ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ;

Κανένας, ποτέ, δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν Θεό

ἐπειδή θέλησε νά γίνει καλύτερος!

Κανένας, ποτέ, δέν ἔφυγε ἀπό τήν ἐκκλησία, 
ἐπειδή δυσκολευόταν νά κατανοήσει τό πιστεύω της!

Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος ποτέ δεν ξεκόβει από την εκκλησία 
και από τον Θεό για κάποια λογική αιτία,
για κάτι το καλύτερο, το πνευματικότερο, το ἁγιότερο. 

Τότε, γιατί φεύγει; γιατί ξεκόβει; γιατί ἀπομακρύνεται; 
Απλά γιατί ὁ νόμος του Θεού τον «στενεύει». Και έτσι προτιμάει κάτι «άλλο»!

Ἡ πρώτη αἰτία, πού ὁδηγεῖ τήν ψυχή 
μακριά ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια.

 Ὅταν το εγώ τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει ἀπό αὐτάρκεια καί αὐταρέσκεια 

καί πιστεύει ὅτι τά ξέρει ὅλα,καί ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη διδασκαλίας 
ἀπό κανένα· οὔτε ἀπό τόν Θεό!

Ἡ ὑπερηφάνεια συνήθως εἶναι ἕνα φαινόμενο πού παρατηρείται 
ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους, πού ἡ λίγη γνώση πού ἀπέκτησαν, 
μπαίνει σέ ἄδειο κεφάλι, καί ἐνεργεῖ ὅπως τό κρασί σέ ἄδειο στομάχι!

Δεύτερη αἰτία εἶναι τά ἐγκόσμια-τά ὑλικά. 
Ἡ ψυχή ἀπορροφᾶται τόσο πολύ μέ τίς δραστηριότητες, τίς ἡδονές, 
την προσωρινή ἀσφάλεια... πού ὁ Θεός θεωρεῖται πιά 
σαν μια περιττή, παραπανίσια, ευλάβεια.

Ἡ ζωή τέτοιων ανθρώπων καταντάει τόσο εξωστρεφής 
πού ἡ πνευματική ζωή (ἡ ζωή του έσω ανθρώπου) πια αφανίζεται 
και ουσιαστικά εκμηδενίζεται!

 Σ᾽ αυτήν την κατηγορία ἀνήκουν οι πολιτικοί, οι κοινωνικά αναρριχώμενοι 
εκείνοι πού κυνηγάνε τα αξιώματα)· και φεύγουν από την ἐκκλησία 
γιατί τάχα με τον σταυρό δέν μπορεῖς νά πᾶς μπροστά.

Καί τρίτη αἰτία εἶναι ἡ σάρκα,τό sex, ὅταν ἡ αἰσθησιακή ἐμπειρία 
ἔχει προβάδισμα ἔναντι τοῦ πνεύματος. 
Τότε ἡ θυσία γίνεται ὅλο καί πιό ἐνοχλητική
καί τό σῶμα καταντάει ἀντικείμενο λατρείας. 
Καί ἡ ἄσχημη ζωή ὁδηγεῖ σέ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως τό κακό δέν σταματάει ἐδῶ!
Συνεχίζεται!Καί ἔρχεται τό ἑπόμενο βῆμα...

Γιά νά δικαιολογήσει τήν ἀπομάκρυνσή του 
ἀπό τόν Θεό, ὁ ἄνθρωπος, στρέφεται ἐναντίον τῆς διδασκαλίας τῆς ἐκκλησίας!

Θά τόν ἀκούσεις νά λέει: 

Ἐγώ δέν πιστεύω στήν ἐξομολόγηση!

Καί θέλει νά πεῖ: Ναί, τό παραδέχομαι ζῶ στήν ἁμαρτία, μά ἐπειδή
δέν θέλω νά τήν διακόψω, 
θά καλύψω τήν ἐνοχή μου μέ ἕνα λογικοφανές κάλυμμα πολεμώντας τό φάρμακο!

Καί ὅταν εἰρωνεύεται ἐκείνους πού πιστεύουν στήν ὕπαρξη τῆς κόλασης 
καί τούς χαρακτηρίζει ἠλίθιους, στήν πραγματικότητα εἶναι σάν νά λέει:

Γνωρίζω πολύ καλά πώς ὅ,τι σπείρω θά θερίσω
καί ἐπειδή θερίζω γιά τόν ἑαυτό μου κακό, κλῆρος μου θά εἶναι ἡ κόλαση.

Μά, ἡ σκέψη αὐτή, ἐπειδή μέ τρομάζει, ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἔχω «ἥσυχη» τήν συνείδησή μου εἶναι νά ἀρνηθῶ τήν ὕπαρξή της .

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί, ας προσέχουμε: 

Ἐκεῖνος πού δέν ἔχει τό θάρρος νά δει τήν πραγματικότητα 
- τίς ἀληθινές αἰτίες πού τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό – 
θά καταφεύγει συνεχῶς στό καμουφλάρισμά τους καί στήν δικαίωσή του!

Fulton Sheen (Καθηγητής Ψυχολογίας)