Η προσευχή όσο ποτέ άλλοτε μοιάζει με εσωτερική κραυγή. Το σώμα ξαφνικά τραντάζεται, ελευθερώνει όλα όσα μήνες τώρα πνίγουν την ψυχή. Το κλάμα γοερό μα συνάμα λυτρωτικό.
- Θεέ μου, σώσε τα παιδιά. Τα παιδιά του κόσμου
Θεέ μου...
Αφού εμείς φανήκαμε ανάξιοι, μικρά
φοβισμένα ανθρωπάκια χωρίς πυξίδα, χαμένοι στη μικροπρέπεια μας. Ανίκανοι ν'
αντιληφθούμε τον κίνδυνο που παραμονεύει. Υποταγμένοι σε μια κίβδηλη ασφάλεια
που μας προσφέρει η φυλακή που μόνοι μας ευλαβικά χτίσαμε.
Έλα εσύ Θεέ μου. Ανάλαβε εσύ Κύριε. Εμείς
δε θελήσαμε, δε μπορέσαμε, φοβηθήκαμε, αφεθήκαμε. Έλα εσύ Θεέ μου και σώσε τα
παιδιά μας.
© Αλέξης Αλεξάνδρου 13/12/21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου