Εάν δεν έρθει το φως στην καρδιά μας...

Η άγνοια του καλού είναι σκότος της ψυχής.*

------------------------------------------

Η άγνοια είναι ένα από τα μεγάλα όπλου του εχθρού. Εάν δεν γνωρίζουμε την πίστη μας, δεν θα έχουμε το φως του Θεού που φωτίζει τον άνθρωπο. Κι αν δεν έχουμε το φως το αληθινό, αναπόφευκτα θα ζούμε και θα κινούμαστε στο σκοτάδι. Εάν δεν έρθει το φως στην καρδιά μας, εάν δεν αγαπήσουμε τον Τριαδικό Θεό, εάν δεν πάρουμε την πίστη μας στα σοβαρά θα πλανόμαστε σε δύσβατα μονοπάτια. Εάν δεν έχουμε ρίζες πνευματικές, εύκολα θα μας παρασύρει το κοσμικό πνεύμα, θα χαιρόμαστε με κάθε είδους είδωλα και κολοκύθια, θα προσκυνούμε τον αντίθετο χωρίς καν να το υποψιαζόμαστε. Κι όλο αυτό γιατί ζούμε μέσα στην άγνοια, την λήθη, την αδιαφορία.

 

Δεν μας ενδιαφέρει ο Χριστός. Δεν αγαπάμε ουσιαστικά, βαθιά, ειλικρινά, αληθινά τον Θεό, αλλά τυπικά, χλιαρά, νερόβραστα. Γι' αυτό όλα τα βλέπουμε ως χαβαλέ, ως διασκέδαση, ως  ευκαιρία να αποδράσουμε από την καθημερινότητα μας, αλλά κυρίως από τον ατακτοποίητο εαυτό μας. Να γελάσουμε λίγο σήμερα και να κλάψει πικρά η ψυχή μας όταν ξημερώσει το επόμενο πρωί.

Δεν υπάρχει αδελφέ μου, υπερφίαλε εαυτέ μου, το "δεν πειράζει" και το "έλα μωρέ" στα πνευματικά. Όλα μετρούν και έχουν διάσταση αιώνια.

Μόνο όταν έρθει αυτό το ουράνιο φως θα δούμε πραγματικά. Μόνο τότε η ψυχή θα ελευθερωθεί από το μαύρο πέπλο της αμαρτίας που την σκεπάζει. Μόνο τότε θα αρχίσουμε να ζούμε αληθινά.

Όταν έρθει το φως...

Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο Πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν...

© Αλέξης Αλεξάνδρου

* Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Γιατί οι άνθρωποι οδηγούνται στην απιστία;

Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό, φοβάται ακόμη και την σκιά του

 

Γιατί οι άνθρωποι οδηγούνται στην απιστία; Η αμαρτία προκαλεί την απιστία. Δεν είναι δυνατόν εκείνος που ζει αμαρτωλή ζωή, να μην κλονίζεται και στην πίστη.

 

Όστις δ’ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς. (Εκείνος όμως που θα Με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και Εγώ μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα Μου). (Κατά Ματθαίον 10,-33)

Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται πως θα γνωρίσει τα πάντα με… το νου του και την επιστήμη, αλλά η γνώση του Θεού παραμένει ανέφικτη γι’ αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνο με την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)

Στον άπιστο δίνω μια συμβουλή. Ας πει: «Κύριε αν υπάρχεις, φώτισέ με και θα σε υπηρετήσω με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή!». Και ο Κύριος θα φωτίσει οπωσδήποτε μια τέτοια ταπεινή σκέψη. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)

Οι άνθρωποι θέλουν να ζουν σύμφωνα με το δικό τους θέλημα και γι’ αυτό λένε πως δεν υπάρχει Θεός, βεβαιώνοντας έτσι μάλλον πως υπάρχει. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)

Το δένδρο της απιστίας το φυτεύει η κακή περιέργεια τού λογικού, το ποτίζει η ανόητη αλαζονεία και το μεγαλώνει η μεγάλη αγάπη προς την φιλοδοξία. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

 

Η αμαρτία προκαλεί την απιστία. Δεν είναι δυνατόν εκείνος που ζει αμαρτωλή ζωή, να μην κλονίζεται και στην πίστη. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Από τη σκληρότητα προέρχεται η απιστία. Και όπως τα αναίσθητα και σκληρά σώματα δεν υπακούν στα χέρια των ιατρών, έτσι και οι ψυχές που σκληρύνθηκαν, δεν υποτάσσονται στο Λόγο του Θεού. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Αυτοί που έγιναν από μόνοι τους άπιστοι, δεν βλέπουν τα απόρρητα του Ευαγγελίου, γιατί ο Θεός περιορίζει τις ακτίνες Του (τον Θείο Φωτισμό) σ’ αυτούς. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Όπως ακριβώς η πίστη είναι γνώρισμα ανωτέρας και γενναίας ψυχής, έτσι και η απιστία είναι γνώρισμα ψυχής πολύ ανόητης, που έχει κατεβεί στην ανοησία των ζώων. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Ο σταυρωμένος ληστής, αν και είδε το Χριστό να Σταυρώνεται, Τον προσκύνησε. Οι Ιουδαίοι όμως, αν και είδαν να ανασταίνονται νεκροί απ’ Αυτόν και Τον συνέλαβαν και Τον Σταύρωσαν. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

 

Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Είναι παρών και στους απίστους, αλλά αυτοί είναι απόντες από το Θεό, όπως ο τυφλός από τον ήλιο. (Ιερός Αυγουστίνος)

Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό, φοβάται ακόμη και την σκιά του. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Όσοι δεν πιστεύουν γίνονται χειρότεροι, όταν ακούν ότι θα γίνει πόλεμος ή κάποια καταστροφή. «Δώστου του» σου λέει, «να γλεντήσουμε, γιατί χάνουμε τη ζωή», οπότε το ρίχνουν τελείως έξω. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Δεν πιστεύουν οι άνθρωποι και γι’ αυτό δεν αγαπούν, δεν θυσιάζονται και δεν χαίρονται. Αν πίστευαν, θα αγαπούσαν, θα θυσιάζονταν και θα χαίρονταν. Γιατί από την θυσία βγαίνει η μεγαλύτερη χαρά. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Είναι καλύτερα να σιωπούμε και να πιστεύουμε, παρά να απιστούμε επειδή έχουμε απορίες. (Μέγας Βασίλειος)

 

Αναδημοσίευση  από:https://simeiakairwn.wordpress.com

 

Πηγή:https://adontes.blogspot.com

Αξία έχει ο βιωματικός λόγος

Μεγαλύτερη αξία έχει ένας λόγος ταπεινού ανθρώπου με βιώματα, που βγαίνει με πόνο από τα βάθη της καρδιάς του, παρά ένας σωρός φιλολογίες εξωτερικού ανθρώπου, που βγαίνουν με ταχύτητα από την εκπαιδευμένη του γλώσσα, η οποία δεν πληροφορεί τις ψυχές. Ο λόγος του τελευταίου είναι σάρκα, ενώ ο λόγος του πρώτου είναι πύρινη γλώσσα της Αγίας Πεντηκοστής.

 

Άγιος Παΐσιος

Τα πνευματικά δεν μπορείς να τα εκφράσεις

Λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς “Τα πνευματικά δεν λέγονται, γίνονται αντικείμενο αίσθησης...”. Έτσι είναι τα πνευματικά, δεν μπορείς να τα εκφράσεις. Αν τα εκφράσεις θα τα ειπείς κατά τρόπον άστοχον. Π.χ πεινάς, το βλέπεις; Όχι. Μόνον αισθάνεσαι ότι πεινάς. Διψάς, δεν το βλέπεις, δεν το ακούς, μόνον το αισθάνεσαι. Έτσι είναι και τα πνευματικά.

 

Από το βιβλίο “Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης”, Γεώργιου Κρουσταλλάκη

Η φτερούγα της θελήσεως

Ο κόσμος εύκολα επηρεάζεται και προς το καλό και προς το κακό. Προς το κακό επηρεάζεται πιο εύκολα, γιατί εκεί κανοναρχεί και ο διάβολος. Πές σε έναν λ.χ. να κόψη το τσιγάρο, γιατί βλάπτει. Μόλις θα αποφασίση να το κόψη, θα πάη ο διάβολος και θα του πή: «Εκείνο το τσιγάρο έχει λιγώτερο φαρμάκι, το άλλο έχει φίλτρο και καθαρίζει... Κάπνισε από ᾿κείνα· δεν θα σε βλάψουν». Θα του βρη δηλαδή μια δικαιολογία, για να μην το κόψη· θα του βρή... μια λύση! Γιατί ο διάβολος μπορεί να μας βρη ένα σωρό δικαιολογίες. Και εκείνο το τσιγάρο που του προτείνει, μπορεί να τον βλάψη ακόμη περισσότερο. Γιʹ αυτό χρειάζεται να έχουμε θέληση. Και αν κανείς δεν κόψη τα κουσούρια του, όταν είναι ακόμη νέος, μετά είναι δύσκολο να τα κόψη, γιατί, όσο περνάει η ηλικία, εξασθενεί η θέληση.

Αν ο άνθρωπος δεν έχη θέληση, δεν μπορεί να κάνη τίποτε. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει: «Εν τω θέλειν και τω μη θέλειν κείται το πάν». Δηλαδή όλα εξαρτώνται από το αν θέλη ή αν δεν θέλη ο άνθρωπος. Μεγάλη υπόθεση! Ο Θεός είναι φύσει αγαθός και θέλει πάντοτε το καλό μας. Χρειάζεται όμως να θέλουμε και εμείς. Γιατί ο άνθρωπος πετά πνευματικά με δυο φτερούγες· με την θέληση του Θεού και με την θέληση την δική του. Ο Θεός την μια φτερούγα – την δική Του θέληση – μας την έχει κολλήσει μόνιμα στον έναν ώμο μας. Αλλά για να πετάξουμε πνευματικά, πρέπει και εμείς να κολλήσουμε στον άλλο ώμο την δική μας φτερούγα, την ανθρώπινη θέληση. Άμα ο άνθρωπος έχη δυνατή θέληση, έχει την φτερούγα την ανθρώπινη, που ισορροπεί με την θεϊκή φτερούγα, οπότε πετάει. Ενώ, αν η θέλησή του είναι ατροφική, πάει να πετάξη λίγο και τουμπάρει. Ξαναπροσπαθεί λίγο, πάλι τούμπα!

