Ο Κολοκοτρώνης ζούσε τη φιλοθεΐα, τη φιλοπατρία και τη φιλανθρωπία!

 

π. Ανανίας Κουστένης

…Ο άλλος εθνικός μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, όταν έγινε το μεγάλο Σαράντα, είπε στους πολεμιστές και αγωνιστές: «Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλον κανένα / μεθύστε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα». Τι ήταν αυτό το κρασί; Κρασί φιλοθεΐας. Κρασί φιλοπατρίας. Και κρασί φιλανθρωπίας. Όχι με την έννοια ότι δίνουμε ελεημοσύνη. Αγαπώ τον άνθρωπο. Διακονώ τον άνθρωπο, στ’ όνομα του Χριστού και της πατρίδος. Σώζω τον άνθρωπο….

Ο Κολοκοτρώνης, λοιπόν, έτσι. Ζούσε τη φιλοθεΐα. Τη φιλοπατρία. Και τη φιλανθρωπία. Τη φιλανθρωπία! Σήμερα έχουν λιγοστέψει αυτά τα πράγματα. Του ‘παν, πάλι, του Κολοκοτρώνη κάποτε, τα ‘χουμε πει, αλλά δεν πειράζει να τα λέμε, σε ποιο κόμμα ανήκει. Το Ρωσικό, το Γαλλικό η το Αγγλικό; Και λέει: «Δεν είμαι ούτε Ρωσόφιλος ούτε Αγγλόφιλος ούτε Γαλλόφιλος. Είμαι Θεόφιλος. Γιατί μόνος φίλος της πατρίδος μου είναι ο Θεός». Και πώς έλεγε αλλού; «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω». Κι είχε δίκαιο.

Πού ‘ν’ αυτοί οι άνθρωποι; Που θα ‘πρεπε να τους λέμε, να τους μελετάμε, να τους μνημονεύουμε, να τους αναφέρομε. Να μιλάμε γι’ αυτούς. Στα σχολεία, στην εκκλησία, στις πλατείες, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, σ’ όλα τα μέσα. Ήσαν εμπνευσμένοι άνθρωποι. Δοσμένοι στον Χριστό και στον άνθρωπο.

Και τι κέρδισε ο Κολοκοτρώνης, στο τέλος; Το ξέρετε. Καταδίκη εις θάνατον. Πως τ᾽ αντιμετώπισε; Κάνοντας το σταυρό του και λέγοντας: «Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Να τη η Φιλοκαλική Αναγέννηση. Να, τι ήταν μες στο αίμα αυτών των ανθρώπων. Και γράφει κάπου ο μεγάλος Μακρυγιάννης, δυστυχώς τελείωσε ο χρόνος– γράφει κάπου, ότι: «Επί Τουρκοκρατίας πολλοί αγίασαν. Πολλοί αγίασαν».

Κι είν’ αλήθεια. «Μετά, όμως, απ’ την Τουρκοκρατία, ξεπαγιάσαν». Τι σημαίνει αυτό; Ότι εκείνοι που μας κυβερνούσαν, κατά κανόνα, έχομε και φωτεινές εξαιρέσεις, ευτυχώς, δεν ήσαν με τον τρόπο της Ορθοδοξίας και με τον τρόπο της Ελλάδος. Αλλά με άλλες δυνάμεις, με άλλα συμφέροντα.

… Κολοκοτρώνηδες χρειαζόμαστε. Καποδίστριες χρειαζόμαστε. Γιατί εκείνοι είχαν τον τρόπο. Είχαν την πολιτική.

Ο Κολοκοτρώνης όταν πέθανε, ξέρετε τι είπε; «Άφησα πίσω μου» -τη στιγμή που ξεψυχούσε «αμέτρητους φίλους». Δεν κακοκάρδιζε εύκολα τους ανθρώπους ο Κολοκοτρώνης, όπως το ‘κανε ο Μακρυγιάννης, που ‘ταν αμέσως, είχε εύκολο το χείλος, αλλ᾽ όχι κακή την καρδιά, έλεγε κι εκείνος, όπως ο Σολωμός.

Ο Κολοκοτρώνης είχε μακροθυμία. Μεγαλοψυχία. Συγχωρητικότητα. Είχε μεγάλη καρδιά. Γι’ αυτό και έφτειαξε την Επανάσταση, μαζί με τον άγιο Γρηγόριο τον Ε’, όπως έχομε πεί. Οι άλλοι φτιάχτηκαν από την Επανάσταση. Του οφείλομε πάρα πολλά. .

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, «Μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2012.

 

Στὶς 4 Φεβρουαρίου 1843, ἐκοιμήθη ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ, ὁ γιγαντόψυχος καὶ λεοντόκαρδος Ἕλληνας, ὁ ἀπελευθερωτὴς τῆς Ἑλλάδος.

 

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com