Αναζητώντας το νόημα της ζωής

Φεύγουν ξαφνικά οι άνθρωποι γύρω μας. Γέροι αλλά και πολλοί νέοι. Έτσι απρόσμενα κι απροσδόκητα, χωρίς  προειδοποίηση καμμία κανουν το μεγάλο ταξίδι. Πεθαίνουν. Εκεί που χτες γελούσαν κι έκαναν όνειρα για το μέλλον, είναι τώρα κάτω απ'το χώμα. Μια λεπτή κλωστή χωρίζει τη ζωή απ' το θάνατο. Αυτό τον μεγάλο άγνωστο.

Πολλές ερωτήσεις ζητούν απαντήσεις. Γιατί άραγε ζούμε; Ποιο το νόημα της ζωής; Τι γίνεται μετά τον θάνατο; Ως άνθρωποι με λογική, συναισθήματα και σκέψη θα έπρεπε αυτά να μας απασχολούν, να είναι η προτεραιότητα μας. Όμως οι πιο πολλοί γλιστρούν. Φοβισμένοι ξεφεύγουν και ουσιαστικά δεν ζουν. Ανέμελα περνά ο βίος τους και ποτέ δεν αναρωτήθηκαν, ποτέ δεν έψαξαν βαθιά γύρω τους αλλά κυρίως μέσα τους για το νόημα.

Γιατί ζω; Γιατί ζεις; Ο άνθρωπος δεν έρχεται στον κόσμο αυτό για να πεθάνει. Οι άνθρωποι που αγαπάς, οι γονείς, τα παιδιά σου, οι φίλοι, ο άντρας και η γυναίκα σου, δεν ήρθαν στην ύπαρξη για να πεθάνουν και να τους χάσεις για πάντα. Κι εσύ δεν ήρθες στον κόσμο αυτό για να φύγεις σε μια στιγμή που δεν την ξέρεις και ν'αφανιστείς. Ποιό το νόημα, αν όλα είναι μάταια; Ποιός ο σκοπός αν ο θάνατος είναι ο άτρωτος νικητής; Γιατί τόσος κόπος,τόσα όνειρα, τόση αγάπη να σπαταληθεί αφου για πάντα θα αφανιστεί;

Φοβόμαστε το θάνατο όσοι δεν αγαπάμε τη ζωή. Την αληθινή ζωή, την αιώνια. Φοβόμαστε τόσο, όσο πιο μακριά είμαστε από τον Θεό. Αυτός που δεν πιστεύει, είναι αναγκασμένος να παραδεχτεί πως ο θάνατος είναι νικητής. Κι αυτό κανείς δεν το αντέχει. Γι'αυτό ψάχνει υποκατάστατα ζωής. Ψάχνει να νιώσει μια χαρά, κάτι που θα θυμίζει ζωή και όχι θάνατο. Ψάχνει και κατασκευάζει ο άνθρωπος ψεύτικους θεούς γιατί δεν πίστεψε ποτέ στον αληθινό. Ψάχνει παρηγοριά στα λεφτά, στα κορμιά, στα ωραία φαγητα. Στις ηδονές, τις επίγειες εξουσίες, στις διακεδασεις, στα ταξίδιακαι στις καριέρες. Πολλές φορές ειδωλοποιεί ανθρωπους, τους λατρεύει, παθιάζεται μαζί τους. Ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς, τραγουδιστές. Ακόμα και μέσα από τον άνθρωπο μας ή τα παιδιά μας ζούμε και βιωνουμε μια ζωή φαντασιακή και προσδοκίες δικές μας, γιατί δεν τολμούμε μέσα μας να ψαχτούμε.

Με τον θάνατο όμως τι θα γίνει; Ο θάνατος δεν νικιέται χωρίς τη ζωή. "Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή" μας λέει ο Χριστός, και "ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται" (Ιωάν.11,26). Ποιος πιστεύει στον Χριστό; Όχι με τα λόγια, όχι με τη λογική, αλλά με την αγάπη; Η πίστη είναι χειροπιαστή. Αποδεικνύεται από τα έργα και την προαίρεση μας.

Όποιος πιστεύει στο Θεό, τον επιζητά, τον αναζητά στη ζωή του. Το θέλημά του το υποτάσσει στο δικό Του. Το εγωισμό του τον πατά,κι αυτός γίνεται σκαλοπάτι προς τον Θεό. Όποιος πιστεύει, ζει. Η ψυχή του είναι ζωντανή γιατί είναι συνέχεια ενωμένη μαζί Του. Το νόημα της ζωής είναι να μοιάσεις στο Θεό. Πρότυπο ο Ιησούς Χριστός. Είναι τότε που όλα γίνονται αιώνια. Κανένας θάνατος δεν σε φοβίζει πια. Κανένα τέλος δεν σε τρομάζει πια γιατί κοντά στο Χριστό δεν υπάρχει τέλος, αλλά αιώνια χαρά.

Ξέρει ο πιστός πια καλά πως όπου είναι Χριστός μαζί είναι και ο σταυρός. Οι δυσκολίες, ο πόνος, η αρρώστια. Μα δεν φοβάται, δεν δειλιάζει. Γιατί γνωρίζει πλέον εμπειρικά, από αυτά που μυστικά μέσα στην καρδιά του βιώνει, πως η ζωή νικά το θάνατο και πως μετά το δράμα της Σταύρωσης ακολουθει το θαύμα της Ανάστασης.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 27/6/18

Δες το και εδώ