Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ στοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς πράους

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει μεγάλη ταπείνωση, πραότητα, ὑποταγῆ καὶ ὑπακοὴ στὸ Θεό, πῶς μπορεῖ νὰ σωθεῖ; Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ σωθεῖ ἕνας ἄπιστος κι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ὅταν κι ὁ δίκαιος «μόλις σώζεται» (Ἀπέτρ. δ' 18); Τὸ νερὸ δὲ μαζεύεται στὰ ψηλὰ κι ἀπόκρημνα βουνά, ἀλλὰ σὲ χαμηλά, ἐπίπεδα καὶ βαθιὰ μέρη. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν κατοικεῖ στοὺς ὑπερήφανους, ποῦ κομπάζουν καὶ ἀντιτίθενται στὸ Θεό, ἀλλὰ στοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς πράους, ποὺ ἡ καρδιά τους εἶναι ταπεινωμένη κι εἰρηνική, ποὺ εἶναι ὑποταγμένοι στὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ κι ὑπάκουοι στὸ θέλημά Του.

Ὅταν κάποια ἀρρώστια προσβάλλει ἕνα κλίμα ποὺ ἔχει φυτέψει ὁ οἰκοδεσπότης καὶ τὸ φροντίζει προσεκτικὰ γιὰ χρόνο πολύ, τὸ κόβει καὶ τὸ καίει καί στὴ θέση του φυτεύει ἕνα ἀγριόκλημα. Ὅταν οἱ γιοὶ ξεχνοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ πατέρα τους κι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον του, τί θὰ τοὺς κάνει; Θ' ἀπομακρύνει τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ στὴ θέση τους θὰ προσλάβει μισθωτούς.

Ὅπως συμβαίνει στὴ φύση, ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Λένε οἱ ἄπιστοι: Ἔτσι γίνεται σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φύσης καὶ τοὺς νόμους τῶν ἀνθρώπων. Οἱ πιστοὶ ὅμως δὲ μιλᾶνε ἔτσι. Ἐκεῖνοι τραβοῦν τὸ παραπέτασμα τῶν φυσικῶν καὶ τῶν ἀνθρώπινων νόμων, ἀτενίζουν μὲ φλογερὰ μάτια τὸ μυστήριο τῆς αἰώνιας ἐλευθερίας καὶ μιλοῦν διαφορετικά. Λένε: "Ἔτσι γίνεται μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὸ καλό μας. Ὁ Θεὸς τὰ γράφει αὐτὰ μὲ τὸ χέρι Του. Ἐκεῖνοι ποὺ μποροῦν νὰ διαβάζουν αὐτὰ ποὺ χαράζει ὁ Θεὸς μὲ φωτιὰ καὶ πνεῦμα τόσο στὴ φύση ὅσο καὶ στοὺς ἀνθρώπους, μόνο αὐτοὶ θὰ καταλάβουν τὴ σημασία τους. Ἐκεῖνοι ποὺ μπροστὰ στὰ μάτια τους ἡ φύση κι ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ἀνακατεύονται ὅπως ἕνας μεγάλος σωρὸς ἀπὸ γράμματα, χωρὶς πνεῦμα καὶ νόημα, λένε πῶς ὅλα εἶναι «τυχαία». «Ὅλα ὅσα βλέπουμε γύρῳ,γύρω μας, λένε, ἔγιναν τυχαῖα». Μὲ αὐτὸ ἐννοοῦν πῶς ὅλος αὐτὸς ὁ σωρὸς μὲ τὰ γράμματα κινεῖται καὶ ἀνακατεύεται ἀπὸ μόνος του, κι ἀπ' αὐτὴ τὴν ἀνόητη μίξη προκύπτει τὸ ἕνα γεγονὸς ἢ τὸ ἄλλο. Ἄν ὁ Θεὸς δὲν ἦταν ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος, θὰ γελοῦσε μ' αὐτοὺς τοὺς ἑρμηνευτὲς τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάποιος ποὺ γελάει καὶ χαίρεται μὲ τὴν ἀνοησία αὐτοῦ τοῦ συλλογισμοῦ: τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ὁ ἐχθρὸς τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ποὺ δὲν ἔχει οὔτε ἔλεος οὔτε συμπάθεια πρὸς τὸν ἄνθρωπο.

Ὅταν μιὰ χήνα περιπλανιέται σ' ἕναν πολύχρωμο τάπητα ποὺ εἶναι ἁπλωμένος σὲ λιβάδι, ἴσως σκεφτεῖ πῶς όλ' αὐτὰ τὰ σχέδια καὶ τὰ χρώματα τοῦ τάπητα βρέθηκαν ἐκεῖ τυχαία, πῶς ὁ τάπητας ξεπήδησε ξαφνικὰ ἀπό τη γῆ, ὅπως τὸ γρασίδι - κατὰ τὸ σκεπτικὸ τῆς χήνας. Ἡ ὑφάντρα ὅμως, ποῦὕφανε καὶ ἔβαψε τὸν τάπητα, γνωρίζει πῶς δὲ βρέθηκε τυχαῖα ἐκεῖ. Ξέρει τί σημαίνει κάθε λεπτομέρεια τοῦ σχεδίου καὶ τῶν χρωμάτων, γιατί τὰ σχέδια καὶ τὰ χρώματα παρουσιάζονται μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔχουν συνδυαστεῖ. Μόνο ἡ ὑφάντρα μπορεῖ νὰ διαβάσει καὶ νὰ ἐξηγήσει τὸν τάπητα, ἐκείνη ποῦ τὸν ὕφανε μὲ τὸ χέρι της, καθὼς κι ἐκεῖνοι στοὺς ὁποίους τὸ διηγεῖται. Τὸ ἴδιο κάνουν κι οἱ ἄπιστοι. Περιφέρονται γύρω ἀπὸ τὸν πανέμορφο τάπητα τοῦ κόσμου καὶ λένε πῶς ὅλα ἔγιναν «τυχαῖα». Ὁ Θεὸς μόνο, ποῦ ὕφανε αὐτὸν τὸν κόσμο, γνωρίζει τὴ σημασία ποὺ ἔχει κάθε κλωστὴ στὸ στημόνι καὶ στὸ ὑφάδι, καθὼς καὶ κεῖνοι στοὺς ὁποίους Ἐκεῖνος τὸ ἀποκαλύπτει.

 

Από το βιβλίο «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς- Ομιλίες Δ΄» - Εκδόσεις Πέτρου Μπότση