Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΣ...

Ο ήλιος κρύφτηκε ξανά.Πύκνωσαν τα σύννεφα,άνοιξαν οι ουρανοί και πάλι βρέχει.Αυτό συμβαίνει και στη ζωή.Πότε ήλιος,πότε βροχή,πότε πανηγύρι και πότε θλίψη.Ας μην κοροιδευόμαστε λοιπόν. Ας μην εθελοτυφλούμε.Η ζωή είναι ένα μείγμα από φως και σκοτάδι.Στη χαρά,στη λιακάδα,όλα ωραία κι εύκολα.Η δυσκολία μας,η αμηχανία μας είναι στο πως αντιδρούμε στον πόνο,στη μοναξιά στις συννεφιασμένες  κι απαράκλητες ημέρες του βίου μας.


Ο Mark Manson υποστηρίζει στο τελευταίο του βιβλίο πως τα βάσανα δεν έχουν καμιά αξία αν τα υπομενεις δίχως σκοπό.Η θλίψη θα έρθει,οι πληγές κάποτε θα αιμορραγήσουν,το παιδί σου θα φύγει,
μπορεί η αρρώστια,η ανεργία,μια επώδυνη προδοσία να κτυπήσει την πόρτα του σπιτικού σου.Το θέμα είναι πως θα αντιδρασουμε σε αυτά.Με υπομονή κι ελπίδα ή κακομοιριά και παραίτηση;Με δοξολογία ή με αντιλογία,με πίστη ή με απελπισία;


Είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή κι εμείς θα σταυρωθούμε όπως τους δύο ληστές στο Γολγοθά.Το ζήτημα είναι να μυρίσουμε και τον παράδεισο.Γιατί τον σταυρό έτσι κι αλλιώς τον κουβαλάς,το σημαντικό είναι που τον πας...

Αλέξης Αλεξάνδρου 16/1/20