Η καρδιά και ο Θεός

Ο Θεός βρίσκεται παντού. Και σάν βρεί καρδιά πού δέν Tού εναντιώνεται, καρδιά ταπεινή, μπαίνει μέσα της και τη γεμίζει χαρά. Τόση είναι η χαρά της καρδιάς που έχει μέσα της το Θεό, ώστε κολλάει επάνω Του και δεν θέλει ποτέ να Τόν αποχωριστεί.

Σε καρδιά φουσκωμένη από εγωισμό δέν πλησιάζει ο Κύριος. Κι έτσι αυτή καταθλίβεται, μαραζώνει και σιγολιώνει, βυθισμένη στην άγνοια, τη λύπη και το σκοτάδι.

Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, μόλις στραφούμε με μετάνοια και πόθο πρός τόν Κύριο, η θύρα της καρδιάς μας ανοίγει σ' Εκείνον. Η εσωτερική ακαθαρσία ξεχύνεται έξω, γιά νά παραχωρήσει τη θέση της στην καθαρότητα, την αρετή, τον ίδιο το Σωτήρα, τόν μεγάλο Επισκέπτη της ψυχής, τόν κομιστή της χαράς, του φωτός, του ελέους.

 

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Μας λείπει αυτό το φως

"...Καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς". (Ψαλμός 48,13)

Ο άνθρωπος ενώ έχει την τιμή να πλαστεί κατ' εικόνα και καθ'ομοίωσιν Θεού, λογικό και τελειότερο των δημιουργημάτων, αυτό δεν το κατάλαβε. Δεν αντιλήφθηκε την αξία και το μέγεθος της δόξας στην οποία τον καλεί ο Κύριος και έγινε όμοιος με τα ζώα. Δίχως λογική, δίχως ουράνια προοπτική. Προτίμησε ο άνθρωπος το σκοτάδι παρά το φως, το ψέμα παρά την αλήθεια, την απλή επιβίωση και όχι την όντως ζωή.

Όλα αυτά φανερώνονται αποκαλυπτικά σε κάθε εποχή και ιδιαιτέρως σήμερα. Χάσαμε την συνοχή μας, τον προορισμό μας, κλείσαμε εγωιστικά την δίοδο προς το αληθινό φως κι αναπόφευκτα βολοδέρνουμε στο σκοτάδι. Ζώντας ουσιαστικά μέσα στο ψέμα ελκυόμαστε από αυτό. Ανίκανοι να υποψιαστούμε τις όποιες παγίδες μας στήνει ο εχθρός και το αδιέξοδο της πορείας μας βαδίζουμε ολοταχώς προς τον γκρεμό. Κι ενώ τα σημάδια είναι πλέον αρκούντως φανερά κι ενώ τα καμπανάκια ήχησαν προειδοποιητικά πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, εμείς συνεχίζουμε αμέριμνοι, ανίδεοι, έως θανάτου φοβισμένοι και  πνευματικά τυφλοί το δρόμο προς την καταστροφή. Σαν άλογα ζώα, σκυμμένα πάντα κάτω στο χώμα, στη γη, ζητώντας μόνο ελάχιστη τροφή.

Εκείνο που μας λείπει είναι αυτό το φως, η ουρανία αίσθηση του αλλιώς, η θεία χάρη και η έμπνευση που πλούσια χαρίζει ο Ιησούς Χριστός. Και οι ημέρες περνούν...

Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε!

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Υπομονή

Ένας ερημίτης έζησε τριάντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο, τρώγοντας μόνο τους καρπούς μιας φοινικιάς που είχε φυτρώσει έξω από την καλύβα του. Ύστερα όμως του έσπειρε ζιζάνια στο νου ο διάβολος κι άρχισε να συλλογίζεται πως άδικα σπατάλησε εκεί τόσα χρόνια.

Τι κέρδισα τάχα; Έλεγε στον εαυτό του. Ούτε αποκαλύψεις είδα ούτε κανένα θαύμα έκανα, όπως οι παλιοί Ασκητές. Ας γυρίσω στον κόσμο, ίσως εκεί προκόψω περισσότερο.

Το είχε σχεδόν αποφασίσει κι ετοιμαζόταν, όταν ο Θεός, που τον λυπήθηκε για τους τόσους κόπους του, έστειλε τον Άγγελό του να τον εμποδίσει.

