Είναι φορές που θες να φύγεις μακριά, να χαθείς από προσώπου γης, να μη σε βλέπει κανείς. Να μείνεις μόνος, για να μη χάσεις εντέλει τον εαυτό σου. Και είναι αυτή η φυγή όχι ιδιοτροπία, μήτε αποξένωση μα μια βαθιά ανάγκη της ψυχής να μην χαλαστεί, να μην την αλλοιώσει αυτό το αλλότριο πνεύμα του κόσμου. Ο θόρυβος, το άγχος, οι κατακρίσεις, τα κουτσομπολιά, οι περιττές κουβέντες, οι αχρείαστες, που δεν έχουν μέσα τους κανένα νόημα και ζωή. Που φθείρουν και σου κρύβουν το πολυτιμο φως.
Καθόλου παράξενο να νιώθεις ξένος μέσα στο
πλήθος. Κουρασμένος μέσα στην άνεση. Και θυμάσαι ξανά πως η πιο σοφή επιλογή
είναι η φυγή. Η σιωπή και η προσευχή. Στη μνήμη σου έρχεται πάλι ένα
περιστατικό από το Γεροντικό. Όταν ο άγιος Αρσένιος άκουσε τη θεία φωνή:
"Αρσένιε, φεύγε, σώπα, ησύχαζε και θα σωθείς".
Μονάχα στη σιωπή γιατρεύεται η ψυχή . Κι
εκεί που σμίγει η προσευχή, όταν ο καλός παπάς θυμιάζει μέσα στο λιγοστό φως
των κεριών. Όταν η γη, το χώμα, ο πηλός μπολιάζεται με ουρανό.
Ησύχαζε ψυχή μου...
© Αλέξης Αλεξάνδρου 27/10/21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου