Ένας άσωτος επιστρέφει

                     

Η αυτονομία, η προσπάθεια μας να ζήσουμε χωρίς Θεό είναι η πρώτη και ολέθρια αμαρτία. Εκείνος μέσα στην ελευθερία και την αγάπη Του, πάντα σέβεται τις επιλογές μας. Στέκεται με ασύγκριτη λεπτότητα κι απέραντη καρτερικότητα μπροστά στην απόπειρα μιας κίβδιλης επανάστασης εναντίον Του, που σπέρνει το σκοτάδι και τον θάνατο στη ψυχή του ανθρώπου.

Περιμένει ο Θεός να επιστρέψει ο άσωτος υιός. Περιμένει κι ο άνθρωπος να βρει το φως, την ευτυχία, τη γαλήνη μακριά από το σπίτι του πατρός.Μάταια όμως. Στην εξορία, στην ασωτία, στην αμαρτία γεννιέται μόνο ο χαμός και η απώλεια. Ακόμα όμως και εκεί στο βαθύ  έρεβος της αποστασίας δεν χωράει απόγνωση κι απελπισία.

Μπορεί να ζούμε όλοι λίγο ή πολύ ασώτως μα πάντα υπάρχει ελπίδα.Μπορεί να είμαι άσωτος αλλά να επιστρέφω. Μπορεί να φεύγω, να παρασύρομαι, να ζω μακριά, μα ξέρω πως οι γέφυρες της επιστροφής δεν είναι κομμένες. Μπορεί να είμαι ολότελα χαμένος, αλλά γνωρίζω πως έχω πατέρα σπλαχνικό και συγχωρητικό. Μπορεί να είμαι άσωτος, αλλά να επιστρέφω

 "Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου".(Λουκ. 15,18)

-Θεέ μου συγχώρα με

-Όχι παιδί μου, έλα κοντά μου, μη λυπάσαι,σε έχω ήδη συγχωρήσει.Φτάνει που γύρισες, φτάνει που επέστρεψες, φτάνει που είσαι εδώ μαζί μου.

Μια μεγάλη πατρική αγκαλιά. Δάκρυα μετανοίας και χαράς. Πετραχήλι, εξομολόγηση ψυχής. Απαύγασμα φωτός, σκέπη ουρανίου Πατρός.Επιστροφή στην αληθινή αγάπη, εκεί που δεν υπάρχει κανένα ίχνος απάτης. Επιστροφή στο σπίτι, στην Εκκλησία.

Μπορεί να είμαι άσωτος, αλλά το σημαντικό είναι να επιστρέφω.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 28/2/21 -Κυριακή του ασώτου

Δυο πρόσωπα μέσα μου παλεύουν...

Μέσα μου δυο πρόσωπα παλεύουν χρόνια τώρα, σε μια μάχη ανελέητη, σκληρή, αιματηρή. Μέσα στην ψυχή μου, εναλλάσσονται διαρκώς ένας Φαρισαίος κι ένας Τελώνης. Ο πρώτος νιώθει αυτάρκης, δικαιωμένος και ξεχωριστός. Σεσωσμένος που κοιτάει αφ' υψηλού με υπεροψία τους άλλους που πέφτουν. Ο δεύτερος μέσα μου ξυπνά στις παταγώδεις αποτυχίες, τις θλίψεις, τις μεγάλες πτώσεις που φανερώνουν την βαθιά ανθρώπινη αδυναμία δίχως την ουράνια προστασία.

