Ο Θεός χτυπά την πόρτα της καρδιά μας

Περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Πέρασε και το φετινό Πάσχα και θαρρώ πως ακόμα δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε, να πιάσουμε το νόημα, να εμβαθύνουμε στην ουσία της ζωής.

Πνιγμένοι στην καθημερινότητα, στο συνεχόμενο, εξουθενωτικό τρέξιμο, εγκλωβισμένοι στις όποιες φτωχές γνώσεις μας, στη φιλοσοφία του να περνάμε καλά, κλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας, σε μια εύπεπτη φιλοσοφία, σε μια ψυχολογία που δεν θεραπεύει αλλά αντίθετα χαϊδεύει τον εγωισμό μας, παρασυρμένοι από τις άθεες τάσεις της εποχής αδυνατούμε έστω να υποψιαστούμε το αιώνιο, να ψηλαφήσουμε αυτό που δεν φαίνεται, που πάει κόντρα στην στεγνή λογική μα τελικά είναι το μόνο αληθινό.

 

Οι πόρτες τις καρδιές μας από καιρό τώρα σκουριασμένες, κλειδαμπαρωμένες."Τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα" (Ιωαν. 3,19). Το φως ήλθε, απλώθηκε στον κόσμο αλλά ο κόσμος δεν το δέχτηκε, προτιμώντας το σκοτάδι γιατί τα έργα του είναι πονηρά, δεν ταιριάζουν, δεν έχουν θέση στο φως της αλήθειας, ελέγχονται, δεν αντέχουν στιγμή μπροστά στον ήλιο της δικαιοσύνης.

«Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω» (Αποκ. 3,20) βεβαιώνει ο νικητής του θανάτου, του διαβόλου, της αμαρτίας μας, Θεάνθρωπος Χριστός. Στέκομαι εδώ στην πόρτα της καρδιάς του κάθε ανθρώπου και χτυπάω διακριτικά με χιλιάδες τρόπους, με μηνύματα, με ανθρώπους που σας στέλνω στο δρόμο σας. Με μια πνευματική ομιλία, με μια κατανυκτική θεία λειτουργία, με μια σκληρή δοκιμασία, με μια ανίατη ασθένεια, έναν επώδυνο χωρισμό, έναν αναπάντεχο αποχωρισμό. Με ένα φίλο ή ένα συνάδελφο καλό που γεύθηκε μια σταλιά από το φως το θεϊκό. Με ένα ταπεινό ιερέα που μέρα- νύχτα προσεύχεται για σένα και μπορείς κάτω από το πετραχήλι του να σβήσεις όλες τις ανορθογραφίες σου, να αποθέσεις όλα τα βαρίδια της ψυχής σου κι ανάλαφρος πια να πετάξεις σε κόσμους αιώνιους, αγγελικούς, θεΐκούς.

Ο Θεός χτυπά την πόρτα της καρδιά μας καθημερινά. Για μέρες, μήνες, χρόνια, για μια ολόκληρη ζωή. Μέχρι την τελευταία μας πνοή. Και ένα κρίμα και άδικο να φεύγει ανώφελα ο χρόνος της ζωής μας. Δίχως ειρήνη, δίχως πίστη, δίχως Θεό, δίχως αιώνια προοπτική. Λίγο να ανασκουμπωθούμε, να σηκωθούμε, να κάνουμε το βήμα το αποφασιστικό. Να ανοίξουμε την ψυχή μας στον Χριστό, να γεμίσει όλη η ύπαρξη μας φως.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες πια. Αργά ή γρήγορα όταν Τον συναντήσουμε δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες. Θα μας πει τότε ο Κύριος," Παιδί μου μια ολόκληρη ζωή σε κυνηγούσα, σου έστελνε σημάδια,ανθρώπους, σου χτυπούσα συνεχώς την πόρτα της καρδιά σου...

Εσύ τι έκανες παιδί μου; Με ήθελες, με ποθούσες ή με αγνοούσες και με έδιωχνες;"

Ας το θυμόμαστε αυτό και επιτέλους να ξυπνήσουμε. Εσύ αδερφέ μου κι εσύ ταλαίπωρε εαυτέ μου... Ο Θεός μας καλεί σε συνάντηση σε κοινωνία μαζί Του. Ποιά η δική μας απάντηση; Τον θέλουμε, τον ποθούμε, Τον αναζητούμε;

 

Χριστός ανέστη!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου