Πώς φθάσαμε σ’ όλες αυτές τις θλίψεις; Γιατί πέσαμε σ’ όλη αυτή την αθλιότητα; Δεν είναι από την υπερηφάνεια μας; Δεν είναι από την ανοησία μας; Δεν είναι γιατὶ δώσαμε τόπο στην κακή προαίρεσή μας; Δεν είναι γιατί προτιμήσαμε να επιβάλουμε το πικρό θέλημά μας; Γιατί όμως; Δεν δημιουργήθηκε ο άνθρωπος μέσα σε κάθε απόλαυση, σε κάθε χαρά, σε κάθε ανάπαυση, σε κάθε δόξα; Δεν βρισκόταν στον Παράδεισο; Του είπε ο Θεός: «Μην το κάνεις αυτό». Και το έκανε. Βλέπεις υπερηφάνεια; Βλέπεις ισχυρογνωμοσύνη; Βλέπεις ανυποταξία;
Όταν ο λοιπόν ο Θεός είδε εκείνη την
αναίδεια, είπε: «Αυτός είναι ανόητος, δεν ξέρει να χαρεί. Αν δεν κακοπεράσει,
σε λίγο καιρό πάει, χάνεται εντελώς. Γιατί αν
δεν μάθει τί είναι θλίψη, δεν θα μάθει και τί είναι ανάπαυση». Τότε του
έδωσε ό,τι του άξιζε και τον έβγαλε από τον Παράδεισο. Παραδόθηκε λοιπόν στη
φιλαυτία του και στα θελήματά του, για να τον συντρίψουν, για να μάθει να μην
έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αλλά στην εντολή του Θεού, για να τον διδάξει,
αυτή η ταλαιπωρία της παρακοής, την ανάπαυση της υπακοής, όπως λέει ο Προφήτης:
«Θα σε
τιμωρήσει η ίδια η αποστασία σου»”. (Ιερ. 2, 19)
Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου