλάμα τους, στον αδιέξοδο δρόμο τους, στον απεγνωσμένο εώς θανάτου οδυρμό τους, ο αληθινός χριστιανός απαντά με μια εγκάρδια χαρά, με μια γεμάτη αγάπη και πίστη αγκαλιά, με μια προσδοκία ουράνιας ευφροσύνης, μ' ένα δάκρυ που πίσω του όμως, κρύβει την Ανάσταση.

Κι όλα αυτά γιατί το νιώθει,  γιατί το αισθάνεται, γιατί μυστικά μέσα στη ψυχή του ήδη το γεύεται πως: "Οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται". (Ά Θεσσ. 4,16)

Χριστός Ανέστη αδελφοί μου!

Χριστός Ανέστη!

© Αλέξης Αλεξάνδρου

* Φωτογραφία, Πλάτρες Δεκέμβριος 2022, από προσωπική συλλογή