Εάν λάμψει η ζωή, το σκοτάδι του θανάτου εξαφανίζεται στη στιγμή…

Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομερό και πιο ανίσχυρο στον κόσμο, αδελφοί, από το σκοτάδι. Μόνο ν' ανάψετε ένα κερί στο δωμάτιο, κι όλο το σκοτάδι στιγμιαία εξαφανίζεται, σα μα μην υπήρχε ποτέ. Και ο θάνατος είναι σκοτάδι, και η άγνοια είναι σκοτάδι, και το μίσος είναι σκοτάδι. Εάν λάμψει η ζωή, το σκοτάδι του θανάτου εξαφανίζεται στη στιγμή σα να μην υπήρχε ποτέ. Εάν λάμψει η γνώση, το σκοτάδι της άγνοιας εξαφανίζεται στη στιγμή σα να μην υπήρχε ποτέ.

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Νέες Ομιλίες υπό το Όρος

O πνευματικός άνθρωπος

Αγιος Νικολαος Βελιμίροβιτς ( επισκ.Αχρίδος)

 

 Οι πνευματικοί άνθρωποι κρίνουν κατά πνεύμα ενώ οι σωματικοί κατά σώμα.

Ας φυλαγόμαστε εμείς οι χριστιανοί να μην κρίνουμε μονάχα κατά σώμα.

Στην ουσία, το πνεύμα του ανθρώπου υπόκειται σε πλήθος επιδράσεων από τις πνευματικές δυνάμεις, πού σαν το ρεύμα διασταυρώνονται μέσα του με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο και το σώμα υπόκειται στην επίδραση πολλών και διαφορετικών φυσικών δυνάμεων.

Ο μη πνευματικός άνθρωπος των αισθήσεων τρέφεται με τα χλωρά φύλλα των πολλών συζητήσεων και πάντοτε μένει νηστικός και βασανιζόμενος από την πείνα.

Ο πνευματικός άνθρωπος αναζητά τον πυρήνα αυτών των συζητήσεων και τρεφόμενος με αυτόν τον πυρήνα είναι χορτασμένος και γεμάτος γαλήνη.

Το πιο χτυπητό χαρακτηριστικό του πνευματικού ανθρώπου είναι το ότι δεν είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του.

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να εξηγείς τα πνευματικά ζητήματα σε ανθρώπους που σκέφτονται και ενεργούν κατά σώμα.

 

Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αγιοπνευματικές διδαχές για τον Θεό και τους ανθρώπους. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” 2017, σελ. 65

Πηγή

Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ στοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς πράους

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει μεγάλη ταπείνωση, πραότητα, ὑποταγῆ καὶ ὑπακοὴ στὸ Θεό, πῶς μπορεῖ νὰ σωθεῖ; Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ σωθεῖ ἕνας ἄπιστος κι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ὅταν κι ὁ δίκαιος «μόλις σώζεται» (Ἀπέτρ. δ' 18); Τὸ νερὸ δὲ μαζεύεται στὰ ψηλὰ κι ἀπόκρημνα βουνά, ἀλλὰ σὲ χαμηλά, ἐπίπεδα καὶ βαθιὰ μέρη. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν κατοικεῖ στοὺς ὑπερήφανους, ποῦ κομπάζουν καὶ ἀντιτίθενται στὸ Θεό, ἀλλὰ στοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς πράους, ποὺ ἡ καρδιά τους εἶναι ταπεινωμένη κι εἰρηνική, ποὺ εἶναι ὑποταγμένοι στὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ κι ὑπάκουοι στὸ θέλημά Του.

Ὅταν κάποια ἀρρώστια προσβάλλει ἕνα κλίμα ποὺ ἔχει φυτέψει ὁ οἰκοδεσπότης καὶ τὸ φροντίζει προσεκτικὰ γιὰ χρόνο πολύ, τὸ κόβει καὶ τὸ καίει καί στὴ θέση του φυτεύει ἕνα ἀγριόκλημα. Ὅταν οἱ γιοὶ ξεχνοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ πατέρα τους κι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον του, τί θὰ τοὺς κάνει; Θ' ἀπομακρύνει τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ στὴ θέση τους θὰ προσλάβει μισθωτούς.

Ὅπως συμβαίνει στὴ φύση, ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Λένε οἱ ἄπιστοι: Ἔτσι γίνεται σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φύσης καὶ τοὺς νόμους τῶν ἀνθρώπων. Οἱ πιστοὶ ὅμως δὲ μιλᾶνε ἔτσι. Ἐκεῖνοι τραβοῦν τὸ παραπέτασμα τῶν φυσικῶν καὶ τῶν ἀνθρώπινων νόμων, ἀτενίζουν μὲ φλογερὰ μάτια τὸ μυστήριο τῆς αἰώνιας ἐλευθερίας καὶ μιλοῦν διαφορετικά. Λένε: "Ἔτσι γίνεται μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὸ καλό μας. Ὁ Θεὸς τὰ γράφει αὐτὰ μὲ τὸ χέρι Του. Ἐκεῖνοι ποὺ μποροῦν νὰ διαβάζουν αὐτὰ ποὺ χαράζει ὁ Θεὸς μὲ φωτιὰ καὶ πνεῦμα τόσο στὴ φύση ὅσο καὶ στοὺς ἀνθρώπους, μόνο αὐτοὶ θὰ καταλάβουν τὴ σημασία τους. Ἐκεῖνοι ποὺ μπροστὰ στὰ μάτια τους ἡ φύση κι ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ἀνακατεύονται ὅπως ἕνας μεγάλος σωρὸς ἀπὸ γράμματα, χωρὶς πνεῦμα καὶ νόημα, λένε πῶς ὅλα εἶναι «τυχαία». «Ὅλα ὅσα βλέπουμε γύρῳ,γύρω μας, λένε, ἔγιναν τυχαῖα». Μὲ αὐτὸ ἐννοοῦν πῶς ὅλος αὐτὸς ὁ σωρὸς μὲ τὰ γράμματα κινεῖται καὶ ἀνακατεύεται ἀπὸ μόνος του, κι ἀπ' αὐτὴ τὴν ἀνόητη μίξη προκύπτει τὸ ἕνα γεγονὸς ἢ τὸ ἄλλο. Ἄν ὁ Θεὸς δὲν ἦταν ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος, θὰ γελοῦσε μ' αὐτοὺς τοὺς ἑρμηνευτὲς τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάποιος ποὺ γελάει καὶ χαίρεται μὲ τὴν ἀνοησία αὐτοῦ τοῦ συλλογισμοῦ: τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ὁ ἐχθρὸς τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ποὺ δὲν ἔχει οὔτε ἔλεος οὔτε συμπάθεια πρὸς τὸν ἄνθρωπο.

Ὅταν μιὰ χήνα περιπλανιέται σ' ἕναν πολύχρωμο τάπητα ποὺ εἶναι ἁπλωμένος σὲ λιβάδι, ἴσως σκεφτεῖ πῶς όλ' αὐτὰ τὰ σχέδια καὶ τὰ χρώματα τοῦ τάπητα βρέθηκαν ἐκεῖ τυχαία, πῶς ὁ τάπητας ξεπήδησε ξαφνικὰ ἀπό τη γῆ, ὅπως τὸ γρασίδι - κατὰ τὸ σκεπτικὸ τῆς χήνας. Ἡ ὑφάντρα ὅμως, ποῦὕφανε καὶ ἔβαψε τὸν τάπητα, γνωρίζει πῶς δὲ βρέθηκε τυχαῖα ἐκεῖ. Ξέρει τί σημαίνει κάθε λεπτομέρεια τοῦ σχεδίου καὶ τῶν χρωμάτων, γιατί τὰ σχέδια καὶ τὰ χρώματα παρουσιάζονται μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔχουν συνδυαστεῖ. Μόνο ἡ ὑφάντρα μπορεῖ νὰ διαβάσει καὶ νὰ ἐξηγήσει τὸν τάπητα, ἐκείνη ποῦ τὸν ὕφανε μὲ τὸ χέρι της, καθὼς κι ἐκεῖνοι στοὺς ὁποίους τὸ διηγεῖται. Τὸ ἴδιο κάνουν κι οἱ ἄπιστοι. Περιφέρονται γύρω ἀπὸ τὸν πανέμορφο τάπητα τοῦ κόσμου καὶ λένε πῶς ὅλα ἔγιναν «τυχαῖα». Ὁ Θεὸς μόνο, ποῦ ὕφανε αὐτὸν τὸν κόσμο, γνωρίζει τὴ σημασία ποὺ ἔχει κάθε κλωστὴ στὸ στημόνι καὶ στὸ ὑφάδι, καθὼς καὶ κεῖνοι στοὺς ὁποίους Ἐκεῖνος τὸ ἀποκαλύπτει.

 

Από το βιβλίο «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς- Ομιλίες Δ΄» - Εκδόσεις Πέτρου Μπότση

Στό διάβολο συμπαθέστεροι είναι εκείνοι πού δέν πιστεύουν στήν ύπαρξή του

Όποιος δέν πιστεύει στήν ύπαρξη τού διαβόλου, δέν πολεμά καί ενάντια στόν διάβολο.

Στό διάβολο συμπαθέστεροι είναι εκείνοι πού δέν πιστεύουν στήν ύπαρξή του καί τή δράση του.Αφού μόνο τότε μπορεί ήρεμα νά φέρει εις πέρας τό δολοφονικό του έργο.

’Άν δέν ύπήρχε ό διάβολος, όλο τό κακό καί κάθε άμάρτημα θά έπρεπε νά τά προσάψει κανείς στόν Θεό.

Αύτό είναι φοβερό καί νά τό σκεφτεί κανείς, αδελφοί μου. Αφού στήν περίπτωση αυτή ό Θεός θά ήταν ταυτόχρονα καί αλήθεια καί ψέμα, καί φως καί σκοτάδι.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς-Εσοδείες Κυρίου

«Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν»

Ρωτάς τι σημαίνουν τα λόγια: «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν». Ό μακάριος Ιερώνυμος ερμηνεύει ως εξής: «Όταν χρησιμοποιούμε τον χρόνο σε καλές πράξεις, τότε τον εξα­γοράζουμε».

O μακάριος Θεοφάνης ο Έγκλειστος λέει: «Να στρέφουμε τον χρόνο σε όφελος μας για τους αιώνιους στόχους μας». Τα λόγια του απόστολου του Θεού έχουν παρόμοια σημασία με τα λόγια του Θεού: «Πραγματεύσασθε εν ώ έρχομαι» (Λουκ. 19,13).

Και όταν Αυτός επιστρέψει, δηλαδή όταν ο Χριστός ξαναέρθει για να κρίνει τον κό­σμο, θα μας ρωτήσει πώς πραγματευόμασταν με τα δοσμέ­να μας τάλαντα. Πώς χρησιμοποιούσαμε τον καιρό της ζωής μας.

Εάν δίναμε το φθηνό για να κερδίσουμε το ακριβό, όπως ο Ιακώβ, ή αντίθετα το ακριβό για να αποκτήσουμε το φθηνό, όπως ο Ησαύ. Εάν υποκύψαμε στους σκανδαλισμούς αυτού του εφήμερου αιώνα και πουλήσαμε την ψυχή μας για τις «γλυκές» γήινες πικρίες ή αν δώσαμε τα πάντα για την ψυχή μας;

Γι’ αυτό να εκτελείς τις εντολές του Χριστού κάθε μέρα όπως οι περιστάσεις ζητούν. Με τούτο θα εξαγοράζεις τις χαρισμένες μέρες σου από τον Θεό. Αφού στην αλήθεια το να εξαγοράζουμε σημαίνει κυριολεκτικά να πληρώνουμε.

Πλήρωνε με τα λίγα, για να λάβεις το μεγάλο. Εργάσου λίγο, για να βασιλεύεις αιώνια. Αφού ο Δημιουργός μας, μας υποσχέθηκε την αιώνια βασιλεία στην αιώνια ζωή.

Εάν κάποιος είναι δεμένος σκλάβος στη φυλακή, να μην τεμπελιάζει και να μην λέει: «εγώ δεν είμαι σε θέση τίποτα να κάνω»! Ας μετανοεί Και ας προσεύχεται στον Θεό από το πρωί έως το βράδυ στο σκοτάδι του κελιού του. Και αυτό θα το μετρήσει ο Θεός το ίδιο όπως και σε εκείνον πού χτίζει εκκλησίες με τον πλούτο του. O Δημιουργός μας βλέπει τις συνθήκες του καθενός, και ζητά από τον κάθε άνθρωπο να κάνει εκείνο πού μπορεί αναλόγως με τις συνθήκες.

Σκύψε το κεφάλι κάθε μέρα για να διακονήσεις την ψυχή σου. Πλήρωσε την με την πνοή του Πνεύματος του Θεού μέσα σου ,το οποίο σε κινεί προς κάθε καλό. Εάν δεν το κάνεις, θα σε τσαλακώσει σαν πανί και θα σε πάει στην καταστροφή.

Παρόμοια με το ορμητικό ποτάμι, στο όποιο οι αδέξιοι δεν ξέρουν να στρέψουν τον δικό τους νερόμυλο αλλά κατεβαίνουν μαζί του στην άβυσσο. Έτσι είναι και ο χρόνος της ζωής μας εδώ στη γη.

Τους έλλογους σώζει και σηκώνει επάνω στα φτερά, ενώ τους άφρονες παρασύρει και κατρακυλά ως την κατάρρευση. Τους πρώτους διακονεί, στους δεύτερους κυριαρχεί.

O καιρός για τους πρώτους είναι σέλα, για τους δεύτερους αναβάτης.

Το φως του Χριστού να σε φωτίσει.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ιεραποστολικές επιστολές , εκδ. «Εν πλω»

Ο Χριστός γεννήθηκε, παιδιά του Θεού!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Ο Χριστός γεννήθηκε, παιδιά του Θεού! Ήρθε πάλι η Αγαθή Ημέρα.

Τα Χριστούγεννα είναι η Αγαθή Ημέρα λόγω του αγαθού Βασιλιά, που τούτη τη μέρα επισκέφθηκε τον κόσμο. Οι πόλεις σκαλίζουν στο ξύλο και στην πέτρα εκείνη τη μέρα, την οποία τους επισκέφθηκε ο κάποιος γήινος βασιλιάς. Εμείς ας σκαλίζουμε στις καρδιές μας την επίσκεψη του ουράνιου Βασιλιά. Το ξύλο θα σαπίσει, η πέτρα θα φθαρεί, ενώ εκείνο που είναι γραμμένο στην καρδιά θα ξεπεράσει το ναυάγιο του θανάτου και θα μπει στην αιωνιότητα. Οι άγιοι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια όπως ανασαίνουν, έτσι στην καρδιά να αναφέρουν το όνομα του Βασιλιά Χριστού. Όταν τα θηρία σπαράξανε τον άγιο Ιγνάτιο στο Κολοσσαίο, βρέθηκε η καρδιά του ολόκληρη, και στην καρδιά σαν σκαλισμένα δύο γράμματα Ι(ησούς) Χ(ριστός).

“ίδετε. ποταπήν αγάπην δέδωκεν ημίν ο πατήρ ίνα τέκνα θεού κληθώμεν” (Α΄Ιωάν. 3,1), γράφει ο αυτόπτης του Χριστού. Πριν από τον Χριστό το ανθρώπινο γένος δεν ήξερε για την αγάπη του Πατέρα προς τα παιδιά ούτε των παιδιών προς τον Πατέρα. Όμως με τη γέννηση στον κόσμο του Υιού του Θεού, του Μονογενή, άνοιξαν τα μάτια στους ανθρώπους για έναν άγνωστο Γονέα στους ουρανούς και για τη μέχρι τότε άγνωστη αγάπη, την ουράνια. Ζεσταμένη με τούτη την ουράνια αγάπη, πέταξε η αγία Αικατερίνη το γήινο αυτοκρατορικό στεφάνι, και δέχθηκε τον θάνατο επάνω στον τροχό! Και παρόμοια μ’ εκείνη πόσες ομάδες και στρατοί και λαοί, κοινώνησαν με το πυρ εκείνης της ουράνιας αγάπης, βάδισαν στον θάνατο, πετώντας το σώμα από πάνω τους σαν άχρηστο υφασμάτινο κουρέλι! Τελικά τα Χριστούγεννα είναι η Αγαθή Ημέρα ακόμα και εξαιτίας της ειρήνης και της δύναμης, της σοφίας και της χάριτος και του, γεμάτου με πλούτη, ουρανού που μέσω τούτης της μέρας αγγέλθηκαν στον κόσμο με τη φανέρωση του Υιού του Θεού. Με τη φανέρωση του Βασιλιά και Διακόνου, του Άρχοντα και Μάρτυρα, του Φίλου και Κυνηγημένου, του Νεκρού και Αναστημένου.

 

Εύχομαι να σας ανοίξει ο Κύριος την πνευματική όραση, να δείτε όλα τα πλούτη που μας αναγγέλθηκαν και προσφέρθηκαν με τη γέννηση του Υιού του Θεού.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο “Δεν φτάνει μόνο η πίστη…” του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Πηγή

Υποχρέωση του ανθρώπου δεν είναι να ακολουθεί το πνεύμα της εποχής, αλλά η εποχή να ακολουθεί το Πνεύμα του Θεού

Εσείς θα θέλατε οι άνθρωποι να ζουν κατά το πνεύμα της εποχής. Αλλά το πνεύμα της εποχής είναι το πνεύμα που αλλάζει, όπως ο περαστικός άνεμος. Με τη διαφορά ότι ο συνηθισμένος άνεμος ξεριζώνει και καταστρέφει τα δέντρα, ενώ ο άνεμος του πνεύματος της εποχής ξεριζώνει και καταστρέφει τις ψυχές.

…

Κάθε πρόσκαιρο πνεύμα κάποιας εποχής το οποίο ξεσηκώνεται ενάντια στον Χριστό, αντιτίθεται στον Χριστό, δεν είναι εκ Θεού, δεν είναι από την Αλήθεια και δεν είναι προς ωφέλεια.

Έτσι λοιπόν συνταξιδιώτες μου, κάτω από τον ήλιο και τ΄ αστέρια, πρέπει να γνωρίζετε ότι υποχρέωση του ανθρώπου δεν είναι να ακολουθεί το πνεύμα της εποχής, αλλά η εποχή να ακολουθεί το Πνεύμα του Θεού, το Άγιο, το Αιώνιο, το Αναλλοίωτο.

 

Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’

Σ’ αυτό το φως ζούμε όλοι

 

Εκείνος που ανάστησε τόσο εύκολα εκ νεκρών άλλους, ανάστησε και τον εαυτό Του.

Φανερώθηκε στον ουρανό και στη γη ως μέγιστο Φως, που όσο φαίνεται πως σβήνει, μετά αστράφτει και λάμπει πολύ περισσότερο. Σ’ αυτό το φως ζούμε όλοι, αναπνέουμε και ευφραινόμαστε. Το Φως αυτό θ’ αποκαλυφθεί και πάλι και μάλιστα σύντομα, σε νεκρούς και ζωντανούς. Αυτό θα γίνει όταν ο Κύριος Ιησούς έρθει στη συντέλεια του κόσμου και της ιστορίας για ν’ αναστήσει τους νεκρούς από τους τάφους και να κρίνει όλους τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που έζησαν στη γη από τον Αδάμ ως το τέλος του κόσμου. Τότε θ’ αποδειχτεί για μια ακόμα φορά και μάλιστα στην πληρότητά της, η αλήθεια των λόγων του Σωτήρα μας: «Αμήν λέγω υμίν ότι έρχεται ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του υιού του Θεού, και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν. ε’ 25). Το θαύμα της ανάστασης του υιού της χήρας στη Ναΐν έγινε τόσο από αγάπη για τη θλιμμένη μάνα, όσο και για να ενισχύσει την πίστη στην έσχατη και καθολική ανάσταση, στο Θαύμα των θαυμάτων, στην κρίση των κρίσεων, στη χαρά κάθε χαράς.

Δόξα και αίνος στον Κύριο Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

 

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς»)

Ποιά είναι η μοίρα του καλού σ’ αυτόν τον κόσμο και ποιά είναι η πορεία του;

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όποιος ενεργεί έτσι, ώστε να υποτιμηθούν οι δίκαιοι άνθρωποι, εν τέλει υποτιμά τον ίδιο του τον εαυτό και ανυψώνει τον δίκαιο άνθρωπο.

Όποιος βάζει την πέτρα στο δρόμο του δίκαιου ανθρώπου, ο ίδιος σκοντάφτει σ’ αυτήν και αναγκάζει τον δίκαιο άνθρωπο να ανεβεί την ανηφόρα απ’ όπου διακρίνεται πιο ξεκάθαρα ο δίκαιος δρόμος.

Όποιος φυσά, για να σβήσει την φλόγα του δίκαιου ανθρώπου, εν τέλει την δυναμώνει περισσότερο και σβήνει την δική του φλόγα.

Στην τρικυμιώδη θάλασσα του κόσμου ο Θεός είναι ο βράχος πάνω στον οποίο ο δίκαιος άνθρωπος σώζεται ενώ ο άθεος τσακίζει το πλοίο του.

Στην τρικυμιώδη θάλασσα της ζωής ο δίκαιος είναι πέτρα πάνω στην οποία σκοντάφτει ο αμαρτωλός άνθρωπος. Ο αμαρτωλός άνθρωπος, πού επιθυμεί να σπάσει βίαια αυτή την πέτρα, πέφτει τελικά στην τρύπα πού κάλυπτε η πέτρα.

Όποιος πετάει σκόνη ενάντια στον αέρα τυφλώνεται. Όποιος πετάει πολλές πέτρες στην λίμνη βυθίζεται κάποια στιγμή ο ίδιος.

Πολλές φορές, μοιάζει σαν να επιτρέπει ο Θεός η δικαιοσύνη να είναι άοπλη και απροστάτευτη σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτό όμως το κάνει για να δείξει την δύναμή Του, γιατί το νήμα της δικαιοσύνης είναι πιο δυνατό από το σκοινί της αδικίας. Ο τύραννος ορμάει να κόψει το νήμα της δικαιοσύνης αλλά εν τέλει μπερδεύεται σ’ αυτό και σκοτώνεται.

Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον δίκαιο Ιώβ αλλά εν τέλει τον ανύψωσε στον ουρανό. Την στιγμή πού ο Ιώβ φαινόταν αδύναμος, νίκησε τον σατανά. Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον βασιλιά Ηρώδη και το πέτυχε, γιατί ο Ηρώδης δεν του πρόβαλλε καμία αντίσταση. Και τη στιγμή πού ο Ηρώδης φαινόταν πανίσχυρος, καταστράφηκε.

Πολλές φορές, όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, σ’ αυτή τη ζωή, φαίνονται αδύναμα, αλλά εν τέλει είναι πιο δυνατά και από τα αστέρια και τούς τεράστιους ωκεανούς.

Προσέξτε και διδαχθείτε από τις παρακάτω περιπτώσεις πού ήταν μία ενάντια στην άλλη και προσέξτε, το δίδαγμα πού δίνουν: ο Μωυσής και ο Φαραώ, ο Δαβίδ και ο Γολιάθ, ο Ιώβ και ο σατανάς, η Ιερουσαλήμ και η Βαβυλώνα, ο Δανιήλ και ο Δαρείος, οι Απόστολοι και η Ρώμη. Αν μπορείτε να κατανοήσετε τα διδάγματα πού έδωσε ο Θεός με αυτά τα ξεκάθαρα παραδείγματα θα αναφωνήσετε από χαρά μαζί με τον θείο Δαβίδ: Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις ημείς δέ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. (Ψαλμοί 19, 8).

Τότε θα κατανοήσετε, με τη λογική σας και με την καρδιά σας και θα ασπαστείτε τα παρακάτω λόγια του αποστόλου Παύλου: Αλλά αυτούς πού ο κόσμος τους θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς, κι αυτούς πού ο κόσμος τους θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά κόσμο ισχυρούς. Κι αυτούς πού, ο κόσμος τους θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους εκείνους διάλεξε ο Θεός, και τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πώς είναι κάτι (Α’ Κορ. 1, 27).

Ποιά λοιπόν είναι η μοίρα του καλού σ’ αυτόν τον κόσμο και ποιά είναι η πορεία του; Σε καμία άλλη ιστορία αυτού του κόσμου δεν μπορείς να δεις τόσο φανερά την απατηλή αδυναμία του καλού και την ακαταμάχητη δύναμή του όσο στην ιστορία του Ιησού Χριστού. Αυτός ο πιο Γνωστός ήρθε στον κόσμο σαν Άγνωστος. Αυτός ο πιο Δίκαιος καταδικάστηκε ως Άδικος. Αυτός ο πιο Ισχυρός επέτρεψε να τον σκοτώσουν σαν τον πιο Αδύναμο. Και τι συνέβη στο τέλος; Στο τέλος ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του. Ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του και η ήττα και η ντροπή εκείνων πού δεν Τον δέχτηκαν, δεν Τον αναγνώρισαν και Τον βασάνισαν. Βέβαια δεν έφτασε το αληθινό τέλος.

Γιατί όταν θα φτάσει το τέλος τότε θα φανεί όλη η μεγαλοσύνη της νίκης Του και όλη η λάμψη της δόξας Του. Τότε θα φανεί όλη η φρίκη της ήττας και της ντροπής αυτών πού Τον κυνήγησαν και Τον βασάνισαν.

Κάθε φορά πού οι εχθροί του καλού, οι εχθροί του Θεού έστησαν παγίδα στον Χριστό οι ίδιοι έπεσαν σ’ αυτήν. Όταν Τον υποτίμησαν οι ίδιοι υποτιμήθηκαν, όταν θέλησαν να Του κλείσουν το στόμα οι ίδιοι σιώπησαν. Πράγματι όλα όσα έπραξαν για την ντροπή Του τελικά τα έπραξαν για την δόξα Του και για τη δική τους ντροπή. Έτσι συνέβη τότε έτσι συμβαίνει και σήμερα.

Οποιοσδήποτε σήμερα θα εναντιωθεί στον Χριστό θα πέσει και θα καταστραφεί και θα δώσει την ευκαιρία να λάμψει περισσότερο η δύναμη και η δόξα του Χριστού. Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα, έτσι θα συμβαίνει και αύριο μέχρι το τέλος του κόσμου…

 

 Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και τα Σημεία. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”.

Πηγή

Εἶναι ὁ Πατέρας σας. Ἐσεῖς εἶστε πολὺ καλλίτεροι, ἀξίζετε πολὺ περισσότερο ἀπ' αὐτά

Δὲ βλέπουμε ὁλόγυρά μας, πρὸς κάθε κατεύθυνση, πῶς ὁ Θεὸς παρέχει τροφή, ποτὸ καὶ ἐνδύματα σ' ὅλα τὰ πλάσματά Τοῦ; Τρέφει τὰ μηρμύγκια στὸ χῶμα, τ' ἄγρια θηρία στὰ δάση, τὰ ψάρια στὴ θάλασσα. "Ὅταν ἔρχεται ὁ κρύος καιρός, στέλνει τὰ χελιδόνια καὶ τοὺς γερανοὺς σὲ θερμότερα κλίματα, ὅπου τὰ τρέφει ὅλο τὸ χειμῶνας βρίσκει στὴν ἀρκούδα φωλιὰ γιὰ νὰ ξεχειμωνιάσει. Ποτίζει τὰ δέντρα καὶ τὰ φυτά. Ἄρδεύει τοὺς λόφους καὶ τίς πεδιάδες. Ὑπάρχει κάποιο πλάσμα, κάποιο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ ποὺ νὰ τὸ ἄφησε γυμνό; Ποιός ντύνει τὸ λιοντάρι καὶ τὴν τίγρη, το λύκο καὶ τὴν ἀλεποῦ, ἂν ὄχι Ἐκεῖνος; Ποιός φτιάχνει τοῦ κόκορα τὴ φορεσιὰ ἢ τοῦ κόρακα, ποιός κατασκευάζει τὸ καύκαλο της χελώνας καὶ τὰ λέπια τοῦ ψαριοῦ, ἂν ὄχι Ἐκεῖνος; Ποιός δίνει τὸ μαλλὶ στό πρόβατο καὶ στὴν κατσίκα, τὴ σκληρὴ τρίχα στὸ χοῖρο, τὸ δέρμα στὸ μοσχάρι καὶ τὴ χαίτη στὸ ἄλογο, ἂν ὄχι Αὐτός; Ποιός κεντᾶ τὰ φτερὰ τῆς πεταλούδας καὶ τὸ σῶμα τῆς σφήκας, ποιός φτιάχνει τὸ κέλυφος γιὰ κάθε ἔντομο ποὺ κρύβεται στὸ γρασίδι καὶ τὰ φύλλα, ἂν ὄχι Ἐκεῖνος; Ποιός ντύνει μὲ φλούδα ὅλα τὰ δέντρα καὶ στολίζει τὸ στέλεχος τοῦ καλαμποκιοῦ; Ποιός κλώθει καὶ ὑφαίνει τίς στολὲς γιὰ τὰ λουλούδια τοῦ ἀγροῦ μὲ τόση λαμπρότητα, ποὺ οὔτε οἱ ἐπίγειοι βασιλιᾶδες δὲ διαθέτουν; Ὁ Κύριος, ὁ ζωντανὸς Κύριος ποὺ τὰ δημιούργησε. Αὐτὸς ὁ Κύριος τότε, εἶναι δυνατὸ νὰ λογαριάσει μόνο τὸν ἄνθρωπο θετό, ἀνάμεσα σ' ὅλα τὰ πλάσματά Του; Ἐκεῖνος ποὺ τρέφει καὶ ποτίζει τὸ ἄγρια θηρία στὰ δάση, τὸ πράσινο στοὺς λόφους καὶ στοὺς ἀγροὺς καὶ τὰ ἔντομα, θ' ἀφήσει τὸ πιὸ ἔνδοξο καὶ τιμημένο ἀπὸ τὰ πλάσματά Του - τον ἄνθρωπο - πεινασμένο, διψασμένο καὶ γυμνό;

«Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ,οὗ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας ». Καὶ ποιός τὰ τρέφει; «Ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά» (Ματθ. στ' 26). Δὲ λέει «ὁ Πατέρας τους», ἀλλὰ «ὁ Πατέρας σας», Ὁ Θεὸς εἶναι μόνο Δημιουργός τους, γιά σας ὅμως εἶναι κάτι παραπάνω: εἶναι ὁ Πατέρας σας. Ἐσεῖς εἶστε πολὺ καλλίτεροι, ἀξίζετε πολὺ περισσότερο ἀπ' αὐτά.

 

Ομιλίες Αγ. Βελιμίροβιτς (Δ) - Κυριακοδρόμιο Α΄

Στον άνθρωπο που έφτασε σε υψηλό αξίωμα αλλά όχι στην ευτυχία

Από το γράμμα σας σαν να τρέχουν δάκρυα. Κοπιάζετε για να αποκτήσετε μεγάλο τίτλο. Μ’ αυτό νομίζετε πως θα φθάσετε αμέσως και στην ευτυχία.

Και πολλοί άλλοι γύρω σας έκαναν το ίδιο. Γι’ αυτό έπρεπε να παλεύετε, να παλεύετε, να σπρώχνετε, να ανησυχείτε. Υπολογίζατε ότι η ευτυχία θα αρχίσει για σας μόλις λάβετε εκείνον τον υψηλό τίτλο. Μέχρι τότε θεωρούσατε τον εαυτό σας δυστυχισμένο, σχεδόν ανύπαρκτο.

Επιτέλους φθάσατε το επιθυμούμενο. Μερικές μέρες αισθανόσασταν σαν να ξαναγεννηθήκατε. Έπειτα ήρθε η απογοήτευση. Βέβαια, από την ευτυχία ήσασταν το ίδιο μακρυά, όπως και πριν. Μόνο που πιστεύατε ότι η ευτυχία υπάρχει κάπου εκεί – στους υψηλούς τίτλους- ενώ τώρα χάσατε και αυτήν την πίστη. Υψωθήκατε μέχρι τα σύννεφα αλλά όχι και μέχρι τ’ αστέρια.

Τώρα μετανοιώνετε σφοδρά, που τρέχατε στον ψεύτικο δρόμο προς την ευτυχία μιμούμενος σ’ αυτό πολλούς άλλους.Γι’ αυτό θέλετε να επιστρέψετε στην προηγούμενη χαμηλή σας θέση, όπου το βάρος των ευθυνών είναι μικρότερο και τα κεντριά της ζήλιας πιο αδύναμα.

Ίσως σας χρησιμεύση η εξής ιστορία με τα ασημένια κάλπικα νομίσματα:

«Σ’ ένα μεγάλο πάρκο ετοίμασαν λαικό πανηγύρι. Όμως χωρίς εισιτήριο κανέναν δεν άφηναν σ’ αυτό το γλέντι. Πολλοί ήθελαν να μπούν, αλλά δεν μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο. Τότε ένας πλούσιος άνθρωπος θέλοντας να δοκιμάσει τα ανθρώπινα πάθη πέταξε σε ένα σωρό μαζεμένων παιδιών μια γεμάτη χούφτα νομίσματα.

Αυτά ήταν όλα ψεύτικα χρυσά νομίσματα, κάλπικα, αλλά μεταξύ τους, μόνο ένα δηνάριο από καθαρό ασήμι. Έτρεξαν τα παιδιά για τα κάλπικα νομίσματα, τσακώθηκαν, χτυπήθηκαν, γρατσουνήθηκαν, ώσπου τα μάζεψαν όλα.Για το ασημένιο δηνάριο κανένας δεν πάλεψε, αφού ο καθένας τους σκεπτόταν: ο χρυσός είναι πιο ακριβός από το ασήμι.

Εκείνοι που άρπαξαν τα κάλπικα νομίσματα και τα κρατούσαν στα χέρια τους αισθανόντουσαν απόλυτα ευτυχείς προς στιγμή. Αλλά γρήγορα συνέβη σ’ αυτούς κάτι απροσδόκητο και πικρό. Όταν πλησίασαν στην πύλη του πάρκου και ζήτησαν τα εισιτήρια, αποδείχθηκε ότι έχουν ψεύτικα νομίσματα και οι φύλακες της πόλης τους πήγαν φυλακή.

Μόνο ένας μεταξύ τους υπήρξε ο σοφός, ο οποίος βλέποντας τι συμβαίνει με τους φίλους του, βιαστικά πέταξε το κάλπικο νόμισμα από το χέρι και έτρεξε και πήρε το ασημένιο δηνάριο.Μ’ αυτό το δηνάριο πλήρωσε το εισιτήριο και μπήκε στο πάρκο στο πανηγύρι».

 

Ποια είναι η ερμηνεία αυτής της ιστορίας;

Το πανηγύρι είναι η Βασιλεία των Ουρανών, ή το Βασίλειο της Αθάνατης Ευτυχίας.

Τα κάλπικα νομίσματα είναι οι επιθυμίες της σάρκας και η γήινη ματαιότητα και οι αυταπάτες, που απομακρύνουν τους ανθρώπους από το βασίλειο της πραγματικής ευτυχίας και τους πηγαίνουν στο βασίλειο του βασάνου και του σκοταδιού. Το καθαρό ασήμι παρουσιάζει την εσωτερική αγαθότητα και αλήθεια του δίκαιου ανθρώπου. Τα παιδιά της πλεονεξίας για το απατηλό γυαλιστερό αυτού του κόσμου είναι οι αμαρτωλοί. Εκείνο το τελευταίο παιδί, το οποίο πέταξε το ψεύτικο χρυσό και δέχθηκε το πραγματικό ασήμι σημαίνει τον μετανιωμένο αμαρτωλό.

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…»

Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό

Όλα σου τα έργα, όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν τα περιβάλει με τη χαρισματική του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως.

Ό,τι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού.

Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή

Όλες οι λάμπες στην πλατεία έσβησαν. Τι φοβερό σκοτάδι! Ο αδελφός βάζει το μαχαίρι στο στήθος του αδελφού θεωρώντας τον εχθρό του. Αρνιέται ο πατέρας τον γιο του και ο γιος αρνιέται τον πατέρα. Ο λύκος στον λύκο είναι πιο πιστός φίλος απ’ ό,τι είναι ο άνθρωπος στον άνθρωπο.

 

Αδελφοί μου, δεν το βλέπετε όλοι; Δεν αισθανόσαστε το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης; Τι λοιπόν επιθυμείτε; Να είστε με το μέρος της Ευρώπης ή με το μέρος του Χριστού; Επιθυμείτε να είστε με το θάνατο ή με τη ζωή; Αναρωτιέστε; Αποφασίστε. Ή θάνατος ή ζωή. Αυτή την ερώτηση έθεσε ο Μωϋσής στον λαό του (Δευτ. 30:15-20). Εμείς την θέτουμε σε σας. Καλό είναι να θυμόσαστε πως η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή. Επιλέξτε την ζωή, για να ζήσετε και για να κερδίσετε την αιώνια βασιλεία. Αμήν.

 

(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, ¨Μέσα από το παράθυρο της φυλακής. Μηνύματα στο λαό”)

Να είσαι άνθρωπος, είναι λίγο

Κάνε το καλό και θάψε το κάτω από την πέτρα, εκείνο από την πέτρα θα φτιάξει γλώσσα για τον εαυτό του και θα αναγγελθεί.

Εάν είσαι στη φυλακή για τη δικαιοσύνη, όλα τ’ αστέρια θα λάμπουν επάνω από τη φυλακή σου και θα δουλεύουν για την ελευθερία σου.

Εάν είσαι στην κρεμάλα για τη δικαιοσύνη, όλοι οι ουρανοί θα κινηθούν και θα δουλέψουν τον θάνατό σου να τον μετατρέψουν σε ζωή.

 

Να είστε θεοί, λέει η Αγία Γραφή.

Να είσαι άνθρωπος, είναι χαμηλός στόχος.

Να είστε θεοί, είναι ο πιο υψηλός στόχος.

 

Πεινασμένοι, κανένας στόχος δεν θα σας χορτάσει εκτός από τον πιο υψηλό.

Διψασμένοι, κανένας στόχος δεν θα σας ποτίσει εκτός από τον πιο υψηλό.

 

Εκείνοι, που σάς ψιθυρίζουν στ’ αυτιά: «Να είστε άνθρωποι», στην πραγματικότητα σας λένε: «Να είστε αυτό που είστε λίγο διαφορετικά».

Ενώ ο Θεός, πιστεύοντας σε σας, σας ψιθυρίζει το πιο υψηλό και το πιο στοργικό μυστικό: «Να είστε θεοί»!

Περισσότερο απ’ αυτό τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί. Επάνω απ’ αυτό τα λόγια χάνονται και η σιωπή γίνεται φλύαρη.

 

Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 123-24

 

Πηγή

Ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση

Ψιθυρίζω στην ψυχή μου τα μεσάνυχτα: Μέχρι πότε θα σταυρώνεσαι ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση; Σύνελθε! και βάδισε προς την κατεύθυνση που πορεύτηκαν οι μάρτυρες της ορθής πίστης!

 

Από το βιβλίου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Προσευχές στη λίμνη»

Πραγματικὸ κακὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι μόνο ἡ ἁμαρτία

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπωφελεῖται ἀπ' ὅλα τὰ βάσανά του, γνωρίζοντας πῶς όλ' αὐτὰ τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὴ δική του ὠφέλεια. Μὲ τὸ ἔλεός του ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ ἐπισκεφτοῦν τὸν ἄνθρωπο βάσανα γιὰ τίς ἁμαρτίες του. Μὲ τὸ ἔλεός Του το κάνει αὐτό, ὄχι μὲ τὴ δικαιοσύνη Του. "Ἄν ἐνεργοῦσε μὲ τὴ δικαιοσύνη Του, τότε κάθε ἁμαρτία ἀναπόφευκτα θά 'φερνε θάνατο, ὅπως λέει κι ὁ ἀπόστολος: «Ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα αποκύει θάνατον» (Ἰακ. ἅ' 15). Κι ὁ Θεὸς ἀντὶ γιὰ θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ' ἀπὸ τὰ βάσανα. Τὰ βάσανα εἶναι ὁ τρόπος ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴ λέπρα τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου.

Μόνο ὁ ἀνόητος ἄνθρωπος σκέφτεται πῶς τὰ βάσανα εἶναι κακό. Ὁ συνειδητὸς ἄνθρωπος γνωρίζει πῶς τὰ βάσανα δὲν εἶναι κάτι κακὸ ἀλλὰ ἡ φανέρωση τοῦ κακοῦ, ἡ θεραπεία του. Πραγματικὸ κακὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι μόνο ἡ ἁμαρτία. Ἐκτὸς ἁμαρτίας δὲν ὑπάρχει τίποτα κακό. Ὅλα τ' ἄλλα ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀποκαλοῦν κακὰ δὲν εἶναι τίποτ' ἄλλο, παρὰ τὸ πικρὸ φάρμακο ποὺ θεραπεύει τὸ κακό. Ὅσο πιὸ ἄρρωστος πνευματικὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο πικρότερο εἶναι τὸ φάρμακο ποὺ τοῦ δίνει ὁ γιατρός.

Μερικὲς φορὲς ὁ ἄρρωστος νομίζει πῶς τὸ φάρμακο εἶναι χειρότερο καὶ πιὸ πικρὸ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἀρρώστια. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τὸν ἁμαρτωλό. Τὰ βάσανα εἶναι βαρύτερα καὶ πιὸ πικρὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ποὺ ἔκανε. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἀπάτη, μιὰ πολὺ μεγάλη αὐταπάτη. Δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο βάσανο τόσο σκληρὸ καὶ τόσο ὀλέθριο ὅσο ἡ ἁμαρτία. Ὅλα τὰ βάσανα ποὺ ὑποφέρουν ἄνθρωποι καὶ λαοὶ δὲν εἶναι τίποτ' ἄλλο, παρὰ ἡ πλούσια θεραπεία ποὺ παρέχει σὲ ἀνθρώπους καὶ ἔθνη τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο. Κάθε ἁμαρτία, ἑπομένως, ὅσο μικρὴ κι ἂν εἶναι, ἀναπόφευκτα τὴν ἀκολουθεῖ θάνατος, ἂν τὸ ἔλεος τοῦ Θεου δὲν ἐπιτρέψει τὴν ἐπίσκεψη τῆς ἀρρώστιας, γιὰ νὰ συνεφέρει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ μέθη τῆς ἁμαρτίας. Γιατί ἡ θεραπεία ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν πειρασμό, προέρχεται ἀπὸ τὴν εὐεργετικὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου καὶ Ζωοποιοῦ Πνεύματος.

 

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς- Ομιλίες Γ΄, Αναστάσεως ημέρα

Μετάφραση-Επιμέλεια: Πέτρου Μπότση

 

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία του

Τί ευλογημένος είναι ο φόβος κι ο τρόμος που νιώθει ο άνθρωπος όταν βλέπει ανοιγμένους τους ουρανούς, όταν ακούει μια χαρούμενη φωνή από την αληθινή, αθάνατη και ποθεινή πατρίδα του! Δεν είναι μικρό πράγμα να δεις έναν αθάνατο άγγελο του Θεού, ούτε ν’ ακούσεις μια φωνή που βγαίνει από αθάνατα χείλη. Πιό εύκολα αντέχεις να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τον ορυμαγδό ολόκληρου του φθαρτού σύμπαντος, παρά να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τη φωνή κάποιου αθάνατου όντος που δημιουργήθηκε πριν από το σύμπαν, που το κάλλος του είναι ασύγκριτα ανώτερο από την ανοιξιάτικη αυγή. Όταν ο προφήτης Δανιήλ, ο άνθρωπος του Θεού, άκουσε τη φωνή του αγγέλου, μονολόγησε: «Ουχ υπελείφθη εν εμοί ισχύς, και η δόξα μου μετεστράφη εις διαφθοράν, και ουχ εκράτησα ισχύος… ήμην κατανενυγμένος, και το πρόσωπόν μου επί την γην» (Δανιήλ, ι’ 8,9).

Πώς λοιπόν να μην τις πιάσει φόβος και τρόμος τις αδύναμες γυναίκες; Πώς να μη φύγουν γρήγορα από το μνημείο; Πώς θα μπορούσαν ν’ ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν; Με τί λόγια να πουν αυτά που είδαν; Κύριε, η δόξα Σου είναι ανέκφραστη! Εμείς οι θνητοί άνθρωποι ευκολότερα μπορούμε να την εκφράσουμε με τη σιωπή και τα δάκρυά μας παρά με λόγια.

«Και ουδενί ουδέν είπον εφοβούντο γαρ». Δεν είπαν τίποτα στο δρόμο, σε κανέναν. Δε μίλησαν σε κανέναν από τους εχθρούς του Χριστού, σ’ εκείνους που έχυσαν το αίμα Του, ούτε σ’ ολόκληρη την Ιερουσαλήμ που συμφώνησε μαζί τους. Μίλησαν όμως στους αποστόλους, ούτε τόλμησαν μα ούτε και μπορούσαν να μην τους πουν τα νέα, αφού έτσι τις πρόσταξε ο αθάνατος άγγελος. Πώς μπορούσαν να μην εκτελέσουν την εντολή του Θεού; Είναι σαφές λοιπόν, πως οι γυναίκες μίλησαν σ’ εκείνους που έπρεπε (βλ. Λουκ. κδ’ 10)· και πως δεν είπαν τίποτα σ’ αυτούς που δεν έπρεπε, τους οποίους φοβούνταν.

Έτσι τέλειωσε η επίσκεψη που έκαναν οι Μυροφόρες γυναίκες στο μνημείο του Χριστού το πρωί της Ανάστασης. Τα φτωχά τους μύρα, που σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν για να συντηρήσουν από τη φθορά Εκείνον που τηρεί τους ουρανούς από τον αφανισμό, να μυρώσουν Αυτόν που χαρίζει στους ουρανούς το άρωμά Του, έμειναν στα χέρια τους.

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία του. Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!

Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. Δεν έχρισαν το νεκρό Σου σώμα· Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.

Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

 

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Αναστάσεως ημέρα», ομιλίες Γ΄, Αθήνα 2011)

Aγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς επισκόπου Αχρίδος: Ο προδότης Ιούδας

(Στον σιδερά Ραντοσάββα Ι., για τον προδότη Ιούδα)

Ρωτάς: «Θα συγχωρηθή άραγε στον Ιούδα η αμαρτία της προδοσίας του Διδασκάλου και Κυρίου του Ιησού Χριστού;».

Δε γνωρίζω για ποιο λόγο σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Για μας δεν αποτελεί τη μεγαλύτερη μέριμνα αυτό, το να μην προδώσουμε εμείς το Χριστό με τις ανομίες μας; Και ακόμα πιο σημαντικό· πως να σώσουμε τις ψυχές μας; Γιατί δες, το ρολόι της ζωής μας μετράει γοργά τις μέρες και τις ώρες υπενθυμίζοντάς μας την επικείμενη έξοδο από τούτο τον κόσμο. Όλοι εμείς θα βρεθούμε ενώπιον του αιωνίου Κριτού, ο Οποίος θα εκφέρει την δίκαιη Κρίση Του για όλα εκείνα που πράξαμε στη ζωή μας, ενώπιον όλων των ουρανίων ανθρώπων.

Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν σε δίκη, σκέφτεται ο καθένας τα δικά του αμαρτήματα και τις αδικίες και το πως θα δικαιολογήσει τον εαυτό του ενώπιον του δικαστού. Κανείς δεν έχει το χρόνο και την επιθυμία να σκεφτεί για τις αμαρτίες των άλλων, μήτε και να μπει στα μυστικά του νου του δικαστή που θα κρίνει.

Ποιος γνωρίζει το πως θα κρίνει ο αιώνιος Κριτής εμένα και εσένα; Σίγουρο είναι μονάχα ένα, ότι θα μας κρίνει κατά το δίκαιο και όχι άδικα, ενώ εμείς θα θέλαμε περισσότερο να μας κρίνει όχι κατά το δίκαιο αλλά με έλεος. Μάταια όμως. Εκείνος υποσχέθηκε να κρίνει κατά δικαιοσύνην. Γι’ αυτό μας καταλαμβάνει φόβος και τρόμος. Γι’ αυτό και εγώ, δεν επιθυμώ ούτε για σένα, ούτε για μένα και για κανένα στον κόσμο, να βρεθεί σε κείνη την πλευρά που θα βρίσκεται ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.

Επειδή ο Ιούδας, είναι προδότης. Είναι προδότης και του Θεού και των ανθρώπων και του ίδιου του εαυτού του. Πρόδωσε το Χριστό, τους Αποστόλους, τον εαυτό του τον ίδιο ως άνθρωπο. Πρόδωσε το Χριστό και τους Αποστόλους στους Ιουδαίους και τον εαυτό του στο διάβολο. Γιατί είναι γραμμένο: τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς (Ίω. 13, 27). Είναι δύσκολο να μετρήσει κανείς όλο το βάθος του κακού που κατέλαβε τον Ιούδα. Ήταν άπιστος και αχόρταγος, κλέφτης και φιλάργυρος, φίλαυτος και προδότης -τέλος, απελπισμένος και αυτόχειρας.

Ο Υιός του Θεού πολλές φορές τον προειδοποίησε να αφήσει τον κακό του δρόμο αλλά εκείνος έμεινε αμετανόητος. Ο Υιός του Θεού, έδειχνε απέναντί του, την ίδια φροντίδα και αγάπη καθώς και στους υπόλοιπους μαθητές αλλά εκείνος στην αγάπη απαντούσε με μίσος.

Ο Υιός του Θεού, γονάτισε και του έπλυνε τα πόδια, λίγο πριν την προδοσία και από το χέρι Του, του πρόσφερε τεμάχιο άρτου βουτηγμένο στο άλας. Με ψωμί και αλάτι, εμείς υποδεχόμαστε τους υψηλούς καλεσμένους. Ο πράος και ταπεινός Κύριος θέλησε να ανυψώσει την αξιοπρέπεια του Ιούδα, γι’ αυτό του προσέφερε άρτο και άλας. Τον χαιρέτησε με άρτο και άλας ακριβώς πριν την προδοσία.

Ο Ιούδας, πήρε με το χέρι του το ψωμί και το αλάτι από το χέρι του Υιού του Θεού, τα πήρε με το χέρι μα τα απέρριψε στην καρδιά του με περιφρόνηση. Ο θνητός άνθρωπος, απέρριψε την αγάπη του Αθανάτου! Γι’ αυτό ο Θεός τον απέρριψε πλήρως, και μετά το ψωμίον τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς (Ίω. 13, 27). Από εκείνη τη στιγμή ο Ιούδας, πρώην μαθητής του Ιησού Χριστού και πρώην άνθρωπος, διεγράφη από τον κατάλογο των ανθρώπων και καταγράφηκε στις τάξεις των πνευμάτων της κολάσεως.

Εσύ τώρα, πειράζεις το Θεό και ρωτάς αν ο Θεός θελήσει να συγχωρήσει τα πνεύματα της κολάσεως και να τα σώσει. Δοκιμάζεις την ευσπλαχνία του Θεού καθώς έκαναν και οι Εβραίοι δοκιμάζοντας τη δύναμη του Θεού στο Γολγοθά, λέγοντας: ει υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού (Μτ. 27, 40). Για το πείραγμά τους αυτό οι Εβραίοι, έλαβαν άξια πληρωμή σε τούτο τον κόσμο. Φυλάξου λοιπόν και εσύ για να μη λάβης την αμοιβή των ομοφρονούντων με τον Ιούδα.

Δεν είναι αλήθεια ότι ο Ιούδας ήταν προορισμένος από Θεού, να γίνει προδότης όπως νομίζεις εσύ. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί ο Υιός του Θεού κόπιασε τόσο για να τον αποτρέψει από την κακή του πράξη;

Για ποιο λόγο, πριν απ’ όλα, τον προσέλαβε ως μαθητή Του και τον κράτησε δίπλα Του για τρία χρόνια; Γιατί να ταπεινωθεί μπροστά του και να του πλύνει τα πόδια; Γιατί με τα ίδια τα Άγια χέρια Του να του δώσει το ψωμί και το αλάτι; Διαβάζοντας μέσα στην ψυχή του Ιούδα τις κακές προθέσεις του, ο Κύριος έκανε όλα αυτά για να τον σώσει από την αιώνια απώλεια.

Και αν έχει πάλι ειπωθεί ότι οι σκανδαλοποιοί θα πρέπει να έρθουν, είναι επίσης ειρημένο και τούτο σαν αυστηρή προειδοποίηση: ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται (Μτ. 18, 7).

Σκανδαλοποιός είναι ο ίδιος ο σατανάς και σαν τέτοιος, πρέπει να επιτελέσει το έργο του. Γι’ αυτό, ανάγκη γαρ εστίν ελθείν τα σκάνδαλα (Μτ. 18, 7), δι’ εκείνου και από εκείνον. Αλίμονο όμως στον άνθρωπο που θα παραδοθεί στο σατανά και θα γίνει όργανό του. Αλίμονο σε εκείνον που αντίθετα στην αγάπη του Θεού, θα δείξει την αγάπη του στον αντίπαλο του Θεού.

Να προσεύχεσαι στο Θεό, να σε φυλάγει από τον Σκανδαλοποιό που σκανδάλισε τον Ιούδα και τους Ιουδαίους και να μη γίνης ποτέ υπηρέτης και όργανο του σκανδαλισμού του.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς επισκόπου Αχρίδος, Εμπνευσμένα Κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη» 1956

Πηγή

Νὰ χαίρεστε μὲ τὸ καλό, νὰ τραγουδᾶτε τὸ καλό!

Τὸ νὰ μὴ χαίρεται κανεὶς μὲ τὴ χαρὰ τοῦ ἄλλου, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐπαίσχυντα σημάδια  ἀνθρώπινης ψυχῆς ποὺ ἔχει σκληρύνει ἡ ἁμαρτία. Τί διδάσκει ὁ ἥλιος τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ πρωὶ ὼς τὸ βράδυ; «Ἄνθρωποι! Νὰ χαίρεστε μὲ τὸ καλό. Ἡ χαρά σας αὐτὴ θὰ σᾶς μετατρέψει σὲ μικροὺς θεούς!»

Τὸ πεινασμένο ἀηδόνι κελαηδάει γιὰ μιὰ δυὸ ὧρες κατὰ τὰ χαράματα, ὡσότου βρεῖ δυὸ μπουκίτσες φαγητὸ γιὰ πρωινό. Τί διδάσκει τὸ ἀηδόνι αὐτὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κείτονται στὰ πλούσια κρεβάτια τους κι ἀνοίγουν τὸ στόμα τους ὄχι γιὰ νὰ τραγουδήσουν, μὰ νὰ φᾶνε;

«Ἄνθρωποι! Νὰ χαίρεστε μὲ τὸ καλό, νὰ τραγουδᾶτε τὸ καλό!» Νὰ μὴ ρωτᾶτε: «Ποιανοῦ τὸ καλό;» Τὸ καλὸ δὲν ἔχει ἀφεντικὸ στὴ γῆ. Εἶναι ἕνας ἐπισκέπτης ποὺ ἔρχεται ἀπὸ μακριά. Ἐμεῖς οἱ θνητοὶ δὲν εἴμαστε ἰδιοκτῆτες, ἀλλὰ ὑμνητές του.

Τὸ νὰ λυπᾶται κανεὶς μὲ τὴ λύπη τῶν ἄλλων, εἶναι κάτι ποὺ μποροῦν εὔκολα νὰ τὸ κάνουν ἀκόμα κι ἁμαρτωλοὶ ἐνήλικες ἄνθρωποι. Τὸ νὰ χαίρεσαι μὲ τὴ χαρὰ τῶν ἄλλων ὅμως, εἶναι κάτι ποὺ μόνο τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ κάνουν, καθὼς κι ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἀθῶοι σὰν παιδιά. Γι' αὐτὸ εἶπε ὁ Κύριος: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὸς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθη εἰς αὐτήν» (Μάρκ. ἰ ́ 15). Τί ἄλλο εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, παρὰ τὸ σύνολο ὅλου τοῦ καλοῦ κι ἡ ἀπουσία ὅλου τοῦ κακοῦ; Τὸ ἀθῶο παιδὶ χαίρεται περισσότερο μὲ τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου, ἀπ' ὅσο χαίρεται ὁ κακὸς ἄνθρωπος μὲ τὸ δικό του καλό. Γιὰ τὸ παιδὶ δὲν ὑπάρχει καλὸ τοῦ ἄλλου ἢ χαρὰ τοῦ ἄλλου. Μοιράζεται τὸ γέλιο μὲ ὁποιονδήποτε. Ἀκόμα καὶ τὸν καγχασμὸ τὸν λογαριάζει γιὰ γέλιο. Κανένας στὴ γῆ δὲν εἶναι τόσο θεοειδὴς ὅσο τὸ ἀθῶο παιδί. Ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ στὸ δικό μας καλό, στὸ παραμικρὸ δικό μας καλό, εἶναι ἀνέκφραστα τέλεια. Ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἦρθε γιὰ νὰ ζήσει ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, μᾶς ἀποκάλυψε τὰ ἀρίφνητα πλούτη τῶν εὐλογιῶν τοῦ Θεοῦ. Τὰ παιδιὰ ἔνιωσαν ἀγαλλίαση μὲ τίς εὐλογίες αὐτές. Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ κεῖνοι ποὺ εἶχαν ἀγαθὴ προαίρεση κι ἁπλότητα κι ἔμοιαζαν πολὺ μὲ παιδιά.

 

Από το βιβλίο Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Ομιλίες Δ΄-Κυριακοδρόμιο Α΄,  Μετάφραση-Επιμέλεια Πέτρου Μπότση - Αθήνα 2014

Ο Άνθρωπος του Θεού

Ο Αλέξιος ο Άνθρωπος του Θεού, αγαπούσε τον Θεό περισσότερο απ΄ότι αγαπούσε τους γονείς του, τη σύζυγο και τα πλούτη του! Έζησε δεκαεπτά χρόνια ως ζητιάνος, μακριά από την πατρική οικία του και μετά άλλα δεκαεπτά, ως ένας άγνωστος, αξιοκαταφρόνητος και λοιδορούμενος μέσα στην πατρική οικία, στην εξώθυρα. Όλα αυτά τα έκανε αυτοθυσιαζόμενος, για την αγάπη του Θεού.

Ο πολυεύσπλαχνος Θεός ανταποκρίθηκε στην αγάπη με Αγάπη: για τα τριάντα τέσσερα χρόνια κακοπαθειών του δούλου Του Αλεξίου, του χάρισε ζωή αιώνια και άληκτη ευφροσύνη, στον ουρανό, εν μέσω των αγγέλων και στη γη την αγία δόξα.

 

Από το βιβλίο Άγιου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Τόμος 3^ος

 

Ο Άγιος Αλέξιος εορτάζει στις 17 Μαρτίου εκάστου έτους.