Παρακαλέστε την Παναγία να μας βοηθήσει...

— Παιδάκια μου... Παιδάκια μου...

Η γιαγιά απλώνει τα χέρια της απάνω μας σα φτερούγες πουλιού που θέλει να προστατέψει τα μικρά του.

— Ελάτε να κοιμηθείτε..., μουρμουρίζει.

Βγαίνουμε στο σκοτεινό διάδρομο. Εμείς, το μικρό κοπάδι τα πρόβατα πρώτο, πίσω μας η γιαγιά κ' η μητέρα μας. Προχωρούμε. Στην κάμαρά μας το λίγο φως του καντηλιού που κρέμεται μπρος στην τρίφυλλη Παναγία με το Βρέφος φέγγει τα τρομαγμένα πρόσωπά μας.

Η γιαγιά πάει κατά κει, προς το εικόνισμα.

— Έλατε, ελάτε κ' εσείς, μουρμουρίζει σιγανά. Κάμετε την προσευχή σας, παιδάκια μου. Παρακαλέστε την Παναγία να μας βοηθήσει...

Κ' ενώ όλα τα παιδιά σιωπηλά κάνουμε το σταυρό μας, η γιαγιά, κορυφαία της νυχτερινής ικεσίας, αρχίζει να ψιθυρίζει την ταπεινή της επίκληση, για μας, για τους άλλους ανθρώπους, για τα παιδάκια του κόσμου:

Καταιγίς με χειμάζει των συμφορών∙ και των λυπηρών

τρικυμίαι καταποντίζουσιν.

Την δέησίν μου δέξαι την πενιχράν, και κλαυθμόν

μη παρίδης, και δάκρυα.

 

Από το βιβλίο «Αιολική Γη» του Ηλία Βενέζη