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση»

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν

 

Θυμάμαι, στον στρατό το σύνολο είχε έναν κοινό σκοπό. Προσπαθούσα εγώ, αλλά η θυσία υπήρχε και στους άλλους, άσχετα αν πίστευαν ή όχι στην άλλη ζωή. «Γιατί να σκοτωθή ο άλλος; είναι οικογενειάρχης», έλεγαν, και πήγαιναν αυτοί σε μια επικίνδυνη επιχείρηση. Η θυσία που έκαναν αυτοί είχε μεγαλύτερη αξία από την θυσία που έκανε ένας πιστός. Ο πιστός πίστευε στην θεία δικαιοσύνη, στην θεία ανταπόδοση, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν ότι δεν πάει χαμένη η θυσία που έκαναν και ότι θα έχουν να λάβουν γι’ αυτήν στην άλλη ζωή.

 

Στην Κατοχή, τότε με τον Δαβάκη, οι Ιταλοί είχαν κάνει συλλήψεις νέων αξιωματικών, τους έβαλαν σε ένα καράβι και τους βούλιαξαν. Ύστερα, τους πρώτους που έπιασαν, τους βασάνισαν, για να μαρτυρήσουν ποιοί έχουν όπλα. Εκεί να δήτε κοσμικοί άνθρωποι τί θυσία έκαναν! Στην Κόνιτσα, κοντά στο σπίτι μας, εκεί που έχτισαν τώρα τον Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, πρώτα ήταν τζαμί. Τους έκλειναν μέσα στο τζαμί και τους έδερναν όλη την νύχτα με βούρδουλα που είχε επάνω κολτσίδες όλο αγκάθια ή με καλώδια γδαρμένα· έβγαιναν έξω τα σύρματα, έδεναν και στην άκρη μολύβια και μ’ αυτά τους χτυπούσαν· και αυτό το ατσαλένιο σύρμα πήγαινε και έγδερνε το δέρμα. Για να μην ακούγωνται οι φωνές, τραγουδούσαν ή έβαζαν μουσική. Από ᾿δώ βγήκε το «ξύλο μετά μουσικής». Τους κρεμούσαν και ανάποδα και έβγαζαν οι καημένοι αίμα από το στόμα, αλλά δεν μιλούσαν, γιατί σκέφτονταν: «Αν μαρτυρήσουμε εμείς – ήξεραν ποιοί είχαν ντουφέκια –, ύστερα θα χτυπούν τον καθέναν, για να μαρτυρήση». Γι’ αυτό οι πρώτοι είπαν: «Ας πεθάνουμε εμείς, για να τους αποδείξουμε ότι δεν έχουν οι άλλοι ντουφέκια». Και ήταν μερικοί που για μια οκά ή για πέντε οκάδες αλεύρι έλεγαν ότι ο τάδε π.χ. έχει δύο ντουφέκια. Πεινούσε ο κόσμος και πρόδιδαν τους άλλους. Οπότε και μερικοί Ιταλοί από ένα τάγμα που ήταν νόθα παιδιά και ήταν βάρβαροι με όλα τα κόμπλεξ που είχαν, έβγαζαν το άχτι τους. Έπαιρναν τα μικρά παιδιά, τα έβαζαν τα καημένα γυμνά πάνω στην μασίνα που έκαιγε και τα πατούσαν να καούν. Τα έκαιγαν, για να μαρτυρήσουν οι γονείς που έχουν το ντουφέκι. «Δεν έχω, δεν έχω», έλεγαν οι μεγάλοι και εκείνοι έκαιγαν τα παιδάκια. Θέλω να πώ, εκείνοι προτίμησαν να πεθάνουν, αν και ήταν κοσμικοί άνθρωποι, για να μη φάνε και οι άλλοι ξύλο ή για να μην τους σκοτώσουν. Με αυτόν τον τρόπο έσωσαν πολύ κόσμο. Έτσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!

 

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

 

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πηγή:iconandlight.wordpress.com/

Ο νόμος της σιωπής

Όποιος έχει δει την γνωστή ταινία του Τιτανικού θα θυμάται την χαρακτηριστική σκηνή όπου η μπάντα συνέχιζε να παίζει μουσική ενώ το πλοίο βούλιαζε στα βάθη του Ατλαντικού. Γιατί άραγε η πράξη αυτή; Για να μην ανησυχήσουν οι επιβάτες; Για να μην επικρατήσει πανικός;  Για να συνεχίσουν έτσι χωρίς συνείδηση του θανάσιμου κινδύνου και να πεθάνουν αθόρυβα;

Το ίδιο πράγμα νιώθω να συμβαίνει στις μέρες μας τα τελευταία χρόνια. Κανείς δεν μιλάει και οι ελάχιστοι που το πράττουν στοχοποιούνται, χλευάζονται, λοιδορούνται. Οι ποιμένες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σωπαίνουν και το πλοίο βουλιάζει σιωπηλά ενίοτε με συνοδεία καθησυχαστικής μελωδίας που αποκοιμίζει αντί να αφυπνίζει.

Είναι και ο νόμος της σιωπής. Των πληγών που φοβόμαστε να αγγίξουμε μην τυχόν αιμορραγήσουν ξανά. Των ξαφνικών φευγιών που όλο και πληθαίνουν. Της υπερηφάνειας που έχει γίνει πλέον νόμος.

Είναι και η δικτατορία της πλειοψηφίας. Της φίμωσης της όποιας αντίθετης άποψης και στάσης ζωής. Της μεγάλης πλάνης και αφασίας. Του ασύστολου ψεύδους και της συστηματικής προπαγάνδας. Και το πλοίο της κοινωνίας βουλιάζει. Λίγοι θέλουν να ακούσουν την αλήθεια που ξεβολεύει, ελάχιστοι τολμούν να σταθούν λεβέντικα κόντρα στο ρεύμα. Οι πολλοί κλείνουν τα μάτια πεισματικά στα σημεία των καιρών προσπαθώντας μάταια να ξορκίσουν λάθος επιλογές. Αγνοώντας τους πικρούς καρπούς που ήδη φαίνονται ξεκάθαρα μπροστά τους, θέλουν να συνεχίσουν να ζουν στον δικό τους ονειρικό κόσμο , αρνούμενοι να ξυπνήσουν, να καταλάβουν, να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, την αλήθεια από το ψεύδος, το αυθεντικό από το κίβδηλο, το αιώνιο από το πρόσκαιρο.

Μια μυστήρια νάρκωση να έχει καταλάβει την ύπαρξη των ανθρώπων. Υπάρχουν όμως ευτυχώς και εστίες φωτεινές, ψυχές προσευχόμενες, ήλιοι μέσα στην ψύχρα του κόσμου, άδολοι πιστοί σε εποχές φουρτουνιασμένες.

Πόλεμοι, ξηρασίες, πλημμύρες, πυρκαγιές, αποστασία, παντελής αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής. Το κοσμικό πλοίο βουλιάζει... Κάποιοι ακόμα και τώρα επιμένουν να κοιμούνται βαθιά. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, μόνο η επιστροφή στον Θεό θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας.

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Ἡ ζύμη καὶ ἡ μᾶζα

Ἄκουσε λοιπὸν τί λέγει ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητὲς Του: «Μοιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ προζύμι τὸ ὁποῖο πῆρε μιὰ γυναῖκα καὶ τὸ ἔκρυψε σὲ μεγάλη ποσότητα ἀλεύρου. Ὥστε οἱ δίκαιοι ἔχουν τὴ δύναμη τῆς ζύμης, γιὰ νὰ προσελκύουν πρὸς τὴ δική τους ἀρετὴ τοὺς πονηρούς.

Ἀλλ’ οἱ δίκαιοι εἶναι λίγοι, ὅμως καὶ ἡ ζύμη εἶναι μικρή. Ἡ μικρὴ ὅμως ποσότητα δὲν παραβλάπτει καθόλου τὴ μᾶζα, ἀλλ’ ἀπεναντίας ἡ μικρότητα ἐκείνη μεταβάλλει πρὸς τὴ δική της ποιότητα ὅλο τὸ ἀλεύρι, μὲ τὴ δύναμη ποὺ ὑπάρχει μέσα σ’ αὐτή.

Ἔτσι λοιπὸν καὶ ἡ δύναμη τῶν δικαίων δὲν βρίσκεται στὴν ποσότητα τοῦ ἀριθμοῦ ἀλλὰ στὴ χάρη καὶ τὴ δύναμη τοῦ Πνεύματος.

Δώδεκα ἦταν οἱ Ἀπόστολοι. Εἶδες πόσο μικρὴ ἦταν ἡ ζύμη; Ὅλη ἡ οἰκουμένη ζοῦσε στὴν ἀπιστία. Εἶδες πόσο μεγάλη ἦταν ἡ μᾶζα; Ὅμως ἐκεῖνοι οἱ δώδεκα ἔφεραν πρὸς τὴ δική τους πίστη ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. Ἡ ζύμη καὶ ἡ μᾶζα ἦταν τῆς ἴδιας φύσεως, ἀλλὰ δὲν ἦταν τῆς ἴδιας ποιότητας.

Γι’ αὐτὸ ἄφησε μεταξὺ τῶν δικαίων τοὺς πονηρούς, ὥστε, ὅπως εἶναι ὅλοι τῆς ἰδίας φύσεως νὰ γίνουν καὶ τῆς ἰδίας ψυχικῆς διαθέσεως.

Αὐτὰ νὰ θυμᾶστε πάντοτε, μ’ αὐτὰ νὰ ἀποστομώνετε τοὺς ἀδιάφορους, τοὺς διαλυμένους, τοὺς ὀκνηρούς, αὐτοὺς ποὺ ἀποφεύγουν τοὺς κόπους τῆς ἀρετῆς τοὺς κατηγόρους τοῦ κοινοῦ μας Δεσπότη.

 

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Αυτογνωσία

- Η βαθιά γνώση του εαυτού είναι πρωταρχική υποχρέωση του ανθρώπου, γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να γίνει όμοιος με τον Θεό.

- Δίχως την επίγνωση του εαυτού του ο άνθρωπος πλανιέται μέσα στις ίδιες του τις σκέψεις, κυριολεκτικά αιχμαλωτίζεται από ποικίλα πάθη, τυραννιέται από ορμητικές επιθυμίες, καταγίνεται με πολλά και μάταια. Διανύει ζωή όχι ομαλή αλλά άτακτη και πολυπράγμονη. Σφάλλει σε όλα.

- Όποιος αγνοεί τον εαυτό του αγνοεί και τον Θεό. Αυτός δε που αγνοεί τον Θεό αγνοεί ολότελα την αλήθεια και τη φύση των πραγμάτων.

 

Άγιος Νεκτάριος

Η μόνη απόδειξις της υπάρξεως του Θεού

Οι λεγόμενες αποδείξεις περί Θεού είναι κατασκευάσματα της λογικής του ανθρώπου. Η μόνη απόδειξις της υπάρξεως του Θεού είναι η βίωσις του Θεού. Είνιαι η θεωρία του Θεού. Είναι εν τέλει η θέωσις του ανθρώπου.

 

Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, «Αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω»

Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού: Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης

Ο άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυό παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Αυτοί είναι κάτω στη γη, και  οἱ δυό αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Τα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυό αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι  ἄλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Κι  ὁ μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι  ὁ άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο.

Αυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: «Ντυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι  ἀφοῦ κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Το λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Ευαγγέλιο της ειρήνης κι  ἀποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Και φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού».

Αυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπού μαρτυρήσανε για τον Χριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά.

 

Φώτη Κόντογλου

Μην τρέχεις πια. Στάσου!

Πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους…

Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και «λίγο παρακάτω» που είχες.Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/η, πιο sexy, πιο Μπραντ Πητ/Αντζελίνα Τζολί.

Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ” όσο πίστευες τότε. Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά, και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το τρέξιμο.

Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: «Ε, ναι, σ’αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;»

Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις. Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα.

Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα. Ούτε τους φίλους σου να δεις, ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις, ούτε έρωτες να ζήσεις, ούτε να χορέψεις, ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί. Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο.

Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες. Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα. Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις. Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις.

 

Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου.

Μην τρέχεις πια. Στάσου!

Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ τα, παίξε μαζί τους.

Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά. Στάσου! Πάρε μια ανάσα.

 

eleftheroiellines.blogspot.com

Με την αμαρτία δίνουμε δικαιώματα στον πειρασμό

Πολύς δαιμονισμός υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Ο διάβολος αλωνίζει, γιατί οι σημερινοί άνθρωποι του έχουν δώσει πολλά δικαιώματα και δέχονται δαιμονικές επιδράσεις φοβερές. Έλεγε ένας πολύ σωστά: «Ο διάβολος παλιά ασχολείτο με τους ανθρώπους, τώρα δεν ασχολείται! Τους έβαλε στον δρόμο και τους λέει: «Ώρα καλή!». και τραβάνε οι άνθρωποι!». Είναι φοβερό! Βλέπετε, τα δαιμόνια στην χώρα των Γαδαρηνών, για να πάνε στα γουρούνια, ζήτησαν άδεια από τον Χριστό, γιατί τα γουρούνια δεν είχαν δώσει δικαίωμα στον διάβολο και αυτός δεν είχε δικαίωμα να μπή σʹ αυτά. Ο Χριστός επέτρεψε να μπή, για να τιμωρηθούν οι Ισραηλίτες, επειδή απαγορευόταν να τρώνε χοιρινό κρέας.

– Γέροντα, είναι μερικοί που λένε ότι δεν υπάρχει διάβολος.

– Ναί, κι εμένα μου είπε κάποιος: «Να βγάλης από την γαλλική μετάφραση του βιβλίου «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης» αυτά που αναφέρονται στους δαιμονισμένους, γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα τα καταλάβουν. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει διαβολος»! Τα εξηγούν, βλέπεις, όλα με την ψυχολογία. Αν πήγαιναν εκείνους τους δαιμονισμένους του Ευαγγελίου στους ψυχιάτρους, θα τους τάραζαν στα ηλεκτροσόκ! Ο Χριστός έχει αφαιρέσει από τον διάβολο το δικαίωμα να κάνη κακό. Μόνον αν του δώση ο άνθρωπος δικαιώματα, μπορεί να κάνη κακό. Όταν δεν συμμετέχη κανείς στα Μυστήρια της Εκκλησίας, δίνει δικαιώματα στον πειρασμό και δέχεται μία επίδραση δαιμονική.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

Ανάποδος κόσμος

Μπέρδεμα μεγάλο. Βαθιά άγνοια της πίστη μας και της ύπαρξης εχθρού. Ελαφρότητα και επιπολαιότητα στο θέμα της σωτηρίας της ψυχής μας. Αυτά επικρατούν σήμερα στη ζωή μας.

Πώς αλλιώς να εξηγήσεις τα πιο κάτω; Πώς να συνδυάσεις τα ασύνδετα, πώς να ταιριάξεις τα αταίριαστα, πώς να παντρέψεις το σκοτάδι με το φως;

Χριστιανός χωρίς εκκλησιασμό. Σταυρός στο χέρι ή τον λαιμό παρέα με "ματάκι". Εκκλησία και προσκοπισμός. Ορθοδοξία και Οικοuμενισμός. Συναξάρι των αγίων και παγκόσμιες ημέρες. (φιλιού, φρούτων κ.α). Τριώδιο και καρναβάλι. Άγιοι Πάντες και "Χάλογουίν"(!). Πιστός χωρίς πνευματικό. Λίγη προσευχή μαζί με διαλογισμό.

Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι πιστεύουμε. Λίγο απ' όλα, μια χαλαρή πίστη α λα καρτ. Χριστιανοί light του 21ου αιώνα. Σήμερα που ο αγνός άνθρωπος, ο αμόλυντος, χλευάζεται, ενώ ο βουτηγμένος στα πάθη του υπερήφανος, προβάλλεται.

Ανάποδος κόσμος, σίγουρα όχι αγγελικά πλασμένος, αλλά κατά τα ανθρώπινα λάθη κατασκευασμένος που οδηγεί κατευθείαν στην άβυσσο.

Το πιο μεγάλο θαύμα; Πως μας ανέχεται ακόμα ο Θεός.

Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Η συνείδηση είναι η φωνή του Θεού

 

Η συνείδηση μέσα στον άνθρωπο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φωνή του πανταχού παρόντος Θεού, η οποία ακούγεται στις ψυχές των ανθρώπων ως η φωνή Εκείνου που μόνος υπάρχει και δημιούργησε τα πάντα.

Ιωάννης της Κροστάνδης

 

Οι ψυχές των αγίων, όταν εμπέσουν σε κινδύνους, δεν σκέπτονται πώς να απαλλαγούν από αυτούς, αλλά πώς να πάρουν με το μέρος τους εκείνες τις ψυχές που τις έριξαν στους κινδύνους.

Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 

Να νομίζεις ότι ο εαυτός σου πάντα έχει ανάγκη διδασκαλίας και σε όλη σου τη ζωή θα αποδεικνύεσαι σοφός.

Ισαάκ ο Σύρος

Αφετηρία πίστης

Ο Θεάνθρωπος Κύριος εμακάρισε τους «μη ιδόντες και πιστεύσαντες»[41]. Και διετύπωσε την λύπη Του για κείνους που δεν τους ικανοποιούσε ο λόγος Του και γύρευαν θαύματα. «Εάν μη σημεία και τέρατα ίδητε (είπε στον βασιλικό αξιωματούχο της Καπερναούμ) ου μη πιστεύσητε»[42]. Και πράγματι. Όσοι αφήνουν το λόγο του Θεού, και για να πεισθούν ζητούν θαύματα, είναι να τους λυπάται κανείς!

Η αξίωση τους αυτή προδίνει πόσο μέσα τους κυριαρχεί το σαρκικό φρόνημα, η παχυλή άγνοια, η ζωή-θυσία στην φθορά και την αμαρτία, η έλλειψη κάθε προσπάθειας να μάθουν τον νόμο του Θεού σωστά και να αποκτήσουν τις θεάρεστες αρετές, η αδυναμία της ψυχής τους να ευθυγραμμισθή με το άγιο Πνεύμα και να αισθανθή έτσι την Πρόνοιά Του και την ενέργειά Του στον λόγο Του.

Τα θαύματα προορίζονται κατά κύριο λόγο να πείσουν ανθρώπους, αφωσιωμένους στις μέριμνες του κόσμου, και να τους οδηγήσουν στην πίστη. Οι πεφορτισμένοι με τις βιωτικές μέριμνες, οι προσηλωμένοι στην γη και στις δουλειές τους, δεν έχουν την δύναμη να εκτιμήσουν την αξία του λόγου. Γι’ αυτό ο εύσπλαγχνος Λόγος του Θεού τους προσελκύει κοντά Του, στην σωτηρία που δίνει ο λόγος Του, μέσω ορατών θαυμάτων, που αποτελούν μια υλική, προσιτή στην αίσθησή μας, απόδειξη, και οδηγούν την αδύνατη ψυχή στον παντοδύναμο Σωτήρα Θεόν Λόγο

 

Α Γ Ι Ο Υ    Ι Γ Ν Α Τ Ι Ο Υ    Μ Π Ρ Ι Α Ν Τ Σ Ι Α Ν Ι Ν Ω Φ  Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Υ    Σ Τ Α Υ Ρ Ο Υ Π Ο Λ Ε Ω Σ - Θ Α Υ Μ Α Τ Α   Κ Α Ι   Σ Η Μ Ε Ι Α

 

Βιβλιογραφία

[41] Ιωάν. 20, 29.

[42] Ιωάν. 4, 18.

Η παρούσα ζωή είναι μια σύντομη περίοδος προετοιμασίας για την άλλη, την ατελεύτητη ζωή

Ο απόστολος Παύλος, γνωρίζοντας την ωφέλεια των θλίψεων, χαιρόταν γιά τά παθήματά του. Ο ίδιος απόστολος μάς βεβαιώνει, πώς όλες τις δυσκολίες μπορούμε να τις ξεπεράσουμε με τη βοήθεια του Χριστού, πού μάς αγάπησε. Άλλωστε, η δύναμη και η χάρη του Θεού φανερώνονται στην πληρότητά τους και κατοικούν μέσα μας, όταν ακριβώς βρισκόμαστε σε αδυναμία, στενοχώρια, θλίψη, ασθένεια, στενότητα.

Βέβαια, οι άπιστοι δέν συμφωνούν με την αποστολική αυτή διαβεβαίωση, που την αλήθεια της αποδεικνύει η διαχρονική εμπειρία των πιστών. Έτσι βυθίζονται στο πυκνό σκοτάδι της άγνοιας, που καλύπτει, όπως λένε, την επίγεια ζωή μας. Να γιατί, δίχως πίστη καθώς ζούν, φτάνουν ώς την κατάθλιψη, την ψυχική διάλυση, την απελπισία, καμιά φορά και την αυτοκτονία... Το μεγάλο λάθος τους είναι η πεποίθηση πώς ο προορισμός του ανθρώπου περιορίζεται στην επίγεια ζωή. Και όμως, δεν περιορίζεται εδώ! Στη γη απλά αρχίζει η ζωή μας, που συνεχίζεται μετά το θάνατο.

Η παρούσα ζωή είναι μόνο μια σύντομη περίοδος προετοιμασίας για την άλλη, την ατελεύτητη ζωή. Πώς συντελείται αυτή η προετοιμασία; Κυρίως με τη γενναιόψυχη υπομονή στίς στενοχώριες, τις στερήσεις, τα βάσανα. Όποιος έτσι αντιλαμβάνεται το νόημα της ζωής, δεν επιδιώκει τη μάταιη άνεση. Για ένα μόνο νοιάζεται: Τό πώς από τη θλίψη θα αποκομίσει περισσότερους καρπούς, καρπούς πού θά γευθεί όχι στη γή αλλά στον ουρανό.

 

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Να παραδοθούμε στα χέρια του Θεού

Είναι πολλοί που δεν αντέχουν. Λέμε συχνά ότι πολλά θα είχε κανείς να πει στην άλφα ψυχή, στη βήτα ψυχή: «Γιατί κάνεις έτσι; Γιατί τα λες έτσι; Γιατί τα παίρνεις έτσι;» Πόσα θα είχε να πει κανείς πιο ωμά! Δεν τα λέει όμως, γιατί πού να αντέξει ο άνθρωπος; Από δω κι από κει θέλει να τον καλοπιάσεις, μην τυχόν στενοχωρηθεί, μην τυχόν ζοριστεί. Πώς θα ωφεληθείς έτσι; Και αυτό φαίνεται από το ότι όλοι οι χριστιανοί σαν να κλαίνε τη μοίρα τους.

Σπάνια να βρεις χριστιανό που να πει για όλα αυτά που μας έρχονται: «Να ‘ναι ευλογημένο. Όσα κι αν παθαίνουμε, λίγα είναι. Και άλλα περισσότερα μας αξίζουν, αλλά ο Θεός μάς λυπάται και δεν αφήνει να έρθουν περισσότερα». Πιο πολύ ακούς να λένε οι χριστιανοί: «Έχουμε βάσανα, έχουμε στενοχώριες, έχουμε τούτο το πρόβλημα, έχουμε εκείνο το πρόβλημα. Αχ, τι παθαίνω!» Από κει και πέρα τι να κάνει ο Θεός μ’ εμάς τους χριστιανούς, που δεν πιάνουμε καθόλου αυτό το πνεύμα, αυτή την αλήθεια, ώστε να παραδοθούμε, να αφεθούμε στα χέρια του;

Να παραδοθούμε στα χέρια του Θεού, αδελφοί μου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι, την ώρα που παραδίδεσαι, αδρανείς. Θα σε αφήσουν όλα αυτά τα ζόρια που περνάς να αδρανήσεις; Έρχεται το ένα, και ζορίζεσαι. Έρχεται το άλλο και μετά το άλλο, και ζορίζεσαι, και χρειάζεται να πιστέψεις περισσότερο, να προσευχηθείς περισσότερο, για να αντέξεις. Και αντέχεις. Αντέχεις όχι παθητικά, αλλά γιατί αφήνεσαι στα χέρια του Θεού.

 

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†) ,“Το μυστήριο του πόνου”, Γ’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης

https://enromiosini.gr

Λίγο πριν τον κατακλυσμό

Εδώ και καιρό η χαρακτηριστική φράση του π. Σάββα Αχιλλέως «Όποιος έπιασεν έπιασεν»,  φαίνεται να βρίσκει εφαρμογή σε όλα αυτά που τεκταίνονται γύρω μας. «Όποιος έπιασεν έπιασεν» , δηλαδή όποιος έχει αντίληψη πνευματική, όποιου δεν έχει ακόμα πωρωθεί η ψυχή, μπορεί να δει, να διακρίνει, να αντιληφθεί προς τα πού βαδίζει σήμερα ο κόσμος.

Και ενώ τα σύννεφα ολοένα και πυκνώνουν, οι αρρώστιες, οι μεγάλες δοκιμασίες, οι φονικές πλημμύρες, οι καταστροφικοί σεισμοί, οι τρομακτικοί πόλεμοι κτυπούν βροντερά την πόρτα μας, συνεχίζουμε να σφυρίζουμε αμήχανα αρνούμενοι να αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια.

«Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;» (Ματθ. 16, 3). Ο λόγος του Κυρίου θα έπρεπε να μας ελέγχει, να μας ξυπνά προς μετάνοια. Γνωρίζουμε τον ουρανό, το πότε θα βρέξει και πότε θα έχει ήλιο. Γνωρίζουμε τα ανθρώπινα τα καθημερινά, τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα πολεμικά, τα κοσμικά αλλά δυστυχώς αγνοούμε τα σημεία των καιρών. Αδυνατούμε να συνδέσουμε το σκοτάδι που απλώνεται με μεγάλη ταχύτητα σε κάθε κύτταρο της προσωπικής αλλά και παγκόσμιας σκηνής γιατί έχουμε απομείνει μόνο σάρκες. «Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας». (Γεν. 6,3 ) Το πνεύμα του Θεού έχει φύγει από κοντά μας, το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να μας πλησιάσει να μας καθαρίσει, να μας φωτίσει, να μας αγιάσει γιατί πολύ απλά έχουμε παραδοθεί ολοκληρωτικά στα πάθη μας, στις διαστροφές και την αμετανοησία μας. Και έτσι απροστάτευτοι, ανοχύρωτοι, πνευματικά τυφλοί βαδίζουμε προς το χάος και την καταστροφή. Σαν ναρκωμένοι δίχως ζωή, με πολλές γνώσεις μα ουσιαστικά νεκροί δίχως ψυχή.

«Όποιος έπιασεν έπιασεν» ή αλλιώς  «῾Ο ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω». (Μαρκ. 4,9)

 Πνευματικό νόμος: Η αμαρτία πάντα φέρνει την καταστροφή.

Λίγο πριν τον κατακλυσμό… Υπάρχει άραγε γυρισμός;

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Κάθε τι που βρίσκεται έξω από τα όρια του ορατού κόσμου δεν ταιριάζει στην κατανόηση του σύγχρονου ανθρώπου…

«Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν αγαπήσει τη γη, τον κόσμο πάρα πολύ, έχουν αγαπήσει την ψυχή τους σε αυτόν τον κόσμο, έχουν αγαπήσει τη δράση τους στη γη, την έκπτωτη κατάστασή τους, τον επίγειο πλούτο τους, ολόκληρο τον «πνευματικό» πολιτισμό τους, την τέχνη τους και τους "πρόοδος" έσκαψαν κυριολεκτικά στο χώμα, κολλημένοι σε αυτόν τον προσωρινό κόσμο...

 

…Το μυαλό του ανθρώπου έχει γίνει εντελώς ορθολογιστικό, ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να σκέφτεται μόνο στις κατηγορίες του χώρου και του χρόνου.  Κάθε τι που βρίσκεται έξω από τα όρια του ορατού κόσμου δεν ταιριάζει στην κατανόηση του σύγχρονου ανθρώπου.  Για να καταλάβει, δηλαδή.  Για να δεχτεί κανείς αληθινές πνευματικές αλήθειες σχετικά με την πίστη, είναι απαραίτητο να υπερβεί τον συνήθη τρόπο σκέψης του, να αφήσει τον εαυτό του στην πίστη, να εξυψώσει το μυαλό του, σαν να υπερβαίνει τα όρια του νου του.  Όλα αυτά όμως είναι τρέλα για τον ορθολογιστή».

 

 ☦ Αρχιμανδρίτης Lazar Abashidze