Περί ελευθερίας

 

Καθένας κάνει κάτι πολύ περισσότερο όταν είναι ελεύθερος, παρά όταν εξαναγκάζεται. Και ο Θεός δεν εξαναγκάζει τους ανθρώπους όταν δεν θέλουν, αλλά τους έλκει όταν θέλουν.

 

Ιερός Χρυσόστομος

Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει

 Στὴν κατάσταση ποὺ εἶναι σήμερα οἱ ἄνθρωποι, ὅ,τι τούς λέει ὁ λογισμός κάνουν. Ἄλλοι εἶναι μὲ χάπια, ἄλλοι παίρνουν ναρκωτικά... Κάθε τόσο τρεῖς-τέσσερις ξεκινοῦν νὰ κάνουν μία καινούργια θρησκεία. Ἀνάλογα, λίγα γίνονται, ἐγκλήματα, δυστυχήματα κ.λπ. Βοηθάει ὁ Θεός. Ἦρθε ἕνας στὸ Καλύβι καὶ μοῦ λέει: «Ἔχεις καμμιά κιθάρα;». Πίνει χασίς, ἔχει ὄρεξη νὰ μιλάη – δὲν σὲ ρωτάει ἄν ἔχης ἐσύ ὄρεξη – θέλει καὶ μία κιθάρα!! Ἄλλοι βαρέθηκαν τὴν ζωή τους καὶ θέλουν νὰ αὐτοκτονήσουν ἤ νὰ κάνουν κανένα κακό, γιὰ νὰ γίνη σαματάς. Δὲν εἶναι ὅτι τούς περνάει αὐτὸ σάν βλάσφημος λογισμός καὶ τὸν διώχνουν. Βαρέθηκαν τὴν ζωή τους καὶ δὲν ξέρουν τί νὰ κάνουν. Μοῦ εἶπε ἕνας: «Θέλω νὰ μὲ γράψουν οἱ ἐφημερίδες ὅτι εἶμαι ἤρωας». Οἱ ἄλλοι χρησιμοποιοῦν μερικούς τέτοιους καὶ κάνουν τὴν δουλειά τους. Πάλι καλά, ἀνάλογα, λίγα γίνονται.

Τὸ καλό εἶναι ποὺ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Θεός. Ὁ Καλός Θεὸς τὸν σημερινό κόσμο τὸν φυλάει μὲ τὰ δύο Του χέρια, παλιότερα μόνο μὲ τὸ ἕνα. Σήμερα, μέσα στούς τόσους κινδύνους ποὺ ζῆ ὁ ἄνθρωπος, ὁ Θεὸς τὸν φυλάει ὅπως ἡ μάνα τὸ μικρό τὸ παιδί, ὅταν ἀρχίζη νὰ περπατάη. Τώρα μᾶς βοηθοῦν πιὸ πολύ ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι, ἀλλὰ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ποῦ θὰ ἦταν ὁ κόσμος, ἄν δὲν βοηθοῦσαν!... Τὸ μεγαλύτερο ποσοστό τῶν ἀνθρώπων παίρνει χάπια καὶ εἶναι σὲ μία κατάσταση... Ἄλλος μεθυσμένος, ἄλλος ἀπογοητευμένος, ἄλλος ζαλισμένος. Ἄλλος ἀπὸ τούς πόνους ξενυχτισμένος. Ὅλοι αὐτοί βλέπεις νὰ δοηγοῦν αὐτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, νὰ κάνουν ἐπικίνδυνες δουλειές, νὰ χειρίζωνται ἐπικίνδυνα μηχανήματα. Εἶναι ὅλοι αὐτοί σὲ κατάσταση νὰ ὁδηγοῦν; Μποροῦσε νὰ εἶχε σακατευθῆ ὁ κόσμος.

 

Πῶς μᾶς φυλάει ὁ Θεὸς καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε!

Άγιος Παΐσιος- Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη 

Περί παιδείας

Στην εκπαίδευση είναι πάρα πολύ επικίνδυνο, να δίνουμε προσοχή μόνο στην ανάπτυξη της διάνοιας και στη γνώση και να αγνοούμε την καρδιά. Πάνω από όλα πρέπει να προσέξουμε την καρδιά, γιατί καρδιά ίσον ζωή, αλλά ζωή που την έχει φθείρει η αμαρτία. Πρέπει οπωσδήποτε να καθαρίσουμε την πηγή αυτή της ζωής, να ανάψουμε εκεί την φλόγα της αγνής ζωής, ώστε να ζεσταθεί χωρίς να καεί. Πρέπει να ελέγχουμε δια βίου, όλες τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις ροπές μας. Η κοινωνία είναι διεφθαρμένη, ακριβώς επειδή δεν έχει Χριστιανική παιδεία.

 

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Ο μόνος φιλανθρωπος

 

Το χειρότερο πράγμα για τούς ανθρώπους είναι ό θάνατος: το να γίνω λάσπη, να μεταβληθώ σε σκουλήκια, σε πηλό! Αξίζει τάχα να είναι κανείς άνθρωπος;

Γιατί να σε αγαπήσω, Θεέ μου, αφού αύριο θα μεταβληθώ σε σκουλήκια και πηλό; Να, όμως, πού ό Κύριος Ιησούς Χριστός σε σώζει από τον θάνατο διά της Αναστάσεως Του, εξασφαλίζει την αιώνιο ζωή για την ψυχή σου και το σώμα, όταν εκείνο θα αναστηθεί λαμπερό και θα ενωθεί με την ψυχή. Γι' αυτό και ό Κύριος Ιησούς έχει το δικαίωμα να αποκαλείται ό Μόνος Φιλάνθρωπος, ό μόνος από κατασκευής κόσμου μέχρι της Φοβέρας Κρίσεως. Μονάχα εκείνος πού νίκησε τον θάνατο είναι ό Μόνος Φιλάνθρωπος και όλα τα άλλα είναι άπλες φλυαρίες. Και οι κουλτούρες, οι πολιτισμοί, οι επιστήμες και οι τέχνες;

- Τί αστεία πράγματα! Μα τί να την κάνω την τεχνολογία και την επιστήμη όταν με μεταβάλουν σε σκουλήκια και λάσπη; Εκείνος είναι ό μόνος φιλάνθρωπος, αυτός πού με ελευθερώνει από την αμαρτία, τον θάνατο και τον διάβολο. Γιατί ό διάβολος είναι ό εφευρέτης της αμαρτίας και μαζί μ' αυτήν και του κακού.

 

Άγιος Ιουστίνος Ποποβιτς

Σταυρός ή ψωμί;

 

Θα βάλουν μπροστά σας τον Σταυρό και το ψωμί και θα σας πουν "Διαλέξτε!".*

Εάν η πιο πάνω φράση δεν μας θυμίζει όλα αυτά τα παρανοϊκά που βιώνουμε στην εποχή μας τότε είμαστε βαθιά νυχτωμένοι. Εάν όμως δεν έχουμε σχέση με τον Σταυρό πώς θα τον επιλέξουμε; Εάν πνευματικά είμαστε αδιάφοροι, η Εκκλησία και ο Χριστός μας είναι άγνωστοι πώς θα αντικρίσουμε, πώς θ' αντιληφθούμε τα σημεία των καιρών;

Και θα ρωτήσεις τι είναι ο Σταυρός και τι το ψωμί; Ο Σταυρός είναι "η τεθλιμμένη οδός" (Μάτθ.7,14), η στενή, η δύσκολη, η ανηφορική. Είναι το θέλημα του Θεού στη ζωή μας. Η ομολογία σε καιρούς αποστασίας. Η ελευθερία σε ημέρες δικτατορίας. Ο χλευασμός του κόσμου, οι ειρωνείες, οι ευτελείς χαρακτηρισμοί, οι κοινωνικοί εμπαιγμοί, οι κάθε είδους αποκλεισμοί. Σταυρός είναι να κρατάς την πίστη σου, να υπομένεις, να αντέχεις, να ελπίζεις και να περιμένεις με εμπιστοσύνη τον Θεό. Είναι η θυσία του εγώ για να συναντήσεις τον Χριστό.

Εκείνος που κρατάει στη ψυχή του τον Σταυρό δεν κοιτάζει απλά, μα βλέπει διεισδυτικά, βαθιά. Με μάτια αλλιώτικα, πνευματικά. Βλέπει την ουσία, μυστικά αναγνωρίζει με τη δύναμη του πνεύματος αυτό που οι πολλοί δεν μπορούν να δουν.

Και το ψωμί; Το ψωμί είναι ο κόσμος, οι ευκολίες, τα προνόμια. Η αναίμακτη πορεία , η πλατιά οδός που οδηγεί στην απώλεια. Είναι το βόλεμα, η συνθηκολόγηση στον βιασμό της ψυχής για λίγη ψεύτικη ασφάλεια και τροφή. Είναι το ρίζωμα εδώ στη γη, η σιωπή μπροστά στην αδικία, ο φιλοτομαρισμός. Το να είσαι εσύ καλά και ο διπλανός σου να πεθαίνει, να βασανίζεται κι εσύ ν' αδιαφορείς. Ψωμί είναι να συμβαδίζεις με το σύστημα, όσο απάνθρωπο κι αν γίνεται, να τα έχεις καλά με τους κοσμικούς άρχοντες. Να ξεπουλάς έτσι ανερυθρίαστα την αξιοπρέπεια σου και την ελευθερία σου για μερικά ψίχουλα. Ψωμί είναι το χρήμα που υποδουλώνει και δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αυτάρκειας. Είναι η πνοή, δίχως ζωή.

Άρα λοιπόν όσο κι αν δεν το θέλουμε ή πολλές φορές πλήρως το αγνοούμε οι μέρες μας είναι αποκαλυπτικές και θα πρέπει να επιλέξουμε. Σταυρός ή ψωμί;

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 25/11/21

* Προφητικός λόγος Αγίας Ματρώνας της αόμματης

Η αληθινή πίστη φαίνεται στην ώρα του πειρασμού

 

Υπάρχει πίστη αληθινή, όπως υπάρχει και πίστη ψεύτικη. Η αληθινή πίστη φαίνεται στην ώρα του πειρασμού. Η ψεύτικη πίστη ανθίζει μόνο στον καιρό των ανέσεων και μαραίνεται στην ώρα της δοκιμασίας.

Αυτός, που έχει δυνατή πίστη στον Θεό, αισθάνεται σε κάθε βήμα της ζωής του την παρουσία του Χριστού, και νοιώθει απέραντη χαρά και ειρήνη μέσα στην ψυχή του. Αντίθετα ο ολιγόπιστος μεμψιμοιρεί, λυπάται για τα γήινα, γογγύζει εύκολα, ταράσσεται, γεμίζει άγχος.

Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει Τον εμπιστεύομαι σε όλα. Δεν αλλοιώνω, ούτε ένα γιώτα, ούτε μία κεραία, από τη διδασκαλία Του και από τις εντολές Του! Διαφορετικά γίνομαι αιρετικός! Και ο αιρετικός είναι έξω από τη σωστική Κιβωτό. Θα τον πνίξει ο κατακλυσμός…

 

Γέροντας Γερμανός ο Σταυροβουνιώτης

 

πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/10/blog-post_608.html

Τελικά ό Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους

Ό Θεός άτι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ό διάβολος, άλλα δουλεύει και ό Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ό Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό.

Γι’ αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ό Θεός, πού κυβερνά τα πάντα και θα καθίσει τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθεί για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα. Θα αμειφθούν αυτοί πού θα βοηθήσουν μία κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός πού κάνει το κακό. Τελικά ό Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ό καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη.

Άγιος Παΐσιος

Λόγοι σωτηρίας

 

-Δεν πρέπει παιδιά μου, να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε, ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών.

-Χωρίς την ψυχήν μας καθαρήν, δεν έχουμε κανένα όφελος από τη Θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό να μη διστάζετε, να μην ντρέπεστε και να εξομολογείσθε. Ό,τι κι αν έχετε κάνει, την πιο μεγάλη αμαρτία, ο πνευματικός έχει την εξουσία από το Χριστό και από τους Αποστόλους με το πετραχήλι του να τη συγχωρήσει.

-Η στεναχώρια είναι η πιο μεγάλη αρρώστια, να τη διώχνετε.

-Στην Εκκλησία βρίσκουμε την υγεία, την παρηγοριά, την ελπίδα και τη σωτηρία της ψυχής μας.

-Πρέπει να είμαστε κοντά στο Χριστό, διότι ουκ οίδατε την ημέραν, ουδέ την ώραν... Εκείνος έχει ορίσει και την ημέρα και την ώρα που θα’ ρθει να μας πάρει. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι.

 

Λόγοι αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία, 22 Νοεμβρίου τιμάται η μνήμη του

 

Ο έμψυχος ναός του Σωτήρος

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

 

Ἀπολυτίκιον Εισοδίων της Θεοτόκου- 21 Νοεμβρίου

Μπροστά στο δικαστήριο της σταυρωμένης αγάπης

Το να σηκώνεις το σταυρό σου καθημερινά δεν είναι απλώς το να αντέχεις τα φορτία και τις μέριμνες της ζωής, αλλά πάνω απ’ όλα το να ζεις αρμονικά με τη συνείδησή σου, το να ζεις μέσα στο φως της κρίσεως της συνειδήσεως.

 Ακόμη και σήμερα, με όλο τον κόσμο να κοιτάζει, ένας άνθρωπος στον οποίο «ουδέν ευρέθη αίτιον» μπορεί να συλλαμβάνεται, να βασανίζεται, να κτυπιέται, να φυλακίζεται ή να εξορίζεται. Όλα αυτά δε «επί τη βάσει του νόμου», χάριν της υπακοής και πειθαρχίας, όλα στο όνομα της τάξης, για το καλό όλων. Πόσοι Πιλάτοι δε νίπτουν τα χέρια τους, πόσοι στρατιώτες σε σπεύδουν να εκτελέσουν τις διαταγές της στρατιωτικής ιεραρχίας, πόσοι άνθρωποι υπάκουα, δουλόπρεπα δεν τους χειροκροτούν, ή τουλάχιστον δεν κοιτάζουν σιωπηλά το κακό που θριαμβεύει;

 Καθώς μεταφέρουμε το σταυρό, καθώς τον προσκυνούμε, καθώς τον ασπαζόμαστε, ας σκεφτούμε τη σημασία του. Τι μάς λέει, σε τι μάς καλεί; Ας θυμηθούμε το σταυρό ως επιλογή από τη οποία κρέμονται τα πάντα στον κόσμο, και που χωρίς αυτόν όλα στον κόσμο γίνονται θρίαμβος του κακού και του σκότους.

Ο Χριστός είπε, «εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον» (Ιωαν. 9, 39). Σ’ αυτή την κρίση, μπροστά στο δικαστήριο της σταυρωμένης αγάπης, της αλήθειας και της καλωσύνης δικάζεται ο καθένας μας.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν 

Αναδημοσίευση από: "Αμφοτεροδέξιος..." (amfoterodexios.blogspot.com)

Ο άνθρωπος της χάριτος λάμπει εσωτερικά σαν αστέρι

Ο άνθρωπος της χάριτος λάμπει εσωτερικά σαν αστέρι. Συχνά, μάλιστα, η εσωτερική αυτή λαμπρότητα περνά από την ψυχή στο σώμα και γίνεται ορατή στους άλλους.

Όταν έμενα στην Πετρούπολη, στη δεκαετία του 1840, ακούγοντας γι’ αυτό από κάποιους, θέλησα να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. Ήμουνα, βλέπεις, νεαρός τότε και δύσπιστος. Έτυχε, λοιπόν, να με επισκεφθεί ένας μοναχός, στον οποίο οι ενέργειες της χάριτος ήταν ήδη έκδηλες. Αρχίσαμε να μιλάμε για πνευματικά ζητήματα. Όσο πιο πολύ αυτοσυγκεντρωνόταν, όσο πιο πολύ η σκέψη του βάθαινε, τόσο πιο φωτεινό γινόταν το πρόσωπό του· ώσπου, τελικά, έγινε λευκό σαν το χιόνι, με τα μάτια του ν’ αστράφτουν. Λένε ότι και ο γέροντας Σεραφείμ του Σαρώφ πολύ συχνά έλαμπε, ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής, και όλοι τον έβλεπαν φωτόλουστο.

Πολλές τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε στις διηγήσεις των αγίων πατέρων. Αναφέρεται, για παράδειγμα, στο Γεροντικό ότι ο αββάς Ιωσήφ της Πανεφώ, όταν προσευχόταν με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, τα δάχτυλά του γίνονταν σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Το αποκάλυψε ο αββάς Λωτ, που το είδε. Για τον αββά Αρσένιο, πάλι, είναι γραμμένο το ακόλουθο περιστατικό: Πήγε κάποτε στο κελί του, στη Σκήτη της Αιγύπτου, ένας αδελφός. Χτύπησε την πόρτα, μα δεν πήρε απάντηση. Σκύβοντας τότε, κοίταξε μέσα από τη θυρίδα. Και τι να δει! Ο αββάς Αρσένιος ήταν όλος φωτιά! Ένας από τους πατέρες, τέλος, όταν συνάντησε τον αββά Σιλουανό, είδε το πρόσωπό του και το σώμα του να λάμπουν σαν αγγέλου. Και μην μπορώντας ν’ ατενίσει εκείνη την τόση λαμπρότητα, έπεσε με το πρόσωπο στη γη.

Σε κάθε εποχή υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι της χάριτος… Όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι του Θεού μετέχουν χαρισματικά στο άκτιστο φως –δηλαδή στην άκτιστη ενέργεια– του Κυρίου, στο φως που αξιώθηκαν να δουν οι άγιοι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης στο όρος Θαβώρ, όταν Εκείνος μεταμορφώθηκε, όταν «το πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο» (Ματθ. 7:2) και «τα ρούχα Του έγιναν αστραφτερά, κατάλευκα σαν το χιόνι» (Μαρκ. 9:3).

 

Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 99, 102, 105.

 

Πηγή: https://www.koinoniaorthodoxias.org/martiria-kai-didaxi/oso-den-zeis-pneymatika-min-perimeneis-eytyxia/

Κρίση χωρίς γνώση

Ένα κορίτσι δεκαπέντε ετών, ήρθε στο ραντεβού μου μια φορά (ήμουν γιατρός πριν γίνω ιερέας) και είδε ότι είχα το Ευαγγέλιο στο γραφείο μου δίπλα σε ιατρικά είδη. Με όλη την εμπιστοσύνη της νεολαίας, είπε: ′′ Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να πιστέψει ένας άνθρωπος σε τέτοιες ανοησίες ".

Τη ρώτησα τότε: ′′ Το έχεις διαβάζει; " Εκείνη απάντησε: ′′ Όχι ".

′′ Οπότε θυμήσου : μόνο πολύ ηλίθιοι άνθρωποι κρίνουν πράγματα που δεν ξέρουν... "

 

Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλουμ, Από το βιβλίο ′′ Μάθε να προσεύχεσαι ′′

Αυτεξούσιο

 

Ο Θεός δεν αναγκάζει κανένα από εμάς, αλλά είναι όπως ο ήλιος που στέλνει τις ακτίνες του και φωτίζει όλον τον κόσμο. Εκείνος που θέλει να τον βλέπει, φωτίζεται από αυτόν, ενώ εκείνος που δεν θέλει να τον βλέπει, δεν εξαναγκάζεται απ' αυτόν. Και κανένας άλλος δεν είναι αίτιος που στερείται κάποιος το φως, παρά ο ίδιος που δεν θέλει να το έχει. Γιατί ο Θεός έκανε τον ήλιο και τα μάτια, κι ο άνθρωπος έχει εξουσία να δει. Έτσι κι εδώ. Ο Θεός όλους τους καταφωτίζει με τις γνώσεις σαν ακτίνες, και μετά τη γνώση έδωσε και τη πίστη σαν μάτι.

 

 Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

Μην προδώσεις ποτέ σου την ελπίδα

Ναι, μπορεί να έρχονται στιγμές που τα πόδια σου να λυγίζουν και οι δυσκολίες το ηθικό σου να τσακίζουν.Μέρες που τα σύννεφα σου κρύβουν το φως και τη ζεστασιά του ήλιου. Νύχτες ατελείωτες που τα δάκρυα σου σμίγουν μυστικά με τη βροχή που χτυπά ρυθμικά στο παράθυρό σου.

Ναι, αυτός ο κόσμος είναι δύσκολος και σε πληγώνει, μα σε παρακαλώ μην αποκάμεις. Μην προδώσεις ποτέ σου την ελπίδα. Σκέψου πως όλα αυτά που τώρα εσύ περνάς και σου φαντάζουν βουνό τα ζουν όλοι οι άνθρωποι . Ακόμα και ο μεγάλος  προφήτης Δαυίδ. Μόνο που αυτός  τις θλίψεις και τον πόνο του τα έκανε ικεσία, παράπονο, σχέση, κραυγή, προσευχή στον Θεό: " Κύριος στερέωμα μου και καταφυγή μου και ρύστης μου.Ο Θεός βοηθός μου, ελπίω επ'αυτόν, υπερασπιστής μου και κέρας σωτηρίας μου  και αντιλήπτωρ μου" (Εσύ είσαι, Κύριε, το καταφύγιό μου, το φρούριό μου κι ο ελευθερωτής μου. Θεέ μου, είσ’ ο βράχος μου, όπου και καταφεύγω, η ασπίδα μου κι η δύναμη που με λυτρώνει,είσαι ο ψηλός ο πύργος μου, το καταφύγιό μου. Είσ’ ο σωτήρας που με σώζει από την αδικία. (Ψαλμός 17,3)

Πάντα να ελπίζεις. Στον Θεό όμως, όχι σε ανθρώπους, μήτε στον εαυτό σου. Και να θυμάσαι πως εκεί που στάζει το σημερινό σου δάκρυ, θα φυτρώσει αύριο ένα γλυκό χαμόγελο και ο πικρός  Γολγοθάς που σήμερα περνάς , θα ξημερώσει την αυριανή Ανάσταση.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 3/11/21

Ιατρός ψυχών και σωμάτων

Ένα πρωινό, από το λιμάνι του Πειραιά επιβιβάζω μια ψυχολόγο. Η ψυχολόγος αυτή εργάζεται στην επαρχία. Διάλογος με την ψυχολόγο:

-Εκεί που είστε, δεν θα έχετε πολλή δουλειά, ε;

-Αν έχω; Δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα!

-Δεν είναι δυνατόν! Αν στην επαρχία δεν προλαβαίνετε να πάρετε ανάσα, τότε εδώ στην Αθήνα οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι δεν θα έχουν χρόνο ούτε να κοιμηθούν. Γελάει.

-Ε, ναι! Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.

-Δηλαδή, όλοι οι Έλληνες έχουμε ψυχολογικά προβλήματα;

-Ναι, οι περισσότεροι έχουμε πολλά προβλήματα. Με αποτέλεσμα να παρουσιάζουμε άγχος, νεύρα, μελαγχολίες, ανασφάλεια για το αύριο.

-Και εσείς σαν παντογνώστες τους τα λύνετε;

-Πιστεύω πως ναι.

-Α, μάλιστα! Είπα κι εγώ τι έγινε κι ο κόσμος λογικεύτηκε και ηρέμησε! Να η εξήγηση. Τους κάνατε όλους καλά! Συγχαρητήρια, είστε όλοι οι ψυχολόγοι αξιόλογοι, είστε όλοι άνθρωποι του Θεού!

-Γιατί; Μόνο οι άνθρωποι του Θεού κάνουν θαύματα; Κι εμείς μπορούμε να κάνουμε! Δεν ξέρω αν η κυρία κατάλαβε την ειρωνεία μου. Εγώ συνεχίζω:

-Γλυκιά μου, θαύματα εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε, θαύματα κάνουν οι άνθρωποι, που έχουν πιστέψει με όλη την καρδιά τους στον Θεό και έχουν αφεθεί σ’ Εκείνον, τον ένα και μοναδικό γιατρό της ψυχής και του σώματος. Τον Τριαδικό Θεό μας.Γιατί, καλή μου, μόνο ο Θεός μπορεί να μας βγάλει από το άγχος, από την ανασφάλεια του αύριο, από τη μοναξιά της ψυχής μας. Γιατί μόνο Εκείνος γνωρίζει την ψυχή μας, κανένας άλλος. Όσα βιβλία κι αν διαβάσετε, την ψυχή μας δεν μπορείτε να τη γνωρίσετε! Μόνο ο Θεός τη γνωρίζει, γι’ αυτό και μόνο εκείνος μπορεί να τη γιατρέψει.

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής Πορφυρίας.

Να κατακτήσετε το φως

 

Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν' αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν' αγιάσει, αν το θέλει.Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι.

Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σάς πονάει το στήθος. Να εργάζεσθε με εγρήγορση, απλά, απαλά, χωρίς αγωνία,με χαρά κι αγαλλίαση,με αγαθή διάθεση.Τότε έρχεται η θεία χάρις.

Όλα τα δυσάρεστα, που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σάς καταπονούν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.

Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε.Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν' ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως.Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού. Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μαςστον Χριστό.

 

Αγιος Πορφύριος

 

Μετανοιώνω...

 

Μετάνοια θα πει αλλάζω. Τον τρόπο που σκέφτομαι, το πως φέρομαι, πως επικοινωνώ, πως μαθαίνω πάλι να συγχωρώ και να συνυπάρχω με τον άλλο.

Μετάνοια θα πει αλλαγή. Γαλήνιο φως που σκορπίζει τα σκοτάδια, ουράνια ελπίδα που στέκεται γερά σ' έναν κόσμο θλίψης, προσδοκία ανάστασης τις δύσκολες ώρες της προσωπικής σταύρωσης.

Μετάνοια θα πει διαρκής ανανέωση, συνεχής ανακαίνιση της ύπαρξης, μια καινούρια ματιά, αγνή και καθαρή που χαρίζει ο Θεός στο πλάσμα του, που με πίστη και πόθο την επιζητεί.

Αναφέρει σχετικά ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: " Αληθινή μετάνοια δεν είναι μονάχα το να θλίβεται κανείς για τα αμαρτήματα που έχει διαπράξει, αλλά είναι η πλήρης μεταστροφή της ψυχής από το σκότος προς το φως, από τα γήινα προς τα ουράνια, από το εγώ προς τον Θεό".

 

Χάριζε μας πνεύμα μετανοίας Κύριε...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 14/6/21

Να μην αγαπάμε με λόγια, μήτε με τη γλώσσα, αλλά έμπρακτα κι αληθινά

Την αγάπη προς το Θεό τη συνιστούν η απουσία των παθών και η αφθονία των αρετών. Το μίσος προς τα πονηρά, από το οποίο προκύπτει η απουσία των παθών, αντεισάγει τον πόθο και την απόκτηση των αγαθών. Εκείνος που είναι εραστής και κάτοχος των αγαθών, πώς να μην αγαπά ξεχωριστά τον αυτάγαθο Κύριο, τον μόνο χορηγό και φύλακα κάθε αγαθού, μέσα στόν Οποίο μένει με έξοχο τρόπο ο ίδιος και τον Οποίο έχει μέσα του με την αγάπη, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου: «Όποιος μένει στην αγάπη, μένει μέσα στο Θεό και ο Θεός μέσα σ' αυτόν» (Α΄ Ιω. 4, 16). Μπορεί κανείς να δει ότι όχι μόνον η αγάπη προς το Θεό γεννιέται από τις αρετές, αλλά και ότι οι αρετές γεννιούνται από την αγάπη. 

Γι' αυτό και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο, άλλοτε λέει: «Όποιος κρατάει τις εντολές μου και τις τηρεί, αυτός είναι που με αγαπά»(Ιω. 14, 21), και άλλοτε: «Όποιος με αγαπά, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). Αλλά ούτε τα έργα των αρετών είναι αξιέπαινα και ωφέλιμα σ' εκείνους που τα εκτελούν χωρίς αγάπη, ούτε πάλι κι η αγάπη χωρίς τα έργα. Το πρώτο το φανερώνει με πολλά ο Παύλος, γράφοντας προς τους Κορινθίους: «Αν κάνω αυτά και αυτά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν ωφελούμαι καθόλου» (Α΄ Κορ. 13, 3)· το δεύτερο πάλι, ο εξαιρετικά αγαπημένος από το Χριστό μαθητής, λέγοντας: «Να μην αγαπάμε με λόγια, μήτε με τη γλώσσα, αλλά έμπρακτα κι αληθινά» (Α΄ Ιω. 3, 18).

 

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

Η σιωπηλή στάση θα φέρει τη νίκη

 

Η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής. Εμείς πρέπει να ζούμε ως εσταυρωμένοι.

Αυτό συνιστά η Ορθόδοξη πνευματικότητα. Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός άµωµος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού»         (Ησ. νγ’ 7).

Όταν εξασκήσουμε βία στην βία, δεν κάνουμε τίποτε. Η μαρτυρική (σιωπηλή) στάση θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια νίκης.

 

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Είσαι πραγματικά ελεύθερος;

Δεν υπάρχει ελεύθερος άνθρωπος κανένας παρά μόνο αυτός που ζει κοντά στο Χριστό. Αυτός είναι υπεράνω κάθε συμφοράς. Αν ο ίδιος δε θέλει να αδικήσει τον εαυτό του, οι άλλοι ποτέ δεν έχουν τη δύναμη να τον βλάψουν, μένει απρόσβλητος. Δεν τον βασανίζουν τα οικονομικά προβλήματα. Γιατί ξέρει πως «τίποτα δε φέραμε στον κόσμο αυτό.

Κι είναι φανερό ότι ούτε και να πάρουμε κάτι μαζί μας φεύγοντας θα μπορέσουμε». Δεν τον τρώει η επιθυμία για δόξες και τιμές. Γιατί έμαθε πως «το δικό μας πολίτευμα είναι στον ουρανό». Δεν τον στενοχωρεί να τον βρίσουν ούτε τον εξοργίζει αν τον χτυπήσουν.

Για τον χριστιανό υπάρχει μία και μόνη συμφορά: να μην κάνει το Θέλημα του Θεού. Άλλο τίποτα δε θεωρεί συμφορά, ούτε την απώλεια των χρημάτων, ούτε τους μεγαλύτερους κινδύνους. Κι αυτό που όλοι το τρέμουν, το να φύγει απ’ αυτό τον κόσμο και να πάει στον άλλο, εκείνος το θεωρεί πιο ευχάριστο απ’ τη ζωή.

 

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Περί αγάπης

Η αγάπη είναι η μητέρα, η πηγή και η ρίζα όλων των αγαθών και η οποία συγκρατεί και ενισχύει όλη μας τη ζωή. Ας ακούσουμε τον Απόστολο Παύλο που λέει: ''Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη...'' (Γαλ. 5,22). Πρόσεχε την ακρίβεια των λέξεων και τη σειρά της διδασκαλίας. Έβαλε πρώτη την αγάπη και ύστερα ανάφερε τα άλλα. Φύτεψε το δέντρο και ύστερα έδειξε τον καρπό. Έβαλε τα θεμέλια και ύστερα πρόσθεσε την οικοδομή. Άρχισε από την πηγή και ύστερα έφθασε στους ποταμούς.

Αν επικρατούσε παντού η αγάπη, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας! Αν όλοι έδιναν αγάπη και εισέπρατταν αγάπη, κανένας δεν θα αδικούσε σε τίποτε και οι φόνοι, φιλονικίες, πόλεμοι, επαναστάσεις, κλοπές, πλεονεξίες και όλα τα κακά θα εξαφανίζονταν. Ακόμα και το όνομα ''κακία'' θα ήταν άγνωστο.

 

Ιερός Χρυσόστομος

Ο Θεός συνεχίζει να βοηθά ασταμάτητα

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν, που κάνουν τη δουλειά τους με το φως του ηλίου από το πρωί μέχρι το σούρουπο, χωρίς να κοιτάξουν καν τον Ήλιο, χωρίς να αισθανθούν τον Ήλιο, χωρίς να σκεφθούν ούτε με μία σκέψη τον Ήλιο!

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν, που περνούν τη ζωή τους με το φως, τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού, χωρίς να κοιτάξουν καν τον Θεό, χωρίς να σκεφθούν ούτε με μία σκέψη τον Θεό! Και ο Ήλιος σιωπά χωρίς θυμό και συνεχίζει να φέγγει ασταμάτητα. Και ο Θεός σιωπά χωρίς θυμό και συνεχίζει να βοηθά ασταμάτητα.

Όμως όταν γίνεται σκοτάδι, όταν πέσει ομίχλη, όταν δυναμώνει η παγωνιά, τότε οι άνθρωποι θυμούνται τον Ήλιο, στρέφονται προς τον Ήλιο, επαινούν τον Ήλιο. αναστενάζουν για τον Ήλιο. Έτσι και όταν γίνονται συμφορές, ανέχεια, βάσανα αβοήθητα και στενά αδιέξοδα, οι άνθρωποι θυμούνται το Θεό, στρέφονται προς το Θεό, δοξάζουν το Θεό, αναστενάζουν για το Θεό.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Στοχασμοί περί καλού και κακού»

Φίλτρο για τον παράδεισο

        

Εποχές δύσκολες. Μέρες και νύχτες ατέλειωτου εγκλεισμού,φόβου για το αύριο,συνεχόμενης αβεβαιότητας και βουβού πόνου. Κι αν μοιάζει τώρα η ζωή με βήμα σε κινούμενη άμμο,εσύ να στέκεις βράχος.

Ο άνθρωπος του Θεού αυτές τις ημέρες τις πονηρές και στενάχωρες πρέπει να είναι το φως, σ'έναν κόσμο σκοτεινό. Η χρυσή ηλιαχτίδα που ζεσταίνει την καρδιά μετά την καταιγίδα.Η αισιοδοξία που κατατροπώνει του κόσμου την απαισιοδοξία.

Από φόβο, πανικό, άγχος έχουμε χορτάσει. Καιρός πια για κάτι διαφορετικό. Αναφέρει ο αγιασμένος γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: " Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού."

Κόντρα ρόλος. Να αποπνέεις παράδεισο μέσα στην κόλαση, να είσαι ουράνια προσευχή που επουλώνει την πληγή. Μια φωνή ελπίδας μέσα στην απελπισία και η ακλόνητη πίστη μέσα στην αμφιβολία.

Γαλήνεψε Κύριε τις ψυχές μας...

© Αλέξης Αλεξάνδρου 11/2020

 

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο

        

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, απολαμβάνει άκρα ειρήνη, γαλήνη επικρατεί στην καρδιά του και στην ψυχή του βασιλεύει πλήρης αταραξία. Όταν έχει βοηθό του τον Θεό, από τί να φοβηθεί; Από τί να δειλιάσει; Αν ξεσηκωθεί εναντίον του πόλεμος, δεν πτοείται, γιατί ελπίζει στον Κύριο. Αν τον καταδιώξουν πονηροί δεν φοβάται, γιατί ξέρει ότι όλα είναι υπό τον έλεγχο του Κυρίου.

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι γεμάτος πίστη και αγάπη προς τον Θεό, ζει έχοντας θάρρος στην αγαθή του συνείδηση, εμφανίζεται με την παρρησία γιου απέναντι στον ουράνιο Πατέρα του και Τον επικαλείται για να έλθει η βασιλεία Του στη γη και το θέλημά Του να πραγματώνε­ται στη γη όπως και στον ουρανό

Άγιος Νεκτάριος, Από το βιβλίο "Το γνώθι σαυτόν"

 

9 Νοεμβρίου, εορτή του Αγίου Νεκταρίου

Αιώνια αντιβίωση

Το φάρμακο στον πόνο

και τη θλίψη σου.

Τις έγνοιες και τους καημούς σου.

Στην αγωνία,

την ανησυχία,

την ανεργία,

την αδικία,

την αρρώστια.

 

Στης ψυχής την τρικυμία,

αντιβίωση.

Για αρχή 3 φορές κάθε φορά.

Πρωί,μεσημέρι,βράδυ.

 

"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με."

 

Κι ο Κύριος ελεεί,

παρηγορεί και γαληνεύει.

Δίνει κουράγιο κι ελπίδα.

Αγάπη απ'την αγάπη Του,

φως απ'το φώς Του.

 

Νους και καρδιά

συντονίζονται μαζί Του.

Εκεί που βασιλεύει

πάντα η χαρά.

 

"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με".

 

Αιώνια αντιβίωση.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 15/1/18

Μία μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία

Παλιά, όταν γινόταν ένας πόλεμος, ήταν εν αμύνη κανείς και πήγαινε να αγωνισθή, να πολεμήση, για να υπερασπιστή την Πατρίδα του, το έθνος του. Τώρα δεν πάμε να υπερασπίσουμε την Πατρίδα μας ή να αγωνισθούμε, για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι τα σπίτια μας ή να μη μας πάρουν την αδελφή μας και μας ατιμάσουν, ούτε πάμε για ένα έθνος ή για μία ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δεν χαιρετούσες έναν Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δεν χαιρετάς τον διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι. Νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά. Μία μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσουλίνι, αλλά τον διάβολο. Γιʹ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό.

Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.

Αμήν.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

Ξέρεις τι έχω καταλάβει;

Πώς αν περιμένεις να ξημερώσει μέρα που Δεν θα έχεις προβλήματα, άδικα περιμένεις. Τα προβλήματα ποτέ δεν σταματούν. Ούτε οι έγνοιες. Ούτε οι δυσκολίες. Να δίνει μόνο ο Θεός να τα αντέχουμε. Να μας δίνει φώτιση και κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα.

"Πάσα κεφαλή και θλίψη", άκουσα κάποια στιγμή κάποιος να λέει. Κάθε άνθρωπος έχει τις έγνοιες του. Κάθε άνθρωπος κουβαλά και τον Σταυρό του. Αυτό σημαίνει. Και έτσι είναι. Άλλος μεγαλύτερο και άλλος μικρότερο Σταυρό. Καθένας όμως και κάτι κουβαλάει.

Διάβασα κάπου πώς έλεγε ο ο Κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης "Τον Σταυρό μου δεν τον παρατάω κάτω... Δεν θέλω να με βρει ο Χριστός χωρίς τον Σταυρό μου. Και αν ακόμα δεν μπορώ να τον κουβαλώ... τουλάχιστον θα τον σέρνω".

 

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

Οι δυσκολίες ως ευλογίες

 

Αυτό ως χριστιανοί πρέπει ιδιαίτερα να το προσέξουμε και να το πάρουμε ως δεδομένο, ότι «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. 14:22) και δια πολλών βασάνων και πολλών παθημάτων. Να το πάρουμε ως δεδομένο, να το πάρουμε απόφαση και να μην προσπαθούμε ούτε να θέλουμε να ξεφύγουμε. Ούτε επίσης, καθώς, θέλουμε δεν θέλουμε, έρχονται τα διάφορα παθήματα, ακριβώς γιατί είμαστε χριστιανοί, να απογοητευόμαστε, να απελπιζόμαστε ή ακόμη και να νομίζουμε ότι, για να μας συμβαίνουν αυτά, μας άφησε ο Θεός. Αυτά είναι ευλογία από τον Θεό και είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου του Θεού.

H άγνοια μάς κάνει να μην μπορούμε να τα καταλάβουμε τα πράγματα, όπως τα καταλάβαιναν οι άγιοι και όπως τα έπαιρναν οι άγιοι. Αυτό δείχνει πόσο μακριά είμαστε από την αγιότητα, πόσο άρρωστη είναι η ψυχή μας πνευματικά, πόσο δεν έχουμε βρει ακόμη τον δρόμο του Θεού και είμαστε σ’ άλλο δρόμο, άσχετα εάν θεωρητικά είμαστε κάπως χριστιανοί. Βιωματικά, στην πράξη, δεν είμαστε καθόλου χριστιανοί. Διότι αν ήμασταν χριστιανοί, κι εμείς έτσι θα νιώθαμε, έτσι θα τα καταλαβαίναμε και έτσι θα τα επιζητούσαμε.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”

Ένας ανάμεσα σε χιλιάδες

"Με το ν' ανήκεις στη μειοψηφία, ακόμα και στη μειοψηφία του ενός, δεν σημαίνει πως είσαι τρελός."*

---------------------------------------------------

Θυμήθηκα τα πιο πάνω λόγια που διάβασα, σήμερα που γιορτάζει ένας πολύ μεγάλος άγιος των ημερών μας, ο άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και ομολογητής. Ο άγιος αυτός έζησε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, την εποχή της αθεΐας και των σύγχρονων διωγμών. Όταν όλος ο κόσμος έσκυβε το κεφάλι μπροστά στον τρόμο, την καταπίεση, την αδίστακτη τυραννία του καθεστώτος αυτός δήλωνε με περίσσιο θάρρος παρόν ομολογώντας δίχως φόβο Χριστό. Ένας ανάμεσα σε χιλιάδες. Ένας αλλά μέγας, γιατί δεν δίστασε να πάει κόντρα στο ρεύμα, ενάντια στην άθεη και αντίχριστη κοσμική εξουσία.

Μια φορά ο άγιος γέροντας τόλμησε σε μια εκδήλωση να κάψει την 12μετρη φωτογραφία του Στάλιν και το πορτραίτο του Λένιν. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να χτυπηθεί άγρια από το πλήθος και να βρεθεί σχεδόν πεθαμένος με ανοικτό κρανίο και σπασμένα πολλά κόκκαλα. Όταν αργότερα τον ρώτησαν για την πράξη του αυτή τους απάντησε: "Ο Κύριος είπε να μην φτιάχνουμε είδωλα. Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από μένα. Καλοί μου άνθρωποι συνέλθετε! Όσοι άνθρωποι έζησαν σ' αυτήν τη γη ήταν πάντα χριστιανοί! Εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα; Η δόξα ανήκει μόνο στον Θεό.Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και την τρίτη μέρα αναστήθηκε...Τα είδωλα σας δεν θα αναστηθούν ποτέ.Ακόμη κι όταν ζούσαν ήταν νεκρά!". Αποτέλεσμα της πράξης του αυτής ο πολύχρονος έγκλεισμός σε φυλακές και ψυχιατρικές κλινικές. Ο άγιος ήταν "εχθρός του λαού", επικύνδυνος, ανισόρροπος, τρελός. Στο τέλος όμως ο Θεός έκρινε αλλιώς. Τον σαλό (τρελό) ,τον αλλόκοτο, τον παράξενο, τον αντιδραστικό, Εκείνος τον αγίασε.

Πολλές είναι οι φορές που οι άνθρωποι παρασύρονται σε λάθος δρόμους, άστοχες επιλογές, αδιέξοδες καταστάσεις γιατί δεν έχουν σταθερή πυξίδα ζωής, δεν έχουν ξεκάθαρο στόχο και αναπόφευκτα  η καρδιά τους μπερδεύεται και η ψυχή τους παλεύει πελαγωμένη μέσα στα κύματα του κόσμου τούτου της φθοράς. Η πλειοψηφία, η επικρατούσα άποψη το τι λένε και τι πράττουν οι πολλοί δεν ήταν και δεν  είναι ποτέ εχέγγυο της αλήθειας.

Ας θυμηθούμε τα σχετικά λόγια του Χριστού: "Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησεν ο Πατήρ ημών δούναι υμίν την Βασιλείαν"  (Λουκά. Κεφ12,32). Στον Θεό αρκούν οι λίγοι για να διαδώσουν τον λόγο Του. Ας έχουμε υπόψη πως 12 μόνο απλοί  άνθρωποι, οι περισσότεροι αγράμματοι ψαράδες, ευαγγέλισαν όλη την οικουμένη. Κι ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι από τη μεριά του, αποτυπώνοντας στο χαρτί τον πόθο της ψυχής του θα εξομολογηθεί: "Αν όλος ο κόσμος βαδίσει προς μια κατεύθυνση, κι ο Χριστός προς την άλλη, εγώ θα πάω με τον Χριστό".

Ας μην ξεχνάμε ποτέ πως το μονοπάτι για τον ουρανό είναι μοναχικό και δύσβατο. Λίγοι είναι αυτοί που το βρίσκουν και το ακολουθούν πιστά μέχρι το τέλος. Γιατί είναι γεμάτο πόνο, πληγές, συκοφαντίες, δάκρυα, αίματα και προδοσίες. Είναι όμως ο μόνος δρόμος που βγάζει στο αέναο φως, την αγιότητα, την ανέκλάτητη χαρά της αιωνιότητας.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 2/11/21

 

* Γουίνστον Σμιθ, ο πρωταγωνιστής του δυστοπικού και προφητικού βιβλίου του Τζωρτζ Όργουελ "1984 ".

 

2 Νοεμβρίου, αγίου Γαβριήλ του διά Χριστόν σαλού και ομολογητή

Ομολογία

Ο αληθινά πιστός ομολογεί πάντοτε τον Χριστό άφοβα, γιατί συνεχώς ζει σε μετάνοια και με ταπείνωση. Αισθάνεται αδύναμος, αλλά εμπιστεύεται πλήρως τον Χριστό κι ενδυναμώνεται πλούσια. Ομολογεί τον Χριστό που ζει μέσα του.

Μερικές φορές, δυσκολευόμαστε να ομολογήσουμε τον Χριστό και στα πολύ κοντινά και αγαπητά μας πρόσωπα. Τότε, κατά το Ευαγγέλιο, γίνονται «εχθροί του ανθρώπου οι oικιακοί αυτού». Συμβαίνει οι δικοί μας άνθρωποι να μη μας κατανοούν, αλλά κι εμείς να μη κάνουμε καμία προσπάθεια να τους μιλήσουμε διακριτικά για τον Χριστό. Ή μερικές φορές πάμε στο αντίθετο άκρο. Να τους μιλάμε τόσο πολύ για τον Χριστό, που στο τέλος να τους κουράσουμε, να τους μπουχτίσουμε, να τους καταπιέσουμε, ώστε να μη θέλουν ούτε ν’ ακούσουν για τον Χριστό.

Δεν μπορούμε ποτέ να πιέσουμε, να εξουσιάσουμε, ν’ απειλήσουμε κάποιον, ακόμη και τον πιο δικό μας άνθρωπο, ν’ ακολουθήσει τον Χριστό.Ο Χριστός είναι ελευθερία και αγάπη. Προσκαλεί, δεν απαιτεί κι εκβιάζει.

Καλούμεθα να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους στην αγάπη προς τον Χριστό. Όταν ο άνθρωπος είναι αυτοφυλακισμένος στα ισχυρά δεσμά του «εγώ», πάσχει από εγωϊσμό, ατομισμό, εγωπάθεια και υπερηφάνεια δυσκολεύεται ν’ αγαπήσει τους άλλους, πολύ περισσότερο τον Θεό. Έτσι αδυνατεί και να τον ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων.

Όποιος δεν ομολογεί σημαίνει ότι δεν αγαπά.Όποιος δεν αγαπά αυτοκαταδικάζεται σε μια παγερή μοναξιά, που θ’ αρχίσει σε αυτή τη ζωή και θσ συνεχισθεί στην αιώνια. Ο εγωϊστής φίλαυτος την αγάπη του Θεού την αισθάνεται ως φωτιά, δεν την αντέχει, δεν την θέλει, τον ενοχλεί, τον καίει.

 

Απόσπασμα από  το βιβλίο “Η αγιότητα είναι κατορθωτή σήμερα;”

Του Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη