Η όλη ζωή του χριστιανού, ο δρόμος και η πορεία του είναι πάντα σταυροαναστάσιμη. Υπάρχουν σημεία σε αυτή την οδό ολοφώτεινα, στιγμές απέραντης ευλογίας, ανεκλάλητης χαράς και ουράνιας γαλήνης.
Έρχονται όμως αναπόφευκτα και καιροί που πληγώνουν, μέρες συννεφιασμένες, νύχτες βουβές και ματωμένες, συκοφαντίες, αίσθηση μοναξιάς και ανεπαίσχυντης προδοσίας από δήθεν φίλους. Θα έρθει απρόσμενα η επώδυνη αρρώστια, η εγκατάλειψη, ένας χωρισμός, ένας αποχωρισμός, ο χλευασμός του κόσμου, ο ονειδισμός της πλειοψηφίας του όχλου. Είπε κάποτε σοφά ένας μοναχός: "Μην θέλεις να ακολουθείς τον Ιησού μονάχα όταν πηγαίνει στο όρος Θαβώρ αλλά να Τον ακολουθείς και όταν πηγαίνει στο όρος του Γολγοθά".
Η
αληθινή μορφή μεταμόρφωσης είναι εκείνη η εσωτερική αλλοίωση και βεβαιότητα του να αντικρίζεις θαρρετά τον πόνο και
να τον μεταπλάθεις σε παράδεισο, να κουβαλάς τον σταυρό και να προσμένεις την
Ανάσταση. Γιατί μόνο τότε μπορείς να
βλέπεις καθαρά αυτό που κοιτάς. Όταν ο Χριστός γίνει όλος ένα φως μέσα στην
καρδιά σου.
© Αλέξης Αλεξάνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου