Κύριε, πότε σε εἴδομεν;

Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ ἤλθομεν πρός σε; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.

 

Από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα – Κυριακή της Απόκρεω 2025

Προσοχή την ψυχή μας!

Δημήτριος Παναγόπουλος

Αλλά, ψυχή, είσαι το τελειότερο και ωραιότερο πλάσμα, διότι είσαι εικόνα τού Θεού, είσαι το πολυτιμότερο κτήμα, διότι είσαι αθάνατη. Ο εσταυρωμένος Ιησούς, ο Υιός του Θεού του ζώντος, έχυσε το ατίμητο αίμα Του για να σε εξαγοράσει, έδωσε την κολυμβήθρα του αγίου βαπτίσματος για να σε πλύνει, διέταξε άλλο, «δεύτερο βάπτισμα», τη μετάνοια, για να σε καθαρίσει, ετοίμασε την τράπεζα των αχράντων μυστηρίων Του για να σε θρέψει, έκτισε εδώ στον κόσμο Εκκλησία για να σε αγιάσει, εκεί δε Παράδεισο για να ζήσεις με μακαριότητα στους αιώνες των αιώνων.

Ό,τι ήταν δυνατό το έκανε η άκρα αγαθότητα και ευσπλαχνία Του για να σώσει τις ψυχές μας, και εμείς κάνουμε ό,τι μας υπαγορεύει η άκρα κακία μας για να τη χάσουμε. Είναι όμως προτιμότερο να χάσουμε καθετί που προσφέρει ο κόσμος και να κερδίσουμε την ψυχή μας· διότι, «τι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16:26).

 

Σαν σήμερα, στις 13 Φεβρουαρίου του 1982, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχήν του εις τον λατρευτόν Του Κύριον ο φλογερός ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

Πηγή

 

Ως πότε θα πρέπει να κάνω υπομονή;

Απάντηση: Υπομονή θα κάνουμε, ώσπου να φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο. Με την υπομονή ο άνθρωπος αποκτάει και διατηρεί όλα τα αγαθά. Μ’ αυτήν προοδεύει στη ζωή του και πετυχαίνει στους στόχους του, χωρίς να πάθει κανένα κακό. Χάνοντας την υπομονή του, κινδυνεύει να χάσει όλα του τα καλά, να υποστεί βλάβη από το κακό ή, το χειρότερο, να κάνει το κακό, να αμαρτήσει.

Δίχως υπομονή τίποτα δεν κατορθώνουμε. Και δίχως αγώνα ούτε αρετές και πνευματικά χαρίσματα αποκτούμε, ούτε, βέβαια, τη σωτηρία κερδίζουμε. Γιατί «η βασιλεία των ουρανών κερδίζεται με αγώνα, και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται» (Ματθ. 11:12).

 

Από το βιβλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών. Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερωτήσεις 117

 

Πηγή

Ψέματα και αλήθεια

Πράγματα που ο Χριστός δεν είπε ποτέ:

"Άκου την καρδιά σου, να είσαι αληθινός στον εαυτό σου, να πιστεύεις στις δικές  σου δυνάμεις , να νιώθεις καλά με αυτό που είσαι,  η ευτυχία είναι αυτό που μετράει, αρκεί να είσαι καλός άνθρωπος".

 

Τί είπε στην πραγματικότητα ο Χριστός:

" Όποιος θέλει να με ακολουθεί πρέπει πρώτα να αρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώνει  καθημερινά τον σταυρό του και τότε μόνο  να με ακολουθεί" ( Λκ θ'23).

 

Πηγή: trelogianis.blogspot

Πώς αντιμετωπίζεται η σύγχυση των λογισμών

Η σύγχυση των λογισμών και των αισθημάτων σας με τον καιρό θα καταλαγιάσει, φτάνει εσείς να μην πάψετε να ενδιαφέρεστε μ' όλο σας το ζήλο γιά ένα πράγμα: Πώς θα κάνετε πάντα ό,τι είναι ευάρεστο στόν Κύριο. Καί γιά νά τό κατορθώσετε, πρέπει πρώτα-πρώτα να διατηρείτε αδιάλειπτα στό νού σας τη μνήμη του Θεού και τη μνήμη του θανάτου. Αυτές οι δυό μνήμες θα γεννήσουν και θα στερεώσουν μέσα σας το φόβο του Θεού, που παρακινεί στην αρετή, αποτρέπει από την αμαρτία, συντηρεί στην ψυχή τα καλά και εξολοθρεύει τα πονηρά.

Με τη μνήμη του Θεού βλέπετε συνέχεια τόν Κύριο μπροστά σας και μέσα σας, ενώ συνάμα αποκτάτε την ικανότητα να διακρίνετε ό,τι έμπαθές γεννιέται στην καρδιά καί νά τό διώχνετε. Σ' αυτό ακριβώς συνίσταται ο πευματικός αγώνας.

Μή λέτε, “Δέν μπορώ”. Αυτή η κουβέντα δεν είναι χριστιανική. Εμείς οι χριστιανοί λέμε: «Όλα τα μπορώ. Όχι, όμως, μόνος μου, αλλά με τη βοήθεια του Θεού”. «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ», βεβαίωνε ο απόστολος Παύλος (Φιλιπ. 4:13). Είναι αλήθεια, ότι, για να διατηρείτε τη μνήμη του Θεού, απαιτείται κόπος και αγώνας. Νά τόν αναλάβετε αποφασιστικά! Στην αρχή αυτού του αγώνα δέν θά μπορείτε να θυμάστε τον Κύριο περισσότερο από δέκα στιγμές την ημέρα. Πρός τό τέλος του, όμως, δέν θά μπορείτε να Τόν ξεχνάτε περισσότερο από δέκα στιγμές την ημέρα. Και τελικά, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Χριστός, θα λάμψει ολόφωτος στό στερέωμα της ψυχής σας. Και θα συνεχίσει να λάμπει ακατάπαυστα για πάντα. Λοιπόν, «ζητείτε, και ευρήσετε» (Ματθ. 7:7).

 

Από το βιβλίο «Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος – Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή»

Μόνο η ψυχή θα ζήση αιώνια

Αν θέλης εσωτερική γαλήνη και ψυχική υγεία στη γη, αν θέλης και την αιώνια μακαριότητα στον ουρανό, τότε κυβέρνησε τα πάθη σου, κάνοντας υπακοή στη φωνή της συνειδήσεώς σου. Αν σε κυβερνούν τα πάθη, δεν θ΄ απολαύσης παρά βάρος, πικρία, έλεγχο της συνειδήσεως στη ζωή αυτή, και αιώνια κόλαση στην άλλη.

Ασχολήσου με τα έργα του Θεού, με την καλλιέργεια της ψυχής σου, με την απόκτησι των αρετών, που θα σου χαρίσουν τα άφθαρτα αγαθά. Η σάρκα γρήγορα θα φθαρή, η επιθυμία θα μαραθή, μόνο η ψυχή θα ζήση αιώνια. «Ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει· ότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού εκ της σαρκός θερίσει φθοράν, ο δε σπείρων εις το πνεύμα εκ του πνεύματος θερίσει ζωήν αιώνιον». (Γαλ. 6. 7-8).

 

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ - Πνευματικό αλφάβητο

Το κήρυγμα του Βαπτιστού

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης (†)

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, αγαπητοί μου, ήταν παιδί ευσεβών γονέων, του Ζαχαρίου και της Ελισάβετ, που αξιώθηκαν να τον αποκτήσουν σε μεγάλη ηλικία κατά τρόπο θαυμαστό. Ιωάννης θα πει «δώρο Θεού». Και ήταν δώρο Θεού ο Ιωάννης. Έμβρυο ακόμα, μέσα απ’ την κοιλιά της μητέρας του, χαιρέτισε και προσκύνησε το Χριστό, όταν η Παναγία έγκυος, επισκέφθηκε την Ελισάβετ. Τότε «εσκίρτησε το βρέφος», ο Ιωάννης, «εν τη κοιλία» της μητέρας του (Λουκ. 1:41). Από τότε ήταν αγιασμένος.

Όταν μεγάλωσε, πήγε στην έρημο του Ιορδάνου. Εκεί ασκήθηκε αυστηρά. Έζησε βίο υπεράνθρωπο. Η ενδυμασία του απλή. Το φαγητό του λιτό. Ποτό του το νερό του ποταμού. Στρώμα του η αμμουδιά της όχθης, οροφή τα άστρα τ’ ουρανού, συντροφιά του τα θηρία.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ανδρώθηκε. Βιβλίο, που μελετούσε, ήταν η φύση. Τα πάντα μιλούν, όλα κηρύττουν το μεγαλείο του Θεού: «Αινείτε αυτόν ήλιος και σελήνη, αινείτε αυτόν πάντα τα άστρα και το φως» (Ψαλμ. 148:3).

Πανεπιστήμιο του Ιωάννου η έρημος. Εκεί καταρτίσθηκε, και εκεί έλαβε την εντολή ν’ αρχίσει το βάπτισμα και το κήρυγμα. Ένα κήρυγμα που διέφερε από τα κηρύγματα των φαρισαίων και γραμματέων, κήρυγμα που ξυπνούσε την συνείδηση, αναγκαίο στην εκφυλισμένη γενεά.

Ποιο ήταν το κήρυγμά του;

Το βασανισμένο λαό τον έβλεπε ο Ιωάννης με συμπάθεια και το κήρυγμά του ήταν κήρυγμα παρηγορίας και ενισχύσεως. Τους συνιστούσε, να έχουν αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ τους· συνιστούσε προ παντός την ελεημοσύνη. Θείο άρωμα! Τα ωραιότερα λόγια τα έχει πει το Ευαγγέλιο. Ας τ’ ακούσουν όσοι πιστεύουν στο Μαρξ και στο Λένιν, που έκλεψαν συνθήματα από το Ευαγγέλιο και τα κλεμμένα τα ανακάτεψαν με υλισμό και αθεΐα. Ιδού το μεγάλο σφάλμα τους. Τι έλεγε λοιπόν ο Ιωάννης: Όποιος έχει δυο πουκάμισα, να δώσει το ένα σ’ αυτόν που είναι γυμνός· και όποιος έχει δυο ψωμιά, να δώσει το ένα στον άλλο που πεινάει (Λουκ. 3:11). Αυτά τα είπε πολύ προτού παρουσιαστούν οι διάφοροι λεγόμενοι θεωρητικοί διδάσκαλοι της ισότητος και δικαιοσύνης. Κήρυγμα κοινωνικό, ριζοσπαστικό, κήρυγμα ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας, κήρυγμα αληθινής ισότητος και δικαιοσύνης.

Έρχονταν κατόπιν κοντά του τελώνες. Τι ήταν αυτοί; Δεν είχαν καλό όνομα. Ήταν υπάλληλοι του Ρωμαϊκού κράτους, έφοροι και εισπράκτορες, που δεν αρκούνταν να εισπράττουν τη νόμιμη φορολογία, αλλά πίεζαν πολύ το λαό, γι’ αυτό ήταν μισητοί. Σ’ αυτούς έλεγε· Μη πιέζετε και μην εισπράττετε περισσότερα από ό,τι πρέπει να εισπράττετε (Λουκ. 3:12-13).

Έρχονταν μετά στρατιώτες των ρωμαϊκών λεγεώνων, πανίσχυροι κατά κόσμον. Σ’ αυτούς τι έλεγε; Δεν έλεγε να ρίξουν τα όπλα· διότι είναι αναγκαία για την ασφάλεια της δημοσίας τάξεως. Αλλά τι τους έλεγε· Το όπλο, που σας έδωσε η πατρίδα, μην το χρησιμοποιείτε κάνοντας κατάχρηση και αδικία, μην εκμεταλλεύεστε την εξουσία σας για ν’ αρπάζετε· αρκεσθείτε στο μισθό σας (Λουκ. 3:14).

Προς όλο τον όχλο μιλούσε με ευθύτητα. Αλλ’ εκείνοι που προκαλούσαν περισσότερο τον έλεγχό του ήταν οι φαρισαίοι, η άρχουσα τάξη. Αυτοί καυχόνταν για τη σοφία τους, για τις γνώσεις τους, για την «αγιοσύνη» τους. Σ’ αυτούς ήταν σκληρός, πολύ σκληρός. Τους ονόμαζε οχιές, «γεννήματα εχιδνών» (Λουκ. 3:7). Γιατί; Γιατί ήταν μητροκτόνοι και πατροκτόνοι σαν την οχιά, που όταν πρόκειται να γεννηθεί τρώει τη κοιλιά της μάνας της και την θανατώνει. Τους ονόμαζε ακόμη δέντρα σαπρά, που τα περιμένει τσεκούρι και φωτιά: «Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Λουκ. 3:9). Το καλό δέντρο έχει καρπούς: η μηλιά τα μήλα, η αχλαδιά τα αχλάδια, η πορτοκαλιά τα πορτοκάλια. Εσύ τι κάνεις, άχρηστε άνθρωπε;

Τέλος ο Ιωάννης έκανε ένα τόλμημα. Τις ημέρες εκείνες ένας βασιλιάς παντοδύναμος, ο Ηρώδης, έδιωξε τη νόμιμη γυναίκα του, πήρε ως παλλακίδα τη γυναίκα του αδελφού του, την αισχρή Ηρωδιάδα, και συζούσε μαζί της. Όσοι ανέβαιναν στα ανάκτορα τον κολάκευαν. (Έτσι είναι. Να κάνω τώρα τον παραλληλισμό; Διότι συνέβη αυτό και στις μέρες μας. «Λεβέντη» τον λέγανε ένα πόρνο, 75 χρονών άνθρωπο, που διέλυσε την οικογένειά του και συζούσε με άλλη γυναίκα.) Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι… Ο Ιωάννης όμως ανέβηκε στα ανάκτορα και έριξε τον κεραυνό. Κεραυνός ήταν ο λόγος του «Ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου» (Μαρκ. 6,18)· δεν σου επιτρέπεται, βασιλιά, να ατιμάζεις τον εαυτό σου και να συζείς παράνομα με τη γυναίκα του αδελφού σου. Αυτός ήταν ο λόγος του· πέντε λέξεις κήρυγμα. Αλλά οι λέξεις αυτές αξίζουν περισσότερο από μυριάδες κηρύγματα. Και τελικά αυτές στοίχισαν το κεφάλι του τιμίου Προδρόμου.

Τέτοιος ήταν ο Πρόδρομος. Και τέτοια παράδοση άφησε στην Εκκλησία μας. Αν πρέπει να υπάρχει κήρυγμα στην Εκκλησία, το κήρυγμα δεν πρέπει να ‘ναι κολακεία· πρέπει να ‘ναι σθεναρό, ριζοσπαστικό, αποτελεσματικό. Να ελέγχει τους πάντες· όχι μόνο τους μικρούς του όχλου, αλλά και τους μεγάλους που κατέχουν τα υψηλά αξιώματα.

Υπάρχει σήμερα τέτοιο κήρυγμα; Δόξα τω Θεώ υπάρχει, αδελφοί μου, παρ’ όλο ότι είναι σπάνιο. Δύο – τρία παραδείγματα αναφέρω.

Στη Γερμανία ήταν ο Χίτλερ. Αυτός διέταξε, πάνω στην αγία τράπεζα, εκτός του Ευαγγελίου, να βάλουν το βιβλίο του με τίτλο «Ο αγών μου», ένα αθεϊστικό βιβλίο. Όλοι οι πάστορες υπέκυψαν, και δίπλα στο Ευαγγέλιο έβαλαν το βιβλίο του Χίτλερ. Ένας μόνο, που υπήρξε και ήρωας του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, δεν υπέκυψε και δεν πειθάρχησε. Συνελήφθη, οδηγήθηκε στις φυλακές. Εκεί τον επισκέφθηκαν οι άλλοι πάστορες και του είπαν: «Πώς είσαι μέσα; Εσύ ο ήρωας της Γερμανίας, ο μορφωμένος, ο εκλεκτός, να είσαι μέσ’ στις φυλακές!». Και αυτός τι απήντησε: «Εσείς απορείτε πώς είμαι μέσα εγώ, κ’ εγώ απορώ πώς είστε έξω εσείς…». Σοφά λόγια, έλεγχος όλων των δειλών ιεροκηρύκων.

Στη Ρουμανία, όταν έγινε η επανάσταση και γκρέμισαν το τρομερό καθεστώς, τότε που υπήρχε πείνα και δυστυχία άνευ προηγουμένου, ποιος άναψε τη φωτιά; Ένας Ρουμάνος ιερεύς! Αυτός, θαρραλέος, έριξε τη θρυαλλίδα. Ήλεγξε τον άρχοντα της χώρας ως άλλος Πρόδρομος, και συνελήφθη…

Να πάμε στη Ρωσία; Όταν ο Στάλιν διέταξε να παύσουν πλέον τα κηρύγματα, οι διδασκαλίες, τα πάντα, εκεί παρουσιάστηκαν ήρωες, εκ των οποίων ένας υπήρξε ιερεύς και άλλοι μοναχοί, απλοί καλόγεροι. Αλλά υπήρχε και ένας, ο Σολζενίτσιν, που εκλόνισε εκ θεμελίων το καθεστώς με τα γενναία κηρύγματά του. Έτσι τα Χριστούγεννα του 1989 έγινε το θαύμα. Ύστερα από 75 χρόνια χτύπησε πάλι η καμπάνα στη Μόσχα. Ο Χριστός δεν πέθανε, ζει και βασιλεύει εις τους αιώνας.

Κ’ εγώ, αγαπητοί μου, ο γέρων επίσκοπος – δεν θέλω να περιαυτολογήσω – ελάλησα τα πρέποντα, μικρός και ασήμαντος μιμητής του αγίου Ιωάννου και των πατέρων της Εκκλησίας. Δεν έπαυσα να ελέγχω. Δεν χτυπώ το καλάμι όταν είναι πεσμένο, το θεωρώ ανανδρία· το χτυπώ όταν είναι όρθιο. Ήλεγξα και κινδύνευσα, και σώθηκα εκ θαύματος.

Ζητώ λοιπόν και από σας, να συμβάλλετε να εφαρμόζεται από όλους το Ευαγγέλιο. Τότε η μαρτυρική μας πατρίδα θα γίνει έθνος άγιο, που θα δοξάσει πάλι το Χριστό· ον, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.

 

Ομιλία στον Ι. Ναό Αγ. Ιωάννου Πτολεμαΐδος την 7-1-1990.

 

Πηγή

Ο χρόνος είναι ένα δώρο του Θεού

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι άφθονες και ανέξοδες ευχές για χρόνια πολλά, για υγεία και χαρά δεν θα αλλάξουν ούτε τη νέα χρονιά.

Η χρόνια μόνο τότε θα είναι καλή: αν έχει μέσα Χριστό, αν έχει μετάνοια και προσευχή. Η χρονιά θα έχει ευλογία αν ανοίξουμε την πόρτα των μυστηρίων του Θεού. " Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι’ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει". (Ιωάν. 10,9).

(Εγώ είμαι η θύρα· όποιος περάσει από μένα θα βρει σωτηρία· και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει βοσκή).

Ο χρόνος είναι ένα δώρο του Θεού για να Τον δοξολογούμε, να Τον ευχαριστούμε, να Τον ακολουθούμε. Έτσι το πρόσκαιρο μεταμορφώνεται σε αιώνιο, το φθαρτό σε άφθαρτο, ο θάνατος σε αιώνια ζωή κι ο χρόνος συμπυκνώνεται στο αέναο παρόν της ουράνιας βασιλείας.

 

Καλή ένθεη χρόνια!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

«Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν»

Ρωτάς τι σημαίνουν τα λόγια: «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν». Ό μακάριος Ιερώνυμος ερμηνεύει ως εξής: «Όταν χρησιμοποιούμε τον χρόνο σε καλές πράξεις, τότε τον εξα­γοράζουμε».

O μακάριος Θεοφάνης ο Έγκλειστος λέει: «Να στρέφουμε τον χρόνο σε όφελος μας για τους αιώνιους στόχους μας». Τα λόγια του απόστολου του Θεού έχουν παρόμοια σημασία με τα λόγια του Θεού: «Πραγματεύσασθε εν ώ έρχομαι» (Λουκ. 19,13).

Και όταν Αυτός επιστρέψει, δηλαδή όταν ο Χριστός ξαναέρθει για να κρίνει τον κό­σμο, θα μας ρωτήσει πώς πραγματευόμασταν με τα δοσμέ­να μας τάλαντα. Πώς χρησιμοποιούσαμε τον καιρό της ζωής μας.

Εάν δίναμε το φθηνό για να κερδίσουμε το ακριβό, όπως ο Ιακώβ, ή αντίθετα το ακριβό για να αποκτήσουμε το φθηνό, όπως ο Ησαύ. Εάν υποκύψαμε στους σκανδαλισμούς αυτού του εφήμερου αιώνα και πουλήσαμε την ψυχή μας για τις «γλυκές» γήινες πικρίες ή αν δώσαμε τα πάντα για την ψυχή μας;

Γι’ αυτό να εκτελείς τις εντολές του Χριστού κάθε μέρα όπως οι περιστάσεις ζητούν. Με τούτο θα εξαγοράζεις τις χαρισμένες μέρες σου από τον Θεό. Αφού στην αλήθεια το να εξαγοράζουμε σημαίνει κυριολεκτικά να πληρώνουμε.

Πλήρωνε με τα λίγα, για να λάβεις το μεγάλο. Εργάσου λίγο, για να βασιλεύεις αιώνια. Αφού ο Δημιουργός μας, μας υποσχέθηκε την αιώνια βασιλεία στην αιώνια ζωή.

Εάν κάποιος είναι δεμένος σκλάβος στη φυλακή, να μην τεμπελιάζει και να μην λέει: «εγώ δεν είμαι σε θέση τίποτα να κάνω»! Ας μετανοεί Και ας προσεύχεται στον Θεό από το πρωί έως το βράδυ στο σκοτάδι του κελιού του. Και αυτό θα το μετρήσει ο Θεός το ίδιο όπως και σε εκείνον πού χτίζει εκκλησίες με τον πλούτο του. O Δημιουργός μας βλέπει τις συνθήκες του καθενός, και ζητά από τον κάθε άνθρωπο να κάνει εκείνο πού μπορεί αναλόγως με τις συνθήκες.

Σκύψε το κεφάλι κάθε μέρα για να διακονήσεις την ψυχή σου. Πλήρωσε την με την πνοή του Πνεύματος του Θεού μέσα σου ,το οποίο σε κινεί προς κάθε καλό. Εάν δεν το κάνεις, θα σε τσαλακώσει σαν πανί και θα σε πάει στην καταστροφή.

Παρόμοια με το ορμητικό ποτάμι, στο όποιο οι αδέξιοι δεν ξέρουν να στρέψουν τον δικό τους νερόμυλο αλλά κατεβαίνουν μαζί του στην άβυσσο. Έτσι είναι και ο χρόνος της ζωής μας εδώ στη γη.

Τους έλλογους σώζει και σηκώνει επάνω στα φτερά, ενώ τους άφρονες παρασύρει και κατρακυλά ως την κατάρρευση. Τους πρώτους διακονεί, στους δεύτερους κυριαρχεί.

O καιρός για τους πρώτους είναι σέλα, για τους δεύτερους αναβάτης.

Το φως του Χριστού να σε φωτίσει.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ιεραποστολικές επιστολές , εκδ. «Εν πλω»

Αν δεν αγαπήσεις το Χριστό, τίποτα δεν κατάλαβες, ματαίως ήρθες στη γη

 

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης (†)

 

«…και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν» (Ματθ. 1:21)

…

Αν κάποιος σου κάνει ένα καλό, το θυμάσαι, τον θεωρείς ευεργέτη. Στο γιατρό λ.χ. που σε θεράπευσε εκφράζεις ευγνωμοσύνη. Παραπάνω όμως απ’ όλους τους ευεργέτες είναι ο Χριστός, διότι μας σώζει απ’ το χειρότερο κακό, την αμαρτία. Σώζει με την Εκκλησία του.

Είναι ο αληθινός Σωτήρας. Το αισθανόμαστε; Μόνο όποιος νιώθει την αμαρτωλότητά του και λέει όπως ο τελώνης «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18:13), ή όπως ο άσωτος «Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου» (Λουκ. 15:18), ή όπως ο ληστής «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23:42), αυτός καταλαβαίνει ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας.

Και δεν αρκεί βέβαια να πεις μόνο, ότι είναι Σωτήρας των ανθρώπων γενικώς· πρέπει να νιώσεις ότι είναι και προσωπικώς δικός σου σωτήρας. Αυτό θα σε αξιώσει ο Θεός να το αισθανθείς, αν σκύψεις εν μετανοία και πεις τα αμαρτήματά σου στον πνευματικό πατέρα, αν εξομολογηθείς. Τότε θα νιώσεις, ότι φεύγει από πάνω του ένα βουνό και θα αισθανθείς για το Χριστό βαθειά ευγνωμοσύνη.

Αυτό αισθάνθηκε ο ληστής στο σταυρό, αυτό αισθάνθηκαν οι απόστολοι, οι μάρτυρες, όλοι οι άγιοι, όπως π.χ. ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος επίσκοπος Αντιοχείας. Όταν τον οδηγούσαν στη Ρώμη για τον ρίξουν στα θηρία, έγραφε για το Χριστό· «Ο εμός έρως εσταύρωται», ο Χριστός δηλαδή είναι ο έρως της καρδιάς μου». Μικροί έρωτες συγκινούν σήμερα την σαρκική γενεά μας· μόνο το σεξ. Δεν το κατηγορώ, ο Θεός το εμφύτευσε· αλλ’ όχι για να σβήσει όλους τους άλλους έρωτες. Η γενεά μας, γενεά Σοδόμων και Γομόρρων, δεν γνωρίζει άλλους έρωτες. Ορθώς είπε ένας φιλόσοφος, ότι η εποχή μας είναι ανέραστη. Αν δεν αγαπήσεις το Χριστό, τίποτα δεν κατάλαβες, ματαίως ήρθες στη γη. Ωραίοι έρωτες είναι ο έρως της επιστήμης, ο έρως της πατρίδος, μα υπεράνω όλων ο έρως του Χριστού.

Στα παλιά τα χρόνια, το όνομα του Χριστού ήταν το γλυκύτερο πράγμα. Έπαιρνε στα γόνατά της το μικρό παιδάκι η γιαγιά, το μάθαινε να κάνει σταυρό του, και η πρώτη λέξη που μάθαινε να λέει ήταν η λέξη Χριστός. Είδα τέτοια παραδείγματα. Τώρα δυστυχώς ο θείος έρως όχι μόνο έχει σβήσει αλλά μερικές φορές αντιστρέφεται τελείως σε μίσος σατανικό.

Όταν ήμουν ιεροκήρυκας στα Γρεβενά και περιόδευα πάνω στα ψηλά βουνά, εκεί που περπατούσα, ακούω ξαφνικά μια βλαστήμια. Πρώτη φορά άκουγα τέτοια βλαστήμια. Πω πω! λέω, τι είν’ εδώ; δαίμονες κατοικούν εδώ πέρα; Πλησίασα λοιπόν και είδα· πίσω από ένα δέντρο καθόταν ένας πατέρας, είχε στα γόνατά του ένα αγοράκι και το μάθαινε να βλαστημάει το Χριστό! Θεέ μου, ακόμα δεν έγιναν τα άστρα κεραυνοί να πέσουν στα κεφάλια μας; Πού είναι η αγάπη στο Χριστό;

Ας υβρίζεται όμως και ας ατιμάζεται ο Χριστός· το όνομά του θα μείνει αιώνιο. Όπως τα μαύρα σύννεφα δεν μπορούν να σβήσουν τον ήλιο, έτσι και οι βλαστήμιες δεν μπορούν να σβήσουν το όνομα του Χριστού. Θα μείνει εις αιώνας αιώνων, εις πείσμα των δαιμόνων.

Εύχομαι στον τόπο μας, να μην ακούγεται ούτε μία βλαστήμια, αλλά μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, όλοι ανεξαιρέτως να λέμε· Ευλογητός ο Θεός και δοξασμένο το όνομά του· ον, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.

 

(Ομιλία στον Ι. Ναό Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Αμυνταίου την 20-12-1987).

 

Πηγή

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Ματθ. α΄ 1-25)

 

Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ. Ἀβραὰμ ἐγέννησεν τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, Ἰούδας δὲ ἐγέννησεν τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑσρώμ, Ἑσρὼμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀράμ, Ἀρὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀμιναδάβ, Ἀμιναδὰβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαλμών, Σαλμὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ὠβὴδ ἐκ τῆς Ρούθ, Ὠβὴδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰεσσαί, Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησεν τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, Σολομὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀβιά, Ἀβιὰ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀσά, Ἀσὰ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσαφάτ, Ἰωσαφὰτ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωράμ, Ἰωρὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ὀζίαν, Ὀζίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωάθαμ, Ἰωάθαμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀχαζ, Ἀχαζ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑζεκίαν, Ἑζεκίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀμών, Ἀμὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσίαν, Ἰωσίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος. Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος Ἰεχονίας ἐγέννησεν τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλιακείμ, Ἐλιακεὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀζώρ, Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀχείμ, Ἀχεὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλιούδ, Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός. Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες. Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν. Μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ἁγίου. Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν. Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ' ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου, τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματός ἐστιν ἁγίου· τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον «μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός». Διεγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ - 22 Δεκεμβρίου 2024 

Κρίμα δέν εἶναι γιά πέντε λεπτά νά χάσεις ὁλόκληρη αἰωνιότητα;

Μιά ἐξομολόγηση σέ πέντε λεπτά τήν κάνεις. Πόσα πεντάλεπτα σοῦ χαρίζει ὁ Θεός στή ζωή σου; Πάρα πολλά. Κρίμα δέν εἶναι γιά πέντε λεπτά νά χάσεις ὁλόκληρη αἰωνιότητα; Ἔτσι ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νά τηρεῖ τίς ἐντολές. Γιατί λέει ὁ Χριστός «γιά νά μήν πᾶμε στήν κόλαση, πρέπει νά Τόν ἀγαπήσουμε. Γιά νά Τόν ἀγαπήσουμε, πρέπει νά τηρήσουμε τίς ἐντολές. Ἀγαπάω τόν Χριστό αὐτό σημαίνει. Δέν εἶναι ἁπλῶς συναισθήματα, πού λέει ὁ κόσμος, μέ ἀγάπες καί λουλούδια. Ποιός μ’ ἀγαπάει, λέει ὁ Χριστός: «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς» (Ἰω. 14,21). Δηλαδή στήν πράξη δείχνεις ἄν ἀγαπᾶς τόν Χριστό, ὅταν τηρεῖς τίς ἐντολές Του. Καί τίς ἐντολές δέν τίς τηρεῖς γιά τόν Χριστό. Δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστός νά τηρήσουμε τίς ἐντολές Του. Γιά μᾶς τό κάνει. Γιατί οἱ ἐντολές εἶναι οἱ προδιαγραφές μας.

Ἀγοράζεις ἕνα ἀμάξι, ἕνα τρακτέρ. Δέν σοῦ δίνουν καί ἕνα βιβλίο πού λέγεται manual, μέ ὁδηγίες χρήσης; Ἄν πεῖ ὁ ἀγρότης δέν μέ ἐνδιαφέρουν, ξέρω ἐγώ τί θά κάνω ἤ θά ρωτήσω καί τόν γείτονα καί πετάξει τό βιβλίο, τό πιό πιθανό εἶναι νά τό καταστρέψει τό μηχάνημα. Γιατί κάθε κατασκευαστής ἔχει καί τό δικό του ἐγχειρίδιο καί πρέπει νά ἀκολουθήσεις τίς ὁδηγίες. Ἔτσι κατ’ ἀναλογία εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος.

Ὁ ἄνθρωπος πῆρε ἀπό τόν Θεό ἕνα τέλειο σῶμα, μία τέλεια ψυχή καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Πῆρε ὅμως καί τίς ὁδηγίες χρήσης, πῶς θά τά χρησιμοποιήσει. Ποῦ εἶναι οἱ ὁδηγίες χρήσης; Στήν Ἁγία Γραφή, στούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, στό Πηδάλιο, στή ζωντανή παράδοση πού εἴπαμε εἶναι κάθαρση, φωτισμός καί θέωση. Ὅλα αὐτά πού ἔχουμε στήν ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι οἱ ὁδηγίες χρήσης. Οἱ νηστεῖες πού κάνουμε, οἱ προσευχές πού ἔχουμε, αὐτά πού μᾶς λένε οἱ Πνευματικοί μας εἶναι ὁδηγίες γιά τό πῶς θά χρησιμοποιήσουμε σωστά τό σῶμα καί τήν ψυχή μας γιά νά μήν τά καταστρέψουμε καί τά διαλύσουμε.

 

Πηγή: Συλλογή απομαγνητοφωνημένων ομιλιών Άρχ.Σάββα Αγιορείτου - 1ο Μέρος

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;

Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: "Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω" (Ιώβ 5,7).

Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21).

Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16). Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16). Άλλ' όμως, εάν δεχόμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστηση, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής μας.

Γενικά βλέπουμε ότι, όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η σύγχυση, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος.

Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού, την ταπείνωση, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανα μας θα λιγοστέψουν και θα έλθει μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Πνευματικοί διάλογοι με Ρουμάνους Πατέρες – Συνομιλία 6^η»

 

Όποιος έχει γνωρίσει κάποιον που τώρα έχει πεθάνει...

Όποιος έχει γνωρίσει κάποιον που τώρα έχει πεθάνει, θα πρέπει να στοχαστεί βαθιά το σημάδι που η ζωή αυτού του ανθρώπου άφησε στη ζωή του. Πρέπει να στοχαστεί το είδος του σπόρου που σπάρθηκε στη ζωή αυτού του ανθρώπου και τον καρπό που αυτός έφερε.    

Υπάρχει μια φράση στο Ευαγγέλιο που λέει πως «εάv μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει».

Αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί, αν στοχαζόμαστε με όλη μας την καρδιά, με το πνεύμα και με τη μνήμη, με όλη την ευαισθησία μας και την αίσθηση δικαιοσύνης, τη ζωή εκείνων που έχουν αναχωρήσει από αυτήν τη ζωή.

Αν είχαμε το κουράγιο να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ξίφος -που είναι ο λόγος του Θεού για να χωρίσουμε το φως από το σκοτάδι, να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη διάκριση για να ξεχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, τότε, έχοντας συγκεντρώσει όσο σιτάρι θα είχαμε τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε, θα μπορούσε ο καθένας μας, ο καθένας που είχε γνωρίσει τον κεκοιμημένο, να φέρει πολύ καρπό στη ζωή του.

 

Θάνατος και Απώλεια, π. Αντώνιος Μπλουμ - Μητροπολίτης Σουρόζ

Οι καρποί του Πνεύματος

... Ὅταν λοιπόν ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει, καθαριστεῖ καί φωτιστεῖ, ἀρχίζει νά ἔχει τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5,22). Ὅλα αὐτά τά ἔχει ὁ ἀναστημένος ἄνθρωπος.

Δέν μπορεῖ νά εἶσαι ἄνθρωπος ἀναστημένος καί νά μήν ἔχεις λ.χ. χαρά, νά μήν ἔχεις εἰρήνη, νά ἔχεις ἄγχος, νά μήν ἔχεις ἐγκράτεια, νά μήν μπορεῖς νά μαζέψεις τά κιλά σου. Βλέπετε καί ἡ ἐγκράτεια εἶναι χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι αὐτοί πού ἀγωνίζουνται νά ἀδυνατήσουν, θά ἔπρεπε νά ἀγωνίζονται νά μετανοήσουν!

Πηγαίνοντας στά γυμναστήρια καί στούς διαιτολόγους, χάνουν λίγα κιλά καί μετά τά ξαναβάζουν, ἐνῶ, ἄν ἐνεργοποιοῦσαν μέσα τους τό Ἅγιο Πνεῦμα, θά τά ἔχαναν μιά καί καλή.. γιατί, ὅπως εἴπαμε,ἡ ἐγκράτεια εἶναι ἕνα ἀπό τά στοιχεῖα τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τό ἴδιο καί ἡ χαρά. Ψάχνουν οἱ ἄνθρωποι τήν χαρά στά ταξίδια, στούς ψυχολόγους, στά ἀντικαταθλιπτικά κ.λ.π. Δέν ἔρχεται, ὅμως, ἔτσι ἡ χαρά, γιατί εἶναι στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 

Απόσπασμα από ομιλία του π. Σάββα του Αγιορείτου

Ο δρόμος του χριστιανού είναι γεμάτος εμπόδια

Ο δρόμος του χριστιανού είναι γεμάτος εμπόδια, που γίνονται ολοένα και πιο πολλά. Αγωνισθείτε λοιπόν με ανδρεία και ηρωισμό, ακολουθώντας τον απόστολο Παύλο. Όποιος παλεύει με τα πάθη του εκπληρώνει τις εντολές του Κυρίου. Ανάλογα με τον αγώνα του εξαγνίζεται. Και ανάλογα με τον εξαγνισμό του πλησιάζει τον Κύριο, που υποσχέθηκε ότι: «ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν… ποιησόμεν» (Ιωάν. 14, 23) στην καθαρή καρδιά».

«Όταν ψυχραίνεται ο ζήλος για την πνευματική ζωή, πρέπει με κάθε τρόπο να τον θερμαίνουμε καταφεύγοντας με φόβο και τρόμο στον Θεό. Η ραθυμία, η ακηδία, η αθυμία, η κατάθλιψη του πνεύματος και του σώματος θα μας έρχονται και καμιά φορά θα μας ταλαιπωρούν αρκετό καιρό. Δεν πρέπει να δειλιάζουμε. Θα παραμένουμε σταθεροί και ανδρείοι στις αρχές μας, εκτελώντας με υπομονή τα καθήκοντα μας.

Ας μην πιστεύουμε ότι θα έχουμε πάντοτε εσωτερική θέρμη ή ότι θ’ απολαμβάνουμε διαρκώς εσωτερική γλυκύτητα. Αυτό μην το ελπίζετε. Αντίθετα, να περιμένετε συχνά ξαφνικές μεταπτώσεις. Γι’ αυτό όταν σας πολεμεί η ακηδία και η θλίψη, να τις αντιμετωπίζετε σαν κάτι συνηθισμένο στην πνευματική ζωή. Ενώ όταν σας ανακουφίζει η θέρμη και η γλυκύτητα, να τις αντιμετωπίζετε σαν εκδηλώσεις του θείου ελέους, για τις οποίες δεν είμαστε άξιοι».

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Απάνθισμα Επιστολών»

Πού να βρούμε τη χαρά;

Ο κόσμος όλος καίγεται, ένα καζάνι όχι που σιγοβράζει, αλλά με ορμή κοχλάζει έτοιμο να ξεχυθεί στον ορίζοντα. Να κρύψει για τα καλά, το φως, τον ήλιο, τη χαρά.

Τα σύννεφα του πολέμου ολοένα και πυκνώνουν, διάχυτη παντού η δυσάρεστη οσμή της σήψης, της διαφθοράς, της κοινωνικής αδικίας, της πείνας, της φτώχειας, της έλλειψης ελπίδας για το αύριο.

Οι άνθρωποι ταραγμένοι, φοβισμένοι, γεμάτοι σκέψεις και χρόνια προβλήματα που ψάχνουν μάταια λύση. Μέσα στο άγχος, τη γκρίνια, τη μιζέρια, παλεύουν με τα φάρμακα κάπου να πιαστούν, κάπως στη ζωή να ισορροπήσουν. Είναι σπάνιο να δεις σήμερα πρόσωπο φωτεινό, γαλήνιο, ήρεμο, αισιόδοξο.

Το πρόβλημα μας, η μεγάλη μας πληγή, το κακό που φαίνεται να γιγαντώνεται και να θριαμβεύει, η αιτία που δεν ησυχάζουμε εσωτερικά είναι η αποστασία. Η απομάκρυνση από την πηγή της ζωής. Η απουσία σύνδεσης, η αποξένωση μας από το Δημιουργό.

Εκ πείρας μας αναφέρει ο  Άγιος Νείλος ο Ασκητής: "Η προσευχή βλαστάνει την πραότητα και την αοργησία, προβάλει τη χαρά και την ευχαριστία και προφυλάσσει από την λύπη και την κακοκεφιά".

Αλήθεια, πότε βρήκαμε λίγο τον χρόνο να προσευχηθούμε; Να αποθέσουμε το πρόβλημα, τον πόνο, την αποτυχία μας στα πόδια του Κυρίου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν στηριχθήκαμε στο εγώ, τον εγωισμό, την υπερτροφική αυτοπεποίθηση μας και ζητήσαμε από τον Θεό να αναλάβει όπως Εκείνος ξέρει και θέλει το ζήτημά μας;

Πώς λοιπόν να μη χαθούμε σε μάταιες, θλιβερές σκέψεις και επικίνδυνα αδιέξοδα; Πού να βρούμε τη χαρά, την πίστη, την ελπίδα εάν δεν τα ζητήσουμε από τον Ένα; Πώς να ανθίσει ξανά ο κόσμος και να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη μας, εάν πρώτα δεν επιστρέψουμε στο πατρικό μας; Στην ουράνια αγκαλιά και αιώνια προστασία Του;

"Κύριε σώσον με απολλύμεθα". (Ματθ.η, 25). Έλα γρήγορα! Βυθιζόμαστε Κύριε...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Σ’ αυτό το φως ζούμε όλοι

 

Εκείνος που ανάστησε τόσο εύκολα εκ νεκρών άλλους, ανάστησε και τον εαυτό Του.

Φανερώθηκε στον ουρανό και στη γη ως μέγιστο Φως, που όσο φαίνεται πως σβήνει, μετά αστράφτει και λάμπει πολύ περισσότερο. Σ’ αυτό το φως ζούμε όλοι, αναπνέουμε και ευφραινόμαστε. Το Φως αυτό θ’ αποκαλυφθεί και πάλι και μάλιστα σύντομα, σε νεκρούς και ζωντανούς. Αυτό θα γίνει όταν ο Κύριος Ιησούς έρθει στη συντέλεια του κόσμου και της ιστορίας για ν’ αναστήσει τους νεκρούς από τους τάφους και να κρίνει όλους τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που έζησαν στη γη από τον Αδάμ ως το τέλος του κόσμου. Τότε θ’ αποδειχτεί για μια ακόμα φορά και μάλιστα στην πληρότητά της, η αλήθεια των λόγων του Σωτήρα μας: «Αμήν λέγω υμίν ότι έρχεται ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του υιού του Θεού, και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν. ε’ 25). Το θαύμα της ανάστασης του υιού της χήρας στη Ναΐν έγινε τόσο από αγάπη για τη θλιμμένη μάνα, όσο και για να ενισχύσει την πίστη στην έσχατη και καθολική ανάσταση, στο Θαύμα των θαυμάτων, στην κρίση των κρίσεων, στη χαρά κάθε χαράς.

Δόξα και αίνος στον Κύριο Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

 

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς»)

Δεν υπάρχει παρελθόν που να μην προετοιμάζει ένα μέλλον

Ο ήλιος δύει για να ανατείλει ξανά. Τα αστέρια σβήνουν το πρωί από τα μάτια του θεατή στη γη, και αναφαίνονται την εσπέρα. Οι εποχές τελειώνουν και αρχίζουν.

Ήχοι νεκροί αντηχούν πάλι στη ηχώ. Ποτάμια ενταφιάζονται στην θάλασσα και ξαναβγαίνουν στις πηγές. Το σύμπαν της επίγειας βλαστήσεως πεθαίνει το φθινόπωρο και αναβιώνει την άνοιξη.

Ο σπόρος πεθαίνει στη γη, και έτσι έρχεται στην ύπαρξή το βότανο και το δέντρο. Το σκουλήκι που έρπει , πεθαίνει και εγείρεται η φτερωτή πεταλούδα. Η ζωή του πουλιού είναι θαμμένη στο άψυχο αυγό και αναδύεται πάλι από αυτό.

Δεν υπάρχει παρελθόν που να μην προετοιμάζει ένα μέλλον. Δεν υπάρχει τέλος που να μην οδηγεί σε μία αρχή.

Κάθε ανθρώπινη ζωή όταν κατεβαίνει στον δικό της ιδιαίτερο τάφο αφήνει εκεί μόνο το προηγούμενο σωματικό της περίβλημα που αποσυντίθεται, και η ίδια εγείρεται στο απέραντο και αόρατο βασίλειο της ζωής.

Θέλεις λοιπόν να μάθεις ποιά είναι η αρχή και το σπέρμα της ουρανίας γεννήσεως;

Ο Λόγος και το Πνεύμα και η Εξουσία του Αναστάντος Χριστού, ο οποίος είναι και η Ανάσταση και η ζωή μας.

Λάβε αυτόν τον Ουράνιο σπόρο της αιωνίου ζωής μέσω της πίστεως, φύτεψε τον στην καρδιά σου με αγάπη, βάθυνε τον με την ταπείνωση, ζέστανέ τον με την προσευχή και τους θείους διαλογισμούς, θρέψε τον και πότισε τον με τα δάκρυα της μετανοίας, και δυνάμωσέ τον με τις ενάρετες πράξεις.

Εάν έτσι ζήσεις και έτσι πεθάνεις, και εσύ επίσης, αφήνοντας στον τάφο τα γήινα, φθαρτά σου ενδύματα, θα λάβεις νέα στον ουρανό, λευκασμένα στο αίμα του Αρνίου, και την ημέρα του γάμου Του θα δοθεί και σε εσένα “ινα περιβάλησαι βύσσινον λαμπρόν καθαρον. Το γαρ Βύσσινον τα δικαιώματα των Αγίων εστί. (Αποκ. 19,8 ).

 

Άγιος Φιλάρετος Μόσχας

Η αλήθεια βρίσκεται στην πίστη μας

Μην κοιτάς που απλώθηκε παντού η αμφισβήτηση. Στην πίστη μας υπάρχει η αδιαπραγμάτευτη αλήθεια, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα. Μετά την Ανάληψη του Χριστού, οι μαθητές Του «έκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος διά των επακολουθούντων σημείων» (Μάρκ. 16:20). Αλλά και στη συνέχεια, μέχρι σήμερα, το κήρυγμα ενισχύεται και η αλήθεια της πίστεως επιβεβαιώνεται με την αισθητή παρουσία της δυνάμεως του Θεού ανάμεσα στους πιστούς, μέσα στην αγία Εκκλησία μας, παρουσία που φανερώνεται μέ τά σημεία και τα θαύματα. Έτσι πραγματοποιείται η επαγγελία του Κυρίου: «Ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20). Καί «εί ο Θεός υπέρ ημών, τίς καθ' ημών;» (Ρωμ. 8:31). Από τα πανάρχαια χρόνια, άλλωστε, είχε υποσχεθεί ρητά: «Ενοικήσω εν αυτοίς και έμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοι έσονταί μοι λαός» (Β' Κορ. 6:16: πρβλ. Λευϊτ. 26:12). "Ε, αυτό δεν βλέπουμε να συμβαίνει και στις μέρες μας; Πόσες σχετικές αποδείξεις έχουν καταγραφεί στη μνήμη μας! Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!

Σ' όσους, πάλι, έχουν πλανηθεί, ο Κύριος, με τα στόματα των κηρύκων Του, ακατάπαυστα φωνάζει: “Γιατί παρασύρεστε από τον άνεμο κάθε ψεύτικης διδασκαλίας; Η Εκκλησία μου είναι ο στύλος και το θεμέλιο της αλήθειας. Σας δείχνω τόν μοναδικό δρόμο της σωτηρίας. Ελάτε στην Εκκλησία, όπου φανερώνεται η δύναμή μου, και θα γλυτώσετε από την καταστροφή, όπου σας οδηγούν οι κούφιες σοφιστείες σας”.

 

Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή»