Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν…

Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί η πίστη τους δεν είναι θερμή, η εμπιστοσύνη τους στο Θεό είναι χαλαρή κι η ελπίδα τους απομακρυσμένη.

Ο πιστός έχει πληροφορία βεβαιότητος, ενισχύσεως, εμπιστοσύνης και ελπίδος.

Δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα, αλλά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζει ελπιδοφόρα.

Η ελπίδα στον Παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Θεό χαρίζει στον πιστό ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, παρηγορία, έλεος.

Γέροντες και γερόντισσες παλαιότερων εποχών με μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα οπωσδήποτε, έκαναν με νόημα το σταυρό τους, καρτερούσαν φιλότιμα, υπόμεναν επίμονα και το «πρώτα ο Θεός» ή «έχει ο Θεός» ή «δόξα τω Θεώ» δεν ήταν διόλου σχήμα λόγου.

Οι σημερινοί φουσκωμένοι από έπαρση άνθρωποι θεωρούν μεγάλη ντροπή να σταυροκοπηθούν ή να επικαλεσθούν το Θεό και πιστεύουν πως η ευφυΐα τους, η πολυγνωσία τους, η πολυπραγμοσύνη τους θα λύσει όλα τους τα προβλήματα.

Να που όμως δεν τα λύνουν και είναι γεμάτες οι τσέπες τους αγχολυτικά, αναλγητικά, καταπραϋντικά, αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά.

 

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης «Η εύλαλη σιωπή»

 

πηγή: https://psigmataorthodoxias3.wordpress.com

Τα αγαπημένα παιδιά του Θεού

Αν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την αδικία. Ενώ ήταν Θεός, κατέβηκε στην γη από πολλή αγάπη και κλείσθηκε εννιά μήνες στην κοιλιά της Παναγίας. Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα. Από δεκαπέντε μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε μαραγκός στους Εβραίους. Και τί εργαλεία είχαν τότε; Ξύλινα πριόνια χρησιμοποιούσαν, με κάτι καβίλιες ξύλινες. Του έδιναν και κάτι σανίδια... και Του έλεγαν: «Φτιάξε αυτό, φτιάξε εκείνο...». Και πώς να τα πλανίση; Πλανίζονταν μ᾿ εκείνα τα γύφτικα σίδερα, που χρησιμοποιούσαν τότε για πλάνες; Ξέρεις τί ζόρικα είναι; Άντε ύστερα, τρία χρόνια ταλαιπωρία! Ξυπόλυτος να πηγαίνη από εδώ–από εκεί, για να κηρύττη! Θεράπευε αρρώστους, με λάσπη άνοιγε τα μάτια των τυφλών, και αυτοί ζητούσαν πάλι σημεία. Έβγαζε τα δαιμόνια από τους δαιμονισμένους, αλλά δυστυχώς οι αχάριστοι άνθρωποι Του έλεγαν πώς είχε δαιμόνιο! Και ενώ τόσοι είχαν μιλήσει και προφητεύσει γι᾿ Αυτόν, τόσα θαύματα έκανε, και τελικά ονειδισμούς, σταύρωμα.

Γι᾿ αυτό οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην φυλακή σαν να βρίσκωνται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός εκεί Παράδεισος.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»

28 Μαΐου 1453

Ὁ βασιλιὰς ἔκλαιγε, ἔκλαιγε κι᾿ ὁ λαὸς καὶ φώναξε: «Ἂς πεθάνουμε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν πατρίδα μας!» Ἀγκαλιαζόντανε καὶ συγχωρνιόντανε.

Ὕστερα τραβήξανε στὴν Ἁγια-Σοφιά. Κόσμος, παλαβωμένος ἀπ᾿ τὸ φόβο, τὴν εἶχε γιομίσει κ᾿ οἱ καμάρες ἀντιλαλούσανε ἀπὸ τὸ θρῆνο. Οἱ γυναῖκες κλαίγανε σιγανά, τὰ παιδιὰ ξεφωνίζανε κι᾿ ὅλοι τρέμανε σὰν τὰ καλάμια.

Ποιὰ καρδιὰ δὲ θὰ ράγιζε! «Εἰ καὶ ἀπὸ ξύλον ἄνθρωπος ἢ ἐκ πέτρας ἦν, οὐκ ἐδύνατο μὴ θρηνῆσαι.» Οἱ διάκοι λέγανε μπροστὰ στὴν Ἅγια Πόρτα τὰ Εἰρηνικά, μὰ ἡ ὀχλοβοὴ δὲν ἄφηνε ν᾿ ἀκουστῇ ἡ φωνή τους. Σὰν ἀρχίσανε οἱ ψαλτάδες, τὸ Κοινωνικὸ «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος, ἀλληλούϊα», ὁ βασιλιὰς τράβηξε κατὰ τὸ τέμπλο, ντυμένος μὲ τὰ τριμμένα ροῦχα του, δακρυσμένος, μαραζωμένος, μὲ γένεια καὶ μαλλιὰ ἀχτένιστα σὰν βαρυποινίτης, κ᾿ ἔπεσε στὰ γόνατα μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγιᾶς μ᾿ ἀναστεναγμούς, μουρμουρίζοντας: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου μὲ ζάλαι ὥς περ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε, καὶ τὴν ἐμὴν κατασχοῦσαι καρδίαν κατατιτρώσκουσι βέλει τῶν θλίψεων.» Καὶ σὰν ἐβγῆκε ὁ Πατριάρχης μὲ τὸ ποτήρι, πῆγε καὶ μετάλαβε κ᾿ ὕστερα γύρισε κατὰ τὸ λαὸ κ᾿ εἶπε: «Χριστιανοί, συγχωρῆστε τὶς ἁμαρτίες μου, κι᾿ ὁ Θεὸς ἂς συγχωρέσῃ τὶς δικές σας!»

Κι᾿ ὁ κόσμος μὲ μιὰ φωνὴ φώναξε: «Συγχωρεμένος!» Μέσα στ᾿ Ἅγιο Βῆμα ὁ Πατριάρχης, σκυμμένος ἀπάνω στὰ τίμια δῶρα, μνημόνευε: «Μνήσθητι, Κύριε, τῆς πόλεως, ἐν ᾗ παροικοῦμεν, καὶ πάσης πόλεως καὶ χώρας, καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς. Μνήσθητι, Κύριε, πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων. Μνήσθητι, Κύριε, τῶν μεμνημένων τῶν πενήτων, καὶ ἐπὶ πάντας ἡμᾶς τὰ ἐλέη σου ἑξαπόστειλον.»

 

κυρ Φώτης Κόντογλου

 

Πηγή

Η σκέψη μας ας είναι εκεί όπου είναι ο Χριστός

Η σκέψη μας ας είναι εκεί όπου είναι ο Χριστός. Τότε η προσευχή μας θα είναι μαζί Του και δε θα μένει πολύς χώρος για τα πάθη. Θα συνηθίσουμε να ζούμε με αυτόν τον τρόπο, και με αυτή την ειρηνική ζωή θα ανοικοδομήσουμε όλο το είναι μας.

 

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

 

Φωτογραφία από Dimitris Vetsikas από το Pixabay

Το φως που οδηγεί στην ζωή

Εποχή μπερδεμένη.

 

Χριστός και Βούδας, μετάνοια κι αυτοβελτίωση.

προσευχή και γιόγκα, κομποσχοίνια και τατουάζ,

σταυρός και διαλογισμός,Χριστιανός δίχως εκκλησιασμό,

"πιστός" χωρίς πνευματικό,

παράδεισος δίχως Θεό, ανάσταση χωρίς Χριστό.

 

Όλα ένας δύσωσμος πολτός στο μπλέντερ της παγκοσμιοποίησης.

Πολλά τα ψέματα, μαύροι λεκέδες,στο πάλευκο ρούχο της αλήθειας.

Άνθρωποι του "δεν βαριέσαι",της αδιαφορίας και της αγνοίας.

Της ευκολίας του βολεμένουκι απόρριψη της ευθύνης

του λευτερωμένου.

 

Ανίκανοι ν'αναγνωρίσουμε το φως της αλήθειας,

αναπόφευκτα παγιδευμένοι

στα πλοκάμια της ψευτιας της νύχτας.

 

Δεν είναι όλα τα φώτα αληθινά,μόνο του τριαδικού Θεού.

Ας το ζήσουμε,με πόθο ειλικρινή ας το αναζητήσουμε.

 

Μέσα στους αιώνες κι ακόμα πιο έντονα σήμερα

ο Ιησούς μας αποκαλύπτει:

 

"Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όποιος με ακολουθεί

δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως

που οδηγεί στη ζωή».(Ιωάννην Κεφ. 8,12 )

 

Αυτό το φως ν'ακολουθήσουμε.

Το φως που οδηγεί στη ζωή την αληθινή και αιώνια.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 6/4/19

Πάνω από τη συντροφιά των ταπεινών στέκεται ο Θεός

Τι θα δίνανε πολλοί απ' αυτούς, που κερδίσανε τον κόσμο και χάσανε την ψυχή τους, για να νοιώσουνε ό,τι νοιώθουνε οι άλλοι που δεν χάσανε την ψυχή τους! Αν τύχει να ξεκόψει κανένας τέτοιος από ψεύτικη παρέα του και βρεθεί στη συντροφιά των απλών, των αχάλαστων, νοιώθει πως ζει αληθινά και σαν απογευθεί τα αγνά αισθήματα ύστερα από τη ψευτιά, καταλαβαίνει τέτοια χαρά, που κάνει σαν τον άνθρωπο που ξαναγεννήθηκε, σαν τυφλός που είδε το φως του. Κάτι τέτοιοι δεν ξεκολλάνε πια οι κακόμοιροι από τη συντροφιά των απλών, των γκαρδιακών ανθρώπων. Αλλά για να ξεμακρύνει από τα ψεύτικα πρέπει νάχει λίγη ψυχή. Αλλοιώς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ψευτιά. Ο άμμος της Σαχάρας, όση βροχή κι αν πέσει απάνω του, δεν φυτρώνει τίποτα.

Αν πεις πάλι σε έναν από τους άλλους, τους φτωχούς, να περάσει μισή ώρα με την παρέα των κοσμικών, καλύτερα έχει να το βάλεις στο μπουντρούμι, παρά να βλέπει και ν' ακούγει εκείνα τα ψεύτικα κομπλιμέντα, τις ανάλατες συζητήσεις, τα κρύα χωρατά. Στη συναναστροφή που κάνουνε αυτοί οι ψευτισμένοι, θαρρείς πως τους χωρίζει ένας τοίχος τον έναν από τον άλλον. Ενώ οι άλλοι, που ζούνε μακρυά από τον κόσμο, νοιώθουνε πως οι καρδιές τους γίνονται ένα, πως ακουμπά ο ένας απάνω στον άλλον και ξεκουράζεται. Αγαπά και αγαπιέται, χαίρεται και δίνει χαρά. Από πάνω από τη συντροφιά των σαρκικών ανθρώπων στέκεται ο διάβολος και τους κάνει να μιλάνε ολοένα για λεφτά και για τα όμοια, για να μη γροικήσουνε ούτε το φαγί που τρώνε. Από πάνω από τη συντροφιά των ταπεινών στέκεται ο Θεός, κι όλα είνε ευλογημένα.

Πετάξετε από πάνω σας την ψευτιά. Ανοίξετε τα πανιά, να τα φουσκώσει ο καθαρός αγέρας του πελάγου. Να δροσισθεί η ψυχή σας, να νοιώσετε πως ζητά αληθινά κι όχι ψεύτικα.

 

(Κόντογλου Φ., 2000, «Ευλογημένο Καταφύγιο», Αθήνα, Εκδ. Ακρίτας, σελ. 275-280)

Πηγή

«Ἁγία μου Ἀνάληψη…»

Όσοι δίνουν τα πρωτεία στην εσωτερική τους μόρφωση, την μόρφωση της ψυχής, και χρησιμοποιούν και την εξωτερική μόρφωση για την εσωτερική, αυτοί γρήγορα μεταμορφώνονται πνευματικά. Εάν ασκούνται και πνευματικά, τότε βοηθούν πολύ κόσμο θετικά, γιατί βγάζουν τον κόσμο από το άγχος της κολάσεως και τον οδηγούν στην παραδεισένια αγαλλίαση. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι του Θεού πολλές φορές να έχουν λιγώτερα πτυχία, αλλά βοηθούν περισσότερο, γιατί έχουν πολλή Χάρη και όχι πολλά χαρτιά (πτυχία). Ο κό­σμος γέμισε από αμαρτία και χρειάζεται πολλή προσευχή και βίωμα. Τα πολλά γραφτά είναι χάρτινα νομίσματα και η αξία τους θα εξαρτηθή από το αντίκρυσμα. Επομένως θέλει δουλειά στο «μεταλλείο»της ψυχής.

Θυμάμαι, ήταν ένα γεροντάκι στην Μονή Εσφιγμένου τόσο απλό που και την Ανάληψη την νόμιζε για Αγία. Έκανε κομποσχοίνι και έλεγε: «Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών»!

Κάποτε ένας αδελφός στο Γηροκομείο ήταν άρρωστος και δεν είχε τι να του δώση να φάη. Μια και δυό κατεβαίνει τις σκάλες, ανοίγει το παράθυρο που έβλεπε προς την θάλασσα, απλώνει τα χέρια στην θάλασσα και λέει: «Αγία μου Ανάληψη, δώσ’ μου ένα ψαράκι για τον αδελφό». Και αμέσως – ω του θαύματος! – ένα τόσο μεγάλο ψάρι ξεπηδάει από την θάλασσα μέσα στα χέρια του. Οι άλλοι που τον είδαν, έμειναν έκπληκτοι. Εκείνος τους κοιτούσε και χαμογελούσε, σαν να τους έλεγε: «Τι παράξενο βλέπετε;» Εμείς έχουμε γνώσεις, ξέρουμε πότε γιορτάζει ο ένας ο ʼγιος, πως μαρτύρησε ο άλλος, πότε έγινε η Ανάληψη και πού έγινε και πώς έγινε και όμως ούτε ένα τόσο δα ψαράκι δεν μπορούμε να έχουμε! Αυτά είναι τα παράξενα της πνευματικής ζωής, τα οποία η λογική όσων διανοουμένων έχουν μέσα τους τον εαυτό τους και όχι τον Θεό δεν τα συλλαμβάνει, γιατί έχουν την στείρα κοσμική γνώση με την κοσμική πνευματική αρρώστια και λείπει το Αγιο Πνεύμα.

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

 

Πηγή:https://iconandlight.wordpress.com/

Πάρτε θάρρος και σηκώστε τα κεφάλια σας, γιατί η λύτρωσή σας πλησιάζει!

Ο χριστιανός πρέπει να είναι τολμηρός ανά πάσα στιγμή, αλλά κυρίως σε σκληρές δοκιμασίες και κρίσιμους πειρασμούς.  Πρέπει να διαφέρει ριζικά από τους κοσμικούς ανθρώπους, που έχουν ως στόχο στη ζωή τους την επίγεια ευτυχία.  Αν είναι αληθινός οπαδός του Χριστού, είναι ακριβώς στην εποχή του πειρασμού που πρέπει να είναι πιο ανδρείο, πιο τολμηρό και πιο ενεργητικός, γιατί τότε αποφασίζεται ο τόπος της αιωνιότητας του.  Αν σε αυτές τις αποφασιστικές στιγμές δείξει φόβο για τη ζωή του, μπορεί να χαθεί για πάντα.  Αλλά αν βάλει τη ζωή του στα χέρια του Θεού και είναι έτοιμος να πεθάνει για τον Θεό, θα ζήσει για πάντα μαζί Του.

 Αδέρφια λοιπόν,  «πάρτε θάρρος και σηκώστε τα κεφάλια σας, γιατί η λύτρωσή σας πλησιάζει!» (Λουκάς 21:28)

Πατέρας Bud Ciciu

Πηγή

 

Πόθος νοεράς κοινωνίας

Επειδή, Κύριέ μου, δεν δύναμαι να σε δεχθώ τούτην την ημέραν μυστηριωδώς, κάμε εσύ, ω αγαθότης και δύναμις άκτιστος, να σε δεχθώ αξίως τώρα πνευματικώς, και εις κάθε ώραν και εις κάθε ημέραν, με το να μου δώσης νέαν χάριν και δύναμιν κατά πάντων των εχθρών μου· και μάλιστα, κατ’ εκείνου του πάθους και εχθρού, εις τον οποίον διά να αρέσω και διά να κάνω το θέλημά του, εναντιώνομαι και κάνω πόλεμον με εσένα.

 

Προσευχή του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, που επιγράφεται, «Ευχή πόθου νοεράς κοινωνίας»

Αναμμένο κερί, πρέπει να ‘ναι ο Χριστιανός

Δεν πρέπει να ξεχωρίζει ο Χριστιανός απ’ τον άπιστο; Να τον βλέπεις από μακριά και να λες: «Χριστιανός είναι αυτός», ή » άπιστος είναι αυτός».

Είναι όπως μέσα στο σκοτάδι, πώς φαίνεται ένα αναμμένο κερί; Τακ, το βλέπεις από χιλιόμετρα. Αναμμένο κερί, έτσι πρέπει να ‘ναι ο Χριστιανός.

 

Γέροντας Δοσίθεος

Η πιο σημαντική απ΄όλες τις ανθρώπινες γνώσεις

“Είναι καλύτερα να είσαι απλοϊκός και να πλησιάζεις τον Θεό με αγάπη, παρά να είσαι ένας μορφωμένος και ταυτόχρονα εχθρός του Θεού”. Αυτά είναι τα λόγια του ιερομάρτυρος αγίου Ειρηναίου της Λυών.

Η αλήθεια τους έχει επιβεβαιωθεί πλειστάκις, αλλά και στην εποχή μας επιβεβαιώνεται. Ένα μόνο πρέπει να προσθέσουμε: ότι οι αγαπώντες τον Θεό δεν είναι απλοϊκοί και αφελείς, διότι γνωρίζουν αρκετά τον Θεό, ώστε να Τον αγαπούν. Αυτή είναι η πιο σημαντική απ΄όλες τις ανθρώπινες γνώσεις.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Τόμος 4

Ο δρόμος για το νόημα

Η αναζήτηση για σιγουριά εμποδίζει το δρόμο για το νοημα.*

Οι βεβαιότητες,το βόλεμα,αυτό που ξέρω,αυτό που με σιγουριά κρατώ, γινονται σίδερα κελιών που φυλακίζουν την ψυχή. Όμως το νόημα της ζωής συναντάται στην αντίθετη κίνηση. Την έξοδο από το "εγώ", στο ρίσκο, στο άφημα σ' αυτό που δεν κατανοώ με το μυαλό.

Περπατάς πάνω στα κύμματα μόνο όταν τολμήσεις το γενναίο βήμα εξόδου από τη σιγουριά του πλοίου και πιστέψεις στο απίθανο. Μη ξεχνάμε πως και η Ανάσταση έρχεται πάντα ως θαυμασμός και έκπληξη, ως έντονη ρήξη κι αμφισβήτηση της όποιας ανθρώπινης λογικής, μπροστά στο θάνατο που νικιέται από τον αιώνιο κι αγαπημένο Άλλον.

 

©Αλέξης Αλεξάνδρου

 

*Η φράση ανήκει στον Έριχ Φρομ

Η πραγματική τύφλωση: Η άγνοια του Θεού

Το να είναι κάποιος τυφλός είναι μεγάλη στέρηση. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη συμφορά και βαθύτερη οδύνη από την άγνοια του Θεού.

 

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, Απο το βιβλίο "ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ"

Μή διώχνετε τό Θεό ἀπό τά παιδιά σας

Μή φροντίζετε μόνο νά διατηρεῖτε τό σῶμα τῶν παιδιῶν σας ἀσφαλές γιατί ἀκόμα καί οἱ ἀλεποῦδες τό ἴδιο κάνουν γιά τά μικρά τους. Ἀλλά βασικά ἐνδιαφερθεῖτε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν παιδιῶν σας. Ἐάν ἐσεῖς ἐνδιαφέρεστε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος θά φρόντισει γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα. Καί ὅ,τι ἐσεῖς συσσωρεύετε μέ πόνο καί κόπο γιά τά παιδιά σας Ἐκεῖνος τούς τά παρέχει ἄνετα καί ταχύτητα. (Ματθ 6: 33).

Μή διώχνετε τό Θεό ἀπό τά παιδιά σας, γιατί θά τούς στερήσετε τήν εἰρήνη, τήν εὐτυχία, τήν ὑγεία καί τήν εὐημερία τους.

Σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν ἐγκαταλείψει τό Θεό, καί ὁλόκληρο τόν κόσμο νά τούς ἀφήσετε, εἶναι σάν νά τόν ἀφήνετε σέ πεινασμένους πού θά τόν καταβροχθίσουν ὁλόκληρο καί ἀκόμη θά πεινοῦν καί θά πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα.

Πολλές φορές κάνετε τό πᾶν γιά νά ἐξασφαλίσετε ἕνα κομμάτι ψωμί γιά τά παιδιά σας ἀλλά ἀδιαφορεῖτε τελείως ἔστω καί γιά τήν παραμικρή ποσότητα τροφῆς τῆς ψυχῆς καί τῆς συνειδήσεώς τους. Μόνο μ᾽ αὐτή τήν τροφή ἐξασφαλίζετε ἀπόλυτα τό μέλλον τῶν παιδιῶν σας καί ἐσεῖς ἐλκύετε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Βασιλιάς Θεός ἐμπιστεύετε τά παιδιά Του στήν κηδεμονία σας. Θά ἀνταμείψει δέ βασιλικά ἐκείνους πού ἀληθινά προστατεύουν τήν «πριγκιπική γενιά» καί δέν σβύνουν μέ τόν τρόπο τους τό Ὄνομα τοῦ Πατέρα ἀπό τή μνήμη τῶν παιδιῶν Του.

Μέσω τῶν παιδιῶν Του ὁ Βασιλιάς παρακολουθεῖ ἐσᾶς πού τά φροντίζετε καί περιμένει τήν ἀνταπόκρισή σας. Ἄν ἡ ἀπάντησή σας εἶναι «νεκρή» αὐτό θά σημαίνει ὅτι φροντίζετε….πτώματα!.

Τά παιδιά – πολύτιμες ὕπαρξεις γιά τό Θεό – μαζί μέ τούς ἁγίους εἶναι στραμένα ἀπόλυτα καί εἰλικρινά πρός τό Θεό… Τά παιδιά καί οἱ ἅγιοι θά κρίνουν τόν κόσμο.

Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἐπαναστάτες….

Πρόσεχε, ψυχή μου, πρόσεχε καί μήν κάνεις λάθη.

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Πηγή

Τώρα γυρεύω λίγη ησυχία

Θα μου ‘φτανε μια καλύβα σ’ ένα λόφο

ή σε μια ακρογιαλιά

θα μου ‘φτανε μπροστά στο παράθυρό μου

ένα σεντόνι βουτηγμένο στο λουλάκι

απλωμένο σαν τη θάλασσα

θα μου ‘φτανε στη γλάστρα μου

έστω κι ένα ψεύτικο γαρούφαλο

ένα κόκκινο χαρτί σ’ ένα τέλι

έτσι που να μπορεί ο αγέρας

ο αγέρας να το κυβερνά χωρίς προσπάθεια

όσο θέλει.

 

Θα ‘πεφτε το βράδυ

τα κοπάδια θ’ αντιλαλούσαν κατεβαίνοντας στο μαντρί τους

σα μια πολύ απλή κι ευτυχισμένη σκέψη

και θα ‘πεφτα να κοιμηθώ

γιατί δε θα ‘χα

ούτε ένα κερί ν’ ανάψω,

φως, να διαβάσω.

 

Γιώργος Σεφέρης - Ποιήματα, Ίκαρος, 1977

Να μη αγανακτείς, ούτε από μέσα σου

Μια μέρα, που σκέψεις πικρίας με κατέκλυζαν για κάποιους ανθρώπους, που με κατέκριναν αδίκως, ο Γέροντας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την επιθετική μου, όπως είπε, στάση. Του αντέτεινα, ότι ούτε είπα, ούτε έκανα οτιδήποτε εναντίον των επικριτών μου, αλλά μόνο σκεπτόμουν αρνητικά, χωρίς να εξωτερικεύομαι και, γι' αυτό, χωρίς να θίγω κανέναν.

Τότε ο Γέροντας μου φανέρωσε ακόμη ένα μυστικό του πνευματικού αγώνος, λέγοντάς μου: "Για οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου να μη αγανακτείς, ούτε από μέσα σου. Είναι κακό. Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό".

