ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Ομιλία της εβδομάδας με τον γέροντα Νίκων τον Αγιορείτη


Εμείς και οι άλλοι.
Η σχέση, η προσέγγιση, η δυσκολία και η αγάπη.


Καλή ακρόαση!

ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ;

Κοιτάζω μέσα μου ,

μέσα στις εμπειρίες

και στα αισθήματα μου

και μολοταύτα δεν βρίσκω

καμία απάντηση.

Τι σημαίνει ο Θεός για μένα ;

Ένας τρόπος να ερμηνεύσω

τον κόσμο και τη ζωή;

ΟΧΙ!

Πρώτον μου είναι ξεκάθαρο

πως αυτή η εξήγηση

δεν είναι η πηγή

της πίστεως μου σ` αυτόν

και δεύτερον πως η πίστη μου στον Θεό

δεν «εξηγεί» ορθολογιστικά

όλα τα μυστήρια και τα αινίγματα

του κόσμου.

Όχι μια και δύο φορές στη ζωή μου

έπρεπε να σταθώ στο πλευρό

 ενός ετοιμοθάνατου παιδιού

που έπασχε φρικτά.

Και λοιπόν τι ;

Θα μπορούσα να υπερασπιστώ

ή να διακαιολογήσω

αυτούς τους πόνους

και τον ίδιο το θάνατο

«θρησκευτικά» καθώς λένε;

ΟΧΙ!

Μπορούσα μονάχα να πώ

ο Θεός είναι εδώ , ο Θεός υπάρχει.

 Μπορούσα μονάχα να ομολογήσω

πόσο αδύνατον είναι να μετρήσουμε

αυτή την παρουσία με τις γεμάτες θλίψη

γήινες ερωτήσεις μας .

Όχι φυσικά η πίστη δεν είναι προιόν

της ανάγκης μου για εξηγήσεις .

Τότε από πού προέρχεται ;

 ή μήπως προέρχεται

από τον φόβο μου

για την τελική εκμηδένιση,

από εκείνη την παράφορη

και κατ` ουσίαν εγωιστική

εσωτερική επιθυμία να μην εκμηδενισθώ ;

 Όχι αυτό δεν εξηγεί το γιατί πιστεύω

γιατί φαίνεται πως οι υποθέσεις

για την μετά θάνατο ζωή

και την αθανασία

 – ακόμα και οι πιο ευφυείς

φιλοσοφικές υποθέσεις –

είναι παιδιάστικες φλυαρίες .

Δεν είναι ότι επιθυμώ

αιώνια ζωή μετά θάνατο

ο λόγος που πιστεύω στον Θεό ,

το αντίθετο ,

πιστεύω στην αιώνια ζωή

γιατί πιστεύω στον Θεό.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

‘’…Δεν αλλάζει ο άνθρωπος…

Αυτό που είναι, είναι...

 Άδικος κόπος το να προσπαθεί κανείς.

Δεν αλλάζει ο άνθρωπος…

Ας το πάρουμε απόφαση,

για να μην παιδεύουμε ούτε τους άλλους,

ούτε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Δεν αλλάζει ο άνθρωπος…

Ας κοιτάξουμε λοιπόν,

να τα βρούμε με τον εαυτό μας,

να μας αγαπήσουμε όπως είμαστε,

και να αφήσουμε

κατά μέρους τις αλλαγές…’’

Και κάπως έτσι, παραμυθιάζουμε

τους εαυτούς μας και μένουμε στάσιμοι,

βολεμένοι στις ζωούλες μας.

Χαϊδεύουμε τα αυτιά μας,

δικαιολογούμε την σαπίλα μας,

παραμένουμε κολλημένοι,

αμετακίνητοι στα πάθη μας,

στις πτώσεις μας, στα λάθη μας.

Κάπως έτσι, επιμένουμε

με νύχια και με δόντια στη φθορά μας…

ΑΧ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΑΜΕ ΤΙ ΧΑΝΟΥΜΕ...

Το θέμα δεν είναι

να εισαι τέλειος και σωστός

μπροστά στα ματια των αλλων

που ζουν μακριά από το φως,

αλλά να αγωνίζεσαι

ν'αγαπήσεις τον Χριστό.

Να μη φοβάσαι τι θα πουν,

αν θα σχολιάσουν

κι αν θα ειρωνευτούν.

Αν η πίστη σου είναι ζωντανή,

αν η φλόγα στην καρδιά σου

είναι αληθινή,

όλα αυτά σ'αφήνουν αδιάφορο.

Κι όσο οι άλλοι κρίνουν

και σχολιάζουν την ζωή σου,

εσύ θ'αγιάζεις την πνοή σου.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...

Η προσευχή αυτή είναι μια ευχή.

Όλοι μαζί.

Μαζί Σου.

Όταν έρθει η ώρα για τον καθένα.

Εσύ λοιπόν καλύτερα να σωπαίνεις

μπρος στους ανθρώπους

και ν'ανοίγεις την καρδιά σου

στο Θεό.

Αχ και να ξέραμε τι χάνουμε

μακριά Σου Κύριε...

                Αλέξης Αλεξάνδρου 27/9/18                    

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΟΥ

Κάποτε ένας απογοητευμένος άνθρωπος 
περιφερόμενος τους λοφίσκους

που περιέβαλαν την πόλη του,
συνάντησε έναν βοσκό
που έβοσκε το κοπάδι με τα πρόβατά του.

Βλέποντάς τον ο βοσκός

να είναι αναστατωμένος τον ρώτησε:

-Τι σε απασχολεί, φίλε μου;

-Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά, του απάντησε.

-Κι εγώ μόνος είμαι, 
αλλά δεν νιώθω θλίψη, είπε ο βοσκός

-Ίσως, γιατί σε συντροφεύει ο Θεός! 
του αποκρίθηκε με έναν τόνο μάλλον ειρωνικό.

-Το μάντεψες, είπε ο βοσκός
αδιαφορώντας για τον ειρωνικό του τόνο.

-Βλέπεις την πόλη μας; συνέχισε ο βοσκός,

βλέπεις τα σπίτια ;
Bλέπεις τα παράθυρά τους;

-Όλα τα βλέπω, απάντησε ο άνθρωπος.
-Τότε δεν πρέπει να απελπίζεσαι,
συνέχισε ο βοσκός.

Ο ήλιος είναι ένας αλλά κάθε παράθυρο της πόλης 

και το πιο μικρό και απόκρυφο,

κάθε μέρα λούζονται στου ήλιου το φως.

Είσαι απελπισμένος μάλλον επειδή το «παράθυρό» σου 

παραμένει ερμητικά κλειστό!

Πηγή:https://proskynitis.blogspot.com.cy

/2017/03/blog-post_11.html

ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ;

Στὴν κοιλιὰ τῆς ἐγκύου δύο ἔμβρυα συνομιλοῦν.

Τὸ ἕνα εἶναι σκεπτικιστής, τὸ ἄλλο,

γεμάτο ἐμπιστοσύνη καὶ πίστη.

Τὸ γεμάτο ἀμφιβολίες ἔμβρυο ρωτάει:

«Καὶ πιστεύεις πραγματικὰ σὲ μιὰ ζωὴ μετὰ τὴ γέννηση;»

Τὸ ἔμβρυο ποὺ πιστεύει, ἀπαντᾶ: «Ἀσφαλῶς, ναί.

Γιὰ μένα εἶναι ἀπόλυτα βέβαιο

ὅτι ὑπάρχει ζωὴ μετὰ τὴ γέννησή μου.

Ἡ ζωὴ ἐδῶ, εἶναι μόνο γιὰ νὰ μᾶς μεγαλώνει,

ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ προετοιμάζουμε τοὺς ἑαυτούς μας

γιὰ τὴ ζωὴ μετὰ τὴ γέννησή μας, ἔτσι ὥστε νὰ εἴμαστε

ἀρκετὰ δυνατὰ γιὰ ὅ,τι μᾶς περιμένει μετά.»

Ὁ μικρὸς σκεπτικιστὴς ἔχει ἐκνευριστεῖ:

«Αὐτὸ εἶναι ἀρκετὰ ἀνόητο.

Δὲν ὑπάρχει ζωὴ μετὰ τὴ γέννηση.

Πῶς θὰ ἔμοιαζε μιὰ τέτοια ζωή, οὕτως ἢ ἄλλως;»

Ὁ μικρὸς πιστὸς ὅμως, ὑποστηρίζει: «Δὲ γνωρίζω.

Ἀλλὰ σίγουρα θὰ ἔχει πολὺ περισσότερο φῶς ἀπὸ ἐδῶ.

Καὶ ἴσως νὰ στεκόμαστε στὰ πόδια μας

καὶ νὰ τρῶμε μὲ τὸ στόμα μας!»

Τὸ γεμάτο ἀμφιβολίες ἔμβρυο ξεσπάει:

«Ἕνα μάτσο ἀνοησίες!

Δὲν ὑπάρχει τέτοιο πράγμα ὅπως τὸ περπάτημα.

Καὶ φαγητὸ μὲ τὸ στόμα εἶναι πραγματικὰ

μιὰ ἐντελῶς γελοία ἰδέα – ἔχουμε τὸν ὀμφάλιο λῶρο,

ποὺ μᾶς τροφοδοτεῖ ἀρκετὰ καλά, ἤδη!

Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του μᾶς δείχνει

ὅτι ἡ ζωὴ μετὰ τὴ γέννηση εἶναι ἀδύνατη:

ὁ ὀμφάλιος λῶρος εἶναι πολὺ κοντός!»

Ὁ μικρὸς πιστὸς παραμένει ἀκλόνητος:

«Εἶναι ὄντως δυνατή. Ἁπλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι

λίγο διαφορετικὴ ἀπὸ ὅ,τι εἴμαστε ἐδῶ.»

Ὁ μικρὸς σκεπτικιστὴς σιγὰ-σιγὰ χάνει τὴν ὑπομονὴ του

μπροστὰ σὲ τόση χαζομάρα: «Κανείς, καὶ ἐννοῶ ποτὲ κανείς,

δὲν ἦρθε πίσω μετὰ τὴ γέννηση! Ρίξε μιὰ ματιὰ σὲ αὐτό:

ἡ γέννηση εἶναι ἁπλὰ τὸ Τέλος τῆς Ζωῆς. Τελεία καὶ παύλα.

Καὶ κάτι ἀκόμα γιὰ σένα καὶ τὰ τρελὰ ὄνειρά σου:

Ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ μεγάλη σκοτούρα μέσα στὸ σκοτάδι, αὐτὸ εἶναι!»

Ὁ μικρὸς πιστὸς δὲν τὸ ἀφήνει ἔτσι:

«Τὸ παραδέχομαι ὅτι δὲν γνωρίζω πῶς ἀκριβῶς

εἶναι ἡ ζωὴ μετὰ τὴγέννηση… ἀλλὰ σὲ κάθε περίπτωση ἐμεῖς

θὰ δοῦμε τελικὰ τὴ μητέρα μας καὶ αὐτὴ θὰ μᾶς φροντίσει.»

Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Είναι η προσευχή μου.

Κι αν η προσευχή μου ενδιαφέρει κάποιον,

τότε ή τέχνη μου είναι χρήσιμη.

Το χρέος του ανθρώπου είναι να υπηρετεί.

Ο κόσμος φτιάχτηκε πάνω σ' ένα μοναδικό τύπο σχέσεως,

χάρις στον Θεό, τη διακονία. [...]

‒ Αντί να πούμε διακονούν, θα μπορούσαμε 

να πούμε ν' αγαπούν;

‒ Ασφαλώς.

‒ Και με ποιο τρόπο ή τέχνη μπορεί να ̓ναι 

έτσι διακονία και αγάπη;

‒ Α... Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα μυστήριο.

Είναι το μυστήριο της δημιουργίας.

Θα μπορούσαμε να ζήσουμε είκοσι, τριάντα αιώνες,

ποτέ δεν θα μαθαίναμε πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος,

όπως δεν θ' αποκρυπτογραφήσουμε ποτέ

το μυστήριο της δημιουργίας.

Οταν γονατίζουμε μπροστά σε μια εικόνα

και προσευχόμαστε στον Θεό

βρίσκουμε τα αληθινά, τα σωστά λόγια.

Με τον ίδιο τρόπο, όταν απευθύνεις

την τέχνη σου στον Θεό σαν μια προσευχή,

βρίσκεις τα σωστά πρόσωπα

που θα βάλεις στο έργο σου.

 Αντρέι Ταρκόφσκι, (1932‐1986)

Ρώσος σκηνοθέτης