Όταν ο ασκητής στερεωθεί στην αγάπη προς τον Θεό, τότε αρχίζει μια από τις βαρύτερες δοκιμασίες: Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο τον εγκαταλείπει. Αυτό συμβαίνει με τους πιο ισχυρούς ασκητές και τους σταθερούς στην αγάπη προς τον Θεό: «Δόξα τω Θεώ για όλα!
Ωστόσο είναι
δύσκολη για μας η ζωή. Να “ζει” κανείς χριστιανικά
είναι κυριολεκτικά αδύνατο. Χριστιανικά μπορεί κανείς μόνο “να πεθαίνει”,
χίλιους θανάτους κάθε ημέρα.
Πρέπει διαρκώς να χάνουμε την ψυχή
μας στον κόσμο αυτόν,
φέροντας πάντοτε τη νέκρωση του Κυρίου Ιησού, για να μας φανερωθεί η ζωή Του. Έτσι
συμβαίνειτο παράδοξο, όσο “ζωντανοί” είμαστε για τον κόσμο αυτόν, τόσο “νεκροί”
να είμαστε για τον Θεό. Υπάρχει όμως
επιπλέον η φρικτή κατάσταση της Θεοεγκαταλείψεως. Ο άνθρωπος “δεν έχει ζωή πια
στον κόσμο αυτόν, δηλαδή δεν μπορεί να ζήσει με τον κόσμο αυτόν. Τον προσελκύει
η μνήμη του άλλου θείου κόσμου, αλλά και τότε το σκοτάδι περιβάλλει την ψυχή”»
Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ – «ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου