ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Οι εκπλήξεις θα έρθουν στο τέλος.

Ο νόμος ισοπεδώνει,
μόνο η αγάπη λυτρώνει.

Ο Χριστός στην επίγεια ζωή Του,
δεν κατέκρινε μήτε τους πλούσιους,
μήτε τους τελώνες,
ούτε κι ακόμα τις πόρνες
την στιγμή που το εξαγριωμένο πλήθος
ήταν έτοιμο να λιθοβολίσει τη ζωή.

Έρχεται ο Χριστός και λέει,
δεν ήρθα για τους δίκαιους
αλλά για τους αμαρτωλούς,
ήρθα να βρω το απολωλός πρόβατο
και να το σώσω.

Όποιος αισθάνεται ηθικός,
σεσωσμένος,ο καλός άνθρωπος
και "καλός χριστιανός"
δεν έχει ανάγκη από σωτήρα.
Ο άνθρωπος που τηρεί τους νόμους
και νιώθει αυτοδικαιωμένος
μακράν απέχει της αληθείας.

Στην Εκκλησία σώζεται
ο πληγωμένος,ο ματωμένος,
ο βρώμικος,ο πιο μεγάλος αμαρτωλός
που μέσα σε μια στιγμή γονατίζει,
μετανοεί και ζητεί το έλεος Του.
Σώζει όχι η αρετή μας,
αλλά η συντριβή μας.

ΞΕΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ...

Ο Χριστὸς δὲν εἶναι θρησκευτικὴ ζωή!
Εἶναι προσωπικὴ σχέση. Ποια εἶναι ἡ προσωπικὴ σχέση;

Λέω στὸν Θεό: "Ἡ ζωή μου εἶναι μαύρη!
Εἶμαι χάλια ὅσο δὲ πάει! Ζῶ στὸ ψέμα καὶ στὴν ἁμαρτία.

Καὶ τί ζητῶ; Ὄχι νὰ μὲ κάνεις καλύτερο, ἀλλὰ θέλω νὰ 'ρθεῖς στὴ ζωή μου!
Δὲ θέλω νὰ μοῦ χαρίσεις τὸν Παράδεισο.
Σὲ θέλω ἐσένα! Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα, ὅ,τι θέλεις δῶσε ἐσύ".

Τὰ πράγματα τότε εἶναι διαφορετικά.

Οἱ λογισμοὶ ποὺ μᾶς πιάνουν καὶ οἱ ἀμφιβολίες καὶ οἱ ἀντιδράσεις
καὶ οἱ ἀπορίες ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ εἶναι 

γιατί νιώθουμε ἀνασφαλεῖς ἐνώπιόν του Θεοῦ.
Γιατί φτιάξαμε μία ἰδέα περὶ Θεοῦ ποὺ δὲν ανταποκρίνεται στὸν πραγματικὸ Θεό.
Καὶ δὲν νιώθουμε ἄνετοι καὶ ἀσφαλεῖς κοντά Του.

Καὶ συνήθως, οἱ λογισμοὶ βγαίνουν ὅταν δὲν ἀφήνεσαι σὲ μία σχέση.
Δὲν νιώθεις σίγουρος. Ἢ θεωρεῖς ὅτι πρέπει νὰ περάσουν ἀπ' τὰ χέρια σου 

τὰ πράγματα, νὰ ἐλέγχεις τὴ σχέση. 

Οι λογισμοί, οἱ ἀμφιβολῖες εἶναι καρπὸς τῆς διάθεσής μας νὰ ἐλέγχουμε μία σχέση.
Πότε ἐλέγχουμε μία σχέση;
Ὅταν δὲν εἴμαστε σίγουροι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ ἄλλου.
Ὅταν, λοιπόν, ἐγὼ εἶμαι σίγουρος γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δὲν θέλω...
νὰ Τὸν ἐλέγξω. Θέλω ν' ἀφεθῶ.
Δὲν ἔχω λογισμοὺς τότε. Εἶμαι σίγουρος.
Ξέρει ὁ Θεός. Ξέρεις ὁ Θεός. 

Τὸ "ξέρει ὁ Θεὸς" ἔχει πραγματικότητα ὅταν εἶναι καρπός του ὅτι κάποτε
ἔστω γιὰ λίγο ζήσαμε καὶ βεβαιωθήκαμε καὶ εἴχαμε ἐμπειρία τῆς ἀγάπης του.
Τότε, ἔχοντας αὐτὴ τὴ μνήμη, λέμε μὲ σιγουριά: "Ξέρει ὁ Θεός".
Καὶ αὐτὸ εἶναι ἐλευθερωτικό.

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα
ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π.Βαρνάβα Γιάγκου

ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΠΙΣΤΗ,ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι η στεναχώρια μας. 

Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης
είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τις πολλές στεναχώριες. 

Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ο πατέρας,
που φροντίζει για το σπίτι και για όλες τις δουλειές του σπιτιού,
κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι.

Μόλις όμως χαθεί αυτή η αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι!
Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, 

αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες. 

Όσο περισσότερο ο άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις
να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.

Η χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται»,
ο θυμός μαζεύεται, μέχρι που ο άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος
γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο…

Αγιος Νικολαος Βελιμιροβιτς

ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ

Μερικὲς φορὲς φοβούμαστε ν' ἀκούσουμε προσεκτικὰ κάποιο πρόσωπο,
διότι τὸ ν' ἀκούσεις σημαίνει ν' ἀνταποκριθεῖς
κι ὄχι μόνο γιὰ ἕνα λεπτὸ ὅσο ἡ καρδιὰ εἶναι συγκινημένη
καὶ μὲ μιὰ περαστικὴ σκέψη ἀλλὰ γιὰ πάντα.

Μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν ἀνθρώπινη θλίψη
καὶ τὴ φρίκη τῆς στέρησης τοῦ Θεοῦ κι ἔγινε γιὰ πάντα ἄνθρωπος.

Δὲ σωζόμαστε ἀπὸ τὸ γεγονός ὅτι ἀγωνιζόμαστε καὶ πετυχαίνουμε
κάποιου εἴδους ἀποτέλεσμα, σωζόμαστε ἀπὸ τῆς ψυχῆς μας τὸν πόθο
ποὺ μᾶς τραβᾶ στὸ ζωντανὸ Θεό,ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς τραβᾶ στὸ Χριστό.

Καὶ ὅταν ἀκόμα ἀποτυγχάνουμε – καὶ αὐτὸ ἰσχύει καὶ στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις –
δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ἀκριβῶς, ὅπως καὶ ὁ Ἄπ. Πέτρος 

ἀφοῦ εἶχε ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸἦταν ἱκανὸς νὰ ἀπαντήσει τὴν τριπλῆ ἐρώτησή του, 

μποροῦμε νὰ ποῦμε:

«Κύριε, ἐσὺ γνωρίζεις τὰ πάντα,γνωρίζεις τὴν ἀσθένειά μου,
τὶς ἐκτροπές, τὴν ἀβεβαιότητα, τὴν ἀστάθειά μου, γνωρίζεις ὅμως
καὶ ὅτι σὲ ἀγαπῶ, ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖο, τὸ βαθύτατο πράγμα μέσα μου».

Κανεὶς δὲν μπορεῖ ν' ἀγαπᾶ ἕναν ἀόρατο Θεὸ ἂν πρῶτα δὲ μάθει ν' ἀγαπᾶ 

τὸ συγκεκριμένο, ζωντανό, πραγματικὸ πρόσωπο τὸ ὁποῖο ἔχει ἀπέναντί του.

Πρὶν λοιπὸν θέσουμε τὸ ἐρώτημά τοῦ πῶς θὰ φτάσουμε στὸ Θεό,
ἂς ρωτήσουμε τοὺς ἑαυτοὺς μας ποιὰ εἶναι ἡ στάση μας
ἀπέναντι στὸν πλησίον μας· ἂν ἡ καρδιὰ μας εἶναι κρύα,
ἐπιφυλακτικὴ καὶ κλεισμένη, ἂν μᾶς τρομοκρατεῖ ἀκόμη καὶ ἡ ἰδέα
ὅτι ὁ πλησίον μας μπορεῖ νὰ ἀπαιτήσει τὴν καρδιὰ καὶ τὴ ζωή μας
δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ ἐπιζητοῦμε συνάφεια μὲ τὸ Θεό.

Θὰ πρέπει πρῶτα νὰ μάθουμε τὸ πῶς ν' ἀποκτήσουμε
μιὰ καρδιὰ ζεστή, μιὰ καρδιὰ ζωντανή,μιὰ καρδιὰ ποὺ νὰ ἀνταποκρίνεται
στὸν πλησίον μας καὶ ἡ καρδιὰ ἐκείνη
τότε, ἀνοιγμένη, μὲ τὴν καθαρότητά της θὰ δεῖ τὸ Θεό.

Anthony Bloom (1914- 2003)

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

Καθώς έβλεπαν κάποιο πρόγραμμα
στην τηλεόραση
η κόρη ρώτησε τη μητέρα της:

«Μαμά λες η ζωή να μου επιτρέψει
κάποια στιγμή
να χαμογελάσω ξανά;

Εκείνη την αγκάλιασε τρυφερά
και της είπε:

«Να σου πω,
ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος
που περνάει πάντα καλά,
αλλά εκείνος που
περνάει καλά στα πάντα»

Δημήτρης Καραβασίλης (FB)

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΟΙΞΗ

Το σημαντικό είναι
να μη χάνεις την ελπίδα.
Όλοι,μα όλοι έχουν τα θέματα τους,
τα προβλήματα τους
και τις ανησυχίες τους.

Αρρώστια,ανεργία,

δύσκολες σχέσεις,μοναξιά.

Το θέμα είναι να κρατάς επαφή
με του ουρανό.
Πίστη ελπίδα,προσευχή.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...

Κάθε στιγμή,κάθε αναπνοή.
Χρώμα στο μαύρο της ζωής,
ανάσα δροσιάς και καταφυγή.

Κι όταν συνέχεια Τον επικαλείσαι,
ε δεν μπορεί...
Κάποτε το σκοτάδι
θα σκορπίσει απ'το φως,
ο χειμώνας θα γίνει άνοιξη
και η σταύρωση Ανάσταση!

Αλέξης Αλεξάνδρου 26/11/18

ΑΓΓΙΜΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

Άκου, Θεέ...καμιά φορά στην ζωή μου 

δεν έχω μιλήσει μαζί Σου, 

αλλά σήμερα θα ήθελα να Σου πω, ένα γεια Σου. 

Γνωρίζεις ότι από τα παιδικά μου χρόνια πάντοτε μου έλεγαν ότι δεν υπάρχεις,
και εγώ ο ανόητος, τους πίστευα.
Ποτέ δεν έχω συλλογιστεί για την δημιουργία Σου,
αλλά μόλις αυτήν την νύκτα πρόσεξα από έναν κρατήρα που άνοιξε
μία βόμβα καθώς έσκασε, τον ουρανό με τα αστέρια από πάνω μου. 

Ξαφνικά κατάλαβα, καθώς θαύμαζα τα άστρα που λαμπύριζαν,
πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια απάτη.

Άραγε, Θεέ, θα μου δώσεις το χέρι Σου;
Σου το λέω για να με καταλάβεις.

Δεν είναι περίεργο που μέσα στην φρικτότερη κόλαση το Φως
μου αποκαλύφτηκε έξαφνα και Σε είδα; 

Δεν έχω τίποτε να πω πέρα από αυτό.
Μόνο ότι είμαι ευτυχισμένος που Σε είδα. 

Τα μεσάνυχτα θα αρχίσουμε επίθεση. Αλλά δεν φοβάμαι.
Μας κοιτάζεις από πάνω. Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω.
Είναι ωραία να είμαι μαζί Σου.

Θέλω επίσης να πω ότι, όπως γνωρίζεις, η μάχη θα είναι φονική,
και ίσως αυτήν ακριβώς την νύκτα θα χτυπήσω στην πόρτα Σου...

Και έτσι, παρότι μέχρι τώρα δεν ήμουνα φίλος Σου,
θα με αφήσεις να μπω, όταν έλθω σε Σένα;

Μα, φαίνεται ότι κλαίω...
Θεέ μου, βλέπεις τι μου συνέβη, τα μάτια μου έχουν ανοίξει.
Γεια σου, Θεέ μου, φεύγω.
Και είναι εντελώς απίθανο ότι θα επιστρέψω.

Τι παράξενο, αλλά τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο!! 

*Η συγκλονιστική αυτή προσευχή γράφηκε από τον Ρώσο στρατιώτη Αλεξάντερ Ζατσέπα,
που κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκε σε μια πολύ σκληρή μάχη μεταξύ Γερμανών και Ρώσων στην Ρωσία το 1944.

ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

Για τον γάμο, τις σχέσεις, τον έρωτα, 
το νόημα της ζωής, τον θάνατο, 
τα παιδιά ,τον Θεό 
σε μια καθηλωτική ομιλία 
του μακαριστού μητροπολίτη 
Σισανίου και Σιατίστης Παύλου...

ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Καλέ μου άνθρωπε δεν θέλω
να σε πείσω με επιχειρήματα
μα να σε εμπνεύσω με τη ζωή μου.

Δεν θέλω να σου αποδείξω
πως έχω δίκιο
αλλά να σε υποψιάσω
για το μυστήριο που δεν φαίνεται.

Δεν θέλω να σου κάνω τον καλό,
τον ηθικό, τον άγιο,
γιατί απλα δεν είμαι,
παρά μόνο να αποκαλύψω
τις πληγές μου,
τις αδυναμίες μου,τις απορίες μου,
που καταθέτω με πίστη
μπρος στα πόδια Του.

Δεν θέλω με ύφος υπεράνω
να σε διδάξω και να σε αναγκάσω,
μα μαζί σου να κλάψω
κι αδερφικά να σε αγκαλιάσω.

Έτσι απλά,διακριτικά,
με απλότητα και σεβασμό,
παρέα ν'αναζητήσουμε τον Θεό.

Αν το θες.
Όταν εσύ το θες.

Γιατί θα πρέπει να σου πω
πως ο τρόπος του Χριστού
φωνάζει διακριση κι ελευθερία.

Αυτά αγαπώ.
Γι'αυτό Τον αγαπώ.

Αλέξης Αλεξάνδρου 13/1/19

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΘΑ ΠΕΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ

Ο Χριστιανισμός είναι κάτι περισσότερο
από μια θεωρία για το σύμπαν,
κάτι περισσότερο από διδασκαλίες
γραμμένες στα χαρτιά.
Είναι ένα μονοπάτι που παίρνουμε
ταξιδεύοντας –με τη βαθύτερη
και ουσιαστικώτερη έννοια,
η οδός της ζωής. 

Υπάρχει μόνο ένα μέσο
για ν’ ανακαλύψουμε
την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.
Πρέπει ν’ ανοίξουμε το βήμα
σ’ αυτό το μονοπάτι,
να συντονιστούμε σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής
και μετά θ’ αρχίσουμε
ν’ αντιλαμβανόμαστε μόνοι μας. 

Όσο παραμένουμε έξω,
δεν μπορούμε να κατανοήσουμε σωστά.
Βέβαια είναι ανάγκη να μας δοθούν
οδηγίες πριν ξεκινήσουμε
είναι ανάγκη, να μας πουν
ποιους δείκτες ν’ αναζητήσουμε,
και πρέπει να έχουμε και συντρόφους. 

Πράγματι, χωρίς καθοδήγηση από άλλους
είναι σχεδόν αδύνατο
ν’ αρχίσουμε το ταξίδι.
Αλλά οδηγίες που έδωσαν άλλοι
ποτέ δεν μπορούν να είναι υποκατάστατο
για την άμεση, την προσωπική εμπειρία.

Ο καθένας καλείται να επαληθεύσει
για τον εαυτό του ό,τι έχει διδαχθεί,
ο καθένας χρειάζεται να ξαναζήσει
την Παράδοση που έχει λάβει. 

Κανείς δεν μπορεί να ταξιδεύει
μ’ όλη του την άνεση σ’ αυτό το ταξίδι
που είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.
Κανείς δεν μπορεί να είναι
Χριστιανός από δεύτερο χέρι.

Ο Θεός έχει παιδιά,
αλλά δεν έχει εγγόνια. 

Επισκόπου Διοκλείας
Κάλλιστου Ware
Από το βιβλίο
«Ο Ορθόδοξος Δρόμος»

*Φωτογραφία από Γιάννης Τσιτλακίδης (fb)

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Το μεγάλο διαπροσωπικό δυστύχημα
της εποχής μας
είναι η αποτυχία στον έρωτα. 

Στ’ αρχαία χρόνια τα π.Χ.
και στις άλλες παραδόσεις
δεν υπάρχει τραγωδία ερωτική,
γιατί η γυναίκα είναι απλώς
χρησιμοποιούμενο σεξουαλικά ον.

Όταν με τον Χριστιανισμό
η γυναίκα απέκτησε πρόσωπο
και μάλιστα ιερό μέσω της Θεοτόκου,
ο έρωτας συνοικοδομήθηκε μαζί
με τη σύνολη προσπάθεια του ανθρώπου
και συνδέθηκε με το θέμα της σωτηρίας.

Και καθώς στην εποχή μας ο άνθρωπος
ανέπτυξε περισσότερο τη διάνοια
και την πληροφόρησή του,
μπορεί να καταλαβαίνει και να αισθάνεται
από την πρώτη ώρα της ερωτικής σχέσης
την επικείμενη πνευματική καταστροφή
από μια ενδεχόμενη αποτυχία
στη σχέση του ζευγαριού.
Η σχέση που δεν εξελίσσεται γρήγορα
σε οικογένεια και που δεν εντάσσεται
μέσα στον αγώνα για τη σωτηρία
των δύο προσώπων,
αποτελεί βίωση θανάτου. 

η ερωτική αποτυχία.

Η ΛΟΓΙΚΗ, ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 Έλεγε ο φωτισμένος γέροντας

Σοφρώνιος του Εσσεξ:

«Στην Δύση οι άνθρωποι

ζουν με τον εγκέφαλο, δηλαδή

έχουν κέντρο της ζωής τους την λογική.

 Έτσι, αν οι επιστήμονες

ανακαλύψουν ένα μηχάνημα,

τότε θα μπορέσουν να διαβάσουν

 τις σκέψεις των ανθρώπων

και να τους κατευθύνουν.

Όσοι, όμως, ζουν με την καρδιά,

μέσα στην οποία ενεργεί η Χάρη του Θεού,

και προσεύχονται καρδιακά,

αυτοί έχουν το χάραγμα του Σταυρού

μέσα σε αυτήν και κανείς δεν μπορεί

να τους ελέγξει πνευματικά.

Αυτοί έχουν την ελευθερία του πνεύματος».

Βέβαια αυτό σημαίνει πως

μόνο οι αληθινοί Χριστιανοί,

που όχι μόνο είναι βαπτισμένοι,

αλλά και διατηρούν τη χάρη του Θεού

μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας

και της προσευχής,

θα ξεπερνούν τις τεχνολογικές

και λοιπές παγίδες που υποδουλώνουν

στα αντίχριστα κέντρα εξουσίας.

Με άλλα λόγια όσοι έχουν

Χριστό στην καρδιά τους,

τότε Αυτός κλείνει

και ουδείς μπορεί να ανοίξει,

και πάλι Αυτός ανοίγει

και ουδείς μπορεί να κλείσει.

(Αποκ. 3,7)…

Μοναχού Λεόντιου Διονυσιάτη

7 ΓΕΝΝΑΡΗ...

Τα φώτα έσβησαν, τα τραγούδια σώπασαν,
τα τραπεζώματα τελείωσαν.
Τέλος τα στολίσματα,
τέλος τα μελομακάρονα,
τέλος οι βόλτες από δω και από κει.
Τα παιδιά σχολείο, οι μεγάλοι δουλειά,
τα κεφάλια μέσα.
Ξανά.

7 Γενάρη, βαρύς χειμώνας
και κάπου τώρα είναι που νιώθεις
σιγά σιγά, μια μαυρίλα
να πιάνει τη ψυχή σου.
Σαν ένα πλάκωμα στο στήθος,
σαν ένα κόμπο στο λαιμό. Απελπισία…
‘’Και τώρα τι;’’, σκέφτεσαι.
‘’Τι έχω να περιμένω;’’

Δε θα σου κάνω κήρυγμα. Όχι.
Ούτε θα σου πω
πως υπάρχουν και χειρότερα.
Θα σου πω κάτι που έζησα
αυτές τις μέρες…

Δυο πιτσιρικάδες,
ήταν δεν ήταν δέκα χρονών,
φέρναν βόλτες φορώντας τις πιτζάμες τους,
στους ορόφους στο νοσοκομείο παίδων
‘’Αγία Σοφία’’ στην Αθήνα
και βάζανε βαθμό στα δέντρα
που είχε στολισμένα ο κάθε όροφος…
Δε τους έκοψα να πηγαίνουν
αύριο σχολείο… Όχι.
Και μάλλον ήταν εκεί αρκετές ημέρες…
Κινούνταν βλέπεις πολύ άνετα στο χώρο.

Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση;
Τα παιδιά αυτά έλαμπαν.
Έλαμπαν τα πρόσωπά τους από χαρά.

Αυτά για απόψε… Τίποτα άλλο.
Καλό βράδυ, καλό ξημέρωμα
και από αύριο καλή αρχή…
Και ο Θεός μαζί μας.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.