Δίδασκε δηλαδή ο Γέροντας Πορφύριος ότι η κακή σκέψη μας για κάποιο συνάνθρωπό μας από τη μιά μεριά μολύνει την ψυχή μας ως αμαρτία, από την άλλη μεριά κάνει ή μπορεί να κάνει κακό σ' αυτόν.

Η κακή σκέψη εκπέμπει μιά κακή δύναμη, που επηρεάζει τον άλλον, όπως η προσευχή τον βοηθά. Βέβαια όλα αυτά πρέπει να κατανοηθούν σωστά μέσα στη διδασκαλία της Εκκλησίας για την ύπαρξη των πονηρών και αγαθών πνευμάτων και το έργο τους, που είναι για τα πονηρά μεν η διαβολή, το ψεύδος, η ταραχή, η διχόνοια κ.λ.π., για τα αγαθά δε η διακονία εκείνων που μέλλουν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Η κακή σκέψη δεν κρύβεται.

Επηρεάζει δυσμενώς για μας εκείνον για τον οποίον σκεπτόμαστε άσχημα, ακόμη και από μακριά, ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός το λόγο για τον οποίο έρχεται σε αντίθεση μαζί μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα "καθαροί τη καρδία", καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από τη μνησικακία και την πίκρα.

 

Από το βιβλίο «Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος»

Πηγή

Να μάθουμε να βλέπουμε τις δοκιμασίες μέσα από το Φως το Αναστάσιμο

Θα πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τις αρρώστιες και τις δοκιμασίες της ζωής μας, μέσα απ’ το Φως το Αναστάσιμο. Διότι μερικοί άνθρωποι τις αντιμετωπίζουν σαν να μην αναστήθηκε ο Χριστός.

Η Ανάσταση του Χριστού είχε ένα προηγούμενο. Ποιό ήταν αυτό; Το Πάθος, η ταπείνωση, η άκρα ταπείνωση του Χριστού και ο σταυρικός του θάνατος. Όμως, διά το Σταυρού ήρθε τελικά χαρά σε όλο τον κόσμο. Όταν ξέρω λοιπόν, ότι ο Σταυρός ακολουθήθηκε από την Ανάσταση, τότε πλέον γνωρίζω ότι μέσα απ’ τα δικά μουπαθήματα, μέσα απ’ τις δικές μου αρρώστιες, αξιώνομαι να γίνω μέτοχος “των του Χριστού Παθημάτων”. Κι ας μην γελιόμαστε, κανείς δεν πόνεσε τόσο, όσο ο Χριστός. Έτσι, ο οποιοσδήποτε πόνος, η οποιαδήποτε ανθρώπινη θλίψη και δοκιμασία βρίσκει ανακούφιση στο Πάθος τ ου Χριστού.

 

+ Παύλου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης

Μήπως θέλετε και εσείς να φύγετε;

Ο λόγος της αλήθειας, ο λόγος του Ευαγγελίου, ο λόγος του Χριστού δεν χαϊδεύει αυτιά, κάποτε φαίνεται απότομος, άτεγκτος, σκληρός γι' αυτό και δεν είναι πάντοτε αποδεκτός στον κόσμο. Λέγουν σήμερα οι άνθρωποι, οι εποχές άλλαξαν τα ήθη διαφοροποιήθηκαν, χρειάζεται εκσυγχρονισμός. Δεν μπορούμε να ακούμε λόγους άλλων παρελθοντικών καιρών, "σκληρός ἐστιν ὁ λόγος οὗτος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;" (Ιωάν. 6,60).

Εμείς, λοιπόν, οι χριστιανοί του 21ου αιώνα φοβόμαστε να αρθρώσουμε λόγο αληθινό, για να μην πάμε κόντρα στη διαστρεβλωμένη εικόνα του σήμερα, για να μην στοχοποιηθούμε, να μην μας πούνε οπισθοδρομικούς και κολλημένους. Να μην εκτεθούμε, να μη χλευαστούμε, να μην πέσουμε στα μάτια και στην εκτίμηση του κόσμου.

Και ποιά είναι η απάντηση του Κυρίου σε αυτό τον δισταγμό;  "Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;" (Ιωάν 6,67). Μήπως θέλετε και εσείς να φύγετε; Η αλήθεια που εγώ σας λέγω είναι απόλυτη, δεν μπορώ να την στρογγυλοποιήσω, να την ωραιοποιήσω, να την αλλάξω για χάρη του κόσμου. Δεν μπορώ να θυσιάσω τη ζωή, το φως, να αλλάξω τις σωστικές εντολές κατά πως σας βολεύει, για να σας γίνω αρεστός. Αν θέλετε λοιπόν παιδιά μου, μπορείτε να φύγετε από κοντά μου.

Και ποιοί τελικά θα μείνουν δίπλα Του; Μόνο εκείνοι που θα Τον πιστέψουν ολόθερμα, θα Τον υπακούσουν απόλυτα, θα Τον αγαπήσουν εγκάρδια. Θα μείνουν μόνο όσοι είναι αποφασισμένοι να ζήσουν και να πεθάνουν μαζί Του. Μόνο όσοι θαρραλέοι μοιάζουν με τον Πέτρο: "Κύριε͵ πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις" (Ιωάν 6.68). Πού να πάμε Χριστέ μου; Εμείς εδώ αφήσαμε πίσω τα πάντα. Οικογένεια, βάρκες, περιουσίες, την πόλη μας, τους φίλους μας για να σε ακολουθήσουμε. Το ξέρουμε, το νιώθουμε βαθιά στη ψυχή μας πως μέσα σε Σένα, κατοικεί όλη η αλήθεια και η ζωή η αιώνια. Θα μείνουμε μαζί Σου, Κύριε, όσο λίγοι κι αν απομείνουμε, ότι κι αν λέει ο κόσμος, γιατί ξέρουμε πως Εσύ είσαι ο Κύριος και Θεός.

Αξίωσε μας Χριστέ μου να Σε ακολουθήσουμε...

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Πώς θα διορθωθούμε;

– Γέροντα, μερικοί λένε ότι, όταν ένα ελάττωμα είναι στην δομή του ανθρώπου, δεν διορθώνεται.

– Ξέρεις τί γίνεται; μερικούς τους συμφέρει να λένε ότι κάποιο ελάττωμα οφείλεται στην δομή τους, γιατί έτσι δικαιολογούν τον εαυτό τους και δεν κάνουν καμμιά προσπάθεια να απαλλαγούν από αυτό. «Εμένα, λένε, δεν μου έδωσε χαρίσματα ο Θεός! Τί φταίω εγώ; Γιατί μου ζητούν πράγματα πάνω από τις δυνάμεις μου;»! Οπότε αραλίκι μετά. Δικαιολογούν τον εαυτό τους, αναπαύουν τον λογισμό τους και βαδίζουν με τον χαβά τους. Αν πούμε: «αυτά είναι κληρονομικά, τα άλλα είναι του χαρακτήρα μου», πώς θα διορθωθούμε; Αυτή η αντιμετώπιση διώχνει την πνευματική λεβεντιά.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές»

Στο ανηφορικό μονοπάτι των θλίψεων θυμόμαστε τον Θεό

Δεν μας αρέσει η ''στενή πύλη'', δεν μας αρέσει η ''γεμάτη θλίψεις οδός'' (Ματθ. 7:14). Θέλουμε την πλατιά πύλη και την ευρύχωρη οδό. Και τη ζητάμε από τον Κύριο με στεναγμούς και δάκρυα. Μήπως, λοιπόν, δεν ακούει τους στεναγμούς μας; Μήπως δεν βλέπει τα δάκρυά μας; Και βλέπει και ακούει, αλλά ποθεί τη Σωτηρία μας, όχι την καταστροφή μας.

Στο στενό, στο ανηφορικό, στο κακοτράχαλο μονοπάτι των θλίψεων θυμόμαστε τον Θεό και ζητάμε ταπεινά τη Βοήθειά Του. Μόλις πατήσουμε στον πλατύ κι ευκολοπέραστο δρόμο των απολαύσεων, ξεχνάμε τον Θεό και οδηγούμαστε στην αιώνια απώλεια.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Κάθε πράγμα που βρίσκεται με πόνο...

Κάθετι που αποκτιέται εύκολα, χάνεται και γρήγορα,

κάθε πράγμα όμως που βρίσκεται με πόνο καρδιάς,

φυλάσσεται και με προσοχή.

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Το χρυσό κλειδί

Η προσευχή είναι το ανοικτό χέρι για την παραλαβή των δωρεών του Θεού,

είναι το ανοικτό στόμα για την γεύση της ουράνιας τροφής.

 

Η προσευχή μοιάζει με το χρυσό κλειδί με το οποίο ανοίγονται

 όλοι οι θησαυροί των ουρανίων αγαθών.

 

Η προσευχή ανέρχεται και η ευλογία του Θεού κατέρχεται στον άνθρωπο.

Χωρίς προσευχή, η πνευματική μας ζωή πεινά, διψά και πεθαίνει.

 

Γέροντας Αρσένιος Μπόκα

 

Πηγή

Αγάπησαν το σκοτάδι παρά το φως

Μερικές φορές σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάζουν Άγια Γραφή ή ακόμα και ιερά βιβλία; Η απάντηση, προφανώς, είναι στα λόγια του Ιησού Χριστού:

«Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως, γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές. Κάθε άνθρωπος που πράττει έργα φαύλα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, γιατί φοβάται μήπως αποκαλυφθούν τα έργα του και κριθούν». (Ιωαν. 3, 19-20)

 

Στάρετς Ηλίας της Όπτινα

Ψυχανάλυση ή Εξομολόγηση;

Ο άνθρωπος μπερδεύει «το φάντη με το ρετσινόλαδο»!

Η ψυχανάλυση, καρπός της ψυχιατρικής, είναι έργο ανθρώπινο, ατελέστατο, όπως όλα τ’ ανθρώπινα κατασκευάσματα.

Η ψυχανάλυση, κύριο έργο του Φρόυντ, του θεμελιωτή της Ψυχαναλύσεως, ερευνά «ψυχονευρωτικές» καταστάσεις, εξετάζει άτομα με ψυχολογικά προβλήματα.

Η εξομολόγηση είναι ουρανόσταλτο μυστήριο, δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και χαρίζει «δωρεάν», «άκοπα», «αστραπιαία» ό,τι πιο πολύτιμο αναζητά ο άνθρωπος : χαρά και ψυχική γαλήνη!

 

Ο ίδιος ο Φρόυντ γράφει στους στοχασμούς του: «Πιστεύω πως η ψυχανάλυση είναι το τρίτο από τα δυσχερέστατα εκείνα επαγγέλματα , όπου είναι κανείς από πριν βέβαιος ότι θα αποτύχει». Το ιταλικό περιοδικό «Κινγκ», προλογίζοντας μια μεγάλη έρευνα για την ψυχιατρική ,γράφει: « Σήμερα η ψυχανάλυση δεν αποτελεί όργανο θεραπείας , γνώσεως , απελευθερώσεως του ανθρώπου, αλλά ένα νέο ναρκωτικό που υποτίθεται ότι αποενοχοποιεί τον άνθρωπο, δικαιολογεί τα πάντα και λύνει τα πάντα. Είμαστε αντίθετοι στον πειρασμό να χρησιμοποιούμε την ψυχανάλυση, για να ερμηνεύομε τον κόσμο ολόκληρο. Είμαστε αντίθετοι στο «βεντετισμό» των θεραπειών, αντίθετοι στις χρήσεις και καταχρήσεις της σκέψεως του Φρόυντ, αντίθετοι στο «ναρκισσισμό» των ασθενών. Είμαστε αντίθετοι στους «πειρατές του είναι».

Η ταραγμένη συνείδηση γαληνεύει μ’ ουράνια φάρμακα, όχι μ’ ανθρώπινα κατασκευάσματα! Η εξομολόγηση χαροποιεί μόνιμα τον άνθρωπο, γιατί τον συμφιλιώνει με τον ίδιο τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του, με το Θεό. Όσοι μετανοούν και εξομολογούνται, δεν «μετανιώνουν». Αντίθετα, όσοι δεν εξομολογούνται , στενάζουν, υποφέρουν, αργοσέρνουν θλίψεις , απελπισίες, άγχη, καταλήγουν σε αυτοκτονίες!

 

Πηγή: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ. ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ, ΤΕΥΧΟΣ 8^ΟΝ, Εκδόσεις «ΛΥΧΝΙΑ»

Ο πραγματικά Χριστιανός, είναι μέσα του γεμάτος

Ο πραγματικά Χριστιανός, είναι μέσα του γεμάτος. Οι άνθρωποι που είναι μακριά από το Θεό, μη έχοντας Χριστό μέσα τους, είναι κενοί και άδειοι και έχουν την ανάγκη να ψυχαγωγηθούν και να περάσουν ευχάριστες στιγμές. Άλλος με τη σάρκα, άλλος με τον τζόγο και άλλος με άλλα πράγματα ξεσκάει και,  όταν περάσει αυτή η επήρεια, διπλά στενοχωριέται γιατί δεν τον ικανοποιούν πλήρως την ψυχή. Δεν έχει ανάγκη ο Χριστιανός να πάει στου σατανά τα στέκια και να δανειστεί χαρά.

 

+ Δημήτριος Παναγόπουλος

Πηγή: Σημεία των καιρών

Γιατί δεν βλέπω τον Θεό;

Ο άνθρωπος, ζώντας πνευματικά, αρχίζει να βλέπει παντού τον Θεό· και όσο πιο πνευματικά ζει, τόσο πιο καθαρά Τον βλέπει.

Απεναντίας, όταν ζει σαρκικά, πουθενά δεν βλέπει τον Θεό και τη δύναμή Του. Παντού βλέπει σάρκα και ύλη.

 

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

 

Η γνώση του Θεού είναι όραση του Θεού. Η πνευματική γνώση, όχι η φυσική, γνωρίζει τον Θεό.

 

Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής

Ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ' από τα βάσανα – Κυριακή του Παραλύτου

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί...

Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν' αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν μέσα του, ενώ ο ανόητος κατηγορεί πάντα τους άλλους. Ο συνειδητός άνθρωπος θυμάται όλες τις αμαρτίες που έκανε από παιδί. Τις θυμάται με φόβο Θεού και περιμένει να πληρώσει γι αυτές...

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που επωφελείται απ' όλα τα βάσανά του, γνωρίζοντας πώς όλ' αυτά τα επιτρέπει ο Θεός με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, για τη δική του ωφέλεια. Με το έλεός του ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτούν τον άνθρωπο βάσανα για τις αμαρτίες του. Με το έλεός Του το κάνει αυτό, όχι με τη δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε με τη δικαιοσύνη Του, τότε κάθε αμαρτία αναπόφευκτα θα 'φερνε θάνατο, όπως λέει ο Απόστολος:

«Η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιάκ. Α΄ 15). Κι ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ' από τα βάσανα. Τα βάσανα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να θεραπεύσει τη λέπρα της αμαρτίας και του θανάτου.

 

Τού αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος

 

Πηγή: Από το βιβλίο « Αναστάσεως ημέρα». «Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή»