Όταν προκόβεις στην αρετή…

Όταν προκόβεις στην αρετή, αυτά τα σημεία θα βρεις μέσα στην ψυχή σου:

Σε όλα τα έργα σου ενδυναμώνεσαι από την ελπίδα στον Θεό. Αποκτάς τον πλούτο της προσευχής. Ο λογισμός σου, ό,τι και να συναντήσεις, βγαίνει κερδισμένος, και αισθάνεσαι την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως. Έτσι, αφ’ ενός φυλάγεσαι, με τα παραπάνω, από την υπερηφάνεια, και αφ’ ετέρου παραβλέπεις τα ελαττώματα του πλησίον σου. Ακόμη, φτάνεις στην επιθυμία να βγεις από το σώμα που φοράς, από αγάπη και πόθο για τα αγαθά της μέλλουσας ζωής. Και όσα θλιβερά σου συμβαίνουν, είτε τα βλέπουμε είτε όχι, τα βρίσκεις ότι είναι δίκαια, και σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου βλέπεις την ακρίβεια της θείας πρόνοιας, που σε απομακρύνει από την υψηλοφροσύνη. Και για όλα, ευχάριστα και δυσάρεστα, δοξάζεις και ευχαριστείς το Θεό.

Αυτά είναι τα σημεία των ανθρώπων που γρηγορούν, και προφυλάσσονται, και παραμένουν στην ησυχία του κελιού τους, και επιθυμούν να ζήσουν την ακριβή κατά Θεόν πολιτεία. (49 – 50).

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ

Τιμάται 29 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Φιλούμενος, κατά κόσμον Σοφοκλής Ορουντιώτης, ήταν γέννημα και θρέμμα της αγιοτόκου νήσου Κύπρου. Γεννήθηκε στις 15 του Οκτώβρη του έτους 1913 στην ενορία του Αγίου Σάββα στη Λευκωσία. Η καταγωγή του όμως ήταν από το χωριό της επισκοπής Μόρφου, Ορούντα. Γόνος ευλαβών γονέων –του Γεωργίου και της Μαγδαληνής Χασάπη- και «υποτακτικός» της ευλογημένης γιαγιάς του Αλεξάνδρας, ο Άγιος Φιλούμενος μυήθηκε από πολύ νωρίς σ’ ένα μοναχικό τυπικό ζωής.

Παιδιόθεν έμαθε να προσεύχεται, να νηστεύει, να εκκλησιάζεται και να μελετά την Αγία Γραφή και τα συναξάρια με τους βίους των Αγίων. Ιδιαίτερα του άρεσε να διαβάζει το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, του οποίου η βιοτή τόσο τον είχε θέλξει, ώστε άναψε μέσα του έντονη η επιθυμία να αναχωρήσει εκ του κόσμου για να ζήσει την κατά Θεό μοναχική ζωή.

Έτσι, το Καλοκαίρι του 1927 εγκατέλειψε, μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρο (τον μετέπειτα ιερομόναχο Ελπίδιο), το πατρικό του σπίτι και πήγε στο Σταυροβούνι όπου παρέμεινε για 5 χρόνια υποτασσόμενος «εν παντί» στον τότε ηγούμενο, μοναχό Βαρνάβα.

Το 1934 -Θεού τη νεύση- αναχώρησε, μαζί με τον αδελφό του, από τη Μονή  του Σταυροβουνιού και μετέβη στα Ιεροσόλυμα για να εγγραφεί στο Γυμνάσιο του εκεί Πατριαρχείου.Στον τρίτο χρόνο φοίτησής του στο Γυμνάσιο εκάρη μοναχός, από τον τότε Πατριάρχη Τιμόθεο Θέμελη και λίγους μήνες μετά χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και έξι χρόνια αργότερα έλαβε και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη.

Αποφοιτώντας από τη Σχολή του Πατριαρχείου ο Άγιος Φιλούμενος, παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα όπου υπηρέτησε, ως μέλος της Αγιοταφικής αδελφότητας, για 45 συνεχή χρόνια. Σ’ αυτά τα χρόνια διορίστηκε ως ηγούμενος σε διάφορα προσκυνήματα –στην Τιβεριάδα, στην Ιόππη, στη Μονή του Αρχαγγέλου, στη Ραμάλλα,  στον Αββά Θεοδόσιο, στον Προφήτη Ηλία, στο Φρέαρ του Ιακώβ- απ’ όπου διακόνησε με πολλή αγάπη και πόνο το εκάστοτε ποίμνιό του.

Ο κόσμος, και κυρίως οι απλοί άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόταν καθημερινά, στηρίζοντάς τους πνευματικά και υλικά, τον αγαπούσαν και τον σέβονταν. Πολλοί μάλιστα τον ευλαβούνταν από τον καιρό που ήταν εν ζωή, αφού από πολύ νωρίς απέκτησε τη φήμη ενός εξαιρετικού ιερομονάχου και πνευματικού.

Η ζωή του ήταν απλή και ταπεινή – σύμφωνη, όσο ήταν δυνατόν, με το αυστηρό μοναχικό τυπικό που ως παρακαταθήκη παρέλαβε από τους πρώτους πνευματικούς του πατέρες στο Σταυροβούνι. Ο ίδιος ήταν πολύ αυστηρός νηστευτής –συνήθως έτρωγε ελάχιστα και χωρίς να έχει απαιτήσεις για το είδος του φαγητού. Το ίδιο αυστηρός ήταν και στο θέμα της προσευχής και της τέλεσης των ακολουθιών (Στις ακολουθίες ήθελε το τυπικό και η εκκλησιαστική τάξη να τηρείται με πολλή ακρίβεια).

Αγαπούσε τη μελέτη –γι’ αυτό και ήταν καλά καταρτισμένος θεολογικά- και του άρεσε να διηγείται κομμάτια από τα βιβλία που διάβαζε στους προσκυνητές που τον επισκέπτονταν. Πολλές φορές του είχαν προτείνει να φύγει από τα Ιεροσόλυμα για να σπουδάσει και επιστρέφοντας να ανεβεί σε μια ψηλότερη εκκλησιαστική τάξη. Ο Άγιος όμως πάντοτε αρνιόταν, αφού η μόνη του φιλοδοξία ήταν να αντιπροσωπεύει καλά το Μοναστήρι στα ηγουμενεία που διοριζόταν, όντας ένας σωστός μοναχός.

Το τελευταίο προσκύνημα στο οποίο διορίστηκε ήταν στο Φρέαρ του Ιακώβ. Εκεί είχε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες γιατί συχνά τον επισκέπτονταν φανατικοί Σιωνιστές απαιτώντας να αφαιρέσει τις εικόνες και το Σταυρό από το ναό. Πολλές φορές μάλιστα τον απειλούσαν ότι θα τον σκότωναν αν δεν έφευγε από το προσκύνημα, αλλά αυτός είχε πάρει την απόφαση να παραμείνει εκεί ό,τι και αν συνέβαινε.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, μέρα που η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου μάρτυρος Φιλουμένου –του εν Αγκύρα μαρτυρήσαντος εν έτη 270- «άγνωστοι» εισήλθαν στο Φρέαρ του Ιακώβ και επιτέθηκαν στον Άγιο. Τον σκότωσαν κτυπώντας τον με τσεκούρι στο πρόσωπο, στα χέρια και στα πόδια. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την εκκλησία, ενώ φεύγοντας έριξαν  και μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας το χώρο σχεδόν ολοσχερώς.

 

Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε για νεκροψία στο Τελ Αβίβ και παρόλο που οι αρχές το έδωσαν στους πατέρες του Πατριαρχείου μετά από 5 μέρες, δεν παρουσίαζε νεκρική ακαμψία αλλά ήταν μαλακό και ευλύγιστο σαν να ήταν εν ζωή.

Η κηδεία έγινε στο ναό της Αγίας Θέκλας (στις 4 Δεκεμβρίου του 1979), παρόντων των Αγιοταφιτών πατέρων, συγγενών του Αγίου και πλήθους κόσμου, όχι μόνο ορθοδόξων αλλά και ετεροδόξων και μουσουλμάνων. Λίγο αργότερα έγινε και η ταφή του μάρτυρος στο κοιμητήριο της Αγιοταφικής αδελφότητας στην Αγία Σιών.

Τέσσερα περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Αγίου Φιλουμένου, στις 30 Νοεμβρίου του 1983, πάρθηκε η απόφαση από το Πατριαρχείο να γίνει η ανακομιδή των οστών του. Όσοι ήταν παρόντες όμως βρέθηκαν μπροστά σε ένα θαυμαστό γεγονός: όταν ανοίχτηκε ο τάφος το σώμα του μάρτυρος ήταν άφθορο και ευωδιάζων, ως άνωθεν επισφράγιση της ένταξής του «εν σκηναίς Αγίων».

Στη συνέχεια ξανακλείστηκε ο τάφος και άνοιξε ξανά στις 26 Δεκεμβρίου του 1984. Το σκήνωμά του Αγίου βρέθηκε και πάλι να ευωδιάζει και να διατηρεί μερική αφθαρσία. Τότε, οι Αγιοταφίτες το τοποθέτησαν στο Ιερό Βήμα του ναού της Αγίας Σιών. Στις μέρες μας έχει ολοκληρωθεί στον τόπο μαρτυρίου του Αγίου περικαλλής τρίκλιτος ναός, του οποίου το ένα κλίτος  είναι αφιερωμένο στον Άγιο Φιλούμενο. Εκεί μεταφέρθηκε το 2008 και το σκήνωμά του. Σ’ αυτό προστρέχουν και πολλοί που ευλαβούνται τον Άγιο –όχι μόνο ορθόδοξοι αλλά και άραβες ακόμη και ετερόδοξοι- ζητώντας τις προς τον Κύριο πρεσβείες του.  Στις  29 Νοεμβρίου του 2009 έχει γίνει από τη Σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων η επίσημη Αγιοκατάταξη του Αγίου.

 

Πηγή: «Ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Φιλούμενος ο Κύπριος», έκδ. Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Ορούντας, Ορούντα – Κύπρος 2007. http://www.immorfou.org.cy

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος

Ημερομηνία Εορτής: 28/11/2024

 

Πληγεὶς νέε Στέφανε τὴν κάραν ξύλῳ,

Εὗρες πρεπόντως οὐχὶ γηράσκον στέφος.

Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Στεφάνου Νέου κράτα θραῦσαν.

Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλὴν παῤῥησία ἐν πίστει τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Α' προς Τιμόθεον, γ' 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείαν ἄσκησιν ἐνδεδειγμένος, σκεῦος γέγονας δικαιοσύνης διαπρέπων ταῖς σεπταῖς ἀναβάσεσι· καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν εἰκόνα σεβόμενος, μαρτυρικῆς ἠξιώθης φαιδρότητος. Θεῖε Στέφανε, ἐν ὅπλῳ ἡμᾶς στεφάνωσον τῆς θείας εὐδοκίας τοὺς ὑμνοῦντας σε.

 

Πηγή: https://www.saint.gr

Υποχρέωση του ανθρώπου δεν είναι να ακολουθεί το πνεύμα της εποχής, αλλά η εποχή να ακολουθεί το Πνεύμα του Θεού

Εσείς θα θέλατε οι άνθρωποι να ζουν κατά το πνεύμα της εποχής. Αλλά το πνεύμα της εποχής είναι το πνεύμα που αλλάζει, όπως ο περαστικός άνεμος. Με τη διαφορά ότι ο συνηθισμένος άνεμος ξεριζώνει και καταστρέφει τα δέντρα, ενώ ο άνεμος του πνεύματος της εποχής ξεριζώνει και καταστρέφει τις ψυχές.

…

Κάθε πρόσκαιρο πνεύμα κάποιας εποχής το οποίο ξεσηκώνεται ενάντια στον Χριστό, αντιτίθεται στον Χριστό, δεν είναι εκ Θεού, δεν είναι από την Αλήθεια και δεν είναι προς ωφέλεια.

Έτσι λοιπόν συνταξιδιώτες μου, κάτω από τον ήλιο και τ΄ αστέρια, πρέπει να γνωρίζετε ότι υποχρέωση του ανθρώπου δεν είναι να ακολουθεί το πνεύμα της εποχής, αλλά η εποχή να ακολουθεί το Πνεύμα του Θεού, το Άγιο, το Αιώνιο, το Αναλλοίωτο.

 

Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’

Κρίμα δέν εἶναι γιά πέντε λεπτά νά χάσεις ὁλόκληρη αἰωνιότητα;

Μιά ἐξομολόγηση σέ πέντε λεπτά τήν κάνεις. Πόσα πεντάλεπτα σοῦ χαρίζει ὁ Θεός στή ζωή σου; Πάρα πολλά. Κρίμα δέν εἶναι γιά πέντε λεπτά νά χάσεις ὁλόκληρη αἰωνιότητα; Ἔτσι ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νά τηρεῖ τίς ἐντολές. Γιατί λέει ὁ Χριστός «γιά νά μήν πᾶμε στήν κόλαση, πρέπει νά Τόν ἀγαπήσουμε. Γιά νά Τόν ἀγαπήσουμε, πρέπει νά τηρήσουμε τίς ἐντολές. Ἀγαπάω τόν Χριστό αὐτό σημαίνει. Δέν εἶναι ἁπλῶς συναισθήματα, πού λέει ὁ κόσμος, μέ ἀγάπες καί λουλούδια. Ποιός μ’ ἀγαπάει, λέει ὁ Χριστός: «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς» (Ἰω. 14,21). Δηλαδή στήν πράξη δείχνεις ἄν ἀγαπᾶς τόν Χριστό, ὅταν τηρεῖς τίς ἐντολές Του. Καί τίς ἐντολές δέν τίς τηρεῖς γιά τόν Χριστό. Δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστός νά τηρήσουμε τίς ἐντολές Του. Γιά μᾶς τό κάνει. Γιατί οἱ ἐντολές εἶναι οἱ προδιαγραφές μας.

Ἀγοράζεις ἕνα ἀμάξι, ἕνα τρακτέρ. Δέν σοῦ δίνουν καί ἕνα βιβλίο πού λέγεται manual, μέ ὁδηγίες χρήσης; Ἄν πεῖ ὁ ἀγρότης δέν μέ ἐνδιαφέρουν, ξέρω ἐγώ τί θά κάνω ἤ θά ρωτήσω καί τόν γείτονα καί πετάξει τό βιβλίο, τό πιό πιθανό εἶναι νά τό καταστρέψει τό μηχάνημα. Γιατί κάθε κατασκευαστής ἔχει καί τό δικό του ἐγχειρίδιο καί πρέπει νά ἀκολουθήσεις τίς ὁδηγίες. Ἔτσι κατ’ ἀναλογία εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος.

Ὁ ἄνθρωπος πῆρε ἀπό τόν Θεό ἕνα τέλειο σῶμα, μία τέλεια ψυχή καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Πῆρε ὅμως καί τίς ὁδηγίες χρήσης, πῶς θά τά χρησιμοποιήσει. Ποῦ εἶναι οἱ ὁδηγίες χρήσης; Στήν Ἁγία Γραφή, στούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, στό Πηδάλιο, στή ζωντανή παράδοση πού εἴπαμε εἶναι κάθαρση, φωτισμός καί θέωση. Ὅλα αὐτά πού ἔχουμε στήν ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι οἱ ὁδηγίες χρήσης. Οἱ νηστεῖες πού κάνουμε, οἱ προσευχές πού ἔχουμε, αὐτά πού μᾶς λένε οἱ Πνευματικοί μας εἶναι ὁδηγίες γιά τό πῶς θά χρησιμοποιήσουμε σωστά τό σῶμα καί τήν ψυχή μας γιά νά μήν τά καταστρέψουμε καί τά διαλύσουμε.

 

Πηγή: Συλλογή απομαγνητοφωνημένων ομιλιών Άρχ.Σάββα Αγιορείτου - 1ο Μέρος

Αφήνομαι

Εκεί που αμφιβάλω,παραμένω.

Εκεί που κλονίζομαι Σου κρατώ το χέρι.

 

Εκεί που η λογική φωνάζει "αποκλείεται",

η καρδιά ψιθυρίζει "γιατί όχι;".

 

Εκεί που νιώθω να πνίγομαι,

αφήνομαι ήρεμα στα κύματα της θάλασσας.

 

Εκεί που το άγχος πάει να με τρελάνει,

τ' όνομα Σου με καλμάρει.

 

Εκεί που βασιλεύει η φθορά κι ο θάνατος,

βαδίζω προς την Αληθινή Ζωή.

 

Εκεί που απελπίζομαι, κοιτάω τον σταυρό Σου,

κι αφήνομαι στο θέλημα Σου.

 

Εμπιστοσύνη.

 

Αγάπη, φως, γαλήνη...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 25/5/17

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;

Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: "Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω" (Ιώβ 5,7).

Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21).

Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16). Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16). Άλλ' όμως, εάν δεχόμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστηση, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής μας.

Γενικά βλέπουμε ότι, όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η σύγχυση, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος.

Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού, την ταπείνωση, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανα μας θα λιγοστέψουν και θα έλθει μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Πνευματικοί διάλογοι με Ρουμάνους Πατέρες – Συνομιλία 6^η»

 

Όσοι φοβόμαστε τον θάνατο, είναι διότι δεν αγαπήσαμε τον Θεό όπως πρέπει

-Όσοι δεν πιστεύουν θα έρθει μέρα, όταν το δρεπάνι του θανάτου τους θερίσει, να πιστέψουν ότι όσα διδάσκει η Εκκλησία είναι αληθινά και βέβαια θα ζητούν καιρό διορθώσεως και μετανοίας, αλλά στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια.

-Ας ζήσουμε στην πρόσκαιρη αυτή ζωή, με αγάπη και εξομολόγηση, με ελεημοσύνες και προσευχές, με νηστείες και λοιπές αρετές, ώστε να μας βρει ο θάνατος έτοιμους και να αξιωθούμε τα αιώνια αγαθά.

-Όσοι φοβόμαστε τον θάνατο, είναι διότι δεν αγαπήσαμε τον Θεό όπως πρέπει και διότι δεν διαπέρασε την καρδιά μας ο πόθος του Θεού και των ουράνιων και αιώνιων αγαθών.

 

Διδαχές Οσίου Φιλόθεου Ζερβάκου

Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ.18,3)

Το Χριστό τον φτιάχνουν οι ζωγράφοι σύμφωνα με το Ευαγγέλιο∙ εγώ θα Τον παράσταινα αλλιώς: θα Τον ζωγράφιζα, μονάχο Του— γιατί υπήρχαν βέβαια στιγμές που Τον άφηναν μονάχο Του οι μαθητές Του. Θ' άφηνα μαζί Του μονάχα ένα μικρό παιδί. Το παιδί παίζει δίπλα Του, ίσως να Του διηγόταν τίποτα στην παιδιάστικη γλώσσα του, ο Χριστός το άκουγε, τώρα όμως έχει πέσει σε συλλογή. Το χέρι Του απόμεινε ξεχασμένο πάνω στο φωτεινό κεφαλάκι του παιδιού. Κοιτάζει πέρα μακριά στον ορίζοντα, μια τεράστια σκέψη, σαν τον κόσμο ολάκερο, εφησυχάζει στο βλέμμα Του το πρόσωπό Του είναι μελαγχολικό.

Το μικρό παιδί σώπασε, ακούμπησε στο γόνατό Του κι ακουμπώντας το κεφάλι στο χεράκι του Τον κοιτάζει συλλογισμένα, όπως βυθίζονται καμιά φορά σε συλλογή τα παιδιά. Ο ήλιος βασιλεύει...

 

 Απόσπασμα από το βιβλίο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι  «Ο  ηλίθιος»

π. Ανανίας Κουστένης: Έχετε δει πως ξυπνάμε πολλές φορές το πρωί με κακή διάθεση με κακούς λογισμούς;

Έχετε δει πως ξυπνάμε πολλές φορές το πρωί με κακή διάθεση με κακούς λογισμούς; Και το κακό είναι ότι καθόμαστε κάτω στο κρεβάτι και τους επωάζομε. Να πεταχτούμε πάνω. Πετάξου επάνω αδελφέ! Άναψε το καντηλάκι σου, αν έχει σβήσει. Βάλε λίγο λιβάνι. Φίλησε την εικόνα. Πες δυο «Πατερημά". Πες δυο κουβέντες. Και άλλαξε το κλίμα. Άλλαξε τη διάθεση. Έχει σημασία αυτό. Ό,τι και να γίνεται μην καθόμαστε κάτω. Ας πεταγόμαστε πάνω αδελφοί!

 

Πηγή

Αγία Αικατερίνη

 

Ημερομηνία Εορτής:   25/11/2024

 

Αἰκατερῖνα, καὶ σοφὴ καὶ παρθένος·

Ἐκ δὲ ξίφους, καὶ Μάρτυς, ὦ καλὰ τρία!

Εἰκάδι πέμπτῃ ἄορ κατέπεφνεν ῥήτορα Κούρην.

 

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας, «θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου», και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής, ρωμαικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, δηλαδή γνώριζε τα έργα του Oμήρου, του λατίνου ποιητή Bιργίλιου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτη και Γαληνού των ιατρών, του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Φιλιστίωνα και του Eυσέβιου των φιλοσόφων, του Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, του Διονυσίου και της Σιβύλλης και άλλων. Ήταν όμως και άρτια καταρτισμένη στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου (υιός του Mαξιμιανού) διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.

Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Τελικά αποκεφαλίσθηκε, ύστερα από διαταγή του έπαρχου.

 

Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ'. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τὴν σοφίαν τὴν ὄντως ἐξ Οὐρανοῦ, διὰ στόματος Μάρτυς τοῦ Μιχαήλ, λαβοῦσα πανεύφημε, καὶ ἐν ἄθλοις ἀήττητε, τῇ μὲν σοφίᾳ τῇ ἔξω, τοὺς Ῥήτορας ἔπτηξας, τῇ δὲ σοφίᾳ τῇ θείᾳ, τὴν πλάνην ἐμείωσας· ὅθεν καθορῶν σου, τὸν ἀγῶνα ὁ Κτίστης, παρέστη ἐνισχύων σε. Δεῦρο λέγων ἀνάβηθι· οἱ θησαυροὶ γὰρ σε μένουσι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

 

Πηγή: https://www.saint.gr

Συγχώρηση και Συμφιλίωση

Η συγχώρηση είναι κάτι που πρέπει να γίνει μέσα στην καρδιά μας. Σημαίνει ότι ελευθερώνουμε κάποιον από την ενοχή και την ευθύνη που έχει απέναντί μας. Διαγράφουμε και σβήνουμε ό,τι έγινε σε βάρος μας. ώστε αυτός να μη μας χρωστάει τίποτε πια. Δεν τον καταδικάζουμε και δεν τον κατηγορούμε πια για τίποτε. Είναι ελεύθερος και καθαρός. Για τη συγχώρεση ενεργεί μονάχα η μια πλευρά, η δική μας. Εκείνος που μας χρωστάει δεν χρειάζεται να μας ζητήσει συγνώμη. Η συγχώρηση είναι μια πράξη χάρης μεσα στην καρδιά μας.

Για τη συγχώρηση χρειάζεται ένα πρόσωπο. Για τη συμφιλίωση χρειάζονται δύο.

Ως προς τη συμφιλίωση, δεν ανοιγόμαστε άνευ όρων στον άλλο, μέχρι να δούμε αν αυτός πραγματικά ανταποκρίνεται στο μέρος της ευθύνης του. Πολλές φορές μας υποδεικνύει η Γραφή να διατηρούμε τα όριά μας απένταντι στον άλλο, μέχρι να παραδεχτεί την κατάστασή του και να παρουσιάσει “καρπούς μετανοίας” (Ματθαίος 3:8). Η πραγματική μετάνοια είναι κάτι περισσότερο από το να πει κανείς “λυπάμαι”.

Μετάνοια σημαίνει αλλάζω κατεύθυνση.

Ο καθένας μας πρέπει να συγχωρεί με όλη του την καρδιά, αλλά πρέπει να ελέγχουμε, αν το πρόσωπο που συγχωρέσαμε είναι άξιο και της εμπιστοσύνης μας, για να κανονίσουμε τη στάση μας στη συνέχεια. Χρειάζεται κάποιος χρόνος και κάποιες έμπρακτες αποδείξεις, για να βεβαιωθούμε αν έγινε μια πραγματική αλλαγή.

Ο Θεός είναι το υπόδειγμά μας. Δεν περίμενε να μετανοήσουν πρώτα οι άνθρωποι για να τους συγχωρήσει. Δια του Χριστού ολοκληρώθηκε και τελειοποιήθηκε το έργο της σωτηρίας και της απαλλαγής μας. Υπάρχει τέλεια συγχώρηση για κάθε άνθρωπο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος έχει συμφιλιωθεί με το Θεό. Μόνο όποιος μετανιώνει για τις αμαρτίες του και στρέφεται προς Αυτόν, αποκτά μια ζωντανή σχέση μαζί Του και συμφιλιώνεται. Σ΄αυτόν ανοίγεται η καρδιά του Θεού. Γιατί για μια συμφιλίωση απαιτούνται δύο πρόσωπα.

Δεν είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να συμφιλιωθούμε και να εμπιστευθούμε ξανά ορισμένους ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή τους έχουμε συγχωρέσει. Οφείλουμε πάντοτε να συγχωρούμε, αλλά η συμφιλίωση εξαρτάται κι από το πως το άλλο πρόσωπο θα συμπεριφερθεί και από το αν θα δώσει ικανοποιητικά δείγματα αλλαγής.

 

Dr. Henry Cloud and Dr. John Townsend, Όρια Ζωής

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com

Γιά νά μαζευτεῖ ὁ νοῦς μέσα, θά πρέπει νά ἡσυχάσει λίγο ὁ ἄνθρωπος

Γιά νά ’ρθεῖς στόν ἑαυτό σου, πρέπει νά ἡσυχάσεις. Γιά νά πᾶς στόν Πατέρα, νά μετανοήσεις δηλαδή πραγματικά, πρέπει πρῶτα νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου. Γιά νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου, νά μαζευτεῖς μέσα σου, χρειάζεσαι ἡσυχία.

Μέσα στόν κόσμο πού ζεῖτε νά ἐπιδιώκετε τήν ἡσυχία. Ἄν ὅλη τήν ὥρα παίζει ἡ τηλεόραση καί συνέχεια κουβεντιάζετε, τί θά φᾶμε, τί θά πιοῦμε κ.λ.π. μετά φυσικά δέν μπορεῖς νά συμμαζευτεῖς, ὁ νοῦς σου εἶναι σκόρπιος. Τί προσευχή νά κάνεις; Ἡ ἀρρώστια τοῦ νοῦ εἶναι ὁ διασκορπισμός του. Ἡ θεραπεία τοῦ νοῦ εἶναι νά συμμαζευτεῖ ὁ νοῦς μέσα στήν καρδιά καί ἐκεῖ ν’ ἀρχίσει νά δουλεύει καί νά μιλάει στόν Θεό. Ἀλλά γιά νά μαζευτεῖ ὁ νοῦς μέσα, θά πρέπει νά ἡσυχάσει λίγο ὁ ἄνθρωπος.

 

Απόσπασμα από «Συλλογή απομαγνητοφωνημένων ομιλιών Άρχ.Σάββα Αγιορείτου, 1ο Μέρος»

Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), ο Θεοφόρος, καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυΐδ του εν Ευβοία

Ημερομηνία Εορτής: 22/11/2024

 

Τα πνευματικά χαρίσματα του Αγίου

Ο Άγιος Ιάκωβος έζησε οσίως σαράντα περίπου χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαυΐδ, έχοντας προηγουμένως ζήσει «ευαγγελικώς» στον κόσμο τριάντα δύο χρόνια. Δούλεψε στον Κύριο τηρώντας από τη νεότητα έως το γήρας ίση την προθυμία της ασκήσεως. Μιμήθηκε τον Όσιο Δαυΐδ, και βάδισε στα ίχνη του. Οι ασκητικοί του αγώνες ήταν εφάμιλλοι των παλαιών οσίων που αναφέρονται στα Γεροντικά, αλλά και οι εναντίον του επιθέσεις, πνευματικές και αισθητές, του Σατανά, οι ποικίλοι πειρασμοί, δοκιμασίες και κακοπάθειές του ήταν ανάλογες με αυτές που αντιμετώπισαν πολλοί θεοφόροι Πατέρες.

Όσο όμως μεγάλωναν οι δοκιμασίες, οι ασθένειες και τα βάσανα του, τόσο ο Θεός τον χαρίτωνε με σπάνια πνευματικά χαρίσματα, όπως της διοράσεως και προοράσεως, της διακρίσεως και της παραμυθίας, και τόσο περισσότερες ήταν οι θεοπτείες που είχε και οι θεοσημείες που επιτελούσε με την προσευχή του, αλλά και τόσο μεγαλύτερη γινόταν η ακτινοβολία του.

Στη Μονή προσέρχονταν για να τον δουν εκατοντάδες απλοί άνθρωποι του λαού, αλλά και πατριάρχες και αρχιερείς, κληρικοί κάθε βαθμού και μοναχοί, άρχοντες και ανώτατοι δικαστές, καθηγητές Πανεπιστημίου και επιστήμονες. Όλοι φεύγοντας από τη Μονή κι έχοντας δει τον Άγιο Ιάκωβο αισθάνονταν ότι έφευγαν από ένα είδος Παραδείσου.

Ο καθένας εύρισκε κοντά στον Άγιο τη βοήθεια που χρειαζόταν. Οι πονεμένοι εύρισκαν με τους παραμυθητικούς του λόγους την παρηγοριά και την ανακούφιση, οι δαιμονισμένοι εύρισκαν με τις ευχές του την απελευθέρωση από τα δαιμόνια και τη θεραπεία τους, οι ασθενείς εύρισκαν με την παρρησία της προσευχής του την ίαση και την υγεία, οι ταλαιπωρημένοι από τα διάφορα βιοτικά προβλήματα τους εύρισκαν με την ευλογία του την αναψυχή, την ψυχική τους ισορροπία, την ενδυνάμωση, τη λύση των προβλημάτων τους. Οι φτωχοί εύρισκαν με τη συνεχή και αγόγγυστη ελεημοσύνη του τη λύτρωση από τη θλίψη της φτώχειας και την απελευθέρωση από τα βάρη των χρεών τους. Πολλά άτεκνα ζευγάρια μετά την προσευχή, τις ευχές και την ευλογία του αποκτούσαν τέκνα χαριτωμένα. Αλλά και για όσους είχαν τα κατάλληλα μάτια να δουν, η παρουσία και μόνο του Αγίου, η θεωρία του, αποτελούσε ευλογία Θεού, φανέρωση των θείων ενεργειών, παρουσία του Θεού στη γη.

Ιδού τί αναφέρει σχετικώς στην από 14/02/1994 μ.Χ. επιστολή του προς την Ιερά Μονή του Οσίου Δαυΐδ ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος: «....Διά τον μακαριστόν Γέροντα με την φωτεινήν μορφήν ισχύει εκείνο το οποίον έγραφεν ο ιερός Χρυσόστομος διά τον άγιον Μελέτιον Αντιοχείας: "Ου γαρ διδάσκων μόνον, ουδέ φθεγγόμενος, αλλά και ορώμενος απλώς, ικανός η άπασαν αρετής διδασκαλίαν εις την των ορώντων ψυχήν είσαγαγείν"».

 

Η οσιακή κοίμησή του

 

Αντάξια της θαυμαστής ζωής του ήταν και η οσιακή κοίμηση του Αγίου, την οποία προγνώριζε, γι' αυτό και παρακάλεσε αγιορείτη ιεροδιάκονο που εξομολόγησε το πρωΐ της 21ης Νοεμβρίου 1991 μ.Χ., εκείνης της τελευταίας ημέρας της επιγείου ζωής του να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα για να τον «ντύσει».

Και πράγματι στις 4:17 το απόγευμα σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα. Ο Άγιος άφησε το φθαρτό αυτό κόσμο του πόνου κι έφυγε για την αιώνια ανάπαυση, στο Θεό.

Το λείψανο του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο, ζεστό, οσιακό και η ιαχή που έβγαινε από τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων «άγιος, άγιος.... είσαι άγιος» αποτελούσε μία ομόφωνη μαρτυρία της συνείδησης των πιστών για το μακαριστό πλέον Γέροντα Ιάκωβο.

Αλλ' ο άγιος Ιάκωβος συνεχίζει και μετά την οσιακή κοίμηση του, όπως το ομολογούν εκατοντάδες πιστοί να τους ευεργετεί με την παρρησία που έχει στο Θεό. Στη Μονή του Οσίου Δαυΐδ υπάρχουν τουλάχιστον τριακόσιες μαρτυρίες πιστών, που ο Άγιος Ιάκωβος τους βοήθησε. Οι μαρτυρίες αυτές, που περιέχονται σε επιστολές των ίδιων των εύεργετηθέντων ή κατεγράφθηκαν μετά από προφορικές διηγήσεις τους, έχουν σχέση με θεραπείες, ευεργετικές επεμβάσεις, ή μεταθανάτιες εμφανίσεις του Αγίου.

 

Πηγή

Να προσέχετε την ψυχή σας

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

 

-«Εύχομαι σε σας υγείαν, χαράν και ευλογίαν ουράνιον. (Συνήθης ευχή του γέροντα Ιακώβου προς προσκυνητές). Εμείς κάνουμε προσευχές για σας εδώ πέρα, αλλά να κάνετε και σεις. Να προσέχετε την ψυχή σας. Έχουμε και σώμα, αλλά η ψυχή είναι αθάνατος. Δεν σας βλέπω ως ανθρώπους, αλλά ως πνευματικά τέκνα που έρχεσθε στον άγιο Δαυΐδ».

 

-«Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλοί κίνδυνοι στον κόσμο, αλλά όλα διαλύονται με την Χάρη του Θεού· όταν προσευχώμεθα διαλύονται όλα τα κακά».

 

-«Δεν ξέρομε την ημέρα, ουδέ και την ώρα του θανάτου μας. Γι’ αυτό, επειδή είμαστε προσωρινοί άνθρωποι, ας φροντίζωμε για την ψυχή μας, που είναι πράγμα αθάνατο. Πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλά πώς πεθαίνουν; Πεθαίνομε, αλλά να είμαστε κοντά στον Χριστό. Να αγωνιζόμαστε με προσευχή, με αγάπη».

 

Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Β’.

Όποιος έχει γνωρίσει κάποιον που τώρα έχει πεθάνει...

Όποιος έχει γνωρίσει κάποιον που τώρα έχει πεθάνει, θα πρέπει να στοχαστεί βαθιά το σημάδι που η ζωή αυτού του ανθρώπου άφησε στη ζωή του. Πρέπει να στοχαστεί το είδος του σπόρου που σπάρθηκε στη ζωή αυτού του ανθρώπου και τον καρπό που αυτός έφερε.    

Υπάρχει μια φράση στο Ευαγγέλιο που λέει πως «εάv μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει».

Αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί, αν στοχαζόμαστε με όλη μας την καρδιά, με το πνεύμα και με τη μνήμη, με όλη την ευαισθησία μας και την αίσθηση δικαιοσύνης, τη ζωή εκείνων που έχουν αναχωρήσει από αυτήν τη ζωή.

Αν είχαμε το κουράγιο να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ξίφος -που είναι ο λόγος του Θεού για να χωρίσουμε το φως από το σκοτάδι, να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη διάκριση για να ξεχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, τότε, έχοντας συγκεντρώσει όσο σιτάρι θα είχαμε τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε, θα μπορούσε ο καθένας μας, ο καθένας που είχε γνωρίσει τον κεκοιμημένο, να φέρει πολύ καρπό στη ζωή του.

 

Θάνατος και Απώλεια, π. Αντώνιος Μπλουμ - Μητροπολίτης Σουρόζ

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος δ’

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις· Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Προσευχή… σέ καιρούς ἀπαράκλητους

Εἶναι μέρες ἀνήλιαγες.Εἶναι νύχτες ἀσέληνες.Καιροί ἀπαράκλητοι…

Φῶς πουθενά.

Τότε οἱ εὐφυεῖς, οἱ ἀσκημένοι,οἱ ἔχοντες τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό,σταματοῦν νά κινοῦνται ὁριζοντίως.Παύουν νά χτυποῦν τίς πόρτες τῶν ἀνθρώπων καί νά ζητοῦν τήν ἐξ ἀνθρώπων βοήθεια.

Οἱ εὐφυεῖς τότε ἀνοίγουν τά συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας καί μαθητεύουν στίς ζωές τῶν ἁγίων.Ψάχνουν νά δοῦν πῶς ἐνεργοῦσαν στίς θλίψεις οἱ ἅγιοι,πῶς ἔκλαιγαν, πῶς βοοῦσαν,πῶς στέκονταν ὄρθιοι.

Πῶς οἱ θλίψεις τούς ἔβγαλαν ἀπ᾿ τ᾿ ἀδιέξοδα καί τούς ἔβαλαν στόν Παράδεισο. Πῶς ἡ φωνή τους ἔφτασε στ᾿ ἀφτιά τοῦ Θεοῦ.Ἡ προσευχή δέν εἶναι στεῖρα.

Δέν εἶναι ἄγονη κατάσταση.Εἶναι γένους θηλυκοῦ.Ρίζα πού γεννάει χρυσό καρπό Μάνα παντοδύναμη,πού ἀνατρέπει τήν τάξη τῆς φύσεως καί γεννάει τό θαῦμα.

Ἡ προσευχή καταργεῖ τόν φόβο,γιατί καταργεῖ ὅ,τι θεωρεῖται ἀδύνατο.

Ἄς εἶναι μίλια μακριά,ἄν προσεύχομαι, καταργῶ τήν ἀπόσταση:

Προσεύχομαι ἐδῶ καί ἀκυρώνω τίς σφαῖρες ἐκεῖ, στό πεδίο τῆς μάχης.Φωνάζω, Κύριε ἐλέησον, στό σπίτι μου μέσα καί ἐλεῶ αὐτούς πού εἶναι ἔξω

Πού δέν ξέρω τί κάνουν.Πού δέν ξέρω ποῦ βρίσκονται καί πότε θά γυρίσουν. Αὐτούς, πού δέν μποροῦμε ἐμεῖς,ὅσο κι ἄν θέλουμε, νά βοηθήσουμε. Αὐτούς, ὅταν γονατίζουμε,τούς βρίσκουν οἱ ἄγγελοι καί τούς σκεπάζουν.

Ἔλεγε μέ πόνο μιά μητέρα ἐκπαιδευτικός:«βοήθησα ἑκατοντάδες παιδιά πού πέρασαν ἀπ᾿ τά χέρια μου κι ἔχασα τό δικό μου.

Καμιά γνώση καί καμιά πεῖρα δέν τό σώσανε.Μοῦ τὄφαγε ἡ νύχτα καί οἱ ἐξαρτήσεις της.Μέχρι πού ἔψαξα τό ξεχασμένο καντῆλι στό σπίτι μου.Τό ἄναψα κι ἐκεῖ μπροστά γονάτισα.Γονάτισα κι ἔκλαψα πικρά.Πέντε ὁλόκληρα χρόνια, κάθε μέρα καί κάθε νύχτα λάδι ἔκαιγα καί δάκρυα ἔχυνα.

 

Καί τό παιδί μου βρῆκε τή δύναμη καί γύρισε πίσω.Τό ξαναγέννησα μέ προσευχή».

Θυμᾶμαι τόν Γιῶργο.Στρατιώτης, εἴκοσι χρονῶ,εἶχε ἕνα ἀτύχημα στό στρατό καί ἔμεινε «φυτό».

 

Ἡ μητέρα του ἔμαθε ὅτι ἐκεῖνες τίς μέρες ὁ γέροντας Παΐσιος βρισκότανε στή Σουρωτή.Πῆγε ἀμέσως στό μοναστήρι,ὅμως οἱ μοναχές τῆς εἴπανε πώς ὁ Γέροντας ὅλη νύχτα ἔβλεπε κόσμο καί μόλις εἶχε ἀποσυρθεῖ.Δέν μποροῦσαν νά ἐνοχλήσουν.

Ἡ μάνα ἀπελπισμένη ξέσπασε σέ γοερό κλάμα.Ὁ Γέροντας ἄκουσε καί βγῆκε. Πῆγε κοντά της, χωρίς παπούτσια, μέ τίς κάλτσες,καί μέ πολλή ἀγάπη τῆς εἶπε:

Μήν κλαῖς… Μέ προσευχή καί μέ νηστεία θά ξυπνήσει.

Ἔτσι ἔγινε: ἔπεσαν ὅλοι στά γόνατα καί ὁ Γιῶργος ξύπνησε, ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων,μετά ἀπό δυόμιση χρόνια ἔμπονης προσευχῆς!

Ἔτσι γίνεται! Ἡ προσευχή μας,ὅταν δέν ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τῆς βιασύνης, ὅταν γίνεται ταπεινά,ἔχει τή δύναμη νά σπάσει τούς κωδικούς πρόσβασης καί νά μᾶς βάλει στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ.

Ἔτσι γίνεται! Τά ταπεινά Κύριε ἐλέησον, ἔλεγαν οἱ παλιοί ἄνθρωποι,τά παίρνουν οἱ Ἄγγελοι καί τά πηγαίνουν στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ταπεινό ἦθος, ἀκόμα κι ὅταν δέν ξέρει πολλά γράμματα, μπορεῖ νά ἀναπτύξει πολύ δυνατή σχέση μέ τόν Χριστό.

Ἡ πείρα τῆς Ἐκκλησίας λέει ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση νά χαθεῖ ἡ προσευχή ἀνθρώπου ταπεινοῦ.

Δέν ὑπάρχει οὔτε μία περίπτωση νά ἐκκρεμεῖ τό αἴτημα –τό μήνυμα πού ἔστειλε στόν Θεό ἄνθρωπος ταπεινός. Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν ἀκουστοῦμε,ἄν προσευχόμαστε ταπεινά.

Μπορεῖ νά μή δοῦμε κλήση στό κινητό μας,μπορεῖ νά μή λάβουμε ἀμέσως ἀπάντηση,ἀλλά σίγουρα θά δοῦμε ἀμέσως ὅτι τό μήνυμα πού στείλαμε παραδόθηκε

Κι Αὐτός πού τό ἔλαβε δέν εἶναι ὁ ἐργοδότης μας,ἀλλά εἶναι ὁ Πατέρας μας.Ὁ πατρικότατος Χριστός πού εἶναι σκυμμένος ἐπάνω μας.

Πού μετράει ὄχι μόνο τούς στεναγμούς μας,ὄχι μόνο τά δάκρυά μας, ἀλλά καί τούς σταλαγμούς τῶν δακρύων μας.

Ἀκούγεται ἀνεδαφικό καί ἀδύνατο,ὅμως ἴσως εἶναι καιρός νά κλείσουμε τά τηλέφωνα,τίς τηλεοράσεις, τούς ὑπολογιστές.Ἴσως εἶναι καιρός νά βγοῦμε ἀπό τό διαδίκτυο τῆς γῆς καί νά μποῦμε στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ:νά ἀναζητήσουμε τούς ἁγίους.

Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε πώς μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά μᾶς παρηγορήσει.Μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά ξεφοβίσει τήν τρομοκρατημένη μας ὕπαρξη καί νά γλυκάνει τήν ἀγριεμένη ψυχή μας.

Ζοῦμε σέ καιρούς χαλεπούς.Ζοῦμε σέ καιρούς ἀπαράκλητους.Γύρω μας παντοῦ τραγικά ἀδιέξοδα.Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε ὅτι μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά μᾶς συντονίσει μέ τοῦ Θεοῦ τή συχνότητα.

Μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά ἐνεργοποιήσει τήν ἰσχυρότατη τηλεπικοινωνία ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στόν Θεό.

Μόνον ἡ προσευχή ἡ γενομένη μετά βεβαίας ἐλπίδος, καθώς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, κάνει τόν διάβολο νά τρέμει καί τοῦ σακατεύει ὅλα τά σχέδια.

 

Μαρία Μουρζά

 

Πηγή

Άγιος Σωζόμενος ο θαυματουργός

Ημερομηνία Εορτής: 20/11/2024

Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο Άγιος Σωζόμενος καταγόταν από την Καρπασία της Κύπρου, ενώ από την ακολουθία του, καθώς και από άλλες πηγές, μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου (περί το 1100 μ.Χ.). Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και τη γνώση του λόγου του Θεού και με τον καιρό απέκτησε μια σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση.

Όταν ενηλικιώθηκε πήρε την απόφαση να φύγει κι από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό. Έτσι, αφού περιπλανήθηκε αρκετά έφτασε σε μια σπηλιά που βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης κι υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει: «Ἡ καρδία μου πρὸς Σέ, Λόγε, ὑψωθήτω, καὶ οὐδὲν θέλξει μέ, τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρὸς χαμαιζηλίαν». (Τρίτο αντίφωνο του Δ' ήχου). Δηλαδή, σε Σένα Χριστέ μου, σε Σένα, Λόγε, του Θεού, ας υψωθεί η καρδιά μου. Και τότε τίποτα, Κύριε, από όλα εκείνα τα μάταια και φθαρτά του κόσμου τούτου δεν θα μπορεί να την τραβήξει μακριά σου, ούτε και να την αποσπάσει από τη θεωρία σου.

Όσο περνούσε ο καιρός, η φήμη του Αγίου εξαπλωνόταν. Σε κανένα δεν αρνιόταν την αγάπη και τη βοήθεια του. Το κατάλυμα του ήταν για όλους ανοικτό. Και το θεραπευτικό χάρισμα με το οποίο τον χαρίτωσε ο Θεός, το πρόσφερε πρόθυμα σε όσους με πίστη και μετάνοια ειλικρινή κατάφευγαν στη χάρη του και του το ζητούσαν.

Και, έτσι, αφού έζησε Θεάρεστα, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το άγιο σκήνωμα του με ευλάβεια το πήρανε οι χριστιανοί και το 'θαψαν στο βάθος της σπηλιάς βρέχοντας το με τα δάκρυα της στοργής τους. Ο τάφος του έγινε «ἰατρεῖον νοσημάτων». Σ' αυτόν καταφεύγουν και σήμερα άρρωστοι από διάφορα μέρη για να λάβουν τη θεραπεία τους.

Η μνήμη του αγίου γιορτάζεται σε πολλά μέρη του νησιού μας στις 20 Νοεμβρίου και σ' άλλα στην 21 μαζί με την εορτή των Εισοδίων. Την ήμερα αυτή χιλιάδες προσκυνητές από διάφορα μέρη συγκεντρώνονται στη σπηλιά όπου ασκήτευσε. Στον άγιο Σωζόμενο Ποταμιάς ή στο Ριζοκάρπασο (20 Νοεμβρίου) μα και στους ναούς που είναι αφιερωμένοι στ' όνομα του, για να τον τιμήσουν και να δοξάσουν τον Παντοδύναμο Θεό για τους αγίους Του. Έτσι τα θαύματα του όσιου συνεχίζονται. Κι οι πιστοί πού μ' ευλάβεια προστρέχουν στη χάρη του με κατάνυξη ψυχής του ψάλλουν κάθε φορά.

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Τοῖς πίστει προστρέχουσι, πάτερ Σῳζόμενε τρισόλβιε, τῇ σορῷ τῶν λειψάνων σου καὶ προσκυνοῦσι πιστῶς τοῦ εἴδους ἐμφέρειαν, ἄφεσιν τῶν πταισμάτων καὶ σωμάτων τὴν ῥῶσιν δώρησαι, Θεοφόρε, καὶ ἐκ παντοίων κινδύνων καὶ παθῶν ἀρρωστίας πάντας ἐκλύτρωσαι.

Πηγή: https://www.saint.gr

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο σκοπός τους είναι να φτάσουν στην αγιότητα

Ο παγανισμός συχνά μεταμφιέζεται με τη μάσκα του Χριστιανισμού στην Εκκλησία, και κρύβεται περισσότερο κάτω από ένα προσωπείο ευσεβισμού, παρά κάτω από φανερές εξωτερικές εκδηλώσεις.

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο σκοπός τους είναι να φτάσουν στην αγιότητα. Μερικοί πιστεύουν ότι είναι αμαρτία ακόμη και να το σκέπτονται την πιθανότητα ότι μπορούν να φτάσουν την αγιότητα, παρότι αυτή είναι η εκπλήρωση μιας άμεσης εντολής του Κυρίου. Πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να ξεπεράσουμε το πρόβλημα αυτό. Για να το ξεπεράσουμε, πρέπει να δώσουμε στους ανθρώπους μια εκ νέου κλήση για επιστροφή στην αγιότητα. Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να αναβιώσουμε την Κατήχηση σε όλη την Εκκλησία. Ακόμα κι αυτοί που είναι ήδη βαπτισμένοι θα έπρεπε να μελετήσουν την Πίστη. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν σε Ποιον πιστεύουν, και τι πρέπει να κάνουν με σκοπό να Τον πλησιάσουν. Οι άνθρωποι που έρχονται στην Εκκλησία τη βλέπουν σαν μια “γραμμή συναρμολόγησης” πνευματικών υπηρεσιών. Δεν τους προσφέρεται κάποια πνευματική ανάπτυξη, γι’ αυτό πηγαίνουν στους αιρετικούς.

 

π. Δανιήλ Σισόεφ (+19/11/2009), ο νεομάρτυρας