Για να μη λυπούμαστε όπως αυτούς που δεν έχουν ελπίδα

"Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα." (Ά Θεσσ. 4,13-14)

Σε κάθε εξόδιο ακολουθία, σε κάθε κηδεία ο απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει την πίστη μας, ώστε να μη λυπούμαστε υπερβολικά όπως αυτούς που δεν έχουν ελπίδα. Αυτούς τους άπιστους, τους ανθρώπους του κόσμου τούτου που έχουν ριζώσει σ' αυτήν εδώ τη γη και η καρδιά τους είναι πωρωμένη και ο νους τους τυφλωμένος. Αυτούς τους απαρηγόρητους και βαρύτατα θλιμμένους που κοιτούν τον θάνατο ως το οριστικό τέλος. Του ανθρώπου που κηδεύουν αλλά και μελλοντικά το δικό τους.

Και είναι τέτοια η απελπισία τους που παρόλο που κοιτούν δεν βλέπουν, παρόλο που έχουν αυτιά δεν ακούνε, παρόλο που είναι προορισμένοι για τον παράδεισο αυτοκαταδικάζονται στην κόλαση.

Στο  γοερό κλάμα τους, στον αδιέξοδο δρόμο τους, στον απεγνωσμένο εώς θανάτου οδυρμό τους, ο αληθινός χριστιανός απαντά με μια εγκάρδια χαρά, με μια γεμάτη αγάπη και πίστη αγκαλιά, με μια προσδοκία ουράνιας ευφροσύνης, μ' ένα δάκρυ που πίσω του όμως, κρύβει την Ανάσταση.

Κι όλα αυτά γιατί το νιώθει,  γιατί το αισθάνεται, γιατί μυστικά μέσα στη ψυχή του ήδη το γεύεται πως: "Οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται". (Ά Θεσσ. 4,16)

Χριστός Ανέστη αδελφοί μου!

Χριστός Ανέστη!

© Αλέξης Αλεξάνδρου

* Φωτογραφία, Πλάτρες Δεκέμβριος 2022, από προσωπική συλλογή