–Τι μεγαλύτερο θαύμα θέλεις, του είπε ο Άγγελος, από την υπομονή και τη μεγαλοψυχία που σου έδωσε ο Θεός, να μείνεις τόσα χρόνια ολομόναχος σ’ αυτό τον άγριο τόπο, τρώγοντας μόνο τους καρπούς τούτου του δέντρου; Κάνε λίγο ακόμη υπομονή και ζήτησε από τον Θεό περισσότερη ταπείνωση.

Έτσι έμεινε στον τόπο του ο Ερημίτης, ευχαριστώντας τον Θεό που τον στήριξε με τον Άγγελο Του.

 Από το Γεροντικό

 

Το βλέμμα του Θεού είναι παντού, βλέπει τα έργα μας και δεν του διαφεύγει τίποτα. και έρχεται συνεργός σ’ αυτούς που εργάζονται το καλό (Αββάς Λογγίνος).

Την απόγνωση θα την αντικαταστήσει η χαρά

Κάποιες μέρες μας φαίνονται όμορφες και φωτεινές, χαρούμενες. Κάποιες άλλες δειχνουν μαύρες και σκοτεινές. Αυτό οφείλεται στις ευχάριστες ή δυσάρεστες περιστάσεις της ζωής. Τις καλές μέρες δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε και τις κακές δεν πρέπει ν΄απελπιζόμαστε. Όπως τον κακό καιρό τον διαδέχεται ο καλός, έτσι και την απόγνωση θα την αντικαταστήσει η χαρά και η ιλαρότητα.

 

Στάρετς Αντώνιος της Όπτινα, Μικρή Ρωσική κλίμακα, Εκδόσεις Πέτρου Μπότση

Νοτιάς

«…Μὰ τί γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας

πάνω στὰ σαπισμένα θαλάσσια ξύλα

ἀπὸ λιμάνι σὲ λιμάνι;

Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ἀνασαίνοντας

τὴ δροσιὰ τοῦ πεύκου πιὸ δύσκολα κάθε μέρα,

κολυμπώντας στὰ νερὰ τούτης τῆς θάλασσας

κι ἐκείνης τῆς θάλασσας,

χωρὶς ἁφὴ

χωρὶς ἀνθρώπους

μέσα σε μία πατρίδα ποὺ δὲν εἶναι πιὰ δική μας

οὔτε δική σας».

 

ἀπὸ τὴν ἔκδοση «Γιῶργος Σεφέρης, Ποιήματα»

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,

τη λάμπα κρατώ ψηλά,

να δούνε της γης οι θλιμμένοι,

να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

 

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,

σταμνί για να πιει ο καημός

κι ανάμεσά μας θα στέκει

ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

 

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,

σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός

κι εκεί καθώς θα μιλάμε

θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

 

Τάσος Λειβαδίτης

 

Δεν σε κάνει πλούσιο, ούτε το χρυσάφι, ούτε τα ρούχα, ούτε τα χρήματα, αλλά η ελεημοσύνη. Γιατί πλούσιος δεν είναι εκείνος που έχει πολλά, αλλά εκείνος που δίνει πολλά.

 

Ιερός Χρυσόστομος

Προφητείες

Οι προφητείες δεν δίνονται για να φοβόμαστε μη χαλάσει η τακτοποιημένη ζωούλα μας. Μήτε για να τρέξουμε να μαζέψουμε τρόφιμα και φάρμακα για τα επερχόμενα δεινά, τους γενικούς πολέμους, του λιμούς και τους λοιμούς.Ας το συνειδητοποιήσουμε πως αυτός ο κόσμος δεν είναι για πάντα. Κάποτε θα πεθάνουμε και το ζήτημα είναι που θα βρεθούμε μετά.

Σκοπός της προφητείας είναι η παρακίνηση σε μετάνοια. Το ξύπνημα, η αλλαγή του νου και η προσήλωση του στον Θεό. Η επιστροφή στην αλήθεια του Ευαγγελίου και η αποστροφή των πονηρών και σκοτεινών έργων. Είναι το κάλεσμα σε διόρθωση πορείας,το σάλπισμα της σωτηρίας, το βάδισμα προς το φως και την αιώνια ζωή και το γύρισμα της πλάτης στο σκοτάδι και τον θάνατο.

Αν δεν ζούμε την κάθε ημέρα με την προσμονή και την προετοιμασία για την αναχώρηση μας από τούτο εδώ τον κόσμο, τότε ναι θα φοβόμαστε και θα τρομάζουμε. Αν δεν περιμένουμε κάθε στιγμή την τελική μας κρίση από το Δημιουργό του σύμπαντος, κάθε καινούργια κρίση θα μας ταράζει, όλη την ύπαρξη μας θα πανικοβάλλει.

Μπορεί λοιπόν να νομίζουμε πως προβλέπουμε, πως ερμηνεύουμε ή και σχεδόν πως ξέρουμε κάθε προφητεία, το πώς, το πού, το πότε (περίπου), αλλά αν δεν έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας, στην κάθε στιγμή, στην κάθε πνοή μας τότε βρισκόμαστε μακριά από τον προορισμό μας.

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Αυτός δεν γνωρίζει το κυριότερο

Κάποιος άνθρωπος που ποτέ δεν γεύτηκε τον Θεό μπορεί να κατέχει μεγάλες γνώσεις της επίγειας επιστήμης, αλλά όταν δει τον πιστό άνθρωπο, λέει: "Αυτός είναι τρελός".

Και ο πιστός άνθρωπος που έζησε τον Θεό κοιτάζει αυτόν που δεν πιστεύει με μεγάλη συμπόνια: "Αυτός δεν γνωρίζει το κυριότερο".

 

Από το βιβλίο Αγίου Σοφρωνίου Σαχάρωφ, "Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας"

 

Η Ορθοδοξία δεν είναι βιβλιοθήκη, την οποία μπορείς να μελετήσεις, αλλά βίωμα το όποιο καλείσαι να ζήσεις.

Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς

Ομολογία

 

Αν δεν ομολογήσουμε τον Χριστό με το στόμα μας, δηλαδή δημόσια, με δυνατή και ακλόνητη φωνή, όποιοι κι αν είναι οι κίνδυνοι που εμπεριέχει αυτή η πίστη μας, μάταια μας φαίνεται ότι αγαπάμε τον Χριστό και εξαπατάμε τον εαυτό μας. Ψευδαίσθηση ότι είμαστε χριστιανοί.

 

 Nicolae Steinhardt - Δίνοντας θα κερδίσεις

 

Δεν είμαστε συνήγοροι του Θεού, όταν υπερασπιζόμαστε την πίστη μας, αλλά, αν με σεβασμό μιλάμε για την αλήθεια, αυτό το κάνουμε για το δικό μας πνευματικό συμφέρον, ώστε να μην πεθάνουμε.

 

Άγιος Επιφάνιος, επίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου

Χωρίς τον Θεό η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στον παραλογισμό

 

Αν οι Ευρωπαίοι πρώτα έψαχναν τον ουράνιο Πατέρα και αναζητούσαν πριν από όλα την Βασιλεία των ουρανών, όλα τα υπόλοιπα θα τους δίνονταν και τότε όλοι τους θα ήταν χαρούμενοι. Με τη χαρά τους θα φώτιζαν όλο τον μη χριστιανικό κόσμο, θα δόξαζαν το Θεό και λόγω αυτού όλοι οι λαοί στη γη θα αρνιόντουσαν τα είδωλα και θα έσπευδαν να βαπτιστούν, να γίνουν μέλη του θεϊκού ευρωπαϊκού χορού.

Και όμως οι Ευρωπαίοι πήραν λανθασμένο δρόμο, μακριά από τον Χριστό. Σκοτώνονται, παλεύοντας για ψωμί και πάντα είναι πεινασμένοι. Παρανόησαν, αρπάζουν αυτό που δεν τους ανήκει και πάλι δεν τους είναι αρκετό.

Η Ευρώπη διαβάζοντας βιβλία για να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις τυφλώθηκε, βάρυνε το νου της με το βάρος των γνώσεων και κατέληξε πιο ανόητη, πιο σκοτεινή, πιο φτωχή. Συνήθισε να ψάχνει το ψωμί, την ευτυχία, τη γνώση, μακριά από τον ουράνιο Πατέρα, μακριά από το δρόμο του Χριστού.

Από όλα αυτά, είναι φανερό πως οι πόλεμοι στην Ευρώπη προήλθαν από τον πόλεμο της Ευρώπης ενάντια στο Χριστό. Όλη η δυστυχία και όλη η αδιαντροπιά της Ευρώπης προήλθε από την άρνηση του Χριστού. Και αυτό δεν συνέβη πρόσφατα, αλλά από παλιά. Από τότε που ο πάπας έκανε τον Χριστό μισητό στους ανθρώπους και ο Λούθηρος ερμήνευσε λανθασμένα τη διδασκαλία του Χριστού.

Παρόλα αυτά εμείς δεν χαιρόμαστε με τη δυστυχία των άλλων. Ευχόμαστε στους Ευρωπαίους, με όλη την καρδιά μας να ξαναβρούν την αλήθεια και το σωστό δρόμο.Να επιστρέψουν στο Χριστό, όχι όμως στον Χριστό με τον παπισμό, ούτε στον Χριστό με το λουθηρανισμό.

Να επιστρέψουν στον Χριστό των προπατόρων τους. Να επιστρέψουν στο Χριστό που σέβονταν οι προπάτορές τους για χίλια χρόνια μαζί με τους δικούς μας ορθόδοξους προγόνους.

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται

Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω· καν ο ουρανός να κατεβή κάτω, καν η γη να ανεβή επάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάση, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλη τι έχει να κάμη ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν· τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν· μη σας μέλλει· δώσατέ τα· δεν είνε ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέση, δεν ημπορεί να σας τα πάρη, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε.

 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

 

Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; (Μαρκ. θ,36-37)

 

Τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο, ἐάν κερδίσει ὅλον αὐτόν τόν ὑλικό κόσμο, καί στό τέλος χάσει τήν ψυχή του; Διότι ἡ ψυχή του, πού εἶναι πνευματική καί αἰώνια, δέν συγκρίνεται μέ κανένα ἀπ’ τά ὑλικά ἀγαθά τοῦ φθαρτοῦ κόσμου. Ἤ, ἐάν ἕνας ἄνθρωπος χάσει τήν ψυχή του, τί μπορεῖ νά δώσει ὡς ἀντάλλαγμα γιά νά τήν ἐξαγοράσει ἀπ’ τήν αἰώνια ἀπώλεια;

Άνθρωπον ουκ έχω

 

"Δεν έχω άνθρωπο" λέει ο παράλυτος της σημερινής παραβολής. "Δεν έχω κανένα. Είμαι μόνος μου.Όλοι με εγκατέλειψαν."

Πολλές φορές το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Ρίχνουμε την ευθύνη της μοναξιάς μας στους άλλους. Αυτοί φταίνε που είμαστε μόνοι. Εμείς είμαστε τα θύματα και οι άλλοι οι θύτες, οι άσπλαχνοι,οι προδότες, οι κακοί...

Κι όμως... Άραγε αξίζει η παρουσία μας, την φιλία και τη σχέση με τους άλλους ανθρώπους; Είμαστε άξιοι της αγάπη τους,είμαστε αξιαγάπητοι; Είμαστε άνθρωποι του μοιράσματος, της χαράς, του χαμόγελου, της συμπόνιας, της θυσίας,ή μήπως ζούμε μόνο για τον νάρκισσο εαυτό μας;

Ο Χριστός, μας δείχνει πάλι το δρόμο της κοινωνικότητας και της αγάπης. Γίνεται όλος μια αγκαλιά, μια παρηγοριά, μιλά με όλους, τους δέχεται όλους, δεν κρίνει κανένα πάρα μόνο την υποκρισία μας. Το ψεύτικο προφίλ μας. Αγγίζει χωρίς φόβο τους λεπρούς  και τους θεραπεύει, τρώει με πόρνες, κάνει ένα τελώνη ευαγγελιστή, και βάζει στον παράδεισο πρώτο τον ληστή. Δέχεται ο Ίδιος να χάσει για να κερδίσει όλη η ανθρωπότητα. Απόδειξη παντοτινή, ο σταυρός και οι τρύπιες παλάμες Του, που στάζουν αίμα κι αγάπη.

"Άνθρωπον ουκ έχω". Η μοναξιά πολλές φορές είναι η ψεύτικη αγκαλιά μας. Μα τ' ανοιχτά χέρια του Χριστού στον σταυρό, είναι μια αγκαλιά αιώνιαπου μας καλεί στον παράδεισο Του.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Ὁ Ἀγρὸς τῶν λέξεων

 

Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο

 λουλούδι, ὅμοια κ' ἐγώ. Τριγυρίζω

 διαρκῶς γύρω ἀπ' τὴ λέξη.

 

Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς

 τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή,

τὴν τεμαχίσαν σὲ κρίκους, τὴν κάμαν

 νοήματα, τὴ σφυρηλάτησαν ὅπως

 τὸ χρυσάφι οἱ μεταλλουργοὶ κ' ἔγινε

 Ὅμηροι, Αἰσχύλοι, Εὐαγγέλια

 κι ἄλλα κοσμήματα.

 

Μὲ τὸ νῆμα

 τῶν λέξεων, αὐτὸν τὸ χρυσὸ

 τοῦ χρυσοῦ, ποὺ βγαίνει ἀπ' τὰ βάθη

 τῆς καρδιᾶς μου, συνδέομαι, συμμετέχω

 στὸν κόσμο.

Σκεφτεῖτε:

Εἶπα καὶ ἔγραψα, «Ἀγαπῶ».

 

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

 

Ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στο όνειρο

 

Τάσος Λειβαδίτης

Όποιος ελπίζει, αγωνίζεται

“Όποιος ελπίζει, αυτός και αγωνίζεται. Μόνο αυτός που έχει ελπίδα νικάει. Η ελπίδα είναι το θάρρος που έχει κάποιος, όταν ζει δύσκολες στιγμές. Η ελπίδα είναι σαν τη φλόγα του καντηλιού μέσα στο σκοτάδι της ταλαιπωρίας. Έλπιζε το καλό και το καλό δεν θα σου λείψει. Η ελπίδα είναι η σκάλα, που ενώνει την ψυχή σου με τον ουρανό και μ’ αυτήν την σκάλα, θα σου έρθει η νίκη και η σωτηρία.» «Ποιός έχει νεκρή πίστη και ποιός ζωντανή; Εκείνος που ελπίζει σε νεκρά πράγματα έχει νεκρή πίστη. Εκείνος που ελπίζει στο ζωντανό Θεό έχει ζωντανή πίστη. Εκείνος που ελπίζει στον εαυτόν του και στους άλλους ανθρώπους έχει νεκρή ελπίδα, ενώ εκείνος που ελπίζει στο Ζωντανό Θεό έχει ζωντανή ελπίδα.”

 

♰ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

...καὶ εὐφρανθείησαν πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ σε

 

Θα νιώσουν ευφροσύνη όλοι εκείνοι που στηρίζουν την ελπίδα τους σ’ Εσένα»

(Ψαλμ. 5, 12).

Έχουν μεγάλο μισθό αυτοί που αγωνίζονται σήμερα στον κόσμο

– Τί βάρβαρο πράγμα, Γέροντα, ο πόλεμος !

– Αν οι άνθρωποι δεν είχαν αυτήν την… «ευγένεια» της αμαρτίας, δεν θα έφθαναν σ’ αυτό το βάρβαρο. Πιο βάρβαρο ακόμη είναι η ηθική καταστροφή. Διαλύονται ψυχικά και σωματικά οι άνθρωποι…

– Γέροντα, μερικοί λένε: “Μήπως μόνο σήμερα αμαρτάνει ο κόσμος; Και στην Ρώμη παλιά τι γινόταν!…”

– Μα στην Ρώμη ήταν ειδωλολάτρες στο κάτω-κάτω. Και αυτά που λέει ο Απόστολος Παύλος ήταν για τους ειδωλολάτρες που είχαν βαπτισθή, αλλά είχαν κακές συνήθειες. Να μην παίρνουμε για παράδειγμα τον ξεπεσμό από κάθε εποχή. Σήμερα την αμαρτία την έκαναν μόδα. Βλέπεις, ορθόδοξο έθνος εμείς και πώς είμαστε! Πόσο μάλλον οι άλλοι! Και το κακό είναι που οι σημερινοί άνθρωποι, επειδή η αμαρτία έχει γίνει μόδα, αν δουν έναν να μην ακολουθή το ρεύμα της εποχής, να μην αμαρτάνη, να είναι λίγο ευλαβείς, τον λένε καθυστερημένο, οπισθοδρομικό.

Αυτοί οι άνθρωποι το να μην αμαρτάνουν το θεωρούν προσβολή και την αμαρτία την θεωρούν πρόοδο. Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Αν οι σημερινοί άνθρωποι που ζουν στην αμαρτία τουλάχιστον το αναγνώριζαν, θα τους ελεούσε ο Θεός, Αλλά δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και εγκωμιάζουν την αμαρτία. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, την αμαρτία να την θεωρούν πρόοδο και το ηθικό να το λένε κατεστημένο. Γι’ αυτό έχουν μεγάλο μισθό, μεγάλη αξία, αυτοί που αγωνίζονται στον κόσμο και διατηρούν καθαρή ζωή.

 

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου – Λόγοι A’ – Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο

 

Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Θα φάει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια.

 

Άγιος Παΐσιος

Να προτιμήσεις την αρρώστια παρά να χάσεις την πίστη

 

Είναι προτιμότερο να μείνουμε άρρωστοι, παρά να πέσουμε στην ασέβεια, με την απαλλαγή μας από την αρρώστια. Να προτιμήσεις πολύ περισσότερο να υποφέρεις την αρρώστια, παρά να χάσεις την πίστη και την σωτηρία της ψυχής σου.

Δεν σε αφήνει ο Θεός, όταν επιτρέπει να σε βρίσκουν στη ζωή πολλές αρρώστιες, αλλά αυτό το κάνει, γιατί θέλει να γίνεις λαμπρότερος.

Να υπομένεις λοιπόν με καρτερία και υπομονή.

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 

Ἂν εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ βασανίζεται τὸ σῶμα σου, γιατί δυσανασχετεῖς; Ἐκεῖνος Δὲ φροντίζει γιὰ σένα; Μήπως μπορεῖς νὰ ζήσεις στιγμὴ χωρὶς τὸ θέλημά Του; Γίνε ὑπομονετικὸς καὶ προσευχήσου νὰ σοῦ δίνει ὁ Θεὸς ὅτι εἶναι συμφέρον τῆς ψυχῆς σου. Αὐτὸ θέλει ἀπὸ σένα.

 

Από το Γεροντικό

Στέλνομε σιωπηλά την αγάπη μας

Οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους. Γι'αυτό, πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να καθαρίσουμε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας  χωρίς να λέμε λόγια. 

Άγιος Πορφύριος

 

Όταν έχουμε μέσα μας ειρήνη, τη διαχέουμε τριγύρω μας στους άλλους. Μπορείτε και μόνοι σας να διαπιστώσετε ότι υπάρχουν πολύ λίγες ταπεινές και μειλίχιες ψυχές πάνω στη γη. Είναι όμως και αληθινά ευλογημένες!

+γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Κυριακάτικα πρωινά

 

Η φύση είναι ο καθαρότερος καθρέφτης- ο πιο καθαρός καθρέφτης. Να τον κοιτάς και ν' αναγαλλιαζει η ψυχή σου!*

___________________________

Κυριακάτικα πρωινά. Ειρηνικά, χαρμόσυνα, αλλιώτικα. Τα πουλιά κελαηδούν ουράνιους σκοπούς, το αεράκι φυσάει δροσερό αγκαλιάζοντας τρυφερά την καρδιά και το θυμίαμα στην αγία τράπεζα ακόμα ευωδιάζει.

Όλα γύρω μυστικά και σιωπηλά ευχαριστούν τον Πλάστη. Το γαλάζιο τ' ουρανού μοιάζει να λάμπει πιο πολύ, οι μέλισσες ρουφάνε λαίμαργα το νέκταρ των ανθών κι ο ήλιος χαϊδεύει στοργικά όλη την ύπαρξη.

Κυριακάτικα πρωινά. Αναστάσιμα.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

* Απόσπασμα από το βιβλίο "Έγκλημα και τιμωρία" του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

Όλοι πίσω!

Είναι πραγματικά απίστευτο πως οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε καν υποψιαστεί, δεν έχουμε ούτε καν αγγίξει την άκρη της αλήθειας, των λόγων και των σκοπών όλων αυτών που τεκταίνονται τα τελευταία χρόνια. Είναι τόσο μεγάλη η χαύνωση, η ρηχότητα και εμφανής η απουσία λόγου ζωής, που φτάσαμε στο σημείο να βουλιάζουμε στο σκοτεινό βυθό, σιγοτραγουδωντας ανέμελα χωρίς να συνειδητοποιούμε πως σε λίγο πνιγόμαστε.

Πνευματικά πτωχεύσαμε, είναι φανερό πως λείπει ο θείος φωτισμός γιατί στηριχθήκαμε στις δικές μας δυνάμεις. Στην επιστήμη, την τεχνολογία και την κίβδηλη αυτάρκεια που προσφέρουν. Βασιστήκαμε με έπαρση κι αλαζονεία στο χρήμα, στη γνώση και τα πολλά πτυχία, τα γράμματα δίχως όμως φόβο Θεού. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος :"Μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα" (Προς Ρωμαίους 1,25)

Αγαπήσαμε την κτίση και όχι τον Κτιστή.Το σκοτάδι και όχι το φως, το ψεύδος και όχι την αλήθεια, το πρόσκαιρο και χοϊκό και όχι το αιώνιο και ουράνιο. Κι έτσι αναπόφευκτα ο Θεός μας άφησε στην πλάνη μας, στο έρεβος που μόνοι μας εθελουσία επιλέξαμε. Γι' αυτό ακόμα παραμένουμε μπερδεμένοι και ως θανάτου φοβισμένοι. Δεν ξέρουμε πια τι να πράξουμε και τι όχι, δεν διακρίνουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάνθασμένο.

Μέχρι να έρθει, αν ποτέ ξυπνήσουμε, εκείνη η ευλογημένη μέρα  που θα σκύψουμε βαθιά μέσα μας αναγνωρίζοντας την πνευματική γύμνια μας, την χρεοκοπία της ψυχής μας. Και τότε λυτρωτικά να αναφωνήσουμε εκείνο που ο άγιος Πορφύριος προφητικά μας είπε: "Έεε! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε. Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο του Θεού και να λάμψει η Ορθόδοξος πίστις."

Ο Χριστός Ανέστη! Είθε το φως της Αναστάσεως να φωτίσει και την καρδιά μας.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Πρέπει να τα περιμένεις όλα

Ο ανδρείος λοιπόν άνθρωπος είναι έτοιμος για όλα.

Διότι, ενώ περιμένεις ειρήνη, έρχεται λαίλαπα. Ενώ περιμένεις επιτυχία, έρχεται αποτυχία. Ενώ περιμένεις υγεία, έρχεται αρρώστια. Πας στο νοσοκομείο, γίνεσαι χειρότερα. Κάνεις εγχείρησι, γίνεσαι τρις χειρότερα. Πρέπει να τα περιμένης όλα.

Ανδρεία σημαίνει: εδώ μπροστά σου στέκομαι, Θεέ μου, και εσύ κάνε με ό.τι θέλεις. Εγώ δεν προσδοκώ τίποτε. Προσδοκώ μόνον θλίψεις, διότι άνευ αυτών δεν υπάρχει παράδεισος.

 

Από το βιβλίο του Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, «Λόγοι ασκητικοί, Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα»

Όλα Σε εικονίζουν

 

Έχυσες φως στο σκοτάδι, Κύριε,και εμφανίστηκαν τα χρώματα και τα σχήματα. Έσκυψες το πρόσωπό Σου στην άβυσσο, που το όνομά της είναι Τίποτε, και η άβυσσος βασανίζεται να εκφράσει μέσα από τις σκιές την ομορφιά του προσώπου Σου.Όπως η άβυσσος Σε ονειρεύεται, έτσι όλα τα πράγματα Σε εικονίζουν.

Από το βιβλίο Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Προσευχές στη λίμνη”

 

Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό.

 

Άγιος Πορφύριος

Οι άγιοι και οι αμαρτωλοί

 

Το ευαγγέλιο είναι αρκετά σαφές: αυτοί που αγαπούν τον Θεό είναι οι άγιοι και οι αμαρτωλοί. Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι δεν τον αγαπούν και, όποτε μπορούν, τον σταυρώνουν.

 

Από το «Ημερολόγιο» του π.Αλέξανδρου Σμέμαν

 

«Οι δε τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού» (Ματθ. 21, 31)

Για να μας σώσει

             

 Ο μικρός μου γιος, 7 χρονών, μαζί με το φίλο του παίζουν ποδόσφαιρο στην αυλή. Ο γιος μου χωρίς παπούτσια κάποια στιγμή περπατάει πάνω στα χαλίκια για να πιάσει τη μπάλα.

Ακολουθεί η εξής στιχομυθία.

Γειτονόπουλο: Πώς μπορείς ξυπόλητος να περπατάς πάνω στα χαλίκια;

Γιος: Γιατί ο Χριστός πώς άντεξε να Του καρφώνουν τα πόδια με μεγάλα καρφιά;

Γειτονόπουλο: Άντεξε γιατί ήθελε να μας σώσει.

Αγνή θεολογία από το στόμα μικρών παιδιών. Άδολη, ωραία, αληθινή, παρθένα, καθαρή όπως η καρδιά τους.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου