Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι τὰ δικά μας χώματα εἶναι ζωντανά

Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι

γιὰ μᾶς τὸ χῶμα ἔχει φωνή.

Γιὰ μᾶς τὸ χῶμα ἔχει ψυχή…

Μιλάει…

Κλαίει…

 

Ἐξιστορεῖ τὴν ἀληθινή μας ἱστορία

Ἐξιστορεῖ πῶς γίναν τὰ βουνὰ

καὶ πῶς μεῖναν ἀδούλωτα.

Μὲ πόσα δάκρυα

καὶ μὲ πόσα αἵματα!

 

Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι

τὰ δικά μας χώματα εἶναι ζωντανά.

Φυλᾶνε κατακόμβες,

κρησφύγετα,

κρυφὰ σχολειά,

τόπους λατρείας,

βημόθυρα,

θεμέλιους λίθους ναῶν,

ἀνώνυμους ἥρωες,

ἀνώνυμους μάρτυρες,

ἅγια σώματα ποὺ μυροβλύζουν,

ἅγια λείψανα ποὺ θεραπεύουν.

Ἐμεῖς δὲν τὰ λέμε χώματα αὐτά.

Τὰ λέμε Προζύμι!

 

Ἡ ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα!

 

Ποὺ σοῦ ἐνεργοποιεῖ ὅλο τὸ φύραμα.

Ποὺ σοῦ εὐωδιάζει ὅλο τὸ φύραμα.

Ποὺ σοῦ τὸ ἁγιάζει.

Ποὺ ἀπὸ κεῖ τρῶνε καὶ θὰ τρῶνε οἱ ἐπερχόμενες γενιὲς

καὶ θὰ ἀθανατίζονται:

θὰ ξέρουν δηλαδὴ

ὅτι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἦρθαν

καὶ στὸν Θεὸ πηγαίνουν

καὶ τὸν Θεὸ μόνο προσκυνοῦν.

 

Από το βιβλίο «Σὲ καιροὺς χαλεπούς, Μαρία Μουρζᾶ»