Ύστερα έβγαλα λιβάνι απο το καλό, το αγιορείτικο, ΄κείνο όπου έφτιαχναν οι ασκητάδες, σε ενα καλύβι στίς πλαγιές του Άθωνα.. μα δεν το πωλούσαν.
Το είχαν για το ιερό, (έδειναν λίγο και στο Μοναστήρι της
Καρακάλλου), εκεί έκαμα μια χούφτα ζητιανιά, απο τον Πατέρα Αθανάσιο,
χαμογέλασε και δεν μου χάλασε χατίρι.
Κεχριμπάρι το όνομά του, μοσχοβολιά το άρωμα του... Και ήρθαν
οι μυρωδιές να κάμουν ενα μικρό Περιβόλι Της Παναγίας ολάκερο το σπίτι.
Συγχώραμε Παναγιά μου, που αγαπώ πιο πολύ Τον Υιό Σου...
''Του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου''... έλεγε
πάντα η γιαγιά μου σαν με αγκάλιαζε, ωρε λες είπα; Λες Χριστέ μου να μας
αγαπάει έτσι και η Κυρία Θεοτόκος;
Ύστερα λογίστικα πως καμιά μάνα δεν αγάπησε πιο πολύ τον
κόσμο, απο Εκείνη που θυσίασε Τον Υιό Της για την Σωτηρία του ανθρώπου.
Ένα ελαφρύ αεράκι μπήκε απο το παράθυρο, έλαβε το θυμίαμα το
αγιορείτικο μαζί με την αγαπητική εξομολόγηση, και τα διασκόρπισε στο χώρο.
''Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ
τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει...'' *
Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου