Κάποτε ένας νεαρός επισκέφθηκε έναν ερημίτη. Ήθελε να μάθει και να ρωτήσει πολλά… Τον ξάφνιασε, όμως, η σιωπή του ερημίτη και η απροθυμία του να συνεχίσει τη φλύαρη συζήτηση.
Ο νεαρός ενοχλημένος τον ρώτησε μάλλον
πειρακτικά:
«Γέροντα, αλήθεια, είπε στο νεαρό, και πες μου τι βλέπεις.»
Ο νεαρός κοίταξε με τι
έχετε μάθει από τη ζωή σας στα τόσα χρόνια σιωπής;»
Ο γέροντας χωρίς να δώσει απάντηση, έριξε τον
κουβά στο παρακείμενο πηγάδι και τον ανέσυρε γεμάτο όσο πιο βίαια μπορούσε.
«Κοίταξε μέσα στο πηγάδιπροσοχή και είπε:
«Δυστυχώς δεν μπορώ να δω τίποτα!»
Ύστερα από λίγα λεπτά σιωπής ο ερημίτης του
ξανάπε:
«Ξανακοίταξε και πες τώρα τι βλέπεις.»
Ο νεαρός απρόθυμα ξανακοίταξε αλλά εκστατικός
είπε:
«Βλέπω τώρα το πρόσωπό μου να καθρεφτίζεται στο
νερό σαν να ‘χω μπροστά μου τον καθρέφτη του σπιτιού μου!»
Ο ερημίτης χωρίς να σταματήσει το κομποσκοίνι του
είπε:
«Είδες, όταν έριξα τον κουβά στο πηγάδι για να
αντλήσω νερό, εκείνο θόλωσε. Τώρα που ηρέμησε μπόρεσες να δεις καλά το πρόσωπό
σου! Αυτή είναι η εμπειρία της σιωπής: ο
άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του!»
Ο νεαρός , αφού πήρε ταπεινά την ευχή του
ερημίτη, επέστρεψε στον πολύβουο κόσμο της καθημερινότητας σοβαρά
προβληματισμένος…
Από το Γεροντικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου