Ο πόνος, μονοπάτι για την αλήθεια

Συνήθως όταν όλα μας πάνε καλά, ξεχνάμε,γινόμαστε φίλαυτοι και σκληρόκαρδοι.Όσο έχουμε την υγεία μας,τα λεφτά μας,την εργασία μας,τα χαρούμενα παιδια μας γινόμαστε σιγά σιγά κι ανεπαίσθητα,ανάλγητοι στον πόνο του άλλου κι ανήμποροι να δούμε πέρα απ'τα τείχη του κάστρου που έχουμε χτίσει για να στεγάσουν τον εγωισμό μας.

Ο χορτάτος, ο ψευδώς γεμάτος, ο κορεσμένος άνθρωπος, αυτός που αισθάνεται αυτάρκης, αυτός που νιώθει παντοδύναμος και πιστεύει πως μπορεί να ορίζει τα πάντα στη ζωή του,χάνει τις ευκαιρίες συνάντησης με το νέο,το καινούριο.Με αυτή του την στάση κλείνει τις πόρτες στην έκπληξη,στο αναπάντεχο,στο απίστευτο που είναι τελικά το πιο αληθινό.

Μόνο όταν ραγίσουν οι βεβαιότητες, όταν σωριαστούν κάτω με κρότο τα κίβδηλα όνειρά μας, μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιον Άλλο έξω από εμάς. Στον βουβό πόνο,στην αρρώστια που απειλεί ευθέως με τον αφανισμό και τον θανατο,στα συντρίμια της ζωής μας,στα κρύα βράδια της βραχνιασμένης κραυγής μας, κάτι μυστικά υφαίνεται στη ψυχή μας. Μονάχα ο, από μέρες, πεινασμένος, ο βαριά πληγωμένος, των ονείρων ο ναυαγισμένος, ο από τον κόσμο, σταυρωμένος, μπορεί με ελπίδα και πίστη ν'αγγίξει ότι η λογική απορρίπτει.

Λένε πως στις μέρες μας,ο πόνος επισκέπτεται πιο συχνά τον κόσμο γιατί οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να προσεύχονται. Έχουν λησμονήσει να μιλάνε στον Θεό Δημιουργόκαι με τον πόνο ξεπληρώνουνε την αποστασία τους. Έτσι ο πόνος γίνεται μονοπάτι και δρόμος για την αλήθεια, για το φως, για τον ουρανό. Ο πόνος είναι τελικά που γίνεται προσευχή και το δάκρυ μας, ελπίδα.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 22/2/19