Ο Θεός είναι το δακρυσμένο φως του κόσμου

Ο Θεός δεν μπορεί να θανατωθεί. Προσπαθώντας να Τον θανατώσουμε μέσα μας, θανατώνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Με το να Τον αποβάλλουμε από τη ζωή μας, απορρίπτουμε τη δική μας ύπαρξη, άλλωστε εμείς είμαστε μια έμψυχη σάρκα. Προσπαθώντας να ξεχάσουμε την αγάπη Του, βυθιζόμαστε στην απόλυτη λήθη, που ονομάζεται κόλαση.

Ο Θεός δεν μπορεί να σκοτωθεί. Προσπαθώντας να τον σκοτώσουμε μέσα μας, σκοτώνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας.

Και με κάθε τρόπο ο Θεός, το ιερό Κάλεσμα της αιωνιότητας, έρχεται κάθε φορά που Τον καλούμε, ακόμα κι αν γνωρίζει, ότι θα Τον φονεύσουμε ύστερα. Είναι τόσο κοντά που χρειάζεται μόνο ένας λογισμός για να έρθει και να μας προσφέρει ειρήνη.

Ένα χέρι απλωμένο σε έναν ζητιάνο, είναι αρκετό για να μας πάρει ο Θεός από το χέρι και να μας τραβήξει από τα βάθη. Ένα χαμόγελο που δίνεται σε έναν άγνωστο είναι αρκετό γι Αυτόν, Τον Δημιουργό, να μας χαμογελάσει κρυφά. Ένα κομμάτι ψωμί που δίνεται σε έναν δυστυχή, κι Αυτός θα μας δώσει το ψωμί της ζωής, το Ευχαριστιακό Του Σώμα, την Θεία Μετάληψη. Και δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο, παρά ένα δάκρυ πόνου και μετάνοιας για να Τον δούμε, να δούμε το δακρυσμένο φως του κόσμου.

 

Ιερέας Ιωάννης Βαλεντίνος Ιστράτι

Πηγή

Επικήδειος λόγος στον πατέρα μου

Και μετά ήρθε ο καρκίνος... Πολλοί τον χαρακτηρίζουν “επάρατη νόσο” δηλαδή καταραμένη αρρώστια. Όμως αν το δεις αλλιώς είναι μια δοκιμασία που κρύβει μια ευλογία, ένας βαρύς σταυρός που κυοφορεί μυστικά την Ανάσταση. Ο άγιος Παίσιος που είχες την τιμή και τη χαρά να προσκυνήσεις τον τάφο του και να επισκεφθείς το κεί του στο Άγιο Όρος, όντας και ο ίδιος καρκινοπαθής, έλεγε: “Μεγάλο πράγμα η υγεία, άλλα και το καλό που προσφέρει η αρρώστια, η υγεία δεν μπορεί να το δώσει! Πνευματικό καλό! Είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία, πολύ μεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την αμαρτία, και μερικές φορές του εξασφαλίζει και μισθό. Η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν το χρυσάφι και η αρρώστια είναι σαν την φωτιά που την καθαρίζει...”.

Χρυσάφι στη φωτιά. Χημειοθεραπείες, παρενέργειες, νοσοκομεία, αδυναμία, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, αγωνία, πόνος. Και μέσα σε όλα αυτά, ήρθαμε όλοι πιο κοντά. Τα παιδιά σου, η μάνα μας, πάντα καλοπροαίρετη και αθώα. Σε αγκαλιάσαμε, σε φιλήσαμε, σου είπαμε πόσο πολύ σε αγαπάμε, σε ενθαρρύναμε τις δύσκολες ώρες, σε φροντίσαμε όταν οι δυνάμεις σου δεν ήταν πλέον αρκετές, γελάσαμε μέχρι δακρύων με το ιδιαίτερο χιούμορ σου. Ήρθαν στο σπίτι τα αδέλφια σου, τα εγγόνια σου, οι συγγενείς, οι παλιοί οι φίλοι και οι συνάδελφοι να σε δουν, να σε στηρίξουν, να σου εκφράσουν την συμπαράσταση και την αγ’απη τους στον Γολγοθά που περνούσες.

Το πιο σημαντικό από όλα όμως, το πιο πολύτιμο, ήταν κάτι άλλο. Ήταν η στροφή σου προς τον Θεό, η μετάνοιά σου. Γι΄αυτό όταν θα παρουσιαστείς ενώπιων του Χριστού μας, πατέρα μου, είμαι σίγουρος πως θα του πεις για το πετραχήλι του καλού ιερέα στο οποίο εξομολογήθηκες και για το Άγιο Ποτήριο που αξιώθηκες αρκετές φορές να κοινωνήσεις τον Κύριο. Και Εκείνος που μας είπε: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, έχει Ζωήν Αιώνιον» (Κατά Ιωάννη 6,54) να είσαι βέβαιος πως δεν θα σε απογοητεύσει. Θα Του δείξεις πατέρα, τις τρυπημένες σου φλέβες στα χέρια και τα πόδια από τους ορούς και τα παυσίπονα και την μεγάλη σου υπομονή και γενναιότητα που είχες όλους αυτούς τους μήνες.

Και έτσι όπως θα στέκεσαι σταυρωμένος με τις πληγές της αρρώστιας στο κορμί σου, ελπίζουμε και προσευχόμαστε να σου πει ο Χριστός το μακάριο:  «Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθ. 25:21). Έλα παιδί μου Σάββα, στη χαρά που ετοίμασα για σένα και όλους τους αθρώπους που Με ακολουθούν. Εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη και στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Ζωή αιώνια που δεν τελειώνει ποτέ.

 

Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη πατέρα μου!

Καλό παράδεισο!

Καλή αντάμωση!

 

Αλέξης Αλεξάνδρου

 

Από τον Επικήδειο λόγο στον πατέρα μου Σάββα, Παρασκευή 28 Απριλίου 2023

Πίστη σημαίνει...

Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στον Θεό,

στο θέλημά Του, στη δίκαιη κρίση Του,

εμπιστοσύνη στο ουράνιο σχέδιό Του

που αποβλέπει στην αιώνια σωτηρία μας.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Χριστός Ανέστη!

-Χριστός Ανέστη, ο χαιρετισμός.

-Χρόνια πολλά, η απάντηση.

Μα αδελφέ μου, πρώτα και κύρια είναι το Χριστός Ανέστη. Το μέγα και χαρμόσυνο γεγονός. Γιατί, αν ο Χριστός δεν ανέστη, τι να τα κάνω τα χρόνια τα πολλά; Μετά, πάλι θα βρεθώ στον τάφο, κι εγώ κι εσύ.

Χριστός Ανέστη, λοιπόν. Και θα δεις πως λίγο λίγο η αγγελία αυτή,από τα χείλη θα κατέβει στην ψυχή. Χριστός Ανέστη κι ο θάνατος νικήθηκε διαπαντώς! Χριστός Ανέστη και το μνήμα θα μείνει κάποτε κενό! Χριστός Ανέστη και ο φόβος καταργείται! Χριστός Ανέστη και τα ουράνια αγάλλονται! Χριστός Ανέστη και το φως φωλιάζει στις καρδιές!

Χριστός Ανέστη! Να το φωνάζεις, να το ζεις και αδιάκοπα να χαίρεσαι!

Χριστός Ανέστη!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Ξέρει πότε και πως

Ο Θεός είναι φύσει αγαθός και για το καλό μας φροντίζει πάντα, και όταν του ζητήσουμε κάτι, θα μας το δώση, εάν είναι για το καλό μας. Ό,τι είναι απαραίτητο για την σωτηρία της ψυχής μας και για την σωματική μας συντήρηση, ο Θεός θα μας το δώση πλουσιοπάροχα και θα έχουμε την ευλογία Του. Ό,τι μας στερεί, είτε για να μας δοκιμάση είτε για να μας προφυλάξη, όλα να τα δεχώμαστε με χαρά, αλλά και να τα μελετούμε, για να ωφελούμαστε.

Ξέρει πότε και πώς να οικονομάη το πλάσμα Του. Βοηθάει με τον τρόπο Του την ώρα που χρειάζεται. Πολλές φορές όμως το αδύνατο πλάσμα Του αδημονεί, γιατί το θέλει εκείνη την ώρα που το ζητάει, σαν το μικρό παιδί που ζητάει το κουλούρι από την μάνα του άψητο και δεν κάνει υπομονή να ψηθή. Εμείς θα ζητάμε, θα κάνουμε υπομονή και η Καλή μας Μητέρα η Παναγία, όταν είναι έτοιμο, θα μας το δώση.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση»

Δεν φεύγει το σκοτάδι με πόλεμο

Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ’ το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως, και το σκοτάδι θα φύγει. Το ίδιο ισχύει και για τα πάθη και τις αδυναμίες. Να μην τα πολεμάτε, αλλά να τα μεταμορφώνετε σε δυνάμεις, περιφρονώντας το κακό. Να καταγίνεσθε με τα τροπάρια, τους κανόνες, τη λατρεία του Θεού, τον θείο έρωτα.

Όλα τ’ άγια βιβλία της Εκκλησίας, μας, η Παρακλητική, το Ωρολόγιο, το Ψαλτήρι, τα Μηναία περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Να τα διαβάζετε με χαρά και αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείτε σ’  αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα, η ψυχή σας θ’ αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε.

 

Οσίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι

'Ποτέ δέν είναι ἀργά γιά ἕνα νέο ξεκίνημα...'' ~ Aγίου Πορφυρίου

Ο Γέροντας μοῦ μιλοῦσε, ὄχι γιά κάποια ἀποσπασματική καλή μας προσπάθεια,  ἀλλὰ γιὰ ἕνα ἀποφασιστικό, ὁριστικὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν παλιὰ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας στὴν καινούργια ζωὴ τῆς ἁγιότητας, κατὰ τὴν ὁποία ἐμεῖς ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ ὁ Χριστὸς ἐν ἡμῖν...

...καί γι’ αὐτό τό πέρασμα χρειαζόταν νά δώσουμε ὅλες μας τίς δυνάμεις.

Μιὰ φορὰ μὲ ρώτησε: ” Δὲ μοῦ λές, γιὰ νὰ σπουδάσει κανεὶς δικηγόρος, πόσα χρόνια χρειάζονται;”. Τοῦ ἀπάντησα. Μὲ ξαναρώτησε: “Γιὰ νὰ σπουδάσει χημικός, μηχανικός, γιατρός, πόσα χρόνια χρειάζονται;”

Τοῦ ἀπάντησα ἀναλόγως, ἀπορώντας γιὰ τὴ φύση τῶν ἐρωτήσεών του.

Κι ὁ Γέροντας κατέληξε: “Ἐμεῖς, γιὰ νὰ σπουδάσουμε, γιὰ νὰ μάθουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε;”.

Κατάλαβα τί ἐννοοῦσε καί ντράπηκα νά τοῦ ἀπαντήσω.

Τί νὰ τοῦ πῶ; Ὅτι οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς τοὺς πιστοὺς εἴμαστε ράθυμοι, χλιαροί, “ἐρασιτέχνες χριστιανοί”; Τὸ ἤξερε...

Καὶ μοῦ τὸ εἶπε: “Δὲν γίνεται κανεὶς χριστιανὸς μὲ τὴν τεμπελιά. Χρειάζεται δουλειά, πολλὴ δουλειά”. Ὁ ἴδιος ἦταν ὑπόδειγμα, χωρὶς νὰ αὐτοπροβάλλεται.

Εἶχε ἀφιερώσει μὲ ζῆλο, ὅλα τὰ χρόνια τῆς μακρᾶς ζωῆς του στὸ νὰ σπουδάζει καὶ νὰ ζεὶ τὸν Χριστό. Ἦταν ἐργατικός, σωματικὰ καὶ πνευματικά, καὶ ἤθελε νὰ μεταδώσει τὴν φιλεργία καὶ στοὺς ἄλλους.

Πίστευε ὅτι ἡ ἀργία ὁδηγεῖ στὴν ἀκηδία καὶ αὐτὴ σὲ πολλὲς ἀρρώστιες, ψυχικὲς καὶ σωματικές.

Συνιστοῦσε τὴν ἐργασιοθεραπεία. Ἰδιαίτερα σὲ ὅσους εἶχαν ἀποδιοργανωθεῖ καὶ ἀπελπισθεῖ.

Γιὰ τὸν Γέροντα, ποτὲ δὲν ἦταν ἀργὰ γιὰ ἕνα νέο ξεκίνημα.

Θεωροῦσε μάλιστα τὴν διάψευση τῶν κοσμικῶν ἐλπίδων καὶ τὴ συντριβὴ τοῦ ἐγωισμοῦ σὰν τὴν καλύτερη προϋπόθεση γι’ αὐτὸ τὸ ξεκίνημα. Ἤθελε γιὰ ὅλους μας νὰ βροῦμε κάποιο δρόμο.

Ἂν δέν μποροῦμε νά κάνουμε κάτι ἀπό ἐδῶ, ἂς ἀρχίσουμε ἀπό ἀλλοῦ.

Τὸ σημαντικότερο ἦταν νὰ ἀρχίσουμε. Νὰ μὴ μένουμε ἀργοί...

“Ἂν δὲν μπορεῖς μ’ αὐτό, ἀρχίνα μὲ τὸ ἄλλο καὶ ἡ φόρα ποὺ θὰ πάρεις θὰ σὲ κινητοποιήσει καὶ στὰ ἄλλα”.

“Ὅλα ἀλλάζουν μὲ τὸν κόπο, καὶ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα. Μὴν ἀφήνεις τὴν εὐχή. ”

Ἁπλά, ἀβίαστα, παρακάλα θερμὰ γιὰ ὅλους. Θὰ τοὺς ὠφελεῖς μὲ τὴν προσευχὴ, ὄχι μὲ λόγια. Ἂν σὲ ρωτήσουν, πὲς ταπεινά: ‘Έτσι σκέπτομαι. Πάλι, ὅπως νομίζετε... ”

 

‘Ἀπό τό βιβλίο: Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου

 

Πηγή

Το φάρμακο στην τρέλα τῶν σκέψεων

Για μένα η σκέψη, η κάθε σκέψη, είναι το μεγαλύτερο βάσανο που υπάρχει κάτω από τον ουρανό, μέχρι να μεταμορφωθεί σε Θεο-σκέψη, σε Χριστο-σκέψη, δηλαδή μέχρι να λογοποιηθεί, να νοηματοδοτηθεί.

Αλήθεια η σκέψη είναι κόλαση, αν δεν μεταμορφωθεί σε Χριστο-σκέψη.

Χωρίς τον λόγο η ανθρώπινη σκέψη βρίσκεται συνέχεια στην άλογη παραφροσύνη, στο παραλήρημα, στη σατανική ανόητη αυτοβεβαίωση, σε εκείνο το σατανικό: η σκέψη για τη σκέψη, σε αναλογία με το l' art pour l' art.

Η ανθρώπινη σκέψη μωραίνεται με την αμαρτία, όπως και η αίσθηση.

Ο μοναδικός γιατρός και το μοναδικό φάρμακο από αυτή την τρέλα είναι ο Θεάνθρωπος, διότι Αυτός είναι ο Θεός Λόγος που έγινε άνθρωπος.

Σε Αυτόν και με Αυτόν δόθηκε και εξασφαλίστηκε στην ανθρώπινη σκέψη η δυνατότητα της άπειρης θείας τελειοποίησης.

Αυτός έγινε άνθρωπος ακριβώς για να μη καταντήσει τελικά και ανεπανόρθωτα αυτός ο πλανήτης, αν οδηγηθεί από το γυμνό και «καθαρό» ανθρώπινο λόγο, ένα πλήρες τρελοκομείο.

 

Αρχ. Ιουστίνου Πόποβιτς. Άνθρωπος και Θεάνθρωπος*

Ε' Εκδ. Αστήρ, Αθήνα. 1987. σελ. 34-35

 

Πηγή:proskynitis

Αναστάσιμη χαρά

Ο Χριστός Ανέστη!

Δυο λέξεις μόνο κι ολόκληρη η ύπαρξη αγάλλεται, ανθίζει αιώνια νικώντας κάθε φόβο, ξεπερνώντας κάθε δυσκολία, πατώντας τελειωτικά το μέγα τραύμα του ανθρώπου, τον θάνατο.Αυτή η αναστάσιμη χαρά είθε να μη σβήσει ποτέ  από την καρδιά.

Αναστάσιμο φως, ψαλμωδία αγγέλων, κατάνυξη μυστική, βεβαιότητα εσωτερικής ζωής ανέσπερης.

Χριστός Ανέστη! Χριστός Ανέστη χαρά μου!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Ω γλυκύ μου έαρ

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.

Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.

Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

 

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;

Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;

Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.

Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.

Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.

 

Εγκώμια Επιτάφιου Θρήνου Μεγάλης Παρασκευής

Θα σας δώσω το Πνεύμα μου και θα ξαναβρείτε τη ζωή

Ἐγένετο ἐπ' ἐμὲ χεὶρ Κυρίου, καὶ ἐξήγαγέ με ἐν πνεύματι Κυρίου, καὶ ἔθηκέ με ἐν μέσῳ τοῦ πεδίου, καὶ τοῦτο ἣν μεστὸν ὀστέων ἀνθρωπίνων, καὶ περιήγαγέ με ἐπ' αὐτά, κύκλωθεν κύκλῳ, καὶ ἰδοὺ πολλὰ σφόδρα, ἐπὶ προσώπου τοῦ πεδίου, καὶ ἰδοὺ ξηρὰ σφόδρα. Καὶ εἶπε πρὸς με. Υἱὲ ἀνθρώπου, εἶ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα; καὶ εἶπα. Κύριε, Κύριε, σὺ ἐπίστασαι ταῦτα. Καὶ εἶπε πρὸς με. Προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστὰ ταῦτα, καὶ ἐρεὶς αὐτοῖς. Τὰ ὀστὰ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος τοὶς ὀστέοις τούτοις. Ἰδοὺ ἐγὼ φέρω εἰς ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς, καὶ δώσω εἰς ὑμᾶς νεῦρα, καὶ ἀνάξω εἰς ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ' ὑμᾶς δέρμα, καὶ δώσω πνεύμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγὼ εἰμι Κύριος. Καὶ προεφήτευσα, καθὼς ἐνετείλατό μοὶ Κύριος. Καὶ ἐγένετο φωνὴ ἐν τῷ ἐμὲ προφητεῦσαι, καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστά, ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἐπ' αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ' αὐτὰ δέρμα ἐπάνω, καὶ πνεῦμα οὐκ ἣν ἐν αὐτοῖς. Καὶ εἶπε πρὸς με. Προφήτευσον, ἐπὶ τὸ πνεῦμα, υἱὲ ἀνθρώπου, προφήτευσον, καὶ εἶπε τῶ πνεύματι. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθέ, καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς τούτους, καὶ ζησάτωσαν. Καὶ προεφήτευσα, καθ' ὅ, τὶ ἐνετείλατό μοί, καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, καὶ ἔζησαν, καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγὴ πολλὴ σφόδρα. Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς με, λέγων. Υἱὲ ἀνθρώπου, τὰ ὀστὰ ταῦτα, πᾷς οἶκος Ἰσραὴλ ἐστιν, αὐτοὶ λέγουσι. Ξηρὰ γέγονε τὰ ὀστὰ ἡμῶν, ἀπώλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, διαπεφωνήκαμεν. Διὰ τοῦτο προφήτευσον, καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτούς. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ὑμῶν, καὶ ἀνάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν μνημάτων ὑμῶν, καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γὴν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγω' εἰμι Κύριος, ἐν τῷ ἀνοίξαί με τοὺς τάφους ὑμῶν, τοῦ ἀναγαγεῖν μὲ ἐκ τῶν τάφων τὸν λαόν μου. Καὶ δώσω πνεύμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ θήσομαι ὑμᾶς ἐπὶ τὴν γὴν ὑμῶν, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγὼ Κύριος, ἐλάλησα, καὶ ποιήσω, λέγει Κύριος Κύριος.

 

Προφητεία Ἰεζεκιὴλ (Κέφ. ΛΖ', 1-14). Αναγιγνώσκεται την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ

 

Ένιωσα πάνω μου τη δύναμη του Κυρίου. Μ’ έβγαλε με το Πνεύμα του έξω, μ’ έφερε σε μια πεδιάδα που ήταν γεμάτη κόκαλα και με περιέφερε πάνω απ’ αυτά. Τα κόκαλα ήταν πάρα πολλά και πολύ ξερά, απλωμένα στην πεδιάδα.

«Άνθρωπε», με ρώτησε, «μπορούν να γίνουν ζωντανοί άνθρωποι αυτά τα κόκαλα;» Κι εγώ απάντησα: «Κύριε, Θεέ, εσύ ξέρεις». Τότε μου είπε: «Μίλα εκ μέρους μου σ’ αυτά τα κόκαλα και πες τους: “κόκαλα εσείς ξερά, ο Κύριος ο Θεός σάς λέει: Προσέξτε! Εγώ θα φέρω πνοή μέσα σας και θα πάρετε ζωή. Θα σας δώσω νεύρα και θα κάνω να ’ρθει πάνω σας σάρκα και θα τη σκεπάσω με δέρμα· μετά θα σας δώσω πνοή και θα πάρετε ζωή. Τότε θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος”».

Προφήτεψα, λοιπόν, κατά πώς διατάχθηκα. Κι εκεί που προφήτευα, έγινε ένας θόρυβος κι ακούγονταν τριξίματα· τα κόκαλα πλησίαζαν το ένα το άλλο. 8Ύστερα κοίταξα και είδα ότι νεύρα και σάρκες φύτρωναν πάνω στα κόκαλα και μετά ντύθηκαν με δέρμα· ζωή όμως δεν υπήρχε ακόμα μέσα τους.

Τότε μου είπε ο Κύριος: «Μίλα εκ μέρους μου στην πνοή της ζωής! Προφήτεψε, άνθρωπε, και πες της: “ο Κύριος ο Θεός λέει: Έλα, πνοή, από τις τέσσερις άκρες και μπες μέσα σ’ αυτά τα πτώματα για να ξαναπάρουν ζωή”». Προφήτεψα, λοιπόν, όπως με πρόσταξε ο Κύριος. Μπήκε τότε η πνοή της ζωής στα πτώματα και αναστήθηκαν και στάθηκαν στα πόδια τους, κι ήταν ένα πάρα πολύ μεγάλο στράτευμα.

«Άνθρωπε», μου είπε ο Κύριος, «αυτά τα κόκαλα συμβολίζουν τους Ισραηλίτες, οι οποίοι λένε συνεχώς ότι είναι σαν ξερά κόκαλα, ότι χάθηκε κάθε ελπίδα γι αυτούς, ότι είναι χαμένοι πια. Γι’ αυτό, προφήτεψε και πες τους ότι εγώ, ο Κύριος ο Θεός, λέω: “θ’ ανοίξω τους τάφους σας και θα σας βγάλω μες απ’ αυτούς, λαέ μου, και θα σας φέρω στη χώρα του Ισραήλ. Κι όταν το κάνω αυτό θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. Θα σας δώσω το Πνεύμα μου και θα ξαναβρείτε τη ζωή. Θα σας φέρω στη χώρα σας και θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. Το είπα και θα το κάνω εγώ, ο Κύριος».

 

Απόδοση στα Νέα Ελληνικά

Έτσι ποτίζεται το ολόδροσο κι αμάραντο δέντρο της αληθινής χαράς

Εκείνοι οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνα τα αγράμματα γεροντάκια και οι γριούλες, που την Σαρακοστή και την Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται όλη μέρα στην εκκλησία, ζήσανε από τα μικρά τους χρόνια εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και καταλάβανε αυτό το χαροποιόν πένθος, που δεν το καταλάβανε, αλοίμονο, οι σπουδασμένοι μας, που θέλουνε να τους διδάξουνε, αντί να διδαχθούνε απ᾿ αυτούς

 

Τώρα τις μέρες της Σαρακοστής, της Μεγάλης Βδομάδας και του Πάσχα πορεύονται μαζί με τον Χριστό, ακολουθάνε ολοένα από πίσω του, αληθινά, όχι φανταστικά, ακούγοντάς Τον να λέγη:«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Μαζί Του βρίσκονται στον Μυστικό Δείπνο και δακρύζουνε από τα λόγιά Του, μαζί Του πάνε στο πραιτώριο και στον Πιλάτο, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του εμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ανασταίνονται.

 

Τά μάτια τους γίνονται βρύσες και τρέχουνε, μα αυτά τα δάκρυα δεν είναι δάκρυα της απελπισίας, αλλά της ελπίδας και της βεβαιότητας πως μ᾿ αυτά ποτίζεται το ολόδροσο κι αμάραντο δέντρο της αληθινής χαράς, της χαράς της Αναστάσεως. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Ώ! Πόσο αληθινά πίστι είναι η ορθόδοξη πίστι του λαού μας!

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/

Αυτή είναι η Πίστη που έχει αξία στον ουρανό

Ω αδελφοί μου, μη σας ξεγελούν οι παραπλανητικές και ψευδαισθητικές ιστορίες των ανθρώπων, οι οποίοι ισχυρίζονται: ” Όταν θα  δούμε τον Χριστό στους ουρανούς ως Θεό, τότε θα πιστέψουμε σ΄Αυτόν!”. Η πίστη εκείνη θα έρθει πολύ αργά και η οπτασία εκείνη θα είναι μάταιη. Απεναντίας, με τη δική μας πίστη καλούμαστε να δούμε ως Θεό τον Χριστό στην κατάσταση εκείνη της άκρας ταπεινώσεώς Του: του κατάπτυστου, δαρμένου, ματωμένου και γελοιοποιημένου Ανθρώπου στην αυλή του Καϊάφα στο πρόσωπου εκείνου του καταδικασμένου, του σιωπηλού, του ξένου, που οι Εβραίοι Τον είδαν ως κάτι άχρηστο και ασήμαντο.

 

Αυτή είναι η Πίστη που έχει αξία στον ουρανό. Αυτή είναι η Πίστη που ανταμείβεται με την ανάσταση και την αθανασία! Αυτή είναι η Πίστη που έθρεψε, ζύμωσε και μεταλαμπάδευσε στους ουρανούς πολυπληθείς στρατιές των πιο αγίων ψυχών , των πιο δυνατών χαρακτήρων, των πιο καρτερόψυχων ηρώων και των πιο λαμπρών διανοιών!

 

Ταπεινέ Κύριε, ύψωσε μας σ΄αυτή την Πίστη!

Σοι πρέπει πόσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Φύλλα και σαπούνοφούσκες - Πεθαίνεις κι όμως πρώτη φορά αληθινά ζεις.

(Φύλλα και σαπούνοφούσκες και καπνό και άχυρα και σκιά και σκόνη...χαρακτήρισα όλα τα λαμπρά αυτού του κόσμου).*

-------------------------------------------

Λες είσαι νέος, σφύζεις από ζωή, κάνεις όνειρα, σχεδιάζεις, διαρκώς ταξιδεύεις πεινασμένος να χορτάσεις τον κόσμο ολόκληρο. Και έρχεται μια στιγμή, ένα ατύχημα που στην κυριολεξία σε καθηλώνει. Δεν μπορείς να περπατήσεις, δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε χέρια, ούτε πόδια. Από εδώ και πέρα η ζωή σου θα είναι σε ένα κρεββάτι, ένα ειδικό αμαξίδιο κλεισμένος τον περισσότερο καιρό σ' ένα δωμάτιο με τέσσερεις να σου κρύβουν τη θέα, τον ήλιο, το φως και να θρυμματίζουν τις ελπίδες σου. Άλλοι τώρα θα σε φροντίζουν, άλλοι θα σε ταίζουν, θα εξαρτάσαι πλέον από άλλους και για τα πιο απλά κι αυτονόητα.

Λες θα κτίσεις, έχεις γη πολλή, έχεις λεφτά και σύνταξη παχυλή κι έρχεται ένας καρκίνος και σε διαλύει. Νοσοκομεία, φάρμακα, γιατροί, χημειοθεραπείες, παρενέργειες, αδυναμίες. Εσύ που νόμιζες πως κρατάς στα χέρια σου τα πάντα, έχεις μείνει τώρα μισός και όλα όσα νόμιζες δικά σου θα περάσουν σε λίγο άλλα χέρια.

Φεύγεις, σιγοσβήνεις, αργοπεθαίνεις, αθόρυβα, σιωπηλά, μοναχικά, βουβά.

Εκεί στη παγωμένη μοναξιά σου, στον αφόρητο πόνο σου, στην εκκωφαντική σιωπή σου, στα καυτά κρυφά σου δάκρυα συνειδητοποιείς τη ματαιότητα του κόσμου. " Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης" (Εκκλησιαστής 1,2). Εκεί στο αδιέξοδο του κόσμου τούτου,στην ανθρώπινη συμφορά, στο  μεταίχμιο ζωής και θανάτου, την ώρα που ετοιμάζεσαι να φύγεις, την ώρα που φοβάσαι το σκοτάδι, μια οπή ξαφνικά ανοίγει  και γεμίζει τα πάντα φως. Μετάνοια, έστω και την ενδεκάτη... Ένας καλός παπάς με πετραχήλι, μια συγχωρητική ευχή, η αγία λαβίδα με του Χριστού το σώμα και το αίμα και η καρδιά γεύεται ζωή. Αιώνια, άφθαρτη, ουράνια.

Κουβαλάς τώρα υπομονετικά τον βαρύ Σταυρό, αγόγγυστα, με αξιέπαινο σκοπό, με πίστη και ελπίδα στον  ανήφορο του Γολγοθά. Σταυρώνεσαι σωματικά κι αναστάνεσαι πνευματικά. Πεθαίνεις κι όμως πρώτη φορά αληθινά ζεις.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

* Άγιος Νείλος ο Ασκητής