Δυο πρόσωπα μέσα μου παλεύουν. Φαρισαίος και Τελώνης, αυτοδικαίωση και μετάνοια, υπερηφάνια και ταπείνωση. Ελπίζω και παρακαλώ  στο τέλος να νικήσει ο Τελώνης. Μέσα απ' την καρδιά μου προσεύχομαι ν' ακουστεί αυτή η κραυγή η σωστική: “ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ” Λουκά (Κεφ. 18,13)

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 20/2/21

Ὁ Σταυρὸς δὲν λείπει

Γιατί; Γιατὶ ἐφ᾿ ὅσον κι ὁ ἀρχηγός μας ἀνέβηκε στὸ Σταυρό, κι ἐμεῖς θ᾿ ἀνεβοῦμε, νὰ ποῦμε. Ἀλλὰ ἀπ᾿ τὴ μία πλευρὰ εἶναι γλυκὺς καὶ ἐλαφρός, ἀπ᾿ τὴν ἄλλη μεριὰ εἶναι πικρὸς καὶ βαρύς. Κατὰ τὴν προαίρεσή μας. Ἂν πάρεις μὲ ἀγάπη τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πολὺ ἐλαφρός, εἶναι σφουγγάρι, φελλός. Ἂν τὸ πάρεις, δηλαδή, ἀπ᾿ τὴν ἄλλη πλευρά, τότες εἶναι βαρὺς καὶ ἀσήκωτος.

Γι᾿ αὐτό, καὶ μένα ἡ πείρα αὐτὸ μὲ δίδαξε. Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει. Ἦταν ἀπ᾿ τὸ Θεὸ ἔτσι. Καὶ εἰρηνεύεις, νὰ ποῦμε. Ἂν πεῖς μὰ γιατί ἐτοῦτο, ἐκεῖνο, δὲν εἰρηνεύεις, δὲν εἰρηνεύεις.

 

Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης

Ελευθερία

Όσο ο άνθρωπος φοβάται τόσο θα παραμένει υποχείριο των άλλων, του συστήματος και των ενοχών που αυτό του δημιουργεί. Όσο ο άνθρωπος αρνείται να μάθει ποια είναι τα στοιχειώδη ανθρώπινα του δικαιώματα, τόσο πιο εύκολα αλλά κι επώδυνα θα ξεγελιέται, παραιτούμενος να πάρει την ευθύνη της ζωής του.

Ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι αναφέρει σ' ένα από τα πολύτιμα βιβλία του: "Όταν νικήσεις τον εαυτό σου, τότε είσαι ελεύθερος".  Η ελευθερία έρχεται πάντα από μέσα όχι από έξω. Είναι η συνάντηση με την όντως αλήθεια, η διάλυση των ιστών του ψεύδους που επιφέρει το θάνατο της ύπαρξης.

Ο Χριστός ενσαρκώθηκε για να μας ελευθερώσει πρώτα και κύρια από τα πάθη, αλλά κι από την δουλική νοοτροπία που μαστίζει διαχρονικά το ανθρώπινο γένος. "Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς" (Ιωάν. 8,24).

Γνωρίστε την αλήθεια κι αυτή θα σας ελευθερώσει. Γνωρίστε, ενδιαφερθήτε, αναζητήσετε, ψάξτε, ποθείστε. Μην είμαστε παθητικοί, μοιρολάτρες, κακομοίρηδες, μαλθακοί.Να σηκωθούμε,να χτυπήσουμε πόρτες, να ανοίξουμε τις ψυχές μας, να μπει το φως, να μας αποκαλυφθεί ο Ιησούς Χριστός. Να σκορπίσει ο φόβος, ν' ανατείλει η πίστη και η ελπίδα. Γιατί τελικά τα αληθινά δεσμά είναι ο φόβος και η άγνοια που κρατούν αιχμάλωτη την καρδιά.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 11/2/21

Ναι, έλα γρήγορα!

“Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.” *

Είναι η βαρβαρότητα. Ο ολοκληρωτικός έλεγχος και η πλήρης χειραγώγηση του ανθρώπου. Είναι η αφαίρεση κάθε ελευθερίας στο βωμό τάχα της δημόσιας υγείας. Είναι η φίμωση κι ο χλευασμός κάθε αντίθετης φωνής από όπου κι αν προέρχεται. Από τον απλό άνθρωπο που νιώθει μέσα του την αλλοκοτιά και παραφροσύνη που τελείται χρόνια τώρα μέχρι τον φτασμένο επιστήμονα, τον ειδικό που απλά δεν είναι του συστήματος και η φωνή του χάνεται μέσα στους αλαλαγμούς, τις άναρθρες κραυγές , του πλήθους των «νομοταγών», αλλά κι απελπιστικά ευκολόπιστων πολιτών που αδυνατούν να αντιληφθούν τα αόρατα κελιά που περίτεχνα τους έχουν φυλακίσει, πάντα για το καλό τους.

Είναι ο νόμος της αγέλης, η απατηλή ασφάλεια της πλειοψηφίας. Προτιμότερο είναι να πηγαίνεις με το άβουλο πλήθος προς τον γκρεμό παρά να είσαι μόνος και δακτυλοδεικτούμενος βαδίζοντας προς το φως και την αλήθεια έτοιμος να πληρώσεις  το κάθε κόστος. Είναι ο φόβος που καθημερινά ενσταλάζεται στις ψυχές των κουρασμένων πολιτών από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης). Ο φόβος που μετατρέπεται σε τρόμο παραλύοντας κάθε λογική, κάθε υποψία ελεύθερης και κριτικής σκέψης.

Είναι το όλο πολιτικό σύστημα, το διαβρωμένο, το διεφθαρμένο, το ανελεύθερο, το αντίχριστο, το απάνθρωπο που σαν αιωνόβιο τσιμπούρι ρουφάει των ανθρώπων το αίμα, τσαλακώνει την αξιοπρέπεια, ψηφίζει νόμους αφύσικους, απομυζεί κάθε ίχνος ζωής και διαλύει κάθε πρότυπο και ιδανικό. Είναι το μυστήριο της ανομίας (Β' Θεσ. 2, 7), που ήδη ενεργείται αιώνες τώρα. Είναι η ζωή που συνθλίβεται και καταστρέφεται μέσα στο ψηλαφητό σκοτάδι της ψευτιάς, της αμαρτίας, του πονηρού πνεύματος.

Αλήθεια υπάρχει διαφυγή, διέξοδος, φως στο σκοτεινό τούνελ των καιρών; Ναι, είναι η βαρβαρότητα μα είναι και η πίστη. Είναι ο Σταυρός μα να το θυμάσαι πως πίσω του ακολουθεί λυτρωτικά η Ανάσταση. Είναι τα δεσμά του θανάτου μα και η επιμονή, ο καρδιακός πόθος της αληθινής ζωής. Είναι η υπομονή, το άλλο όνομα της αγάπης. “Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών“. (Λουκά 21,19). Η υπομονή που πλάθει τις ψυχές και δυναμώνει την ελπίδα. Η προσδοκία της ανατολής που θα σκορπίσει το σκοτάδι. Η εμπιστοσύνη στην πρόνοια Του και η εσωτερική βεβαιότητα της τελικής νίκης.

Είναι η γλυκιά φωνή που ακούγεται σιγαλά μέσα στην καρδιά: “ Ουκ αφησω υμας ορφανους ερχομαι προς υμάς“ (Ιωαν 14,18).Δεν θα σας αφήσω ορφανούς παιδιά μου, έρχομαι γρήγορα προς εσάς. Και η λαχτάρα, η λύτρωση, το νεύμα, η καταφατική απάντηση στο κάλεσμα της σωτηρίας, “Αμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε. “ (Αποκάλ.22,20). Ναι, έλα Κύριε, γρήγορα.

 

© 9/2/21 Αλέξης Αλεξάνδρου

* Η πρώτη παράγραφος είναι από τον  νομπελίστα ποιητή μας, Οδυσσέα Ελύτη

Να μην χάσουμε την ειρήνη της καρδιάς

Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα. Με ένα λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους, με την χαρά τους, με την λύπη τους, παρεμβαίνουν στην πορεία μας. Γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσουμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και διασαλευθεί η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσουμε τον χωρισμό από τον Θεό.

 

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης