Το να γνωρίζεις την πονηριά κάποιου ανθρώπου είναι μία γνώσις που δεν σε βοηθάει. Πρώτον σου διασαλεύει την λογική, διότι αναρωτιέσαι: Όλοι τέτοιοι είναι;
Δεν Υπάρχει Κανείς καλός; Αυτό βγαίνει σαν φυσικό συμπέρασμα,
στην ουσία όμως είναι ένας παραλογισμός. Διότι ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι
"μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω"; Αν ο Χριστός είναι ο
μείζων, σημαίνει ότι ο Χριστός έχει περισσότερους και ότι ο Χριστός νικά.
Αλλά εάν φαίνεται στενή πύλη, αυτό σημαίνει ότι εμείς τους βλέπουμε όλους ως
αμαρτωλός.
Εδώ ακριβώς έγκειται η δύναμις του Θεού. Αυτούς που φαίνονται η που
είναι αμαρτωλοί, τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου. Τον ένα με την
μετάνοια, τον άλλο με την αγάπη, τον τρίτο με την αρρώστια, τον τέταρτο με τη
διάλυση της οικογενείας του, τους κάνει όλους δικούς του. Και εγώ παραμένω στον
παραλογισμό μου ότι όλοι είναι αμαρτωλοί!
Εάν όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, τότε με ποιους γεμίζει η
βασιλεία των ουρανών; με αυτούς γεμίζει. Μας εξαπάτησε ο πονηρός, διέστρεψε το είναι μας.
Έρχεται όμως η δύναμις του Θεού, μας αλλοιώνει, μας δίνει "καρδίαν
καινήν και πνεύμα καινόν," και
"ιδού τα πάντα ποιεί καινά". "Ουρανούς καινούς
ποιεί," και δεν θα μπορέσει να κάνει καινή την δική μου ζωή;
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
(Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου