Πόθος προσωπικής σχέσης

Μπαίνει ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, ο βασιλιάς του σύμπαντος. Όχι μεγαλόπρεπα και φαντασμαγορικά αλλά απλά και ταπεινά, πάνω σε ένα μικρό γαϊδουράκι. Κι ο κόσμος γύρω να τον επευφημεί, ζητωκραυγάζει για τον Μεσσία που θα τον σώσει από την φτώχεια, την σκλαβιά, τον Ρωμαίο κατακτητή. Προσβλέπει σε ένα βασιλιά επίγειο, ενώ ο ερχόμενος είναι βασιλιάς ουράνιος. Ζητά ο κόσμος την ευτυχία του κόσμου τούτου, μα ο Κύριος μιλά για μια άλλη ζωή, αιώνια.

Τελικά οι ίδιοι άνθρωποι που Τον εξυψώνουν, σε λίγες μόνο μέρες θα Τον σταυρώσουν.Γιατί άραγε; Τον λόγο μας τον αποκαλύπτει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: "Διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον". (Γι’ αυτό ήρθε το πλήθος να τον προϋπαντήσει, επειδή έμαθαν ότι αυτός είχε κάνει το θαυμαστό αυτό σημείο. Κατά Ιωάννην (Κεφ.12,18).

Ο κόσμος, ο όχλος, δεν γνωρίζει τον Χριστό, δεν επιζητεί την προσωπική σχέση μαζί του, αλλά έρχεται προς Αυτόν γιατί έμαθε για το θαύμα.Το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου. Στόχος του, πόθος του, επιδίωξη του είναι το προσωπικό συμφέρον, το δικό του αποκλειστικό πρόβλημα να λυθεί μέσω ενός άλλου θαύματος του Κυρίου. Κι όταν αυτός ο όχλος που η καρδιά του απέχει μίλια μακριά από Αυτόν αντιληφθεί πως αυτό που πρόσκαιρα τον τυραννά δεν βρίσκει λύση από τον Χριστό, στεγνά θα Τον προδώσει. Κι έτσι το "Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος", μετατρέπεται γρήγορα σε "Άρον,άρον σταύρωσαν Αυτόν".

Ο Χριστός όμως ζητά, ποθεί, επιζητεί την  βαθιά προσωπική σχέση με τον κάθε ένα άνθρωπο, κάτι που είναι το πλέον θαυμαστό σημείο.Τελικά μόνο εκείνοι οι λίγοι πιστοί, οι γυναίκες, οι μυροφόρες, ο απόστολος Ιωάννης που θα Τον πιστέψουν, πολλά θα διακινδυνεύσουν και θα Τον ακολουθήσουν στωικά στο πάθος του Σταυρού και στο τραύμα της Σταύρωσης, θα έχουν μερτικό χαράς και ευφροσύνης στο μέγα θαύμα της Ανάστασης.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 25/4/21

Δύναμη αγάπης

Ο Σταυρός, η αναγκαιότητα του και το παγκόσμιο νόημα του αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη φράση του Ευαγγελίου: «και εδάκρυσεν ο Ιησούς…». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή. Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.

 

Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..» Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.

 

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.

Μια χαραμάδα στην καρδιά μας

 Ο Χριστός μας περιμένει και μόλις εμείς του ανοίξουμε μια χαραμάδα στην καρδιά μας, μπαίνει αμέσως μέσα μας και τότε τα έχουμε όλα! Είναι σαν τον ήλιο, παιδί μου, που όταν τραβήξεις λίγο την κουρτίνα στο παράθυρο, μπαίνει αμέσως το φως και οι ακτίνες του μέσα στο δωμάτιο και ζεσταινόμαστε...

 

Άγιος Πορφύριος o Καυσοκαλυβίτης

Αργά βαδίζει ο Χριστός

Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού.

Ο δρόμος Του είναι δύσκολος. Γι' αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι' αυτό βαδίζει αργά.

Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα..

 

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, από το βιβλίο αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς “Αργά βαδίζει ο Χριστός”

Ο φόβος του ιού και η περιφρόνηση του Χριστού

Καθόλου τυχαίο πως οι ίδιοι "πνευματικοί" άνθρωποι που υποστηρίζουν πως έχουν μια κάποια σχέση με τον Χριστό, φοβόντουσαν τόσους μήνες να προσέλθουν και να σε κοινωνήσουν από το ποτήριο της Ζωής, να είναι από τους πρώτους που έτρεξαν με χαρά να εμβολιαστούν, ακολουθώντας τις οδηγίες εκείνων που σφράγισαν τις εκκλησίες σχεδόν 1 χρόνο τώρα.

Ο φόβος του ιού και η περιφρόνηση του Χριστού. Ο καιρός που ξεχωρίζει η ηρα από το σιτάρι είναι ήδη εδώ.

Γρηγορείτε και προσεύχεστε!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 12/4/21

Τα φτερά είναι για να πετάς

Αφού πλαστήκαμε για τον ουρανό, γιατί σερνόμαστε στο χώμα;  Αφού η ψυχή μας έχει φτερά, γιατί τα τσαλακώνουμε, γιατί τα τσακίζουμε στις όχθες μιας ψυχοκτόνας λογικής;  Γιατί αρκούμαστε στην επιβίωση και δεν ποθούμε την αληθινή ζωή; Τα φτερά είναι για να πετάς ψυχή μου και ο γαλάζιος ουρανός είναι το "σ’ αγαπώ" που σου ψιθυρίζει ο Θεός.

Από το βιβλίο μας, "Αποτυπώματα Ψυχής"

 

Ελπίδα μέσα στο σκοτάδι

Λυπάμαι που στην εποχή τέτοιας ανόδου του «πολιτισμού» στερούμαστε την ελευθερία της επικοινωνίας, τη δυνατότητα των συναντήσεων και των ανοικτών συνομιλιών. Ο κόσμος είναι διχασμένος σε δύο (και σε ακόμη περισσότερα) εχθρικά μέρη. Στους ειρηνικούς ανθρώπους, που είναι αναμφίβολα η πλειονότητα, πέφτει ο πικρός κλήρος να συνθλίβονται απ’ όλους εκείνους που πήραν στα χέρια τους τη «ράβδο». Φοβούμαι ότι σύντομα θα τελειώσουν οι «συγκρούσεις» αυτές και η Ανθρωπότητα θα είναι καταδικασμένη να ζήσει ακόμη πιο φοβερές τραγωδίες και ενδεχομένως μάλιστα πλήρη όλεθρο. Όλα τα σύγχρονα μέσα βίας πέφτουν σε χέρια ανθρώπων που καθόλου δεν μπορούμε να πούμε ότι στέκονται ηθικώς υψηλά. Και σε αυτό έγκειται η συμφορά.

Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε ότι έρχεται ώρα, κατά την οποία όλους αυτούς τους «ισχυρούς» ανθρώπους θα τους κλείσουν στο κλουβί και θα δοθεί η εξουσία στα χέρια των «πραέων», στα χέρια της αυθεντικής «αριστοκρατίας», δηλαδή σε ανθρώπους που είναι ηθικά και πνευματικά γνήσιοι αριστοκράτες, που θα οδηγήσουν τους αδελφούς τους με ειρήνη και υπομονή στη συνείδηση της ανθρώπινης αξίας, εφόσον ο άνθρωπος είναι Εικόνα του Ζώντος Θεού;

 

ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ- Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