Προσωπικά κατάλαβα αυτό που θα πω και γι’ αυτό το
λέω και το ξαναλέω: όσο καλός κι αν
είσαι, όση καλή διάθεση κι αν έχεις, όσο κι αν πιστεύεις, όσο κι αν πρόθυμα
ταπεινώνεσαι και μετανοείς, δεν θα γίνει
στην ψυχή σου εκείνο το καλό που θα γίνει, όταν ακριβώς θα έρθει ο άλλος –
καθώς θα αφήσει ο Θεός, καθώς θα επιτρέψει ο Θεός – και με όσο χειρότερο τρόπο
μπορεί, θα σε αδικήσει, με όσο χειρότερο τρόπο μπορεί, θα σε παραθεωρήσει, θα
σε αγνοήσει, θα σε πονέσει.
Σε τέτοιες περιπτώσεις βέβαια εσύ παθαίνεις ό,τι παθαίνεις μέσα σου. Όταν όμως, ό,τι σου συμβεί, συντελέσει, ώστε εσύ να μην αφεθείς ούτε να βουλιάξεις εκεί ούτε να κλαις τη μοίρα σου ούτε να μαυρίσει η ψυχή σου, αλλά να πεις: «Να ‘ναι ευλογημένο, Θεέ μου», τότε ανοίγουν τα μάτια της ψυχής. Όσο κι αν ήθελες πρώτα να ανοίξουν, δεν θα άνοιγαν όπως ανοίγουν τώρα ανοίγουν όμως, επειδή είσαι πιστός, επειδή πιστεύεις στον Χριστό. Δεν είναι αυτό καθ’ εαυτό το πάθημα μόνο του που ανοίγει τα μάτια, αλλά αυτό σε βοηθάει πράγματι να ταπεινωθείς και να δεις τον εγωισμό σου, πράγματι να μετανοήσεις, πράγματι να δεις την αγάπη του Θεού, τη συγκατάβαση του Θεού.
π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου