Περπάταγα λοιπόν και σκεφτόμουν: όχι, αυτόν τον άνθρωπο που πουλάει το Χριστό, δε θα τον καταδικάσω ακόμα. Ένας Θεός ξέρει τι κρύβεται σ' αυτές τις μεθυσμένες κι αδύναμες καρδιές. Σε μιαν ώρα, γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, συνάντησα μια χωριάτισσα μ' ένα μωρό. Η χωριάτισσα ήταν νέα ακόμα, το μωρό δεν είχε κλείσει τους δυο μήνες. Όπου το μωρό της χαμογέλασε για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε. Την είδα που σταυροκοπήθηκε — αλλά με τι ευλάβεια! «Γιατί κάνεις το σταυρό σου, μικρομάνα μου;» (Γιατί εγώ τότε όλα τα ρώταγα). «Να, μου λέει, όμοια κι απαράλλαχτα όπως είναι φορές‐φορές η χαρά της μάνας, όντας της τύχει να δει το πρώτο χαμόγελο του μωρού της, όμοια κι απαράλλαχτη χαρά λαβαίνει κι ο Θεός κάθε βολά που Αυτός γρικήσει ψηλά απ' τον ουρανό πως του προσπέφτει ένας κριματισμένος κάνοντας την προσευκή του». Αυτό μου το το'πε μια χωριάτα, με τα ίδια σχεδόν λόγια και ήταν μια τόσο βαθιά, τόσο λεπτή και πραγματικά θρησκευτική σκέψη, μια σκέψη όπου εκφράστηκε μονομιάς όλη η ουσία του χριστιανισμού, όλη δηλαδή η έννοια του Θεού σαν πατέρα που μας γέννησε, όλη η αντίληψη για τη χαρά του Θεού που βλέπει τον άνθρωπο σαν παιδί του— κυριότερη ιδέα του Χριστού! Μια απλή χωριάτα!
Απόσπασμα από το
βιβλίο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι «Ο ηλίθιος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου