Δεν είσαι μόνος

 

 Όχι δεν είναι πάντα όλα ρόδινα.Δεν ξημερώνει η κάθε μέρα πλημμυρισμένη στα χρώματα της χαράς.Όχι,το χαμόγελο στα χείλη είναι φορές που σβήνει για μέρες μέχρι ν'ανθίσει ξανά.Κάποτε η μουσική σωπαίνει κι ακούγεται μόνο το απαρηγόρητο δάκρυ κι ο βουβός πόνος ραγίζει κάθε κύτταρο σου.

Είναι μερικά βράδια που μοιάζουν ατέλειωτα και η μοναξιά μαζί με τα προδοτικα φιλιά περονιάζει αλύπητα τα κόκκαλα σου.Είναι μέρες και βδομαδες ολόκληρες που νιώθεις να βαδίζεις ολομοναχος σ'ένα έρημο δρόμο κι ας έχεις γύρω σου ανθρώπους ένα σωρό.Είναι στιγμές που πνίγεσαι,που μελαγχολείς,που θες από όλους και όλα να εξαφανιστείς.

Όχι φίλη και φίλε μου.Δεν είσαι μόνος.Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί.Που παλεύουν,που ματώνουν που αγωνίζονται,που πληγώνονται και πάλι σηκώνονται.Δεν είναι όλα τέλεια στη ζωή αυτή.Υπάρχει ο πόνος,παρόν η φθορά,η αρρώστια κι ο θανατος,μα πάντα και η πίστη και η ελπίδα της Ανάστασης.

Δόξα τω Θεώ! Μια φράση-γροθιά στη θλίψη. Ένα πανηγύρι χαράς,μια τρελή επανάσταση σε καιρούς χαλεπούς.

Δόξα τω Θεώ! Μαζί για πάντα Χριστέ μου.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 14/5/19

Από εκεί μέσα φαίνεται ο Ουρανός

Σήμερα μου είπε μια νεφροπαθής που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση: «Παππούλη, σταυρώστε, σας παρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση». «Αυτές οι πληγές, της είπα, στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;» «Δώδεκα», μου λέει. «Δηλαδή δικαιούσαι ένα ''εφάπαξ'' και μία σύνταξη μειωμένη», της είπα. Μετά μου δείχνει μια πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει: «Παππούλη, αυτή η πληγή δεν κλείνει, φαίνεται το κόκκαλο». «Ναι, αλλά από εκεί μέσα φαίνεται ο Ουρανός, της λέω. Άντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σου αυξάνει την αγάπη Του, για να ξεχνιέται ο πόνος σου. Φυσικά υπάρχει και η άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι, αλλά τότε εξαλείφεται και ο πολύ μισθός. Επομένως, η προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε η καημένη.

 

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Η απάντηση στον φόβο

Ο φόβος παραλύει τον νου,το σώμα, την ίδια τη ψυχή. Ο φόβος καταργεί την λογική και την κριτική σκέψη και τότε ο άνθρωπος γίνεται έρμαιο των ανέμων του κόσμου, των ψηλών κυμάτων που απειλούν να τον παρασύρουν στον βυθό της ανυπαρξίας.

Και η πίστη; Πού χάθηκε η πίστη; Πού,πότε και πώς απεμπολήσαμε το στήριγμα, την καταφυγή, το θεμέλιο της πραγματικά ελεύθερης ζωής μας; Ο φωνή του προφήτη Ησαΐα ακούγεται μέσα στους αιώνες: "Γιατί εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που απ’ το δεξί σου χέρι σε κρατώ, και που σου λέω: Μη φοβάσαι, έρχομαι να σε βοηθήσω εγώ".(Ησ. 41,13)

Ο φόβος μεγαλώνει όσο απομακρυνόμαστε από τον Κύριο.Ο τρόμος γιγαντώνεται όσο περιμένουμε όλα τα δύσκολα της ζωής, να τα ελέγχουμε.Πίστη μας λείπει, εμπιστοσύνη στον παντοδύναμο Θεό.

Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία...

 

® Αλέξης Αλεξάνδρου 25/8/21

Το νόημα της απλότητας

 Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι,

για να με βρείτε

 αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,

θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,

θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.

 

H κάθε λέξη είναι μια έξοδος

γα μια συνάντηση πολλές φορές ματαιωμένη.

Πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη.

 

 Και τότε μια λέξη αληθινή,

σαν επιμένει στη συνάντηση.

 

 

Γιάννης Ρίτσος «Το νόημα της απλότητας» - «Παρενθέσεις» (1946-1947)

Είναι πιο μακάριο να δίνεις παρά να παίρνεις

Στα γυρίσματα της ταινίας ‟Το νησί” έπρεπε να ξαπλώσω στο φέρετρο. Τρείς φορές το έσκαγα από κει. Δεν άντεχα. Αυστηρό πράγμα το φέρετρο: είσαι ξαπλωμένος, τοίχοι στενοί, και τίποτα άλλο δεν υπάρχει. Ούτε Ευαγγέλιο για να διαβάσεις. Ό, τι μάζεψες στην ψυχή, με αυτά μένεις. Στην αιωνιότητα θα πάρουμε αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις, αυτά που παραχωρήσαμε, αυτά που συγχωρήσαμε, αυτά που δώσαμε. Είναι πιο μακάριο να δίνεις παρά να παίρνεις.

 

+Πιότρ Μαμόνοβ

Τα παξιμάδια και η κατάκριση

Ήταν κάποιος Γέροντας που έτρωγε καθημερινά τρία παξιμάδια. Τον επισκέφθηκε κάποιος αδελφός και όταν κάθησαν να φάνε, έβαλε και για τον αδελφό τρία παξιμάδια. Είδε κατόπιν ο Γέροντας ότι ο αδελφός είχε ανάγκη να φάει περισσότερο και τού ’φερε άλλα τρία. Αφού χόρτασαν και σηκώθηκαν, κατέκρινε ο Γέροντας τον αδελφό και του είπε: «Δεν πρέπει, αδελφέ, να υπηρετούμε τη σάρκα μας». Ο αδελφός έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και έφυγε.

Την επόμενη ημέρα όταν έφθασε η ώρα για φαγητό, έβαλε ο Γέροντας τα τρία παξιμάδια για τον εαυτό του. Αλλά αφού τα έφαγε, αισθάνθηκε πάλι να πεινά αλλά συγκρατήθηκε. Την άλλη μέρα πάλι το ίδιο έπαθε και άρχισε να αισθάνεται εξάντληση. Κατάλαβε τότε ο Γέροντας ότι τον εγκατέλειψε ο Θεός και ρίχνοντας τον εαυτό του ενώπιον του Θεού, άρχισε να παρακαλεί μετά δακρύων για την εγκατάλειψη που του έγινε. Και βλέπει έναν άγγελο που του είπε: «Αυτό σου συνέβη, επειδή κατέκρινες τον αδελφό. Να ξέρεις λοιπόν ότι αυτός που μπορεί να εγκρατεύεται ή να κάνει κάποιο άλλο καλό, δεν το κάνει με δική του δύναμη, αλλά η αγαθότητα του Θεού είναι που ενισχύει τον άνθρωπο».

 

Από το Γεροντικό

Μένει μόνο η αγάπη και η προσευχή

 

Μιὰ φορὰ τὸν ρώτησα: «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αὐτὸς ὁ πολὺς κόσμος φέρνει ταραχὴ στὸν νοῦ σας καὶ στὴν προσευχή σας; Δὲν θὰ ἦταν καλύτερα γιὰ σᾶς νὰ πάτε σ’ ἕνα ἀσκητήριο στὰ Καρούλια καὶ ἐκεῖ νὰ ζῆτε μέσα στὴν εἰρήνη, ὅπως ὁ π. Ἀρτέμιος, ὁ π. Δωρόθεος καὶ ὁ π. Καλλίνικος; Εἴτε νὰ ζῆτε σ’ ἕνα ἀπομονωμένο σπήλαιο, ὅπως ὁ π. Γοργόνιος;».

«Ἐγὼ ζῶ στὸ σπήλαιο», μοῦ ἀπάντησε ὁ π. Σιλουανός.«Τὸ σῶμα μου εἶναι τὸ σπήλαιο τῆς ψυχῆς μου. Καὶ ἡ ψυχή μου εἶναι σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν διακονῶ, χωρὶς νὰ βγαίνω ἀπὸ τὸ σπήλαιό μου».

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

Θεέ μου, αν πεθάνω αύριο, τι θα Σου πω;

Κάθεσαι και σαν τρελός κοιτάς όλα αυτά τα αστέρια και σκέφτεσαι: ‟Θεέ μου, αν πεθάνω αύριο, τι θα Σου πω;” Όπως λέγεται στην προσευχή: αν η σκιά σου είναι τόσο ωραία, πόσο όμορφος είσαι εσύ ο ίδιος; Μια φορά μπήκα σπίτι, σκέφτηκα να ανοίξω υπολογιστή, αλλά δεν υπήρχε ρεύμα.

Και βρέθηκα σε απόλυτο σκοτάδι. Ξαπλώστε μια φορά στο σκοτάδι, κλείστε όλες τις συσκευές και κάντε στον εαυτό σας την ερώτηση: ποιος είμαι και πώς ζω; Είμαι καλό παιδί ή έτσι κι έτσι;»

 

+Πιότρ Μαμόνοβ, Γνωστός από την υπέροχη ρωσική ταινία “Το νησί”

Να γίνεσαι καλύτερος χωρίς διαταγές...

 

Να χαίρεσαι χωρίς να υποκρίνεσαι...Να μιλάς χωρίς να περιαυτολογείς...Να δουλεύεις χωρίς να υποδουλώνεσαι...Να είσαι ελεύθερος χωρίς να γίνεσαι ασύδοτος..Να είσαι τολμηρός χωρίς επίδειξη...Να είσαι εκδηλωτικός χωρίς να είσαι επιπόλαιος...Να παλεύεις χωρίς να απελπίζεσαι..Να είσαι οδηγός χωρίς να κομπαζεις..Να διαλέγεις χωρίς να περιφρονείς...

 

Αγιος Γαβριήλ ο Ομολογητής

Η χαρά των Χριστιανών

 

Ἡ Παναγία εἶναι τὸ πνευματικὸ στόλισμα τῆς ὀρθοδοξίας. Γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἡ πονεμένη μητέρα, ἡ παρηγορήτρια κ᾿ ἡ προστάτρια, ποὺ μᾶς παραστέκεται σὲ κάθε περίσταση. Σὲ κάθε μέρος τῆς Ἑλλάδας εἶναι χτισμένες ἀμέτρητες ἐκκλησιὲς καὶ μοναστήρια, παλάτια αὐτηνῆς τῆς ταπεινῆς βασίλισσας, κι᾿ ἕνα σωρὸ ρημοκλήσια, μέσα στὰ βουνά, στοὺς κάμπους καὶ στὰ νησιά, μοσκοβολημένα ἀπὸ τὴν παρθενικὴ καὶ πνευματικὴ εὐωδία της. Μέσα στὸ καθένα ἀπ᾿ αὐτὰ βρίσκεται τὸ παληὸ καὶ σεβάσμιο εἰκόνισμά της μὲ τὸ μελαχροινὸ καὶ χρυσοκέρινο πρόσωπό της, ποὺ τὸ βρέχουνε ὁλοένα τὰ δάκρυα τοῦ βασανισμένου λαοῦ μας, γιατὶ δὲν ἔχουμε ἄλλη νὰ μᾶς βοηθήσει, παρεκτὸς ἀπὸ τὴν Παναγία, «ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεὸν ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν».

Φώτης Κόντογλου