Ο Θεός θέλει την αγάπη μας. Δεν την απαιτεί.
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που γεννιέται και
ζει μόνο μέσα στον αέρα της ελευθερίας, έξω απ’ αυτόν παύει να υπάρχει, διαστρέφεται,
αλλοιώνεται, πεθαίνει. Γι’ αυτό ο Θεός μας αφήνει τελείως ελεύθερους… για να
κερδίσει την αγάπη μας, που μπορεί να γεννηθεί μόνο μέσα σ’ αυτή την ελευθερία.
Τι έχουμε εμείς και μας αγαπάει ο Θεός; Κάποια
ομορφιά, κάποια εξυπνάδα, κάποια δύναμη, κάποια αρετή; Τίποτα! Είμαστε
ανύπαρκτοι μπροστά Του. Και όχι μόνο δεν έχουμε κάτι που ν’ αξίζει να μας
αγαπήσει κανείς, αλλά έχουμε και πάρα πολλά που βρωμάν και απωθούν και
προτρέπουν ισχυρά κάποιον να μας αποστραφεί και να μας μισήσει.
Είμαστε μικρόψυχοι στη γενναιοδωρία Του· ελάχιστης
νοημοσύνης απέναντι σε μια απέραντη διάνοια· πονηροί απέναντι στην εξυπνάδα
Του·άρπαγες, τη στιγμή που ολόκαρδα προσφέρει· αυτό που μας χαρίζει πλούσια, ξέχειλα,
εμείς θέλουμε να το αρπάξουμε· απαντάμε στην καλοσύνη Του με αρπακτικότητα και χλευασμό·
αχάριστοι προς τις ευεργεσίες Του· αλαζονικοί στη συμπεριφορά απέναντι στην
παντοδυναμία Του· δόλιοι και ανεπαρκείς απέναντι στη Σοφία Του.
Θέλει να μας χαρίσει από τη Χάρη Του, θέλει να
μας δώσει ομορφιά, ζωή, σοφία, δύναμη. Δε θέλουμε να τα πάρουμε ως δώρα. Ο
εγωισμός μας τα καταστρέφει η υπερηφάνειά μας τα βρωμίζει. Δεν μπορούμε να
κρατήσουμε κανένα από τα δώρα του λόγω της κακής μας προαίρεσης.
Κι αν κάτι απ’ αυτά μείνει στην ψυχή μας, αμέσως
φουσκώνουμε από υπερηφάνεια, λες και το αποκτήσαμε με την αξία μας, λες και δεν
είναι χάρισμα, δώρο χωρίς κόπο. Σηκώνουμε το φρύδι και κοιτάμε υπεροπτικά το
διπλανό μας. Σηκώνεται και το χάρισμα και φεύγει απ’ την ψυχή μας.
«Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε
δίδωσι χάριν» «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον ανωθέν έστι καταβαινον, από
του Πατρος των Φωτων» (Ιακ. 1, 17).
Αθανάσιος
Ρακοβαλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου