Ένα πρωινό, από το λιμάνι του Πειραιά επιβιβάζω μια ψυχολόγο. Η
ψυχολόγος αυτή εργάζεται στην επαρχία. Διάλογος με την ψυχολόγο:
-Εκεί που είστε, δεν θα έχετε πολλή δουλειά, ε;
-Αν έχω; Δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα!
-Δεν είναι δυνατόν! Αν στην επαρχία δεν προλαβαίνετε να πάρετε
ανάσα, τότε εδώ στην Αθήνα οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι δεν θα έχουν χρόνο
ούτε να κοιμηθούν. Γελάει.
-Ε, ναι! Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.
-Δηλαδή, όλοι οι Έλληνες έχουμε ψυχολογικά προβλήματα;
-Ναι, οι περισσότεροι έχουμε πολλά προβλήματα. Με αποτέλεσμα να
παρουσιάζουμε άγχος, νεύρα, μελαγχολίες, ανασφάλεια για το αύριο.
-Και εσείς σαν παντογνώστες τους τα λύνετε;
-Πιστεύω πως ναι.
-Α, μάλιστα! Είπα κι εγώ τι έγινε κι ο κόσμος λογικεύτηκε και
ηρέμησε! Να η εξήγηση. Τους κάνατε όλους καλά! Συγχαρητήρια, είστε όλοι οι
ψυχολόγοι αξιόλογοι, είστε όλοι άνθρωποι του Θεού!
-Γιατί; Μόνο οι άνθρωποι του Θεού κάνουν θαύματα; Κι εμείς
μπορούμε να κάνουμε! Δεν ξέρω αν η κυρία κατάλαβε την ειρωνεία μου. Εγώ συνεχίζω:
-Γλυκιά μου, θαύματα εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε, θαύματα
κάνουν οι άνθρωποι, που έχουν πιστέψει με όλη την καρδιά τους στον Θεό και
έχουν αφεθεί σ’ Εκείνον, τον ένα και μοναδικό γιατρό της ψυχής και του σώματος.
Τον Τριαδικό Θεό μας.Γιατί, καλή μου, μόνο ο Θεός μπορεί να μας βγάλει από το
άγχος, από την ανασφάλεια του αύριο, από τη μοναξιά της ψυχής μας. Γιατί μόνο
Εκείνος γνωρίζει την ψυχή μας, κανένας άλλος. Όσα βιβλία κι αν διαβάσετε, την
ψυχή μας δεν μπορείτε να τη γνωρίσετε! Μόνο ο Θεός τη γνωρίζει, γι’ αυτό και
μόνο εκείνος μπορεί να τη γιατρέψει.
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής
Πορφυρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου