Εισιτήριο ακριβό πληρωμένο με αίμα

Ο αφόρητος πόνος, η ανίατη αρρώστια, η αναγγελία του επικείμενου θανάτου δεν μπορούν να  εξηγηθούν με την κοσμική σοφία. Ο άνθρωπος όπως είναι φυσικό δεν θέλει τον πόνο, τον αποφεύγει, τον απωθεί, τον δε θάνατο σαν βαριά κατάρα τον κρύβει, δεν τον αναφέρει καν, τον φοβάται, δεν γνωρίζει πως να τον αντιμετωπίσει, πως να σταθεί με θάρρος απέναντι του. Δεν ξέρει γιατί έχει χαθεί. Έχει χάσει από το πρόσωπο και την καρδιά του, το νικητή της ζωής, την οδό και την Ανάσταση, τον σωτήρα Χριστό.

 Δεν πιστεύει ο άνθρωπος στη ζωή πέραν του τάφου. Γι' αυτό μπροστά στην ασθένεια και την οδύνη που έχει κατάληξη το κοιμητήριο, η μόνη του ευχή είναι να μη βασανιστεί, να μη πονέσει. Αλλά μέχρι εκεί. Μέχρι τον τάφο. Και μετά τίποτα. Τέλος.

Λέει ο άγιος Παΐσιος σχετικά:"Πάντως για να πάει κανείς στον γλυκό παράδεισο, πρέπει να φάει πολλά πίκρα εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι."

Ο ίδιος ο Χριστός μας είχε τέλος βασανιστικό. Τον μαστίγωσαν, Τον φραγγέλωσαν, Τον κάρφωσαν επάνω στον Σταυρό. Οι μάρτυρες, βασανίστηκαν, τους έβαλαν στη φωτιά, τους έκοψαν τα χέρια, τους αποκεφάλισαν. Πολλοί άγιοι υπέμειναν πλήθος από αρρώστιες με καρτερία και πίστη. Πρόσφατα στα χρόνια τα δικά μας, ο άγιος Πορφύριος, ο άγιος Παΐσιος, ο άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και πολλοί άλλοι.

Η αρρώστια, ο πόνος, ο θάνατος δεν εξηγούνται με τη λογική αλλά με την πίστη. Χωρίς αυτήν ο Σταυρός είναι μωρία, μια τρέλα που σημαίνει θάνατο και η αρρώστια βάσανο ανεπιθύμητο. Αλλά για τον πιστό είναι μια ευλογία, ένα εισιτήριο ακριβό πληρωμένο με αίμα, αλύγιστη υπομονή και δάκρυ που σε πάει στην Ανάσταση.

© Αλέξης Αλεξάνδρου