Η ιστορία της ζωής μας

 

Ήταν θυμάμαι αρχές του 2009 όταν οι πρώτες ανησυχίες ακούγονταν για μεταφορά της κρίσης και στον τόπο μας, λόγω του κραχ στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 2008. Τρέξαμε τότε να αγοράσουμε βιβλία να διαβάσουμε και να μάθουμε λίγο για τα οικονομικά. "Φταίνε οι τραπεζίτες, φταίει ο καπιταλισμός, φταίμε κι εμείς" λέγανε τότε και ο καιρός περνούσε.

Τα καταστήματα έκλειναν το ένα μετά το άλλο, οι δουλειές μειώνονταν και οι πρώτες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα ήταν γεγονός. Εμείς ευτυχώς την γλυτώσαμε μόνο με μειώσεις μισθών και είμαστε και ευχαριστημένοι που είχαμε εργασία. Όταν όμως τέτοιο καιρό τον Μάρτιο του 2013 έγινε το κούρεμα καταθέσεων όλοι πάγωσαν.Capital controls, ουρές έξω από τις τράπεζες,  για να πάρουμε τα λεφτά μας.Τα λεφτά μας που ήταν για μας το παν, ο Θεός μας. " Τα λεφτά πάνω από όλα". Δεν το λέγαμε, αλλά αυτό ουσιαστικά πιστεύαμε. Τα πάντα γκρεμίζονταν, τα όνειρα, οι προσδοκίες, οι επιθυμίες για τα μεγαλεία, τα ταξίδια, η μεγάλη ζωή που επιθυμούσαμε έγινε στάχτη. Ο φόβος της χρεοκοπίας και της απώλειας των πάντων είχε εισχωρήσει σε κάθε κύτταρο μας.

Τον Ιούλιο του ίδιου έτους κατ'  ευδοκία Θεού, επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά το Άγιο Όρος. Περισσότερο από περιέργεια καθώς τελείως άσχετοι με εκκλησίες και παπάδες αλλά και με μια έκδηλη αγωνία για το μέλλον. Να μάθουμε από κάποιον διορατικό γέροντα τι θα γίνει με τα λεφτά μας, τις περιουσίες μας, τον τόπο μας. Γεμάτοι απορίες και πολλές ερωτήσεις γραμμένες στο χαρτί, που τελικά δεν χρειάστηκε να απαντηθούν ποτέ. Γιατί, μάλλον εκεί λίγο υποψιαστήκαμε το νόημα, τον βράχο πάνω στον οποίο σκάνε τα απειλητικά κύματα, την οδό και την αλήθεια.Το μυστικό; η εξομολόγηση. Ένα πέπλο βαρύ έπεσε ξαφνικά από τα μάτια της ψυχής και όλα φάνηκαν πιο φωτεινά, αλλιώτικα, ευλογημένα, θεϊκά.

...Πριν 2 χρόνια (2020) η ζωή και πάλι αναποδογύριστηκε. Πανδημία, εγκλεισμοί, αποκλεισμοί, εκβιασμοί, φόβος θανάτου, μάσκες, αντισηπτικά, αποστάσεις, αποξένωση, πρόστιμα, διατάγματα, κρυμμένα χαμόγελα, άδειες παιδικές χαρές, ενέσεις, άρρωστοι που σιγοσβήνουν στις εντατικές,έχθρα και μνησικακία. Και όσοι κάπως τα καταφέραμε να είμαστε ζωντανοί  κάπου κάπου για να παρηγορηθούμε λέγαμε "Πάνω από όλα υγεία, τα υπόλοιπα τακτοποιούνται". Και όπως οι τηλεοπτικές σειρές, το θέμα της πανδημίας κάπου έληξε στις 2 σεζόν...

2022, πόλεμος. Η νέα συμφορά που μας κατακλύζει. Φόβος και τρόμος μην τυχόν και η φωτιά που άναψε έρθει και στη γειτονιά μας. Πυρηνικά, νεκροί, άμαχοι, πρόσφυγες.  Όλοι τώρα ρωτούν για υπόγεια καταφύγια,προμήθειες τροφίμων και για κάψουλες ιωδίου για να αντιμετωπίσουν την ραδιενέργεια. Και το σλόγκαν τώρα άλλαξε ξανά: " Η ειρήνη πάνω απ' όλα". Και οι μέρες, οι μήνες περνούν...

Και οι άνθρωποι συνεχίζουμε το ταξίδι μας σε αυτή τη πρόσκαιρη ζωή πάντα φοβισμένοι. Μια απειλή φεύγει και άλλη έρχεται. Τρομαγμένοι, παρασυρμένοι όπου φυσάει ο άνεμος, δίχως πυξίδα, χωρίς αντιστάσεις, σαν φοβισμένα πουλιά μακριά από τη θαλπωρή της ζεστής φωλιάς. Γιατί άραγε; Γιατί μας έλειψε το ένα, ή μάλλον ο Ένας. Γιατί πήραμε τη ζωή μας λάθος. Γιατί ποτέ δεν ψάξαμε το νόημα, το λόγο της ζωής, γιατί υπάρχουμε, γιατί πονάμε, ποιος είναι ο προορισμός μας.

 "Ζητείται δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού" (Ματθ. 6,33). Αυτό είναι το παν. Πρώτος να είναι στην καρδιά μας ο Χριστός. Ο θησαυρός μας, το πρώτο μας μέλημα, ο πόθος της ψυχής μας να είναι ο Θεός και το θέλημα του. Τα παθήματα τόσων χρόνων μας το δείχνουν ξεκάθαρα.Τα είδωλα του κόσμου ένα ένα καταρρέουν. Χρήμα, υγεία, ειρήνη.Τα ψέματα όμως τελειώνουν. Είναι ώρα επιστροφής. "Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω" (Αποκ.3,20). Χτύπα ο Κύριος την πόρτα της καρδιάς μας. Θα Του ανοίξουμε; Θα αφήσουμε επιτέλους το φως να σκορπίσει το σκοτάδι μας;

© Αλέξης Αλεξάνδρου