Ο ΠΟΝΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΡΟΜΟΣ

Στα νοσοκομεία και τα γηροκομεία

συχνάζει η οδύνη.

Στην αρρώστια, την εγκατάλειψη,

την ανημποριά και τη μοναξιά

ο άνθρωπος στενάζει και βογγά.

Στα νεκροταφεία

και τ'αναμμένα καντήλια

το μαύρο έρχεται να σκεπάσει

την όποια ελπίδα.

Στα πεδία των μαχών,

στην ασιτία των μικρών παιδιών

στέκομαι ανήμπορος,

γυμνός από κάθε εξήγηση.

Πολλά τα γιατί δίχως απάντηση.

Τι να πω...

Αισθάνομαι τόσο μικρός.

Μόνο σκύβω και παρακαλώ...

Ο ΠΑΣΧΩΝ ΘΕΟΣ, Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΘΕΟΣ

Ναι.

Η ιστορία είναι

ένας πόλεμος μέχρις Εσχάτων.

Και μέσα σ’ αυτό τον πόλεμο,

συχνά ο Χριστός «ηττάται»

και κάνει ζωή του την οδύνη,

το παράλογο, την εγκατάλειψη.

Μέχρι την τελική νίκη των εσχάτων,

όσο ακόμη μανιάζει το δαιμονικό

και η απανθρωπιά, ο Χριστός όχι μόνο

 είναι με τα θύματα της ιστορίας,

αλλά γίνεται ένα θύμα της ιστορίας.

Το δόγμα του πάσχοντος Θεού

(του πάσχοντος αυτοπροσώπως

μέσα στην ιστορία) δίνει τη βάση

για μια πολιτική θεολογία

(πολιτική με την ευρεία έννοια,

της έγνοιας και της ευθύνης

απέναντι στον κοινό βίο),

η οποία οφείλει να πει ευθαρσώς:

Ο κόσμος αυτός δεν είναι θέλημα Θεού.

Ο κόσμος αυτός οφείλει να αλλάξει

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Δρ. Θεολογίας, εκπαιδευτικός

ΚΑΡΔΙΑ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΗ

Όποιος δεν περάσει

απ' την φωτιά της δοκιμής,

δεν ένοιωσε αληθινά τι είναι η ζωή,

και γιατί ο Χριστός είπε:

"Εγώ είμαι η ζωή",

κι γιατί είπε "μακάριοι οι πικραμένοι

γιατί αυτοί θα παρηγορηθούνε".

Όποιος δεν απελπίστηκε απ' όλα,

δεν τρέχει κοντά στον Θεό,

γιατί λογαριάζει πως υπάρχουνε

και άλλοι προστάτες γι' αυτόν,

παρεχτός του Θεού.

Αδέρφια μου,

δώστε προσοχή στα λόγια μου!

Έτσι που βλέπετε, έβλεπα κι εγώ

και θαρρούσα πως έβλεπα.

Μα τώρα κατάλαβα πως ήμουνα στραβός

και κουφός και ποδαγρός.

Μετά χαράς δέχουμαι κάθε κακοπάθηση,

γιατί αλλιώς δεν ανοίγουνε

τα μάτια στο αληθινό φως,

μήτε τ' αυτιά ακούνε τα καλά μηνύματα.

Μήτε τα πόδια περπατάνε στο δρόμο

που πάγει εκεί όπου είναι

η αιώνια πολιτεία του Χριστού,

εκεί που βρίσκουνε ειρήνη και ανάπαψη

οι αγαπημένοι του.

Όποιος δεν καταλάβει πως είναι

απροστάτευτος κι έρημος στον κόσμο τούτο

δεν θα ταπεινωθεί.

Κι όποιος δεν ταπεινωθεί δεν θα ελεηθεί.

Η λύπη της διάνοιας,

μάς σιμώνει στον Θεό.

Γι' αυτό, δεν θέλω καμιά καλοπέραση.

Καρδία συντετριμμένη.

Από το βιβλίο του Φ.Κόντογλου

"Ευλογημένο καταφύγιο"

ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Ξαγρύπνα ἀσταμάτητα,

γιὰ νὰ κρατᾶς τὴν πίστη,

 καὶ ξαγρύπνα ἀσταμάτητα

ὥστε ὁ σπόρος τῆς ἀγάπης,

τὸν ὁποῖο ἡ πίστη φέρνει μέσα της,

νὰ αὐξηθεῖ καὶ νὰ σοὺ φέρει χαρά.

Ἐφόσον μόνη της ἡ πίστη

χωρὶς τὴν ἀγάπη,

θὰ παρέμενε κρύα καὶ ἄχαρη.

Ὅμως καὶ ὅταν μέσα σου

κρυώσει ἡ ἀγάπη,

καὶ δὲν αὐξηθεῖ καὶ δὲν φέρει καρπὸ χαρᾶς,

κράτα τὴν πίστη καὶ περίμενε.

Κράτα τὴν πίστη μὲ κάθε κόστος.

Καὶ περίμενε, ἀκόμα καὶ χρόνια,

μέχρι ἡ ἀγάπη νὰ φυτρώσει 

ἀπὸ τὴν πίστη.

Ἐὰν χάσεις τὴν ἀγάπη,

θὰ ἔχεις χάσει πολλά,

ὅμως ἐὰν χάσεις καὶ τὴν πίστη,

τὰ ἔχασες ὅλα.

Ἐὰν χάσεις τὴν ἀγάπη,

θὰ χάσεις τὸν καρπὸ ἀπὸ τὸ δένδρο,

ὅμως ἐὰν χάσεις τὴν πίστη,

θὰ ἔχεις κόψει τὸ δένδρο.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΣ

 Δεν μπορώ να σου μιλήσω 

για το τί περνάς.

Μόνο εσύ ξέρεις τί σταυρό

πραγματικά σηκώνεις.

Και ναι. Ίσως να μην το διάλεξες.

Ίσως να μην μπορείς να καταλάβεις το γιατί.

Το γιατί όλο αυτό.

Το γιατί σε σένα.

Γιατί, αφού δεν έφταιξες.

Γιατί, αφού δεν έκανες τίποτα λάθος.

Ούτε σε αυτό απάντηση σου έχω.

Δεν ξέρω.

Κανένας νομίζω δεν ξέρει να σου πει…

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ

Η θρησκεία σε μαθαίνει

να κάνεις τα καθήκοντα σου, έτσι,

όπως ήταν οι ειδωλολάτρες.

Πάμε στα προσκυνήματα, προσκυνάμε,

βάζουμε τα λεφτά μας στο κουτί,

αφήνουμε τις λαμπάδες μας, τα λάδια μας,

 ξέρω γω τις παρακλήσεις μας,

τα ονόματά μας,

 τα πρόσφορά μας, τα πάντα...

Αυτά είναι θρησκευτικά καθήκοντα.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΣΩΠΑΣΑΝ

Τόση φλυαρία,

τόση κακία,

τόση αγανάκτηση,

τόση κατάχρηση.

Οι άνθρωποι,αυτοί οι βασανιστές.

Δεν σκέφτηκαν,δεν σεβάστηκαν,

δεν αφουγκράστηκαν

την τραγικότητα,

την ιερότητα των στιγμών.

Οι λέξεις έγιναν

στα χέρια τους όπλο κοφτερό

στο στόμα τους δηλητήριο

και στην καρδιά τους

ένα ατέλειωτο μαρτύριο.

Μια φωτιά πυροκόκκινη στον αέρα

κι έσβησε ξαφνικά

μέσα σε μια αγκαλιά η ζωή.

Μαύρο κάρβουνο η ψυχή.

Όλοι μίλησαν,

λίγοι σώπασαν,

ελάχιστοι προσευχήθηκαν.

ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

 Πάντα θα σε αμφισβητούν όταν κάνεις

κάτι καλύτερο από αυτούς.

Μην μπαίνεις στην διαδικασία

να επιχειρηματολογήσεις για να δικαιωθείς.

Το θέμα δεν είναι να πείσεις τους άλλους

γι'αυτό που κάνεις,

αλλά να κάνεις αυτό που κάνεις

με μεράκι και χαρά.

Τις πιο πολλές φορές η επιτυχία

έγκειται στο γεγονός ότι γίνεται

-το εκάστοτε έργο- με αγάπη,

επειδή βάζεις όλο σου το είναι σ'αυτό·

ακόμα κι αν είναι

κάτι το "μικρό και ασήμαντο".

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες

πόσα πολλά και διάφορα

διαβάζουμε σήμερα

μέσα από το διαδίκτυο.

Ειδήσεις,σκάνδαλα,πολιτική,

συνταγές,αθλητικά,

Κους κούς,παράξενα

και αλλά πολλά.

Το υλικό αρκετό μα όχι ωφέλιμο

σε μεγάλο ποσοστό.

Δεν υπάρχει κάτι που να διαβάσεις

και να σε αλλάξει,

να σε συγκλονίσει,

να σε κάνει να δεις

αλλιώς τη ζωή σου.

Κάτι που τη ψυχή σου θα χορτάσει.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΓΑΜΟΣ

Μετά απο μια συζήτηση που είχα

με ένα νέο παλικάρι….

– Παπά ερωτεύτηκα! Είναι αμαρτία!;

– Όχι παιδί μου ,

το ότι η καρδιά σου ερωτεύεται

 σημαίνει ότι εισαι ερωτικός άνθρωπος.

Γιατί άνθρωπος που δεν μπορεί

να ερωτευτεί άνθρωπο που βλέπει

δεν μπορεί να ερωτευτεί

τον Θεό που δεν βλέπει.

Αν η καρδιά σου δεν χτυπάει ερωτικά

για όλη την δημιουργία

πως θα αγαπήσεις τον δημιουργό;

Αλλοίμονο στους ανέραστους ανθρώπους.

Απλά παιδί μου αν ο έρωτας

 μείνει μόνο στο σαρκικό επίπεδο

θα τον κατασπαράξει

η νόσος του θανάτου…

Να πας τον έρωτα στην ολοκλήρωση του,

να προσφέρεις αυτό τον έρωτα σου

στο Χριστό στο Ιερό Μυστήριο του γάμου.

Να πάρει την οσμή το θανάτου

και να καλλιεργήσεις τον ερωτά σου

 με την μπολιασμένη εν Χριστώ αγάπη.

Και θα δεις ότι αυτός ο έρωτας θα κρατήσει

για πάντα και μετά τον θάνατο.

ΣΕΙΡΗΝΕΣ

 Οἱ σειρῆνες ἠχοῦν

γιά ἄλλη μία χρονιά ἀκόμα

κι ἄς ἔχουν περάσει

44 ὀλάκαιρα χρόνια ἀπό τότε.

Ὅμως ἐμεῖς, βολεμένοι

στή δροσιά τοῦ κλιματιστικοῦ μας

προσπαθοῦμε νά θυμηθοῦμε

 τί νά σημαίνουν ἄραγε;

Δυσανασχετοῦμε πού ταράζουν τόν ὕπνο μας.

Μᾶς χαλοῦν τή διάθεση,

τά σχέδιά μας γιά τό αὔριο.

Τώρα ἀσχολούμαστε μέ ἄλλα προβλήματα,

τρέχουμε σ’ ἄλλα καταφύγια.

Ἀνησυχοῦμε γιά τίς ληστεῖες…

τίς καταθέσεις… τό πρόσκαιρο κέρδος.

Μετροῦμε τήν τιμή σέ χρῆμα…

Λογαριάζουμε πόσα θά πάρουμε….

Καί χανόμαστε περιπλανώμενοι

στά παζάρια τῶν ἐμπόρων τῶν ἐθνῶν

ψωνίζοντας ἀπό τά ξεπουλήματα 

τῶν ἀξιῶν καί συνειδήσεων.

20 Ἰουλίου 2018 – ὥρα μηδέν.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Μου αρέσουν οι άνθρωποι

που σ’ αφήνουν να δεις

την καθαρότητα της ψυχής τους

στα μάτια τους.

Αυτοί που είναι  «αυτοδίδακτοι» 

σε όλους τους ρόλους

της  ζωής τους, 

και δε χρειάζεται

να τους υποδυθούν

γιατί απλούστατα  τους ζούνε!

Αυτοί οι άνθρωποι κατά κανόνα

είναι αυθεντικοί, αυτοδημιούργητοι,

αυτάρκεις, γαλαντόμοι

και χουβαρντάδες σε όλα τους!

Κυρίως στα συναισθήματά τους!

Δε τα τσιγκουνεύονται,

δε μιζεριάζουν,

δεν αναλώνονται  να μετρούν

και να ζυγιάζουν πόσα έδωσαν,

πόσα πήραν, πόσα τους μένουν.