Ο θάνατος και η αλήθεια της ζωής

Επειδή ο θάνατος μπορεί να επέλθει ανά πάσα στιγμή, καί τότε θα είναι πολύ αργά να διορθωθεί κάτι που ήταν στραβό, όλη η ζωή πρέπει κάθε στιγμή να γίνεται μια έκφραση, όσο το δυνατόν τελειότερη και πιο ολοκληρωμένη, σχέσης σεβασμού και αγάπης.Μόνο ο θάνατος μπορεί να μετατρέψει όσα πράγματα φαίνονται μικρά και ασήμαντα σε σημεία μεγάλα και σημαντικά.

Ο τρόπος που προετοιμάζεις ένα φλιτζάνι τσάι πάνω σ' ένα δίσκο, που τοποθετείς τα μαξιλάρια κάτω από έναν άρρωστο, ο τρόπος που ηχεί η φωνή σου, ο τρόπος που κινείσαι - τα πάντα μπορούν να γίνουν έκφραση όλων όσων υπάρχουν σε μία σχέση.

Αν υπάρχει μια λανθασμένη παρατήρηση, αν υπάρχει ένα ρήγμα, αν κάτι έχει στραβώσει, πρέπει να διορθωθεί αμέσως, επειδή υπάρχει η αναπόφευκτη βεβαιότητα ότι αργότερα θα είναι πολύ αργά.

Ο θάνατος μας κάνει να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια της ζωής, με μια αδρότητα και σαφήνεια που τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας τη μεταδώσει. Είναι σημαντικό, είτε αντικρίζοντας το θάνατό μας είτε αντιμετωπίζοντας το θάνατο κάποιου άλλου, να συνειδητοποιούμε την αιωνιότητα.

 

Αντώνιος (Μπλουμ) – Από το βιβλίο «Θάνατος και Απώλεια»

Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία

        

Από τότε πού πέρασε τον κατώφλι της Σκήτης είχαν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβγαινε καθόλου από την Σκήτη. Είχε λησμονήσει εντελώς τον κόσμο.

Στεκόταν ακίνητος με τα μάτια καρφωμένα στο νερό. Με τρόπο διακριτικό, για να μην τον τρομάξω, έκαμα αισθητή την παρουσία μου. Τον πλησίασα, και τον ερώτησα:

- Τί κάνεις εδώ, πάτερ;

- Κοιτάζω τον νερό.

- Και τί βλέπεις;

- Εσύ, δεν βλέπεις τίποτα;

- Απολύτως, τίποτα.

- Μέσα από τον νερό βλέπω την σοφία του Θεού. Γνωρίζεις πολύ καλά, πώς είμαι άνθρωπος ολιγογράμματος. Το μόνο πού κατάφερα και έμαθα στην ζωή μου είναι να διαβάζω τον Ψαλτήρι. O Κύριος όμως, δεν με αφήνει στο σκοτάδι, αλλά μου φανερώνει το άγιο θέλημά Του· σε μένα, τον ταπεινό δούλο Του. Πολλές φορές εκπλήσσομαι πού άνθρωποι μορφωμένοι δεν κατανοούν μερικά άπλα θέματα της πίστεως. Βλέπεις; Όπως όλος αυτός o ουρανός με τα άστρα αντικαθρεφτίζεται μέσα στο νερό, έτσι και o Κύριος, όχι μόνο αντικαθρεφτίζεται μέσα στην καθαρή καρδιά, αλλά την κάνει και κατοικία Του. Ένα πράγμα σου λέω. H χαρά και η μακαριότητα πού αισθάνεται η ψυχή του ανθρώπου πού φρόντισε να καθαρίσει την καρδιά του, δεν περιγράφεται. Τα λόγια τού Χριστού «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» δεν είναι τυχαία!

 

Πηγή: ΟΣΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΕΥΧΟΣ Γ – ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

Αναδημοσίευση από: https://romioitisanatolis.blogspot.com

Η αγάπη, ο φόβος και ο δρόμος

" Η αγάπη διώχνει τον φόβο, αλλά και αντίστροφα, ο φόβος διώχνει επίσης την αγάπη. Και όχι μόνο την αγάπη.Ο φόβος διώχνει επίσης την νοημοσύνη, την καλοσύνη, διώχνει κάθε σκέψη για ομορφιά και αλήθεια".*

------------------------------------------------

Σε αυτή ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων σήμερα. Σε κατάσταση απροσμέτρητου φόβου, ενίοτε και πανικού. Ενός φόβου που παραλύει κάθε προσπάθεια αντίστασης, κριτικής σκέψης, έστω απλής αξιολόγησης αυτού που εδώ και πολλούς μήνες βιώνει.

Ο φόβος είναι ένας στυγνός τύραννος που σκοτώνει. Την χαρά, την αγάπη,το φως, την ύπαρξη, τη ζωή την ίδια.Ένας φόβος που σίγουρα δεν αποσκοπεί στο καλό μας, αλλά στον βίαιο εξαναγκασμό μας.

Όταν γύρω μας όλα καταρρέουν με γοργούς ρυθμούς, όταν τα επίγεια στηρίγματα μας, αποδεικνύονται σαθρά και ανίκανα να μας στηρίξουν αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, είναι η ώρα να στραφούμε προς τα μέσα.

Δύναμη μας η προσευχή. Στήριγμα μας ο Κύριος του ουρανού και της γης. Αναφερει ο αγαπημένος Απόστολος Του, ο Ιωάννης:       " Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλά η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον" (Α' Ιωάν.4,18).

Είναι η ώρα να γαντζωθούμε στον Θεό. Κι ας φωνάζουν ολόγυρα κι ας κραυγάζουν απειλητικά οι πονηρές δυνάμεις και οι πλανεμένες καρδιές. Πλανεμένες γιατί " ο θεός του αιώνος τούτου (ο διάβολος) ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων" (Β' Κορ. 4,4 ).Τους τύφλωσε ο πονηρός και δεν μπορούν να διακρίνουν το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωτήριο από το ολέθριο. 

Ας λένε ότι θέλουν αυτοί.Για τους υπόλοιπους όμως, είναι η στιγμή τις ωφέλιμης σιωπής μα και της ατρόμητης ομολογίας ψυχής.

-Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...

-Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...

Η πιο γλυκιά φωνή, αυτή που δίνει αιώνια ζωή ακούγεται μέσα στην καρδιά, "Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή" (Ιωαν.14,6). Αυτός είναι η οδός, ο δρόμος στα αδιέξοδα των ημερών, η αλήθεια μέσα στο ψέμα που μας πολιορκεί, η ζωή μέσα στην ατμόσφαιρα που ζέχνει θάνατο.

Θαρσείτε....

© Αλέξης Αλεξάνδρου 4/3/21

* Η πρώτη παράγραφος είναι παρμένη από το βιβλίο του Άλντους Χάξλεϋ, Ο πίθηκος και η αλήθεια

Μονάχα στον Θεό

 

Τον κυμματοθραύστη των θλίψεων, το λιμάνι σε καιρούς φουρτουνιασμένους, τη νηνεμία μέσα στη θύελλα, το χαμόγελο την ώρα της εσωτερικής κραυγής, των αναπάντητων γιατί, θα τα βρεις στον ουρανό, στην προσευχή, στη συνομιλία, στην προσωπική σχέση με τον Χριστό.  Τελικά με τον καιρό θα μάθεις εκ πείρας αυτό που ο προφήτης Δαυίδ αναφέρει :"Μονάχα στο Θεό βρίσκει η ψυχή μου τη γαλήνη· γιατί αυτός μου δίνει την ελπίδα μου. (Ψαλμοί 1,6).

 

Από το βιβλίο μας “Αποτυπώματα Ψυχής”

Ένας χρόνος πανδημίας

Ένας χρόνος πανδημίας. Ένας χρόνος που άλλαξε τα πάντα.Ένας χρόνος που για χάρη της πανδημίας χάθηκε η ελευθερία.Οι άνθρωποι έχουν εθελούσια παραδώσει την προσωπική τους  ελευθερία, τα στοιχειώδη ανθρώπινα τους δικαιώματα, για λίγη ασφάλεια.Να ζήσουμε, αυτό είναι το σημαντικό, έστω και ως σκλάβοι.Ένας χρόνος πανδημίας. Με εγκλεισμούς, αποκλεισμούς, αποστάσεις, απαγορεύσεις, μάσκες,ενοχές, αστυνομική βία, πρόστιμα, φόβο και τρόμο.

"Δυο ακόμα κρίσιμες εβδομάδες" η μόνιμη επωδός των όπου γης κυβερνώντων. Αντέξτε ακόμη δυο βδομάδες...Και τα καταστήματα κλειστά, οι επιχειρήσεις η μια μέτα την άλλη βάζει λουκέτο, η ανεργία στα ύψη, τα ψυχολογικά στο ζενίθ, η σωματική βία και οι αυτοκτονικές τάσεις στο κόκκινο.

Δυο ακόμη βδομάδες...και οι άνθρωποι πεθαίνουν από καρδιακά και εγκεφαλικά, γιατί φοβούνται να πάνε ή ακόμα χειρότερα δεν τους δέχονται οι γιατροί, υπό τον φόβο του ιού.Δυο ακόμη βδομάδες...και ξεχάσαμε πως φαίνονται τα πρόσωπα των γονιών, των φίλων, των αδελφών.Μια μάσκα τα κρύβει για το καλό.Ξεχάσαμε πως είναι να χαμογελάς, ν' αγκαλιάζεις, να χαϊδεύεις και να φιλάς αυτούς που αγαπάς.Οι παιδικές χαρές βουβές και ορφανές από χαρούμενες φωνές.

Δυο ακόμη βδομάδες...και οι εκκλησιές κλειστές,Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, Χριστούγεννα... Μακριά από το ποτήριο της ζωής ο άνθρωπος θεριεύει και στο τέλος δαιμονίζεται. Απόδειξη; Υμνεί με τραγούδια τον πονηρό και χλευάζει όποιον πιστεύει στον Χριστό.

Ένας χρόνος πανδημίας μα και στυγνής δικτατορίας. Η αντίθετη άποψη φιμώνεται, χλευάζεται και λοιδορείται. Ο τεκμηριωμένος αντίλογος στιγματίζεται μεμιάς ως συνωμοσιολογία. Οι αναρτήσεις στο διαδίκτυο λογοκρίνονται και απορρίπτονται εάν εκφράζουν οτιδήποτε δεν ακολουθεί την παγκόσμια γραμμή.

Ένας χρόνος πανδημίας. Και υπολογίζω: Κατά μέσο όρο 3 ώρες μπροστά από την τηλεόραση, επί 365 μέρες, μας κάνουν πάνω από 1000 ώρες. Ώρες εμφύσισης φόβου, άκρατης προπαγάνδας και πρόκλησης πανικού.Παντού ιός, τρόμος,μάσκες οξυγόνου, εντατικές, θανατικό. Κι αναρωτιέμαι: Μπορεί οποιοσδήποτε έχει υποστεί αυτή την πλύση εγκεφάλου να αλλάξει γνώμη; Αληθινά να δει, κριτικά να σκεφτεί, στον πασηφανή δόλο με θάρρος ν' αντισταθεί; Ταπεινά φρονώ πως όχι. Μόνη πλέον επιλογή δεν είναι τα λόγια και οι αντιπαραθέσεις αλλά η προσευχή.

Φώτιζε μας Κύριε...και δώσε τη λύση γρήγορα.Ένας χρόνος έχει πλέον περάσει κι αποκάμαμε πια ...Σώσε μας Κύριε...

© Αλέξης Αλεξάνδρου 9/3/21

Η μεγαλύτερη πανδημία

 

Η μεγαλύτερη πανδημία δεν είναι η προφανής αλλά εκείνη της υπονόμευσης της λογικής.Είναι η πανδημία της παθητικότητας, της αυτοπαράδοσης, της εκχώρησης της ελευθερίας μας και η κατάργηση της δημοκρατίας στο βωμό της υγειονομικής ασφάλειας. Είναι η πανδημία του φόβου που παραλύει κάθε υποψία αντίδρασης. Είναι η ηθική του καλού παιδιού και του υπεύθυνου πολίτη, που αδυνατεί να σκεφτεί, να αμφισβητήσει και να αρθρώσει λόγο αληθινό σε ότι παρανοϊκό και παράνομο του σερβίρει το σύστημα, ακολουθώντας με αξιοθαύμαστη ευλάβεια ότι του επιβληθεί.

 

Πανδημία τελικά είναι να είσαι σκλαβωμένος και να μην το έχεις πάρει καν χαμπάρι...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 9/3/21

Ο Θεός να μας λυπηθεί...

Ο Λόγος ήταν το αληθινό το φως, που καθώς έρχεται στον κόσμο φωτίζει κάθε άνθρωπο.  Μέσα στον κόσμο ήταν, κι ο κόσμος δι’ αυτού δημιουργήθηκε, μα δεν τον αναγνώρισε ο κόσμος. - Κατά  Ιωάννην (Κεφ. 1,9-10)

Ο Χριστός είναι το φως που φωτίζει τον άνθρωπο που έρχεται κοντά του και καθαρίζει την καρδιά του. Όποιος όμως ζει μακριά του, πλανιέται μέσα στο ψηλαφητό σκοτάδι χωρίς να το αντιλαμβάνεται, χωρίς να το νιώθει, χωρίς να το αισθανεται γιατί έχει πωρωθεί η ψυχή του.Έχει γίνει πλέον πνευματικά τυφλός. Το σκοτάδι το ονομάζει φως και το  φως το καταριέται ως σκοτάδι.

Αυτά τα λίγα πέρασαν από τον νου μου αυτές τις ημέρες με αφορμή δυο περιστατικά της επικαιρότητας. Δυστυχώς ζούμε σε  ένα βαθύ, πνιγηρό σκοτάδι. Απόδειξη; Χαιρόμαστε και καμαρώνουμε στέλνοντας ένα τραγούδι στην Ευρώπη το οποίο υμνεί τον πονηρό κι από την άλλη χλευάζουμε και κατακρίνουμε την προσκύνηση των αγίων λειψάνων.

Μάρτιος 2020-Μάρτιος 2021.Ένας χρόνος πανδημίας, φόβου, εγκλεισμού και αβεβαιότητας. Οι  πολύμηνες δοκιμασίες αντί να μας μαλακώσουν, αντί να μας συνεφέρουν, αντί να μας συγκλονίσουν και να μας συνετίσουν, αντί να μας ξυπνήσουν προς αλλαγή πορείας και έναρξη αληθινής μετανοίας πιο πολύ μας σπρώχνουν στο βούρκο της απωλείας. Αυτοί είμαστε δυστυχώς. Προδότες της πίστης, σταυρωτές του Χριστού, υποτελείς αχρείοι του πονηρού.

Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας ελεήσει. Με όποιο τρόπο κι αν χρειαστεί, φτάνει να σώσουμε την ψυχή μας.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 1/3/21