Η αυτονομία, η προσπάθεια μας να ζήσουμε χωρίς Θεό είναι η πρώτη και ολέθρια αμαρτία. Εκείνος μέσα στην ελευθερία και την αγάπη Του, πάντα σέβεται τις επιλογές μας. Στέκεται με ασύγκριτη λεπτότητα κι απέραντη καρτερικότητα μπροστά στην απόπειρα μιας κίβδηλης επανάστασης εναντίον Του, που σπέρνει το σκοτάδι και τον θάνατο στη ψυχή του ανθρώπου.
Περιμένει ο Θεός να επιστρέψει ο άσωτος
υιός. Περιμένει κι ο άνθρωπος να βρει το φως,
την ευτυχία, τη γαλήνη μακριά από το σπίτι του πατρός.Μάταια όμως. Στην εξορία,
στην ασωτία, στην αμαρτία γεννιέται μόνο ο χαμός και η απώλεια. Ακόμα όμως και
εκεί στο βαθύ έρεβος της αποστασίας δεν
χωράει απόγνωση κι απελπισία.
Μπορεί να ζούμε όλοι λίγο ή πολύ ασώτως μα
πάντα υπάρχει ελπίδα.Μπορεί να είμαι άσωτος
αλλά να επιστρέφω. Μπορεί να φεύγω, να παρασύρομαι, να ζω μακριά, μα ξέρω πως
οι γέφυρες της επιστροφής δεν είναι κομμένες. Μπορεί να είμαι ολότελα χαμένος,
αλλά γνωρίζω πως έχω πατέρα σπλαχνικό και συγχωρητικό. Μπορεί να είμαι άσωτος,
αλλά να επιστρέφω.
"Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν
σου".(Λουκ. 15,18)
-Θεέ μου συγχώρα με
-Όχι παιδί μου, έλα κοντά μου, μη
λυπάσαι,σε έχω ήδη συγχωρήσει.Φτάνει που γύρισες, φτάνει που επέστρεψες, φτάνει
που είσαι εδώ μαζί μου.
Μια μεγάλη πατρική αγκαλιά. Δάκρυα
μετανοίας και χαράς. Πετραχήλι, εξομολόγηση ψυχής. Απαύγασμα φωτός, σκέπη
ουρανίου Πατρός.Επιστροφή στην αληθινή αγάπη, εκεί που δεν υπάρχει κανένα ίχνος
απάτης. Επιστροφή στο σπίτι, στην Εκκλησία.
Μπορεί να είμαι άσωτος, αλλά το σημαντικό είναι
να επιστρέφω.
© Αλέξης Αλεξάνδρου - Κυριακή του ασώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου