Ο φόβος του θανάτου και ο πόθος της ζωής

Όσο πιο πολύ φοβόμαστε τον θάνατο, τόσο πιο σαρκικοί είμαστε.Όσο περισσότερο επενδύουμε σ' αυτή εδώ τη ζωή, τόσο λιγότερα γραμμάτια αποθηκεύουμε στην τράπεζα τ' ουρανού.  Αυτό ακριβώς επισημαίνει σε μια ομιλία του ο μακαριστός π.Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης: "Δεν υπάρχει, νομίζω, καταθλιπτικότερη εικόνα από το να βλέπει  κανείς έναν άγιο του Θεού να φοβάται μήπως πεθάνει ή να προσπαθεί με οιονδήποτε τρόπο να επιμηκύνει τη ζωή του.Με τον τρόπο αυτό δείχνει την απιστία του, την αφοβία του Θεού, το ανοστάλγητο του ουρανού. Δείχνει ότι η ψυχή του δεν επεπόθησε Θεόν ζώντα".

Αυτή η πικρή αλήθεια έρχεται να ρίξει φως στην φοβισμένη μας ψυχή, να καταδείξει την μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει από την αγιότητα,τον πόθο της καρδιάς μας για την αιωνιότητα. Φοβόμαστε γιατί δεν αγαπήσαμε πολύ τον Θεό.Τρέμουμε σύγκορμοι μπροστά στον θάνατο γιατί δεν πιστέψαμε αληθινά στην Ανάσταση, στην όντως Ζωή.

Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά παράξενα, αλλόκοτα, δύσκολα και ακατόρθωτα για τον σημερινό άνθρωπο.  Όμως ο πραγματικός Άγιος, είναι αυτός που επιβεβαιώνει τον προορισμό κάθε ανθρώπου. Αναφέρεται στον βίο του αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή, ότι η Παναγία τον είχε πληροφορήσει μέσω της προσευχής πως θα τον έπαιρνε από αυτή τη ζωή ανήμερα της γιορτής της, τον Δεκαπενταύγουστο. Κι ο άγιος από το πρωί είχε ετοιμαστεί, αποχαιρέτησε τα πνευματικά του παιδιά και την περίμενε μαζί με τον αρχάγγελο Μιχαήλ να συνοδέψουν την ψυχή του στην Βασιλεία του Θεού. Είχε πια δειλινώσει κι ο γέροντας ήταν ανήσυχος. Μήπως η Παναγία τον ξέχασε; Μήπως όλα ήταν της φαντασίας του; Περίμενε ώρες στο παγκάκι του, στην σκήτη του, εκεί που έχυσε άφθονα δάκρυα και άπειρες προσευχές του αναπέφθηκαν στον ουρανό υπέρ όλου του κόσμου. Περίμενε με ανυπομονησία και χαρά όπως ο ταξιδιώτης  το λεωφορείο για ένα ταξίδι όμορφο και  μακρινό. Βλέπεις,για τον άγιο ο θάνατος ήτανε γιορτή, γέφυρα για τον παράδεισο, το μεγάλο γεγονός της συνάντησης με τον Θεό του. Τελικά η Παναγία δεν του χάλασε την  επιθυμία του, ήτανε πιστή στην υπόσχεση της.Μετά από λίγο συνόδεψε την αγία ψυχή του μπροστά στον θρόνου του Δημιουργού.Ο Άγιος κοιμήθηκε για να ξυπνήσει στην αιωνιότητα.

Κι εμείς; Στο σήμερα, στο τώρα του 21ου αιώνα,  πώς αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, πώς στεκόμαστε απέναντι του; Ο Χριστός Ανέστη στις καρδιές μας ή είναι μονάχα λόγια τυπικά που λέμε; Τελικά, νομίζω πως το πιο τραγικό που μπορεί να μας συμβεί δεν είναι το να πεθάνουμε, αλλά να μην γνωρίζουμε γιατί ζήσαμε. Να υπάρχει μπροστά στα μάτια μας η αιώνια Ζωή και να είμαστε ανίκανοι έστω να την ψηλαφήσουμε.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 4/10/21