Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022

Για τη μόρφωση των παιδιών

Να μην περιορίζεται η μόρφωση και η αγωγή των παιδιών σας στην έξωθεν σοφία, στην σοφία αυτού του κόσμου. Να μαθαίνουν ταυτόχρονα την άνωθεν σοφία και την ανώτατη αλήθεια. Να μαθαίνουν το νόμο του Θεού και τις εντολές του Χριστού, να μαθαίνουν την ευλάβεια, πώς να έχουν πάντα την μνήμη του Θεού και την σωστή Χριστιανική οδό. Μόνο τότε δεν θα χαθούν τα παιδιά σας στις οδούς της ανθρώπινης σοφίας, μόνο τότε πάνω απ' όλα θα έχουν πάντα την Χριστιανική σοφία, την γνώση του Θεού. Μ' αυτό τον τρόπο λοιπόν πρέπει να διαπαιδαγωγούμε και να μορφώνουμε τα παιδιά μας.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός


Των 3 Ιεραρχών σήμερα 30 Ιανουαρίου.

Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, προστάτες των γραμμάτων

 


Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2022

Ύπνος βαθύς


Κοιμίζουν τὸν κόσμο. Τὸν ἀφήνουν έτσι, γιὰ νὰ μὴ στενοχωριέται καὶ νὰ διασκεδάζει. Μὴν τυχὸν πείς ότι θὰ γίνει πόλεμος ή ότι θὰ γίνει η Δευτέρα Παρουσία καὶ γι’ αυτὸ πρέπει νὰ ετοιμασθούμε, μὴν τυχὸν στενοχωρηθούν οι άνθρωποι. Σὰν μερικὲς γριὲς πού λένε «μὴ μιλάς γιὰ θάνατο· μόνο γιὰ χαρὲς καὶ γιὰ βαφτίσια νὰ μιλάς», σὰν νὰ μὴν τὶς περιμένει θάνατος. Έτσι νιώθουν μία ψεύτικη χαρά.

Ενώ, άν σκέφτονταν ότι τὸ τάδε γεροντάκι πού έμενε λίγο πιὸ κάτω πέθανε χθές, ο άλλος είναι στὰ τελευταία του καὶ θὰ πεθάνει, μεθαύριο θὰ γίνει τού τάδε τὸ μνημόσυνο πού ήταν καὶ πολὺ νεότερος απὸ αυτές, θὰ σκέφτονταν τὸν θάνατο καὶ θὰ έλεγαν: «Πρέπει νὰ εξομολογηθώ, νὰ ετοιμασθώ πνευματικά, γιατί μπορεί κι εμένα σὲ λίγο νὰ μὲ καλέσει ο Χριστὸς γιὰ τὴν άλλη ζωή».

Διαφορετικά, έρχεται ύστερα ο θάνατος καὶ τὶς παίρνει ανέτοιμες.

 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέρ. Παϊσίου Ἁγιορείτου «Λόγοι», τ. Β´, “Πνευματικὴ Ἀφύπνιση”

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2022

Εμείς νικάμε το κακό με το καλό

 

Αυτός ο κόσμος μάχεται με τους εχθρούς του, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του φόβου. Ποιος είναι ο σκοπός του νόμου παρά να φοβίσει, και μέσα από τον φόβο ν΄αναγκάσει τους ανθρώπους σ΄εκείνο που θέλει η εξουσία.

Η δική μας μέθοδος της πάλης είναι διαφορετική, εμείς νικάμε το κακό με το καλό, τα όπλα μας είναι η αγάπη, η ανοχή και η πραότητα. Πρέπει να κατακτάμε τον κόσμο φυλάσσοντας την ατμόσφαιρα του Ουρανού μέσα μας, επειδή αν χάσουμε το Βασίλειο των Ουρανών μέσα μας, δεν θα σώσουμε ούτε εμάς ούτε τους άλλους.

 

Από το βιβλίο “Γέρων Θαδδαίος, Ένας πνευματκός της εποχής μας”, Εκδόσεις Πορφύρα

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2022

Ο αληθινός άνθρωπος

Μπορεί κάποιος να είναι ένας πολιτισμένος, ένας μορφωμένος άνθρωπος· να έχει συνηθίσει στους καλούς τρόπους, στην καλή συμπεριφορά, στην ευγένεια που, τέλος πάντων, προσφέρει ο πολιτισμός στους ανθρώπους. Να έχει συνηθίσει και να έχει μάθει και να έχει αποκτήσει πολλά άλλα πράγματα, αλλά αυτά όλα να μην τον κάνουν αληθινό άνθρωπο, να μην τον κάνουν πνευματικό άνθρωπο, αληθινά χριστιανό, αληθινά τέκνο του Θεού.

Και αν αυτό δεν το καταλάβει κανείς – ένας που θέλει να γίνει χριστιανός, που θέλει να γίνει πνευματικός άνθρωπος – και έχει οποιαδήποτε ελπίδα, έστω και μικρή, στις γνώσεις του, στον πολιτισμό του, σε όσα μαθαίνει τέλος πάντων μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, δεν πρόκειται να γίνει πνευματικός άνθρωπος, δεν πρόκειται να γίνει σωστός χριστιανός, δεν πρόκειται να γίνει ο αληθινός άνθρωπος.

 Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Μέσα στην έρημο του κόσμου»

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2022

Ένα κομποσχοίνι κι ενας ουρανός

 

Μπορεί να είσαι ανάμεσα σε κόσμο και να νιώθεις αφόρητη μοναξιά. Και μπορεί να είσαι μόνος μα να νιώθεις γεμάτος,πλήρης, χαρούμενος,ευτυχισμένος.Τι μας λείπει κι έχουμε λύπη; Τι δεν έχουμε και θλιβόμαστε; Νομίζω μας λείπει η επαφή, η στοργή, η αληθινή κοινωνία με τον άλλο άνθρωπο. Μα πιο πολύ μας λείπει εκείνος ο αόρατος Άλλος, ο Θεός.

Πολλές φορές σκέφτομαι αυτούς τους αγωνιστές,τους ασκητές των βουνων και των ψυχών. Μόνοι, χωρίς ανθρώπινη παρηγοριά,χωρίς ανέσεις,με πολλές στερήσειςκι όμως τα πρόσωπα τους λάμπουν. Οι μορφές τους γαλήνιες,ειρηνικές, χαρούμενες. Προσωπα φωτεινά με μια χαρά άλλου κόσμου,μια χαρά αλλιώτικη που ξεπερνά τον αγχωμένο άνθρωπο του κόσμου.

Τι έχουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουμε εμείς; Ένα κομποσχοίνι, μια θάλασσα,μια εικονίτσα,ένα εκκλησάκι,ένας ουρανός κι ένας αισθητός Θεόςκι όλα παραπέμπουν σε παράδεισο. Χαρά,αγάπη,ειρήνη,προσευχή,ησυχία. Που καιρός για θλίψη,που να υπάρξει χώρος για μοναξιά οταν η καρδιά είναι μια μεγάλη αγκαλιά, γεμάτη αγάπη, φως, Χριστό.

Τελικά νομίζω η μοναξιά ή η χαρά βρίσκεται μέσα μας,οχι στην απουσία ανθρωπων δίπλα μας. Νομίζω πως αυτό που μας λείπει πολύ και δεν το αναζητήσαμε ακόμη είναι ο Θεός και η σύνδεση μαζί Του.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 4/1/19

 

Φωτογραφία από προσωπική συλλογή- Δειλινό στο Άγιο Όρος, Κελί πατρός Αλυπίου, Νέα Σκήτη, Καλοκαίρι 2016

 

Σήμερα κοιμήθηκε ο γέροντας... Καλό παράδεισο!

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2022

Η αδικία των ανθρώπων και η ευλογία του Θεού

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση. Τον αδικούν, τον πατούν –»πατούν επί πτωμάτων», έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα άνω σαν τον φελλό. Θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Χειρότερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει. Οτιδήποτε κάνετε, κοιτάξτε νάχετε την ευλογία του Θεού.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2022

Ξέρεις μήπως, παιδί μου

Ξέρεις μήπως, παιδί μου, γιατί αυξήθηκαν οι ασθένειες και οι φοβερές θανατηφόρες επιδημίες;

Γιατί οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν ότι η υγεία είναι αρπαγή από τη φύση, όχι δώρο του Θεού. Και οτιδήποτε αρπάζεις με κόπο, πρέπει με διπλάσιο κόπο να το υπερασπισθείς.

Ξέρεις μήπως παιδί μου, γιατί οι άνθρωποι μάχονται για τη γη και δεν ντρέπονται που έγιναν ίσοι με τους τυφλοπόντικες;

Γιατί η γη φύτρωσε μέσα στις καρδιές τους και τα μάτια βλέπουν μόνον αυτό που στην καρδιά μεγαλώνει. Και για τούτο ακόμη, παιδί μου, γιατί η αμαρτία τους κατέστησε ανίσχυρους στον αγώνα για τον ουρανό.

Μην κλαίς παιδί μου, σύντομα θα έρθει ο Κύριος και θα τακτοποιήσει τα πάντα...

 

Από το βιβλίο "Προσευχές στη λίμνη", Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις Ορμύλια

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2022

Να του μιλάς

Ὅλα πάντως προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό. Γι” αὐτὸ ἂς στρεφόμαστε σ” Ἐκεῖνον μὲ τὴν προσευχή. Καὶ ὅμως, γράφεις ὅτι δὲν προσεύχεσαι. Τί εἶναι τοῦτο πάλι; Μήπως ἔγινες ἄθεη; Τί πάει νὰ πεῖ δὲν προσεύχεσαι; Μπορεῖ νὰ μὴ λὲς τὶς τυπικὲς προσευχές, ἀλλά ν΄ἀπευθύνεσαι στὸν Θεὸ μὲ δικά σου λόγια καὶ νὰ Τοῦ ζητᾶς βοήθεια. «Κοίτα, Κύριε, τί συμβαίνει μ” ἐμένα. Ἐτοῦτο κι ἐκεῖνο… Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βγάλω πέρα μόνη μου. Βοήθησέ με, πολυεύσπλαχνε!». Νὰ Τοῦ μιλᾶς γιὰ κάθε σου ἀνάγκη, ἀκόμα καὶ τὴν πιὸ μικρή, καὶ νὰ Τὸν παρακαλᾶς γιὰ διαρκή ἐνίσχυση. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ πιὸ γνήσια.

 

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, «Ὁ Δρόμος τῆς Ζωῆς», Ἐκδ. Παρακλήτου

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2022

Το παράθυρο σου

Κάποτε ένας απογοητευμένος άνθρωπος περιφερόμενος τους λοφίσκους που περιέβαλαν την πόλη του, συνάντησε έναν βοσκό που έβοσκε το κοπάδι με τα πρόβατά του.

Βλέποντάς τον ο βοσκός να είναι αναστατωμένος τον ρώτησε:

-Τι σε απασχολεί, φίλε μου;

-Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά, του απάντησε.

-Κι εγώ μόνος είμαι, αλλά δεν νιώθω θλίψη, είπε ο βοσκός

-Ίσως, γιατί σε συντροφεύει ο Θεός! του αποκρίθηκε με έναν τόνο μάλλον ειρωνικό.

-Το μάντεψες, είπε ο βοσκός αδιαφορώντας για τον ειρωνικό του τόνο.

-Βλέπεις την πόλη μας; συνέχισε ο βοσκός, βλέπεις τα σπίτια ; Bλέπεις τα παράθυρά τους;

-Όλα τα βλέπω, απάντησε ο άνθρωπος.

-Τότε δεν πρέπει να απελπίζεσαι, συνέχισε ο βοσκός.

Ο ήλιος είναι ένας αλλά κάθε παράθυρο της πόλης και το πιο μικρό και απόκρυφο, κάθε μέρα λούζονται στου ήλιου το φως. Είσαι απελπισμένος μάλλον επειδή το «παράθυρό» σου παραμένει ερμητικά κλειστό! 

Πηγή:https://proskynitis.blogspot.com.cy

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2022

Στα γόνατα φυλές και λαοί

 

Κύριε μου και Δημιουργέ μου, αποκατάστησε τον άνθρωπο, όπως Εσύ πρώτα τον είχες πλάσει! Έτσι όπως είναι τώρα ο άνθρωπος, δεν είναι έργο δικό Σου. Έτσι όπως είναι τώρα ο άνθρωπος, είναι ο ίδιος δημιουργός του εαυτού του. Το όνομα του είναι αρρώστια. -Αλλά πώς να υπάρξει αρρώστια από τα χέρια τα δικά Σου; Το όνομα του είναι φόβος.- Αλλά πώς να προέλθει φόβος από τον Ατρόμητον; Το όνομα του είναι κακία. -Αλλά πώς να προκύψει κακία από τον Άκακον;

Γέμισέ με με Εσένα, υγεία μου! Γέμισέ με με το αιώνιο ορθρινό Σου φως και θα εξατμισθή από μέσα μου η αρρώστια, ο φόβος, η κακία, όπως εξατμίζεται το έλος κάτω απ΄ τον ήλιο και μετατρέπεται σε αγρό καρποφόρο!

Από το βιβλίο «Προσευχές στη λίμνη» του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις Ορμύλια

 

 

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2022

Όταν αφήνεσαι στα χέρια Του…

 

Όταν αφήνεσαι στα χέρια του Θεού, ο Θεός κάθε ώρα και στιγμή κάνει αυτά που θέλει να κάνει -και εκδηλώνει ακριβώς έτσι την αγάπη του και τη στοργή του- εφόσον σε βρίσκει έτοιμο, πρόθυμο να γίνεις όργανό του. Αυτή πρέπει να είναι η ζωή ολονών μας. Όταν τα παίρνεις έτσι, θα δεις ότι, πράγματα που ούτε διανοήθηκες ποτέ ότι θα γίνουν, γίνονται. Και μάλιστα με τέτοιον τρόπο, σαν να κοιμήθηκε κανείς το βράδυ και ξύπνησε το πρωί και είδε να έχουν γίνει. Τα έκανε ο Θεός. Αυτό είναι που έχει σημασία.

 

π.Συμεών Κραγιόπουλος

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2022

Να μη γνωρίζεις τίποτε

Λίγα ακούω τώρα, γιατί ζω στην ερημιά μου, αποκομμένος από την επικοινωνία μου με τον εξωτερικό κόσμο. Σε αυτό βρίσκω  μεγάλη ησυχία. Να μην γνωρίζεις τίποτε για τα «γεγονότα» στις ημέρες μας αποτελεί αληθινά μεγάλο προνόμιο, για το οποίο δοξάζω τον Θεό κάθε μέρα.

Να ζει κάποιος την «τραγωδία» του κόσμου είναι ένα. Να την ζει με το πνεύμα, βεβαίως συμφωνώ. Να ελκύεται όμως από το «κοσμικό ρεύμα» των ανθρωπίνων παθών, «άφησε, δεν χρειάζεται!»

 

Γέροντας Σοφρώνιος του Έσσεξ

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022

Ο Θεός αγαπάει την ελευθερία

Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το Πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία, όπως λέει ο Απόστολος. Με το ζόρι δεν θέλει να γίνεται τίποτε! Κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! Δεν δεσμεύει κανέναν. Καλούμε να έρθουν στο σπίτι μας, επειδή το θέλουν. Έτσι και ο Χριστός κάλεσε τους Ιουδαίους. Δεν αποκλείει κανέναν. Όλους μας υπόσχεται να μας αναπαύσει κοντά Του .«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι· καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28). Και όταν εμείς δεν πηγαίνουμε κοντά Του, δεν μας τραβάει με το ζόρι.

 

Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα

Όταν ανοίγουμε τις καρδιές μας

Ο Θεός σέβεται και δεν ασκεί πίεση πάνω στον άνθρωπο. Είναι καταπληκτικό πόσο ο Θεός ταπεινώνεται μπροστά μας. Μας αγαπά με μια τρυφερή αγάπη, όχι υπεροπτικά, όχι χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Όταν του ανοίγουμε τις καρδιές μας, κυριαρχεί μέσα μας η πεποίθηση, ότι αυτός είναι πράγματι ο Πατέρας μας. Τότε η ψυχή λατρεύει με αγάπη.

Μόνο όταν δεχόμαστε το Χριστό ως τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο, η πλήρης πνευματική πείρα, όπως περιγράφηκε από τους αποστόλους και τους πατέρες, γίνεται κατορθωτή.

 

Άγιος Σοφρώνιος του Έσσεξ

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2022

Το κέντρο της ζωής μας

               

Όπου η ενοριακή ζωή δεν θεμελιώνεται πάνω απ’ όλα στον Ιησού Χριστό – που σημαίνει πάνω σε μια ζωντανή και σταθερή κοινωνία μαζί Του και μέσω Αυτού με το μυστήριο της Παρουσίας Του, τη θεία Ευχαριστία - εκεί, αργά ή γρήγορα αλλά αναπόφευκτα, κάτι διαφορετικό θα αναδυθεί και θα επικρατήσει: τα “περιουσιακά” και η “διεκδίκησή τους”, οι πολιτικές σκοπιμότητες, τα εθνικιστικά φρονήματα, οι υλικές επιτυχίες, η “καύχηση” της κοινότητας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι πλέον ο Χριστός, αλλά κάτι άλλο που διαμορφώνει, και εντέλει απ-οικοδομεί, την ενοριακή ζωή.

 

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Από το βιβλίο “Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία”, Εκδόσεις Π.Μπότση

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2022

Ο μόνος φιλάνθρωπος

        

Ο Θεός αγάπησε τον άνθρωπο ώστε θυσιάστηκε γι΄αυτόν, είναι ο μόνος φιλάνθρωπος, ο μόνος αληθινός Πατέρας, ο μόνος αληθινός Ηγέτης, που πέθανε για να ζήσει ο άνθρωπος. Οι ηγέτες του κόσμου, θυσιάζου εκατόμβες ανθρώπων για τα δικά τους συμφέροντα. Κι εμείς, με περισσή ανοησία, τρέχουμε πίσω τους ξεχνώντας την αλήθεια που διατυπώνειβο θείος λόγος: “Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία.” (Ψαλμ.145,3)

 

Παύλου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης ,

από το βιβλίο “Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αγάπη!”, Εκδόσεις Εν Πλω

+13 Ιανουαρίου 2019 -3 χρόνια από την εκδημία του

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2022

Ένας ήλιος γεννιέται κάθε βράδυ

 

Το ελπίζει ο Θεός πως τουλάχιστον μες στους λυγμούς των ποιητών δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέςο παράδεισος.

 Ν.Βρεττάκος

----------------------------------------------------------

Μέσα από τις σιωπηλές κραυγές,τα δάκρυα τα κρυφά σε ήσυχα δωμάτια, που χύνονται και χάνονται ποτίζοντας με οδύνη κι ελπίδα το χωμα,ένας ήλιος γεννιέται κάθε βράδυ.Ένα φως λάμπει μέσα στο σκοτάδι των καιρών.

Μέσα από τις λέξεις που γράφονται με αίμα και προσευχή αποκαλύπτεται για όσους ξέρουν να διαβάζουν τις ψυχές,ένας πληγωμένος Θεός,ένας Νυμφίος με άπειρη αγάπη.Ελεύθερος,επαναστάτης,ταπεινός,μοναδικός.

Έλεγε ο αγαπημένος Άγιος Πορφύριος:"ο Θεός θέλει κοντά Του λεπτές ψυχές,όχι χοντροκομμένες μα ευαίσθητες.Για να γίνεις χριστιανός πρέπει πρώτα ν'αποκτήσεις ποιητική ψυχή."

Η ποίηση είναι προσευχή. Το ίδιο και το δάκρυ, ο αναστεναγμός,η χαρά και η δοξολογία.Ότι κινεί την καρδιά στην αλήθεια,την ομορφιά,την αγνότητα και την αιωνιότητα είναι μια βαθιά συνομιλία με τον ουρανό,με αυτό το αλλιώτικο φως που καίει εντός σου,μια κοινωνία με τον ίδιο το Θεό.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 25/2/19

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2022

Σεισμός!

          

-Γέροντα, στην Πάτρα πριν από 2 μήνες έκανε σεισμό! Δυνατό σεισμό, ράγισαν και οι εκκλησίες!

– Σας κούνησε γερά δηλαδή! Σας ξύπνησε όμως;

– Μας ξύπνησε, μας ξύπνησε γέροντα!

– Όμως πάλι θα κοιμηθείτε.

– Ναί, ναί, γέροντα.

– Και ΄δω βλέπει κανείς την ευσπλαχνία του Θεού. Γυρίζει το κουμπί μέχρι το πέντε, δεν το γυρίζει παρά πάνω, θα μπορούσε να πάει μέχρι το δώδεκα και δεν θα έμενε τίποτα όρθιο. Γυρίζει το κουμπί, μέχρι εκεί που θα ωφελήσει.

Ο Θεός θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους μέσα σε τρία λεπτά να μετανοήσουν, αν γύριζε ας πούμε το κουμπί και έκανε σεισμό σε όλη την γη. Αμέσως θα φώναζαν όλοι «ήμαρτον, ήμαρτον» και θα ΄καναν προσευχές και τάματα. Μετά από μία βδομάδα όμως… θα τρεχαν πάλι στα μπουζούκια.

Από το βιβλίο "Ο γέροντας Παΐσιος μου είπε" του Αθανάσιου Ρακοβαλή

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2022

Η σύγκρουση με τον κόσμο

Όταν ακολουθεί κάποιος ακλινώς τις εντολές του Χριστού, θα έλθει αναπόφευκτα σε “σύγκρουση” με τον κόσμο. Είναι απαραίτητη η ανδρεία, για να αποφασίσει τη σύγκρουση αυτή που προσλαμβάνει παράδοξες και οδυνηρές μορφές. Όλο το είναι μας (νούς, ψυχή, σώμα) πάσχει, διότι κατά παράδοξο τρόπο η εντολή του Χριστού για την αγάπη μας φέρνει σε αντίθεση προς εκείνους για τους οποίους μας δόθηκε εντολή να αγαπάμε. Η αντίφαση αυτή δημιουργείται, διότι η συντριπτική πλειονότητα επιχειρεί να τοποθετήσει τον Χριστό στο στενό πλαίσιο των γήινων επιθυμιών της, σκέψεων και παθών. Ω, άνθρωπε, εικόνα του απολύτου Θεού, πόσο ελαττώθηκες στα δικά σου βεβαίως μάτια!

 

Από το βιβλίο «Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Τόμος Γ

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2022

Το φως

"Ο λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει φῶς εἶδεν μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς”.(Μάτθ.4,16) *

---------------------------------------------------------

Ο λαός που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε ζει  μέσα στο σκοτάδι, την αγωνία, την ανησυχία, την αμαρτία, το φόβο, τον πόνο είδε φως μέγα. Φως υπέρλαμπρο και άσβεστο. Φως ελπίδας και σάλπισμα σωτηρίας. Φως ανέσπερο και ουράνιο γεννήθηκε μα και γεννιέται αέναα στην ταπεινή σπηλιά της Βηθλεέμ. Ο Χριστός γεννήθηκε ιστορικά μια φορά, μα γεννιέται και καθημερινά μέσα στις άσπιλες καρδιές, τις μετανοημένες, τις πιστές στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Τις προσευχόμενες και γι' αυτό μπροστά σε κάθε δυσκολία άφοβες και ατρόμητες.

Το φως ήρθε. Είναι εδώ, παρόν. Η αρρώστια και ο θάνατος έχουν ήδη νικηθεί. Στη χώρα του θανάτου  ανέτειλε το φως, ο Ιησούς Χριστός. Όλη αυτή η ταραχή, το μπέρδεμα, το υπερβολικό άγχος έχει για ρίζα του την απιστία. Το σκοτάδι στην ψυχή μας, είναι πολύ απλά η άρνηση στο άνοιγμα του φωτός. Η αποστασία από την Ζωή, είναι που μας τυλίγει στα δίκτυα του θανάτου.

Το φως ανέτειλε. Ας ανατείλει και στην καρδιά μας. Ας ανοίξουμε το παράθυρο της ψυχής, να ξεχειλίσει όλη η ύπαρξη μας φως.

Να μας φωτίσει ο Θεός.

© Αλέξης Αλεξάνδρου 9/1/22

* Από την σημερινή ευαγγελική περικοπή

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2022

Φύλαξε το θησαυρό σου

         

Δεν πρέπει χωρίς σοβαρό λόγο να ανοίγεις στον άλλο την καρδιά σου. Μέσα σε χίλιους ίσως βρείς μόνο έναν, που θα μπορέσει να φυλάξει το μυστικό σου. Οταν εμείς οι ίδιοι δεν κρατάμε το μυστικό μας καλά φυλαγμένο,πως είναι δυνατόν να ελπίζουμε πως θα το κρατήσουν οι άλλοι;

Οταν συναναστρέφεσαι με κοσμικούς, δεν πρέπει να μιλάς για πνευματικά θέματα,ειδικά όσοι δεν έχουν διάθεση ν ακούσουν. Σ αυτήν την περίπτωση να ακολουθείς την διδασκαλία του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου: Φύλαξε το θησαυρό σου με σύνεση και ευλάβεια της ψυχής σου από τον μή αγιασμένο κόσμο. Φύλαξέ τον όπως ακριβώς τον πήρες, διότι δεν είναι σωστό να ρίξεις στους χοίρους τους νοητούς μαργαρίτες, όπως τόνισε ο Κύριος.

 

Με τον ακαλλιέργητο άνθρωπο πρέπει να συζητά κανείς για υλικά πράγματα,ενώ με τον πνευματικό να συζητά για τα ουράνια.

 

Αγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2022

Μια ζεστή αγκαλιά μεσ' την παγωνιά


 Χριστέ μου έρχεσαι

μέσα στη παγωνιά

σαν μια ζεστή αγκαλιά,

γυμνός,απλός,γεμάτος φως.

 

Έρχεσαι να ζεστάνειςτη μοναξιά μας,

να γεμίσεις την καρδιά μας,

να μας ντύσεις με την αγαπή σου

και να μας πεις ξανά

πως είσαι για πάντα μαζί μας.

Πως κι εσύ θα κολυμπάς παρέα

στα νερά του Ιορδάνη.

Μέσα σ'αυτό το νερό το άγιο

που διώχνει κάθε φόβο

και μαλακώνει τις ψυχές

μ' ένα ανείπωτο τρόπο.

Αγία Τριάδα.

Μαζί.

Πατέρας,Υιός και Άγιο Πνεύμα.

 

Θεοφάνεια σήμερα και πάντα!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 4/1/19

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2022

Μνήμη θανάτου, προσδοκία αιώνιας ζωής


 Το να νιώθεις ότι ζεις, αλλά ταυτόχρονα είσαι πολύ κοντά στον θάνατο, αυτό είναι το μεγαλείο, αναφέρει σε μια ομιλία του ο μακαριστός π.Αιμιλιανος ο Σιμωνοπετρίτης. Οι άγιοι πατέρες αυτό το ονομάζουν μνήμη θανάτου. Ο θάνατος πρέπει να είναι μπροστά στα μάτια μας κάθε ώρα και στιγμή ως προετοιμασία μιας ζωής που να είναι αντάξια της αιώνιας χαράς και ευφροσύνης. Άλλωστε δεν έχουμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο μακροζωίας, ούτε ανοσίας με τον Θεό. Κανείς δεν μας εγγυάται πόσο θα ζήσουμε, αυτό το ορίζει ο Κύριος. Το ορθόδοξο, το πνευματικό, το θεάρεστο είναι να βλέπουμε κατάματα το θάνατο, μα να ελπίζουμε στη ζωή. Όχι αυτήν εδώ την πρόσκαιρη, αλλά την άλλη την αιώνια.

 Στο σύμβολο της Πίστεως σε κάθε Θεία Λειτουργία δηλώνουμε: "Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος.Αμήν". Άραγε η όλη στάση μας το ομολογεί, το φανερώνει στους άλλους γύρω μας ή μήπως είναι μόνο λόγια; Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως  ο υπερβολικός φόβος δεν ταιριάζει στον χριστιανό. Ένας φοβισμένος άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να σε εμπνεύσει, να σε πείσει, εσωτερικά να σε πληροφορήσει για τη βεβαία νίκη επί του θανάτου. Αντίθετα, στον χριστιανό ταιριάζει η πνευματική λεβεντιά, η βαθιά πίστη και η ακλόνητη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Η ελπίδα και η προσδοκία της Ανάστασης.

© Αλέξης Αλεξάνδρου 18/10/21

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2022

Ο ταπεινός άνθρωπος

Ο ταπεινός έχει όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλοσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή κ.λπ. Επειδή έχει την πνευματική φτώχεια, έχει και όλον τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι' αυτό συγγενεύει και με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου. Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα!

Πολύ θα βοηθηθείς, εάν εμβαθύνεις στα λόγια αυτά. Είναι λίγα και δυνατά. Αν τα μελετάς, θα αγαπήσεις την ταπείνωση και αν ταπεινωθείς, θα δεις τον Θεό να έρχεται μέσα σου και να κάνει την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ.

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

 

Εκείνος γνωρίζει το συμφέρον μου

Πολλές φορές ζήτησα με την προσευχή από τον Θεό, να μου γίνει κάτι, που το νόμιζα καλό και επέμενα παράλογα να το ζητώ ''βιάζοντας'' το θέλημα του Θεού και δεν Τον άφηνα να οικονομήσει Εκείνος ό,τι γνωρίζει ως συμφέρον δικό μου. Και λοιπόν αφού έλαβα ό,τι ζήτησα, στενοχωρήθηκα ύστερα πολύ, που δεν είχα ζητήσει μάλλον να γίνει το θέλημα του Θεού. Γιατί δεν μου ήρθε το πράγμα έτσι όπως το νόμιζα. Τί είναι αγαθό, παρά ο Θεός; Λοιπόν σ' Αυτόν ας αναθέσουμε όλα τα ζητήματά μας και όλα θα πάνε καλά. Γιατί και ο Αγαθός χορηγεί οπωσδήποτε και αγαθές δωρεές.

 

Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022

Ψυχική ειρήνη

Για να διατηρήσεις την ψυχική ειρήνη πρέπει να διώχνεις από κοντά σου την αθυμία, να προσπαθείς να έχεις το πνεύμα της χαράς, να αποφεύγεις την κατάκριση των άλλων και να συγκαταβαίνεις στις αδυναμίες του αδελφού σου

 

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ - 2 Ιανουαρίου τιμάται η μνήμη του

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2022

Τὸ βλογημένο μαντρί

Κάθε χρόνο ὁ Ἅγιος Βασίλης τὶς παραμονὲς τῆς Πρωτοχρονιᾶς γυρίζει ἀπὸ χώρα σὲ χώρα κι ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, καὶ χτυπᾶ τὶς πόρτες γιὰ νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τὸν δεχτεῖ μὲ καθαρὴ καρδιά. Μία χρονιὰ λοιπόν, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ τράβηξε. Ἤτανε σὰν καλόγερος ἀσκητής, ντυμένος μὲ κάτι μπαλωμένα παλιοράσα, μὲ χοντροπάπουτσα στὰ ποδάρια του καὶ μ᾿ ἕνα ταγάρι περασμένο στὸν ὦμο του. Γι᾿ αὐτὸ τὸν παίρνανε γιὰ διακονιάρη καὶ δὲν τ᾿ ἀνοίγανε τὴν πόρτα. Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἔφευγε λυπημένος, γιατὶ ἔβλεπε τὴν ἀπονιὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ συλλογιζότανε τοὺς φτωχοὺς ποὺ διακονεύουνε, ἐπειδὴς ἔχουνε ἀνάγκη, μ᾿ ὅλο ποὺ αὐτὸς ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ κανέναν, κι οὔτε πεινοῦσε, οὔτε κρύωνε.

Ἀφοῦ βολόδειρε ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ, κι ἀφοῦ πέρασε ἀπὸ χῶρες πολλὲς κι ἀπὸ χιλιάδες χωριὰ καὶ πολιτεῖες, ἔφταξε στὰ ἑλληνικὰ τὰ μέρη, πού ῾ναι φτωχὸς κόσμος. Ἀπ᾿ ὅλα τὰ χωριὰ πρόκρινε τὰ πιὸ φτωχά, καὶ τράβηξε κατὰ κεῖ, ἀνάμεσα στὰ ξερὰ βουνὰ ποὺ βρισκόντανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά.

Περπατοῦσε νύχτα κι ὁ χιονιᾶς βογκοῦσε, ἡ πλάση ἤτανε πολὺ ἄγρια. Ψυχὴ ζωντανὴ δὲν ἀκουγότανε, ἐξὸν ἀπὸ κανένα τσακάλι ποὺ γάβγιζε.

Ἀφοῦ περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ᾿ ἕνα ἀπάγκιο ποὺ ἔκοβε ὁ ἀγέρας ἀπό ῾να μικρὸ βουνό, κι εἶδε ἕνα μαντρὶ κολλημένο στὰ βράχια. Ἄνοιξε τὴν αὐλόπορτα ποὺ ἤτανε κανωμένη ἀπὸ ἄγρια ρουπάκια καὶ μπῆκε στὴ μάντρα. Τὰ σκυλιὰ ξυπνήσανε καὶ πιάσανε καὶ γαβγίζανε. Πέσανε ἀπάνω του νὰ τὸν σκίσουνε· μά, σὰν πήγανε κοντά του, σκύψανε τὰ κεφάλια τους καὶ σερνόντανε στὰ ποδάρια του, γλείφανε τὰ χοντροπάπουτσά του, γρούζανε φοβισμένα καὶ κουνούσανε παρακαλεστικὰ τὶς οὐρές τους.

 

Ὁ Ἅγιος σίμωσε στὸ καλύβι τοῦ τσομπάνου καὶ χτύπησε τὴν πόρτα μὲ τὸ ραβδί του καὶ φώναξε:

 

«Ἐλεῆστε με, χριστιανοί, γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀποθαμένων σας! Κι ὁ Χριστὸς μᾶς διακόνεψε σὰν ἦρθε σὲ τοῦτον τὸν κόσμο!».

 

Ἡ πόρτα ἄνοιξε καὶ βγῆκε ἕνας τσομπάνης, παλικάρι ὡς εἰκοσιπέντε χρονῶ, μὲ μαῦρα γένια· καὶ δίχως νὰ δεῖ καλὰ καλὰ ποιὸς χτυποῦσε τὴν πόρτα, εἶπε στὸ γέροντα:

 

«Πέρασε μέσα στ᾿ ἀρχοντικό μας νὰ ζεσταθεῖς! Καλὴ μέρα καὶ καλὴ χρονιά!».

 

Αὐτὸς ὁ τσομπάνης ἤτανε ὁ Γιάννης ὁ Μπάικας, ποὺ τὸν λέγανε Γιάννη Βλογημένον, ἄνθρωπος ἀθῶος σὰν τὰ πρόβατα ποὺ βόσκαγε, ἀγράμματος ὁλότελα.

 

Μέσα στὴν καλύβα ἔφεγγε μὲ λιγοστὸ φῶς ἕνα λυχνάρι. Ὁ Γιάννης, σὰν εἶδε στὸ φῶς πὼς ὁ μουσαφίρης ἤτανε γέροντας καλόγερος, πῆρε τὸ χέρι του καὶ τ᾿ ἀνασπάστηκε καὶ τό ῾βαλε ἀπάνω στὸ κεφάλι του. Ὕστερα φώναξε καὶ τὴ γυναίκα του, ὡς εἴκοσι χρονῶ κοπελούδα, ποὺ κουνοῦσε τὸ μωρό τους μέσα στὴν κούνια. Κι ἐκείνη πῆγε ταπεινὰ καὶ φίλησε τὸ χέρι τοῦ γέροντα, κι εἶπε:

 

«Κόπιασε, παπποῦ, νὰ ξεκουραστεῖς».

Ὁ Ἅγιος Βασίλης στάθηκε στὴν πόρτα καὶ βλόγησε τὸ καλύβι κι εἶπε:

«Βλογημένοι νά ῾σαστε, τέκνα μου, κι ὅλο τὸ σπιτικό σας! Τὰ πρόβατά σας νὰ πληθαίνουν ὡς τοῦ Ἰὼβ μετὰ τὴν πληγὴν καὶ ὡς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ὡς τοῦ Λάβαν! Ἡ εἰρήνη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ εἶναι μαζί σας!».

Ὁ Γιάννης ἔβαλε ξύλα στὸ τζάκι καὶ ξελόχισε(4) ἡ φωτιά. Ὁ Ἅγιος ἀπίθωσε σὲ μία γωνιὰ τὸ ταγάρι του, ὕστερα ἔβγαλε τὸ μπαλωμένο τὸ ράσο του κι ἀπόμεινε μὲ τὸ ζωστικό του. Τὸν βάλανε κι ἔκατσε κοντὰ στὴ φωτιά, κι ἡ γυναίκα τοῦ ῾βαλε καὶ μία μαξιλάρα ν᾿ ἀκουμπήσει.

Ὁ Ἅγιος Βασίλης γύρισε κι εἶδε γύρω του καὶ ξανάπε μέσα στὸ στόμα του:

«Βλογημένο νά ῾ναι τοῦτο τὸ καλύβι!».

Ὁ Γιάννης μπαινόβγαινε, γιὰ νὰ φέρει τό ῾να καὶ τ᾿ ἄλλο. Ἡ γυναίκα του μαγείρευε. Ὁ Γιάννης ξανάριξε ξύλα στὴ φωτιά.

Μονομιᾶς φεγγοβόλησε τὸ καλύβι μὲ μίαν ἀλλιώτικη λάμψη καὶ ἐφάνηκε σὰν παλάτι. Τὰ δοκάρια σὰν νά ῾τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οἱ πυτιὲς(5) ποὺ ἤτανε κρεμασμένες σὰν νὰ γινήκανε χρυσὰ καντήλια, καὶ τὰ τυροβόλια κι οἱ καρδάρες καὶ τ᾿ ἄλλα τὰ σύνεργα ποὺ τυροκομοῦσε ὁ Γιάννης, λὲς κι ἤτανε διαμαντοκολλημένα. Καὶ τὰ ξύλα ποὺ καιγόντανε στὴ φωτιὰ εὐωδιάζανε σὰν μοσκολίβανο καὶ δὲν τρίζανε, ὅπως τρίζανε τὰ ξύλα τῆς φωτιᾶς, παρὰ ψέλνανε σὰν τοὺς ἀγγέλους πού ῾ναι στὸν Παράδεισο.

 

Ὁ Γιάννης ἤτανε καλὸς ἄνθρωπος, ὅπως τὸν ἔφτιαξε ὁ Θεός. Φτωχὸς ἤτανε, εἶχε λιγοστὰ πρόβατα, μὰ πλούσια καρδιά: «Τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια!». Ἤτανε αὐτὸς καλός, μὰ εἶχε καὶ καλὴ γυναίκα. Κι ὅποιος τύχαινε νὰ χτυπήσει τὴν πόρτα τους, ἔτρωγε κι ἔπινε καὶ κοιμότανε. Κι ἂν ἤτανε καὶ πικραμένος, ἔβρισκε παρηγοριά. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ Ἅγιος Βασίλης κόνεψε στὸ καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονὴ τῆς χάρης του, κι ἔδωσε τὴν εὐλογία του.

Κείνη τὴ νύχτα τὸν περιμένανε ὅλες οἱ πολιτεῖες καὶ τὰ χωριὰ τῆς οἰκουμένης, ἀρχόντοι, δεσποτάδες κι ἐπίσημοι ἀνθρώποι, πλὴν ἐκεῖνος δὲν πῆγε σὲ κανέναν τέτοιον ἄνθρωπο, παρὰ πῆγε στὸ μαντρὶ τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου.

Σὰν βολέψανε τὰ πρόβατα, μπῆκε μέσα ὁ Γιάννης καὶ λέγει στὸ γέροντα:

«Γέροντα, μεγάλη χαρὰ ἔχω ἀπόψε ποὺ ἦρθες, ν᾿ ἀκούσουμε κι ἐμεῖς κανένα γράμμα, γιατὶ δὲν ἔχουμε ἐκκλησία κοντά μας, μήτε κἂν ῥημοκλήσι. Ἐγὼ ἀγαπῶ πολὺ τὰ γράμματα τῆς θρησκείας μας, κι ἂς μὴν τὰ καταλαβαίνω, γιατὶ εἶμαι ξύλο ἀπελέκητο. Μία φορὰ μᾶς ἦρθε ἕνας γέροντας Ἁγιονορίτης καὶ μᾶς ἄφησε τούτη τὴν ἁγιωτικὴ φυλλάδα, κι ἂν λάχει νὰ περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμιὰ φορά, τὸν βάζω καὶ τὴ διαβάζει. Ἐγὼ ὅλα ὅλα τὰ γράμματα ποὺ ξέρω εἶναι τρία λόγια ποὺ τά ῾λεγε ἕνας γραμματιζούμενος, ποὺ ἔβγαζε λόγο στὸ χωριό, δυὸ ὧρες ἀπὸ δῶ, κι ἀπὸ τὶς πολλὲς φορὲς ποὺ τά ῾λεγε, τυπωθήκανε στὴ θύμησή μου. Αὐτὸς ὁ γραμματικὸς ἔλεγε καὶ ξανάλεγε: ῾Σκώνιτι οὐ μήτηρ του κι τοὺν ἀνισπάζιτι κι τοῦ λέγ᾿: Τέκνου μου! Τέκνου μου!᾿. Αὐτὰ τὰ γράμματα ξέρω...».

 

Ἤτανε μεσάνυχτα. Ὁ ἀγέρας βογγοῦσε. Ὁ Ἅγιος Βασίλης σηκώθηκε ἀπάνου καὶ στάθηκε γυρισμένος κατὰ τὴν ἀνατολὴ κι ἔκανε τὸ σταυρό του τρεῖς φορές. Ὕστερα ἔσκυψε καὶ πῆρε ἀπὸ τὸ ταγάρι του μία φυλλάδα κι εἶπε:

«Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων!».

 

Ὁ Γιάννης πῆγε καὶ στάθηκε ἀπὸ πίσω του καὶ σταύρωσε τὰ χέρια του. Ἡ γυναίκα του βύζαξε τὸ μωρὸ καὶ πῆγε κι ἐκείνη καὶ στάθηκε κοντὰ στὸν ἄντρα της.

Κι ὁ γέροντας εἶπε τὸ «Θεὸς Κύριος» καὶ τ᾿ ἀπολυτίκιο τῆς Περιτομῆς «Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες», χωρὶς νὰ πεῖ καὶ τὸ δικό του τ᾿ ἀπολυτίκιο, ποὺ λέγει : «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου». Ἔψελνε γλυκὰ καὶ ταπεινά, κι ὁ Γιάννης κι ἡ Γιάνναινα τὸν ἀκούγανε μὲ κατάνυξη καὶ κάνανε τὸ σταυρό τους. Κι εἶπε ὁ Ἅγιος Βασίλης τὸν ὄρθρο καὶ τὸν κανόνα τῆς ἑορτῆς «Δεῦτε λαοί, ᾄσωμεν», χωρὶς νὰ πεῖ τὸ δικό του κανόνα «Σοῦ τὴν φωνὴν ἔδει παρεῖναι, Βασίλειε». Κι ὕστερα εἶπε ὅλη τὴ λειτουργία κι ἔκανε ἀπόλυση.

Καθίσανε στὸ τραπέζι καὶ φάγανε, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος, ἡ γυναίκα του κι ὁ μπάρμπα - Μάρκος ὁ Βουβός, ποὺ τὸν εἶχε συμμαζέψει ὁ Γιάννης καὶ τὸν βοηθοῦσε. Καί, σὰν ἀποφάγανε, ἔφερε γυναίκα τὴ βασιλόπιτα καὶ τὴν ἔβαλε ἀπάνω στὸ σοφρᾶ. Κι ὁ Ἅγιος Βασίλης πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ σταύρωσε τὴ βασιλόπιτα κι εἶπε:

«Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!».

Κι ἔκοψε τὸ πρῶτο τὸ κομμάτι κι εἶπε: «τοῦ Χριστοῦ», ἔκοψε τὸ δεύτερο κι εἶπε: «τῆς Παναγίας», κι ὕστερα ἔκοψε τὸ τρίτο καὶ δὲν εἶπε: «τοῦ Ἁγίου Βασιλείου», ἀλλὰ εἶπε: «τοῦ νοικοκύρη τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου!».

Πετάγεται ὁ Γιάννης καὶ τοῦ λέγει:

«Γέροντα, ξέχασες τὸν Ἅη-Βασίλη!». 

Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος:

«Ἀλήθεια, τὸν ξέχασα!».

 

Κι ἔκοψε ἕνα κομμάτι κι εἶπε:

 

«Τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Βασιλείου!».

 

Ὕστερα ἔκοψε πολλὰ κομμάτια, καὶ σὲ κάθε ἕνα ποὺ ἔκοβε ἔλεγε: «τῆς νοικοκυρᾶς», «τοῦ μωροῦ», «τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Μάρκου τοῦ μογιλάλου(6)», «τοῦ σπιτιοῦ», «τῶν ζωντανῶν», «τῶν φτωχῶν».

Λέγει πάλι ὁ Γιάννης στὸν Ἅγιο:

«Γέροντα, γιατί δὲν ἔκοψες γιὰ τὴν ἁγιοσύνη σου;».

 

Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος:

 

«Ἔκοψα, εὐλογημένε!».

Μὰ ὁ Γιάννης δὲν κατάλαβε τίποτα, ὁ καλότυχος!

Ἔστρωσε ἡ γυναίκα, γιὰ νὰ κοιμηθοῦνε. Σηκωθήκανε νὰ κάνουνε τὴν προσευχή τους. Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἄνοιξε τὶς ἀπαλάμες του κι εἶπε τὴν δική του τὴν εὐχή, ποὺ τὴ λέγει ὁ παπᾶς στὴ λειτουργία:

 

«Κύριος ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι οὔκ εἰμι ἄξιος, οὐδὲ ἱκανός, ἴνα ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς μου...».

 

Σὰν τελείωσε τὴν εὐχὴ κι ἑτοιμαζόντανε νὰ πλαγιάσουνε, τοῦ λέγει ὁ Γιάννης :

 

«Ἐσύ, γέροντα, ποῦ ξέρεις τὰ γράμματα, πές μας σὲ ποιὰ παλάτια ἄραγες πῆγε ἀπόψε ὁ Ἅη-Βασίλης; Οἱ ἀρχόντοι κι οἱ βασιλιάδες τί ἁμαρτίες μπορεῖ νά ῾χουνε; Ἐμεῖς οἱ φτωχοὶ εἴμαστεν ἁμαρτωλοὶ καὶ κακορίζικοι, ἐπειδὴς ἡ φτώχεια μᾶς κάνει νὰ κολαζόμαστε!».

Ὁ Ἅγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι ἀπάνω, ἅπλωσε τὶς ἀπαλάμες του καὶ ξαναεῖπε τὴν εὐχὴ ἀλλιώτικα:

«Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδας ὅτι ὁ δοῦλος Ἰωάννης ὁ ἁπλοῦς, ἄξιός ἐστιν καὶ ἱκανός, ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην αὐτοῦ εἰσέλθῃς, ὅτι νήπιος ὑπάρχει, καὶ τῶν τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν...»

 

Καὶ πάλι δὲν κατάλαβε τίποτα ὁ Γιάννης ὁ καλότυχος, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος.

 

Φώτης Κόντογλου - Τὸ βλογημένο μαντρί

Νικηθήκαμε βασιλιά μου

Ὁ Μόδεστος ἦταν ἀπὸ τὴν ἄθλια ἐκείνη πάστα τῶν ἀνθρώπων ποὺ γίνονται βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως γιὰ νὰ κρατήσουν τὴν θέση τους. Ἀδίστακτος καὶ ἀπάνθρωπος, γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ καὶ νὰ ἀρέσει στὸν ἀφέντη του. Ἡ Ἐκκλησία στὴν Ἀνατολὴ γνώρισε τὴ θηριωδία του ἀπὸ τὴν καλή…

Στὴν Καισάρεια ὁ Μόδεστος ἐγκαταστάθηκε στὸ Διοικητήριο. Ἡ ἀναμέτρηση ὅμως ἔγινε μᾶλλον στὸ δικαστήριο… Διέταξε νὰ τοῦ φέρουν τὸ Βασίλειο, ποὺ ἦταν κιόλας ἕτοιμος.

Ὅλη τὴ νύχτα ὁ ἐπίσκοπος προσευχόταν. Γιὰ κάποια στιγμὴ ἔνοιωσε τὰ γόνατά του νὰ λύνονται ἀπὸ φόβο. Θὰ τὰ κατάφερνε; Θὰ στεκόταν ὅσο χρειαζόταν ἄξιος μπροστὰ στὸ θηρίο; Τὸ πικρὸ ποτήρι μένει πικρὸ καὶ γιὰ τοὺς μεγάλους. Πέρασε ὅμως ὁ φόβος του. Τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἔσφιξε τοὺς ἁρμούς του καὶ ἄρχισε νὰ αἰσθάνεται ἀλλοιώτικα…

Ἔφεραν στὴν αἴθουσα τὸ Βασίλειο. Προχώρησε στὸ θρόνο ἀγέρωχα, χωρὶς νὰ προκαλεῖ. Εὔχαρης, χωρὶς νὰ γελάει. Ὁ Μόδεστος τεντώθηκε, ἔβαλε πάγο καὶ σίδερο στὴ φωνή του, μίλησε:

Μόδεστος: Βασίλειε, πῶς τόλμησες -μόνο ἐσὺ- νὰ πᾶς κόντρα στὸ θέλημα τοῦ βασιλιᾶ μας; Ποιὸς εἶσαι σὺ ποὺ τόλμησες νὰ τὸν περιφρονήσεις;

Ὁ Βασίλειος κατάλαβε τὴν τακτική: ἐπίθεση κι αἰφνιδιασμός. Δὲν θὰ παρασυρόταν ὅμως. Θὰ ἐπέβαλλε τὸ δικό του ρυθμὸ στὴ φοβερὴ ἀναμέτρηση. Θὰ γινόταν βράχος ποὺ ἐπάνω του θὰ τσακιζόταν ἡ ὀργὴ καὶ τὸ μίσος τῶν αἱρετικῶν. Θὰ ὑψωνόταν σύμβολο γιὰ τὸ ὄρθωμα τῆς Ἐκκλησίας μπροστὰ στὶς ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου. Ζητάει λοιπὸν συγκεκριμένα στοιχεῖα, κατηγορία καθαρή:

 

Βασίλειος: Γιὰ ποιὸ πράγμα μὲ κατηγορεῖς, ποιὸ εἶναι τὸ σφάλμα μου καὶ δὲν τὸ ξέρω;

Μόδεστος: Δὲν ἔχεις τὴν πίστη τοῦ βασιλιᾶ, τώρα ποὺ ὅλοι ὑποτάχθηκαν.

Βασίλειος: Κάνω ἔτσι γιατί ὁ δικός μου βασιλιὰς δὲ στέργει τὴν πίστη τοῦ Οὐάλη, ποὺ προσκυνᾶ τὸ κτίσμα (οἱ ἀρειανοὶ δέχονταν τὸν Υἱὸ σὰν κτίσμα). Πῶς νὰ τὸ κάνω τοῦτο, ἀφοῦ ἐγὼ ποὺ εἶμαι κτίσμα κλήθηκα νὰ γίνω Θεός. Προσκυνῶ τὸν Υἱὸ σὰν Θεὸ καὶ ὄχι σὰν κτίσμα.

Μόδεστος: Καὶ τότε τί εἴμαστε ἐμεῖς, ποὺ πιστεύουμε ὅπως ὁ αὐτοκράτορας;

Βασίλειος: Τίποτα, ὅσο προστάζετε τέτοια πράγματα!

 

Ἱδρώτας, ἀγωνία καὶ μαζὺ ὀργὴ χωρὶς ὅρια πάλευαν στὸ ἄρρυθμο πνεῦμα τοῦ ἐπάρχου. Ἄρχισε κιόλας νὰ τὰ χάνει. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἀφελής του ἐρώτηση.

Μόδεστος: Γιατί δὲ τὸ ’χεις γιὰ σπουδαῖο νὰ εἶσαι μὲ τὸ μέρος μας, νὰ μᾶς ἔχεις φίλους;

Βασίλειος: Βεβαίως εἴσαστε κιόλας ἔπαρχοι καὶ μάλιστα ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς μὰ δὲ σᾶς ἔχω πιὸ σεβαστοὺς ἀπὸ τὸ Θεό! Καὶ σὰν τέκνα τοῦ Θεοῦ ποὺ εἴσαστε εἶναι σπουδαῖο νὰ σᾶς ἔχω φίλους. Τόσο σπουδαῖο ὅσο νὰ ἔχω φίλους καὶ τοὺς ὑφισταμένους σας. Ὁ χριστιανισμὸς δὲ φαίνεται ἀπὸ τὰ ἀξιώματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πίστη τῶν προσώπων. Μὲ τὰ λόγια τοῦτα ὁ Βασίλειος φώτισε μὲ δυνατὸ φῶς τὸν ἰσχυρὸ ἄρχοντα. Τοῦ ἔδειξε πόσο μικρὸς εἶναι καὶ πόσο κωμικὴ γίνεται ἡ αὐθάδειά του.

 

Ὁ Μόδεστος τὸ κατάλαβε. Ἔνοιωσε νὰ τὸν ξεγυμνώνουν. Νὰ τοῦ παίρνουν τὴ δύναμη, μὲ τὴν ὁποία τρόμαζε τοὺς μικρούς. Ἄναψε λοιπὸν καὶ κόρωσε. Οἱ φλέβες του τινάχθηκαν… Μὲ μιᾶς ὀρθώθηκε στὸ θρόνο καὶ σχεδὸν ἄναρθρα φοβέριζε:

Μόδεστος: Δὲ φοβᾶσαι, λοιπόν, τὴν ἐξουσία μου;

Βασίλειος: Μὰ τί μπορεῖς νὰ μοῦ κάνεις, τί πρόκειται νὰ πάθω; …

Μόδεστος: Τί μπορῶ; Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ ποὺ ἔχω δικαιοδοσία…

Βασίλειος: Ποιὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ θὰ πάθω, πέστα μου νὰ τ’ ἀκούσω!

Μόδεστος: Δήμευση τῆς περιουσίας σου, ἐξορία, βασανιστήρια, θάνατο.

Βασίλειος: Μὲ ἄλλο τίποτε φοβέρισέ με, αὐτὰ δὲ μὲ νοιάζουν.

Ὁ ἐξαγριωμένος ἔπαρχος ἔνοιωσε τὰ λόγια τοῦτα μαχαίρι στὰ νεφρά του. Τὰ μάτια του ἔγιναν κόκκινα. Ἡ φωνὴ του τσάκισε. Τὰ νεῦρα του ἔκλαιγαν καὶ παραδίνονταν. Ὅλα γύρω του χάνονταν. Ἀπὸ δυνατὰ γίνονται ἀδύνατα. Ἀπὸ ἰσχυρὰ ἀνίσχυρα. Γι’ αὐτὸ ὁ ἴδιος μίκραινε. Γινόταν αὐτὸς ποὺ ἦταν: μικρός. Μάζεψε τὶς δυνάμεις του ὅμως καὶ ψέλλισε:

 

Μόδεστος: Πῶς γίνεται αὐτό, πῶς καὶ δὲ φοβᾶσαι;

Βασίλειος: Γιατί δὲ φοβᾶται δήμευση αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει τίποτα, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ τριμμένα παλιὰ ροῦχα καὶ μερικὰ βιβλία. Αὐτὰ εἶναι ὅλο τὸ βιός μου, Μόδεστε! Ἡ ἐξορία πάλι δὲ μὲ τρομάζει γιατί δὲν ἔχω τόπο δικό μου. Καὶ ἡ Καισάρεια στὴν ὁποία τώρα κατοικῶ δὲν εἶναι δική μου. Ὅπου λοιπὸν κι ἂν μὲ πετάξετε θὰ εἶναι τόπος τοῦ Θεοῦ κι ἐγὼ θὰ εἶμαι πάροικος καὶ παρεπίδημος. Τὰ βασανιστήρια; Τί νὰ κάνουν κι αὐτὰ σὲ σῶμα σὰν τὸ δικό μου! Ἕνα πρῶτο κτύπημα θὰ δώσεις κι ὅλα τελείωσαν ἀμέσως. Αὐτὸ εἶσαι ἱκανὸς νὰ τὸ κάνεις. Μὲ ἀπειλεῖς μὲ θάνατο; Θὰ μοῦ γίνεις εὐεργέτης. Αὐτὸ ποθῶ κι ἐγώ, νὰ πάω πιὸ γρήγορα στὸ Θεό, γιὰ τὸν ὁποῖο ζῶ καὶ ἀγωνίζομαι. Βιάζομαι νὰ φθάσω στὸν Θεό μου, στὸν Πατέρα μου!…

Μόδεστος: Κανεὶς μέχρι τώρα δὲ μίλησε μὲ τόσο θάρρος στὸ Μόδεστο, κανεὶς δὲν εἶχε μπροστά μου τόση παρρησία.

 

Ἦρθε καὶ ἡ ὥρα τοῦ κεραυνοῦ. Ὁ Βασίλειος δὲν κρατήθηκε. Οἱ ὧρες εἶναι μεγάλες, κρίσιμες, ἱστορικές. Γι’ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν κατηγορήσει κανεὶς ἐγωϊστή!

Βασίλειος: Γιατί δὲ συνάντησες ποτέ σου ἀληθινὸ ἐπίσκοπο. Ἀλλοιῶς θὰ σοῦ μιλοῦσε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἀφοῦ θ’ ἀγωνιζόταν γιὰ τόσο ὑψηλὰ πράγματα. (Ὁ Βασίλειος εἶδε τώρα τὸ συντριμμένο ἔπαρχο, μέτρησε καὶ τὸ βαρὺ λόγο ποὺ ξεστόμησε καὶ θέλησε νὰ μαλακώσει τὴν ἀτμόσφαιρα). Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, ἔπαρχε, εἴμαστε καλοὶ καὶ ταπεινοὶ ὅσο κανεὶς ἄλλος. Ὄχι μόνο στὸ βασιλιὰ δὲ φερόμαστε ὑπεροπτικά, μὰ οὔτε καὶ στὸν πιὸ μικρὸ ἄνθρωπο. Ἂν ὅμως τύχει νὰ κινδυνεύει ἡ πίστη στὸ Θεό, τότε περιφρονοῦμε τὰ πάντα καὶ ἀγκαλιάζουμε αὐτήν. Τότε ἡ φωτιά, τὸ ξίφος τοῦ δήμιου, τὰ θηρία καὶ τὸ ξέσκισμα τῆς σάρκας μας μὲ τὰ νύχια τῶν βασανιστῶν φέρνει σὲ μᾶς περισσότερο εὐχαρίστηση παρὰ φόβο. Γι’ αὐτὸ κάνε ὅ,τι θέλεις, ὅ,τι ἔχεις δικαιοδοσία. Βρίσε με, ἀπείλησέ με ὅσο θέλεις. Ἂς τὸ ἀκούσει ὅμως κι ὁ βασιλιάς, δὲν θὰ μὲ καταφέρεις νὰ δεχθῶ τὴν κακοδοξία, ἔστω κι ἂν ἀπειλήσεις χειρότερα.

Ἦταν ἡ τελευταία ψυχρολουσία ποὺ δέχθηκε ὁ τραγικὸς ἄρχοντας ἀπὸ τὸ Βασίλειο στὴ φοβερὴ καὶ ἱστορικὴ τούτη ἀναμέτρηση. Μουδιασμένος ὁ Μόδεστος, σὰν τὸ δαρμένο ζῶο ἔκανε νόημα στοὺς φρουροὺς ν’ ἀφήσουν ἐλεύθερο τὸ Βασίλειο…

Τί ἀπέγινε μὲ τὸ Μόδεστο; Σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ Βασιλιά, ποὺ ἔφθανε στὴν Καισάρεια. Δὲ δίστασε νὰ τοῦ πεῖ τὴν ἀλήθεια: « Νικηθήκαμε, βασιλιά μου, ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο αὐτῆς ἐδῶ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲ φοβᾶται ἀπειλές. Εἶναι πιὸ σταθερὸς ἀπὸ τοὺς λόγους μας, πιὸ ἰσχυρὸς ἀπὸ τὴν πειθώ μας. Ἂς ἀπειλήσουμε κανένα δειλό, ὄχι τὸ Βασίλειο. Ἂν θέλουμε ἀποτελέσματα, πρέπει νὰ καταφύγουμε στὸν ἐξαναγκασμὸ» (νὰ τὸν ἐξορίσουν δηλαδή).

 

Από το βιβλίο, Ἡ ζωὴ ἑνὸς Μεγάλου: Βασίλειος Καισαρείας

Ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας

 

1η Ιανουαρίου, Αγίου Βασιλείου του Μέγα