Κάπου διάβασα
πως η γλώσσα του
Θεού
είναι η σιωπή.
Το θυμήθηκα όταν
κάποιος φίλος
μου διηγήθηκε μια
εμπειρία του:
"Επισκέφθηκα
πολλές φορές
τον φημισμένο
γέροντα
στο γραφικό
χωριουδάκι.
Η μορφή του
σεβάσμια.
Γένια ασπρα σαν
χιόνι,
βλέμμα καθαρό
γαλάζιο
τ' ουρανού.
Και ένα πρόσωπο
φωτεινό.
Μια φωτεινότητα
υπερκοσμια,
ανεξήγητη με τη
λογική.
Ποτέ δεν
μιλήσαμε.
Μόνο επαιρνα την
ευλογία του.
Του φιλουσα το
χέρι.
-Την ευχή σου
πάτερ.
Και όλες,μα όλες
τις φορές,
δάκρυα να
τρέχουν...
Αυθόρμητα.Χωρίς
λόγο.
Και μια
αγαλλίαση...
μια χαρα αλλού
κόσμου.
Χωρίς λόγια.
Γιατί δεν μπορεις
να εξηγησεις αυτό
που νιώθεις.
Σαν να ανοίγει
για λίγο
ένα παράθυρο στον
ουρανό."
Αυτά μου είπε ο
φίλος.
Ο παππούλης αυτός
έφυγε χτες.
Μα είναι πάντα
εδώ.
Δεν καταλαβα και
πολλα
από όσα μου είπε
Ενα μόνο
κατάλαβα.
Πως η αγιότητα
δεν χρειάζεται
λόγια
για να φανερωθεί.
Καλό παράδεισο!
Αλέξης Αλεξάνδρου 28/11/16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου