Παιδί και αιωνιότητα

Μου μάθαιναν οι μεγάλοι, όταν ήμουν μικρός, να κρατιέμαι από τον ουρανό και από τη γη, για να μην σκοντάφτω. Έμεινα παιδί για πολύ καιρό και για μεγάλο διάστημα στηριζόμουν στο ραβδί που μου είχαν δώσει.

Όμως, όταν η αιωνιότητα εισχώρησε μέσα μου και ένοιωσα ξένος μέσα στον κόσμο, ο ουρανός και η γη έσπασαν στα δύο μέσα στα χέρια μου σαν αδύναμο καλάμι...

Κύριε, δύναμη μου, πόσο αδύναμοι, είναι ο ουρανός και η γη! Μοιάζουν με μολυβένια παλάτια, αλλά στην παρουσία Σου εξατμίζονται σαν το νερό στην παλάμη.

 

Από το βιβλίο Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Προσευχές στη λίμνη”